Θα θυσίαζες μία θέση πάρκινγκ για λίγο πράσινο;

Η σελίδα του στο Facebook έχει τη σήμανση ‘always open’ και μετρά 387 διαδικτυακούς φίλους. Στα εκτός οθόνης τώρα, μέρα με τη μέρα κερδίζει την θετική ψήφο από τους μαγαζάτορες που δεν θέλουν να βλέπουν αυτοκίνητα να αντικατοπτρίζονται στη βιτρίνα τους, τουρίστες που σπεύδουν να καθίσουν και να κάνουν λίγο ποδήλατο, πιτσιρίκια, περαστικούς.

Στην συνάντηση των οδών Πολυκλείτου και Ευρυπίδου, σε ένα όχι και τόσο ξακουστό στενό της Αθήνας, δημιουργήθηκε ένας χώρος που κάτι θέλει να μας πει. Ή μάλλον, να μας κάνει να νιώσουμε. Το Re Energy Parklet.

(Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου-Watkinson)

Η υπεύθυνη του πρότζεκτ, κυρία Μάρω Σίνου, μας περίμενε εκεί λίγο μετά τις 11.30 το πρωί. Όταν την πλησιάσαμε, έφτιαχνε τα λουλουδάκια στο πίσω μέρος της κατασκευής. Μίας κατασκευής εντυπωσιακά χαρούμενης για το όλο κόνσεπτ του δρόμου που, δεν ξέρω πώς και γιατί, αλλά κατάφερνε να σε πείσει να πάρεις μερικές ανάσες παραπάνω. Ξεκινήσαμε να μιλάμε για όλο αυτό που έβλεπα και που ομολογουμένως, δεν μπορούσα να καταλάβω στο 100% τη χρησιμότητά του. Ή μάλλον, για να είμαι απολύτως ειλικρινής αυτό το ‘παίρνουμε μία θέση πάρκινγκ και τη μετατρέπουμε‘ που είχα διαβάσει λίγο πριν βρεθούμε, μου είχε καθίσει κάπως βαριά. Και σαν γρήγορο flashback μου έσκασαν στο μυαλό όλες εκείνες οι φορές που ψάχνω επί ματαίω να παρκάρω στο κέντρο.

Κάπως προκατειλημμένα λοιπόν, αλλά και με μία ατόφια περιέργεια, θέλησα να μάθω ποιος είναι αυτός ο σφετεριστής της θέσης πάρκινγκ μας. Και έμαθα.

Παιδιά, το Parklet. Parklet, τα παιδιά

Οι πρώτες συστάσεις μπορούν να παρκάρουν τσίμα τσίμα στην εξής πρόταση: “Χάνουμε μία θέση στάθμευσης και κερδίζουμε έναν μικρό δημόσιο χώρο“. Και ναι προφανώς, για όλους εμάς που χρειαζόμαστε ένα μισάωρο μέσα στο νερό (του ιδρώτα μας) για να βρούμε μία θέση να παρκάρουμε, αυτή η φράση δεν μας υπερενθουσιάζει. Λογικό. Ωστόσο, δικαίωμα.

Ας μάθουμε πρώτα περί τίνος πρόκειται. Μπορεί η θυσία, να τον αξίζει τον κόπο της.

Λίγη ιστορία για το Parklet (εκτός): “Το Parklet ξεκίνησε από την Αμερική, συγκεκριμένα από το Σαν Φρανσίσκο και σιγά σιγά έχει αρχίσει να κάνει τις εμφανίσεις του στην Ευρώπη“.

Η ιδέα είναι ότι καταλαμβάνουμε μία θέση στάθμευσης από το δημόσιο χώρο και στη θέση του ερχόμαστε και δημιουργούμε ένα μικρό αστικό χώρο πρασίνου

Λίγη ιστορία για το Parklet (εντός): “Στην Ελλάδα είναι το πρώτο που δημιουργείται. 25 άτομα από το μάθημα Αστικής Οικολογίας του τμήματος Αρχιτεκτονικής Εσωτερικών Χώρων του ΤΕΙ Αθηνών μελέτησαν και έφτιαξαν το πρότζεκτ που ονομάστηκε Re Energy γιατί ως βασικό στόχο έχει να κάνει την πόλη να ξανανιώσει“.

Η βασική απορία είναι πώς ο συγκεκριμένος δρόμος έγινε αφετηρία της δράσης. Η κυρία Σίνου, εξηγεί ότι η επιλογή δεν ήταν δική τους: “Το πρότζεκτ μας θέλαμε να το παρουσιάσουμε και να το ενσωματώσουμε στην πόλη. Γι αυτό και προσεγγίσαμε τον Δήμο Αθηναίων. Ο οργανισμός Εμπορικό Τρίγωνο ανέλαβε να μας εξυπηρετήσει και να μας παραχωρήσει το σημείο στο οποίο βρισκόμαστε σήμερα για δύο μήνες περίπου. Και κάπως έτσι, το Re Energy Parklet εντάχθηκε μέσα σε αυτήν την προσπάθεια αναβάθμισης της περιοχής“.

“Εμείς θέλαμε να είναι στο κέντρο της Αθήνας. Είχαμε σκεφτεί και κάποια άλλα σημεία τα οποία ίσως μας συνέφεραν περισσότερο σε αυτό που θέλαμε να δείξουμε και να προτείνουμε. Κολλήσαμε πάρα πολύ στην γραφειοκρατεία αλλά με τη βοήθεια του Εμπορικού Τριγώνου καταφέραμε να προχωρήσουμε γρήγορα. Εκείνοι μας πρότειναν το μέρος. Δεν το επιλέξαμε“.

