Θανάση Τζίνγκοβιτς, ποιο είναι το εύκολο θύμα στην Ελλάδα του 2025;
Μιλήσαμε μαζί του για τον νέο δίσκο των Super Stereo, Σαν τα Γατιά, τη δημιουργική διαδικασία και τις ζωντανές τους εμφανίσεις.
- 29 ΜΑΡ 2025
Ο τελευταίος δίσκος των Super Stereo, όπως λέει ο Θανάσης Τζίνγκοβιτς, είναι αφιερωμένος σε όλα τα παιδιά που σε κάθε γενιά διεκδικούν το χώρο τους και την ύπαρξή τους. Η αφιέρωση δεν ήταν τυχαία, καθώς το Σαν Τα Γατιά κυκλοφόρησε στις 6 Δεκεμβρίου του 2024, μια μέρα που από το 2008 και μετά είναι αφιερωμένη στον Αλέξη Γρηγορόπουλο.
Το Σαν Τα Γατιά, λοιπόν, πέρασε από την εκπνοή του 2024 στην αρχή του 2025 και συνεχίζει ακάθεκτο το ταξίδι του στα ακουστικά και τα ηχεία μας, στο YouTube, στο Spotify και όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες – έρχεται και στην πιο physical μορφή που λατρεύουμε: σε βινύλιο, αλλά και CD.
Η μπάντα από τη Θεσσαλονίκη, βέβαια, δεν θα μείνει εκεί. Τα νέα τους κομμάτια (ναι, και το αγαπημένο «Μαχαίρια») θα τα ακούσουμε και στα ηχεία που θα βρίσκονται ακριβώς από πάνω μας ή απέναντί μας στο Rudu Fest (11/4) και στο Release Athens (21/6).
Με αφορμή τη νέα, φρέσκια δουλειά και τις ζωντανές εμφανίσεις τους που πλησιάζουν, μιλήσαμε με τον Θανάση Τζίνγκοβιτς για όλη τη δημιουργική διαδικασία πίσω από τον δίσκο, τις αλλαγές που εντοπίζει στον ήχο τους από το 2007 και το (επίσημο) ξεκίνημα της μπάντας, αλλά και για το ποιον θεωρεί το πιο εύκολο θύμα στην Ελλάδα του 2025.
Δεν έχει περάσει αρκετός καιρός από την επίσημη κυκλοφορία του δίσκου και θέλω να σε ρωτήσω πώς κυλάει η ζωή όταν κάτι που ετοιμάζεις για καιρό, παύει να είναι αποκλειστικά δικό σου και μοιράζεται στο κοινό. Λύτρωση, χαρά, λύπη, τι είναι αυτό που κερδίζει στο τέλος;
Η μουσική αποκτά την ολοκληρωμένη της διάσταση μόνο όταν τη μοιράζεσαι. Όπως όλες οι τέχνες ως μορφές έκφρασης. Όταν κάτι που έχω φτιάξει φεύγει από μένα τότε το βλέπω και εγώ πιο ολοκληρωμένα. Αυτό όμως που υπερισχύει θα έλεγα είναι ένα συναίσθημα απελευθέρωσης από εμένα τον ίδιο. Ίσως γιατί αυτή η διαδικασία με φέρνει πάντα αντιμέτωπο με τον εαυτό μου. Με το ποσό καλά εξέφρασα αυτό που ήθελα να πω.
