Θα ήθελες να είσαι ο frontman της μεγαλύτερης ελληνικής μπάντας;

Είναι η πρώτη φαντασίωση κάθε εφήβου που δεν βγάζει τα ακουστικά του iPod ούτε κατά τη διάρκεια του μαθήματος. Είναι το όνειρο (τις περισσότερες φορές απατηλό) κάθε ανήσυχου πνεύματος που φτιάχνει μια μπάντα με τους κολλητούς του και τα “σπάει” στο στούντιο της γειτονιάς του.

Είναι αυτό που ο Θοδωρής Μαραντίνης -που μικρός είχε την ίδια φαντασίωση και το ίδιο όνειρο-έκανε πραγματικότητα.

Όσο άβολο κι αν είναι να ξεχωρίσεις ένα μέλος από την μεγαλύτερη ελληνική εν ενεργεία ποπ μπάντα (μιλάνε καλύτερα οι αριθμοί γι’ αυτό), το ΟΝΕΜΑΝ μετά την “εκτενή εξομολόγηση” των Onirama για τα 10 χρόνια της πορείας τους, έβαλε τον Θοδωρή Μαραντίνη να περιγράψει με λόγια αυτό που του συμβαίνει.

Ποιο μέρος της δουλειάς δεν αντέχει με τίποτα ή ποια ήταν η σχέση του με τις περίφημες groupies; Στο μικρόφωνο, έεε, στο κείμενο, ο Θοδωρής Μαραντίνης:

Για το πώς ξεκίνησαν όλα

“Η αλήθεια είναι πως δεν είχα αυτοσκοπό να γίνω ο frontman μιας μπάντας. Ήθελα απλά να ασχοληθώ με τη μουσική και να κάνω την αγάπη μου γι’ αυτήν καθημερινότητα και δυναμικό τρόπο έκφρασης μου. Το λογικό ξεκίνημα λοιπόν ήταν να γίνει μέσα από μια μπάντα και ευτυχώς η πρώτη ουσιαστικά μπάντα που σχημάτισα μου δώσε όλα όσα ζητούσα κυρίως καλλιτεχνικά”

Για το θηρίο Δημοσιότητα

“Η δημοσιότητα είναι άλλες φορές κολακευτική κι άλλες πιεστική ειδικά όταν γίνεται παρεμβατικά και αδιάκριτα. Είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι αυτής της δουλειάς και προσπαθώ να συνηθίσω να ζω με αυτό.

Όλη η επιτυχία της μπάντας και η αναγνωρισιμότητα θεωρώ ότι δεν είναι κάτι φοβερό ώστε να μεγαλοπιάνεσαι. Εξάλλου πρόκειται για μια προσωρινή κατάσταση και ένα δυναμικό μέσο που αλληλεπιδρά με τη δουλειά αυτή και ορίζει συχνά τις πτυχές της καθημερινότητας σου σε κάποιο ποσοστό με τα καλά και τα κακά της”

Για την πρώτη κρυάδα ως frontman, γενικά

“Η πρώτη μου εμφάνιση ήταν σε ένα μουσικό διαγωνισμό φροντιστηρίου μαζί με το φίλο μου το Νίκο και βγήκαμε και οι δυο σχεδόν με πλάτη στο κοινό από την ντροπή, ενώ όταν κάποια στιγμή το κοινό χειροκροτούσε ρυθμικά, από το άγχος μου έχασα το ρυθμό”

Για την ζωή ως frontman, πια

“Τώρα τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά δεν υπάρχει ντροπή παρά μόνο δημιουργικό άγχος και προσπάθεια να ανταποδώσεις την αγάπη και στήριξη του κοινού όντας αντάξιος και μακάρι λίγο παραπάνω των προσδοκιών τους.

Τώρα το ευχαριστιέμαι κάθε δευτερόλεπτο”

Για τον μύθο των groupies

“Το να έχεις ενθουσιώδεις fans είναι πολύ κολακευτικό. Eπειδή υπήρξαμε μπάντα που δημιουργούσε στέκια και πολλές παρέες, συχνά τα ίδια άτομα έρχονταν – επαναλαμβανόμενα- στις εμφανίσεις μας και δημιουργήσαμε με αρκετά από αυτά μέχρι και φιλική σχέση. Στην Ελλάδα, ο μύθος των groupies μάλλον όμως σταματάει κάπου εκεί”

Για το πιο απολαυστικό

“Το απολαυστικότερο κομμάτι του να είσαι frontman είναι η σίγουρη προβολή” (γέλια)

Για το πότε κατάλαβε ότι η ζωή του αλλάζει

“Συνειδητοποίησα ότι κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα όταν δεν έπρεπε να ξυπνήσω στις 7 το πρωί για να πάω στη δουλειά.

Νιώθω τυχερός που κάνω αυτή τη “δουλειά” γιατί έχω καταφέρει το χόμπι, το όνειρο και την πραγματικότητά μου να τα κάνω ένα και να ζω μέσα σ’ αυτά”

Για την παγίδα σε όλη την υπόθεση

“Η παγίδα βρίσκεται στη διαχείριση της εναλλαγής επιτυχίας και αποτυχίας.

Αυτή η δουλειά χρειάζεται γερό στομάχι και δύναμη ψυχής γιατί όσο λαμπερή είναι, τόσο ύπουλη μπορεί να γίνει. Απλά όταν αυτό είναι το όνειρο σου, τα ξεπερνάς όλα”