Ωραία όλα αυτά αλλά γιατί δημιουργήθηκε το Re Energy Parklet;

“Σκοπός αυτής της δράσης είναι να δημιουργηθεί ένα δίκτυο από τέτοια Parklet, το συγκεκριμένο λειτουργεί πιλοτικά αυτήν τη στιγμή για εμάς, έτσι ώστε να μπορέσει να γίνει εμφανής η διαφορά όχι μόνο από τα κοντινά μέρη και τα καταστήματα αλλά στην πόλη και σε μία ευρύτερη περιοχή. Είμαστε σε συζητήσεις με φορείς και δήμους και χρηματοδότες έτσι ώστε να προχωρήσουμε στη μελέτη ενός τέτοιου ευρύτερου δικτύου. Την έχουμε ήδη ξεκινήσει“.

Παρεμπιπτόντως, η μελέτη του συγκεκριμένου πρότζεκτ ξεκίνησε, μέσα Ιουνίου όποτε και ολοκληρώθηκε η μελέτη εφαρμογής και μέσα σε περίπου ένα μήνα η ομάδα έφτιαξε την κατασκευή στα εργαστήριά του ΤΕΙ Αθηνών.

Οι επιμέρους βασικές λειτουργίες του Re Energy Parklet

– “Προσφέρει πράσινο, κάτι που λείπει αισθητά από το κέντρο των πόλεων“.

– “Είναι ένα σημείο στάσης τόσο για τους ανθρώπους της γειτονιάς όσο και για τους περαστικούς. Ένα σημείο συνάντησης αν θέλεις που μπορείς να καθίσεις, να ξεκουραστείς“.

– “Θέλει να ενημερώσει και να ευαισθητοποιήσει για την ανακύκλωση εξού και η ύπαρξη του τοίχου ανακύκλωσής μας. Τον φτιάξαμε κατά τη διάρκεια της κατασκευής του πρότζεκτ με κάποια ανακυκλούμενα υλικά και μετά, κλείστηκε και σφραγίστηκε με την έννοια του trash art“.

– “Ένα ακόμα στοιχείο που θέλουμε να προωθήσουμε μέσω του πρότζεκτ αυτού είναι οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Γι αυτό και έχουμε ένα φωτοβολταϊκό πάνελ το οποίο μετατρέπει την ηλιακή ενέργεια σε ηλεκτρική και παράλληλα παρέχει νυχτερινό φωτισμό. Πάνω σε αυτό υπάρχει και ένα στατικό ποδήλατο στο οποίο ο καθένας μπορεί να ανέβει και να ποδηλατίσει. Η μηχανική ενέργεια από το ποδήλατο μετατρέπεται σε ηλεκτρική, αποθηκεύεται σε μία μπαταρία, ανάβει μία λεντοταινία και παρέχει επίσης νυχτερινό φωτισμό“.

Το στοίχημα της συντήρησης

Καθώς η κυρία Σίνου μου μιλάει με την κοιλιά φουσκωμένη από υπερηφάνεια για τους φοιτητές της, το βλέμμα μου περιηγήθηκε λίγο στην κατασκευή. Η οποία, αν θεωρήσουμε ως δεδομένο ότι βρίσκεται σε μία όχι και τόσο αναβαθμισμένη περιοχή, για τις δύο εβδομάδες ζωής της είναι κάτι παραπάνω από καλοστεκούμενη. Είναι σαν να την έφτιαξαν χθες. Δηλαδή τι χθες; Σήμερα το πρωί, πριν φτάσουμε εκεί με την Φραντζέσκα.

Όταν το μοιράστηκα μαζί της μαζί με μερικά spare συγχαρητήρια για το επίτευγμα, μου εξήγησε ότι του έχουν κάνει μία σχετική συντήρηση. “Χθες για πρώτη φορά το βάψαμε, το τρίψαμε, το ξαναλουστράραμε. Ενώ περιμέναμε να έχει τελείως ριμάξει έχει πάει πολύ καλά. Το προσέχουμε και εμείς, το προσέχουν και οι κάτοικοι. Τα κοντινά μαγαζιά το έχουν αγκαλιάσει και φαίνεται να το ήθελαν επειδή τραβάει το μάτι του κόσμου. Είναι σαν να σε προσκαλεί“.

“Μας έχουν κλέψει τις λάμπες μία δύο φορές, αλλά εντάξει, τις ξαναβάζουμε δεν πειράζει“.

Σε εκείνο το σημείο, βγήκε από το μαγαζί με τα βαφτιστικά ο ιδιοκτήτης. Φανερά χαρούμενος με την εξέλιξη της ‘μόστρας’ του μαγαζιού του, χωρίς να θέλει να μας μιλήσει για κάτι, φώναξε ένα ‘μακάρι να γίνονται συνεχώς τέτοια στην πόλη μας‘ και ξαναμπήκε στο καβούκι με τα ασπρόρουχα και τις κεντητές προσκλήσεις.

Καθώς απομακρυνόμασταν από το μικρό χαρούμενα φωτισμένο δρομάκι, σκεφτόμουν αν τελικά, είναι τόσο τραγικό ένα αυτοκίνητο να αντικατασταθεί από μία παρέα ή δύο που ξαποσταίστουν ή χαζοκαίνε χρόνο ή τραβούν φωτογραφίες ή όλα αυτά μαζί. (Τείνω προς το ναι, για να είμαι ειλικρινής)

Υ.γ.: Εσύ;