Φυσικά και με ενδιαφέρει και το ποια θα είναι η ανταπόκριση του κόσμου, γιατί χωρίς ανταπόκριση δεν υπάρχει επικοινωνία, αλλά όταν ένας δίσκος κυκλοφορεί, τότε ξέρω πως ότι είχα να κάνω σε σχέση με αυτόν τελείωσε. Παύω να τον σκέφτομαι. Αισθάνομαι ότι κλείνει ένας κύκλος και ανυπομονώ να αρχίσει ο επόμενος, αν δεν έχει ξεκινήσει ήδη…
Μερικές εικόνες από το πώς ήταν η δημιουργική διαδικασία; Πόσο κράτησαν και τι θυμάσαι περισσότερο από τις ηχογραφήσεις;
Η δημιουργική διαδικασία ξεκίνησε όπως πάντα στο home studio, εκεί στήνονται τα demos. Όποτε είχα έτοιμο κάποιο κομμάτι βρισκόμασταν όλοι μαζί στο στούντιο μας (Stereo Vibe), το δοκιμάζαμε και το ηχογραφούσαμε. Ύστερα πάλι στο home studio για έξτρα recordings και mix. Έτσι έγιναν συνολικά 5-6 session ηχογραφήσεων, στα οποία ήμασταν όλοι μαζί, και ατελείωτες ώρες προπαραγωγής και mix από εμένα.
Το πρώτο session από αυτά έγινε τον Δεκέμβρη του 2019. Τότε ηχογραφήθηκε το «Κάτω από το δέρμα μου», το οποίο αν εξαιρέσεις το bonus track είναι το outro του δίσκου. Το συγκεκριμένο κομμάτι μάλιστα ηχογραφήθηκε ζωντανά, ακόμα και η φωνή, και αυτό το take κρατήθηκε για δίσκο.
Το λέω γιατί σχεδόν πάντα η φωνή ηχογραφείται μετά, για λόγους και καθαρότητας του ήχου αλλά και για πετύχεις ένα καλό take δίχως λάθη. Ήταν μια καλή στιγμή όμως που μάλιστα τη βιντεοσκοπήσαμε και την ανεβάσαμε στο YouTube λίγο πριν την καραντίνα. Αυτό κυνηγάμε στην ηχογράφηση ενός δίσκου, μια καλή στιγμή. Όταν την πετυχαίνουμε όλοι μαζί είναι μαγικό.
Έτσι ξεκίνησε να γράφεται ο δίσκος αυτός, χωρίς φυσικά να το γνωρίζουμε τότε μιας και δεν υπήρχε κανένα κομμάτι από τα υπόλοιπα. Το τελευταίο από αυτά τα session έγινε στο Ηavabanana Studio στην Αθήνα το καλοκαίρι του 24. Εκεί ηχογραφήθηκαν το «Εύκολο θύμα» το «Μαχαίρια» και το «Κάθε φορά». Το τελευταίο ηχογραφήθηκε σε δύο εκδοχές. Καταλήξαμε τελικά στην πιο groovy. Ίσως κάποτε να βγάλουμε και την άλλη, η οποία μάλιστα ήταν και η αρχική, η groovy όμως ήταν καλύτερη.
Υπάρχει κάποιο κομμάτι που σας δυσκόλεψε λίγο παραπάνω στο δίσκο; Που γράψατε και γράψατε ξανά από την αρχή ή που δεν ήσασταν σίγουροι ότι θα μπει;
Ναι, το «Εύκολο θύμα». Πέρασε πολλά αυτό το τραγούδι μέχρι να καταλήξει εδώ, έφτιαξα πολλά demo και μέχρι την τελευταία στιγμή που ηχογραφήθηκε δεν ήμουν σίγουρος αν πρέπει να μπει στον δίσκο. Μου χαλούσε την πιο συναισθηματική ατμόσφαιρα που διαμορφώνονταν από τα υπόλοιπα και δεν μου κολλούσε στιχουργικά μαζί με άλλα.
Από την άλλη ήταν μια καλή στιγμή στο τελευταίο session που κάναμε και δεν θα ήταν ωραίο να περιμένει. Άσε που και ο Ζοζέφ (Youth Valley) που είναι ο «άνθρωπός μας» στην Fine! και πραγματικά θέλω να τον ευχαριστήσω πολύ για την πολύτιμη βοήθεια του στο τελικό στάδιο του δίσκου, είχε τη γνώμη ότι δεν πρέπει να μείνει απ’ έξω. Έτσι μπήκε ως bonus track, και για να μη χαλάει τη σειρά, αλλά και γιατί δεν χωρούσε (από πλευράς χρόνου) στο βινύλιο που θα κυκλοφορήσει.
Όπως καταλαβαίνεις δεν μπορώ να αποφύγω την ερώτηση για «Τα Μαχαίρια», ένα κομμάτι που με κέρδισε από την πρώτη στιγμή. Μου μοιάζει τόσο μακριά και παράλληλα τόσο κοντά στο ύφος του δίσκου. Πώς το καταφέρατε αυτό, μήπως είναι απλά μια δική μου άστοχη παρατήρηση;
Η παρατήρηση σου είναι πολύ εύστοχη, τα «Μαχαίρια» είναι το ένα άκρο μέσα σε αυτό το δίσκο. Και προστέθηκε και αυτό την τελευταία στιγμή όπως το «Κάθε φορά» και το «Εύκολο θύμα». Βρήκε όμως τον χώρο του σαν ένα «ξέφωτο» μέσα στη φασαρία των υπολοίπων. Ένα είδος αποσυμπίεσης. Και η αλήθεια είναι πως ήταν ένα challenge το πώς θα δέσει με τα υπόλοιπα ηχητικά αλλά και σε ποια σειρά. Θέλω να πιστεύω πως το πετύχαμε. Είναι εξάλλου και δικό μου αγαπημένο.
Υπάρχει κάποιο story πίσω από τα «Μαχαίρια» που πρέπει να γνωρίζουμε;
Αν με ρωτάς για κάποιο στόρι πίσω από τα λόγια του τραγουδιού νομίζω πως δεν έχει τόση σημασία να στο πω. Ίσως είναι καλύτερα να μην ξέρεις τίποτα για την ιστορία, έτσι ώστε μπορείς να ακούς και να φτιάχνεις τη δικιά σου εικόνα. Και ο κάθε ένας να φτιάχνει τη δικιά του. Αυτή που του ταιριάζει. Είναι πιο ωραία έτσι.
Ποιο είναι το πιο εύκολο θύμα στην Ελλάδα του 2025;
Ο καθένας μας, όταν επαναπαύεται σε μια επιφανειακή ασφάλεια, όταν συνηθίσει και θεωρεί λογική την παράνοια που ζούμε. Δεχόμαστε τέτοια καταιγισμό πληροφοριών από ελεγχόμενα ΜΜΕ αλλά και από troll που πολλές φορές είναι πραγματικά δύσκολο έχουμε μια (όσο γίνεται) αντικειμενική εικόνα της πραγματικότητας.
Και χωρίς αυτήν γινόμαστε «εύκολα θύματα» μιας «βολικής αλήθειας» που μας κάνει να μην προσπαθούμε, να μην παλεύουμε για το δίκαιο. Και η ισότητα και η δικαιοσύνη δεν είναι ποτέ αυτονόητα. Πρέπει συνέχεια να παλεύουμε για αυτά και να τα απαιτούμε. Πρώτα όμως πρέπει να καταλάβουμε γιατί τα δικαιούμαστε. Και για να μην παρεξηγηθώ, διότι δεν μου αρέσει να κάνω κήρυγμα αλλά ούτε και να μου κάνουν, όλα αυτά είναι σκέψεις που κάνω για μένα.
Δεν ξέρω ποιος είναι ο σωστός δρόμος. Ψάχνω να βρω τον δικό μου και μοιράζομαι τις σκέψεις μου. Για αυτό και οι στίχοι του τραγουδιού είναι γραμμένοι σε πρώτο πρόσωπο. Εκφράζει τον φόβο μου να μη γίνω και εγώ εύκολο θύμα των περιστάσεων.
Από το supergomena του 2007 στο Σαν τα Γατιά του – σχεδόν – 2025. Θέλω να σε ρωτήσω, μέσα σε αυτά χρόνια ποιες διαφορές έχεις εντοπίσει στον ήχο σας; Τι κρατήσατε, τι αφήσατε πίσω;
Ο ήχος είναι κάτι που μεταλλάσσεται συνέχεια, και γιατί προστίθενται νέα ακούσματα στις επιρροές μας αλλά και γιατί μέσα σε αυτά τα χρόνια έχουν αλλάξει πολλά μέλη. Στην ουσία το Σαν Τα Γατιά είναι ο πρώτος δίσκος με την παρούσα σύνθεση, ούτε ο Ιάσωνας στο μπάσο αλλά ούτε και η Λαμπρινή στην κιθάρα παίζουν στους προηγούμενους. Και αυτό είναι
αλήθεια έχει συμβεί σε όλους τους δίσκους.
Οι Stereo ήταν πάντα μια ομάδα που απαρτίζονταν από φίλους μου που παίζαμε μαζί και σε άλλες μπάντες. Η τωρινή ομάδα όμως είναι η πιο σταθερή και μετράει ήδη μια εξαετία για τους νεότερους και μια δεκαετία για τους παλαιότερους. Μια βασική διαφορά λοιπόν σε σχέση με τους προηγούμενους δίσκους είναι ότι ο ήχος μας έγινε πιο κιθαριστικός.
Όσο πιο παλιά τόσο περισσότερο επικρατούν τα πλήκτρα, μην ξεχνάτε πως ο πρώτος πληκτράς της μπάντας ήταν ο εξαιρετικός μουσικός και κολλητός φίλος Ορέστης Μπενέκας. Όπως επίσης από τα πλήκτρα έχει περάσει η εξαιρετική Ανθή Κύρκου μαζί με την Εύα Ντούρου η οποία έχει ακόμα το ρόλο αυτό στην μπάντα. Πολύ πλήκτρο δηλαδή! Αγαπώ πολύ τα πλήκτρα, αλλά αγαπώ και τις κιθάρες όπως ξέρετε, και μάλλον ήρθε ο καιρός τους.
Στο Release φέτος και στο line-up με Κωνσταντίνο Βήτα και Παύλο Παυλίδη. Οι πρώτες σας σκέψεις;
Είναι μεγάλη χαρά για εμάς ότι θα ανοίξουμε αυτή τη βραδιά. Μην ξεχνάς πως με τα ακούσματα αυτά μεγαλώσαμε. Τέτοιες βραδιές τις έχω ονειρευτεί, χρειάστηκαν όμως να περάσουν 17 χρόνια διαδρομής με τους Super Stereo (και πόσα ακόμα πριν) για να συμβούν. Τ
α όνειρα γίνονται πραγματικότητα μόνο αν τα πιστεύεις και εγώ πίστεψα πολύ και ακόμα πιστεύω. Κάθε όνειρο που γίνεται πραγματικότητα, όπως αυτό αλλά όπως και πολλά άλλα που είδα να γίνονται στη διαδρομή αυτή, είναι για μένα μια νίκη πάνω στη μιζέρια- σ ̓αυτήν που κρύβεται πίσω από τα λόγια αυτών που έλεγαν πως δεν θα πάω πολύ μακριά, ειδικά με το είδος μουσικής που μου αρέσει να φτιάχνω.
Μια νίκη πάνω στη μιζέρια υπό το βάρος της οποίας είδα πολλούς ταλαντούχους ανθρώπους να τα παρατάνε. Αυτή πολεμάω μια ζωή. Δεν ξέρω αν κατάφερα πολλά και αν μπόρεσα να πάω πολύ μακριά, δεν ξέρω καν αν έχω το ταλέντο που είχαν άλλοι. Ξέρω όμως ότι αυτή η μιζέρια δεν κατάφερε να με νικήσει γιατί ποτέ δεν την πίστεψα. Χαίρομαι πολύ λοιπόν που εκείνο το βράδυ οι Super Stereo θα είναι στο πλάι ανθρώπων που πιστεύουν στα όνειρα.
Ακολουθήστε το OneMan στο Google News και μάθετε τις σημαντικότερες ειδήσεις.
