The Kills: Άγριοι, ιδρωμένοι και θορυβώδεις

Rock ντουέτα έχουν υπάρξει αρκετά μέχρι σήμερα. Από το 1968 κιόλας, με τους (σε πολλά επίπεδα) σημαντικότατους Silver Apples και αργότερα με τους Suicide. Σχεδόν δεν αποτελεί πλέον ιδιαίτερο χαρακτηριστικό σπανιότητας να έχει μια μπάντα δύο μέλη, ό,τι όργανα κι αν κρατάνε.

Όμως δεν ήταν ποτέ πολλά αυτά τα σχήματα που έχουν ένα άντρα και μια γυναίκα. Ένας συνδυασμός που αν πετύχει σκοτώνει. Οι White Stripes πέτυχαν, αλλά αφενός δεν υπάρχουν πια, αφετέρου η Meg ήταν απλά μια μασκότ που δεν ήξερε τι έκανε, αφού όλα ήταν δουλειά του Jack White. Οι Royal Trux πριν από αυτούς, ήταν το πιο σοβαρό, αλλά και καμένο, παράδειγμα. Δυστυχώς κι αυτοί δεν άντεξαν πολύ, αν και φέτος επέστρεψαν μετά από πολλά χρόνια.

Οι The Kills ήταν πάντα η πιο σταθερή δύναμη αυτής της κατηγορίας. Και οι δύο μπροστά στη σκηνή με τις κιθάρες τους και όλο το rock attitude που πάντα θα ζηλεύεις όταν βρίσκεσαι από κάτω (και μετά στο σπίτι φαντάζεσαι τον εαυτό σου στη θέση του ενός και πόσο cool θα έδειχνες κι εσύ). Μπορεί να μην μετράνε πάνω από 5 άλμπουμ από το 2002 που εμφανίστηκαν με τον υπνωτιστικό δυναμίτη ‘Dropout boogie’, αλλά δεν έχασαν ποτέ τον ήχο τους και δεν κύλησαν ανεπανόρθωτα σε καταχρήσεις που θα τους κατέστρεφαν όλα τα εγκεφαλικά τους κύτταρα. Ίσως τους έδωσε ένα boost δημοτικότητας η σχέση του Jamie Hince με την Kate Moss, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία όσο αφορά την καλλιτεχνική τους αξία. Ακόμα και το ατύχημα του Jamie όταν πιάστηκε το χέρι του σε μια πόρτα αυτοκινήτου και υποβλήθηκε σε απανωτές επεμβάσεις, δεν στάθηκε ικανό να τους σταματήσει.

Λίγες μέρες πριν το live τους στην Αθήνα, στο Eject Festival, παρέα με τους Killers, η Alison Mosshart, βρήκε λίγο χρόνο μέσα στον πανικό της περιοδείας τους και μας μίλησε για το μέλλον της μπάντας, το δικός της, τις αγαπημένες της ταινίες, τους Queens Of The Stone Age, τον υπερσιβηρικό και τον Πούτιν.

Γεια σου Alison, πώς πάει η περιοδεία μέχρι τώρα;

Πάει τέλεια. Τρέχουμε από χώρα σε χώρα, από βαλίτσα σε βαλίτσα, από κρύο καιρό σε ζεστό καιρό, στο φως της μέρας για 24 ώρες, clubs, φεστιβάλ, στάδια. Είναι μια έξαλλη κατάσταση και περνάμε φανταστικά.

Ξέρεις φυσικά ότι οι The Kills παίζουν πριν από τους The Killers. Τι line-up ε;

Ναι είναι κάπως αστείο αν το δεις σε flyer. Αλλά δεν είναι η πρώτη φορά. Πριν από αρκετά χρόνια είχαμε ξαναπαίξει μαζί τους στο Παρίσι και πάλι γέλασα με το διαφημιστικό φυλλάδιο. Μπορεί να υπάρχει και καμιά άλλη μπάντα που να λέγεται The Kill και μία άλλη να λέγεται The Killings και μια ακόμη οι The Killed. Ίσως θα έπρεπε να ενωθούμε όλοι μαζί σε ένα live για να είναι τελείως αλλοπρόσαλλο. 

Ποιες τρεις λέξεις θα διάλεγες για να περιγράψεις ένα live των Kills σήμερα;

Άγριο. Ιδρωμένο. Θορυβώδες.

Ποια είναι η ιδέα πίσω από το ‘Siberian nights’. Πως σας ήρθε αυτό;

O Jamie πήρε το Siberian Express για δύο βδομάδες ώστε να είναι μόνος του σε ένα τελείως διαφορετικό περιβάλλον και να γράψει. Να κάνει και να νιώσει κάτι καινούργιο. Έγραψε πολλούς από αυτούς τους στίχους σ’ αυτή τη διαδρομή γι’ αυτό και έχει και λίγο Putin κάπου εκεί μέσα. Χωρίς να φοράει το πουκάμισο του. Πάνω σε ένα άλογο.

Το Ash & Ice είναι το πρώτο σας άλμπουμ μετά την ανάρρωση του Jamie από το ατύχημα με το δάχτυλο του (σ.σ. παραλίγο να το χάσει εντελώς). Σκοπεύετε να βγάζετε άλμπουμ πιο συχνά πλέον;

Σίγουρα ελπίζουμε πως ναι. Αυτός είναι πάντα ο στόχος μας, αλλά οι περιοδείες πλέον κρατάνε τόσο μα τόσο πολύ. Υπάρχουν τόσα πολλά μέρη να πας σε όλο τον κόσμο και με κάθε καινούργιο δίσκο καταλήγουμε να περιοδεύουμε για σχεδόν 3 χρόνια. Κάτι που εκ των πραγμάτων καθυστερεί αρκετά τη διαδικασία μιας καινούργιας ηχογράφησης. Πάντως σκοπεύουμε να είμαστε πιο γρήγοροι την επόμενη φορά.

Είχες σκεφτεί κανένα εναλλακτικό σενάριο στην περίπτωση που ο Jamie δεν θα μπορούσε να ξαναπαίξει κιθάρα;

Όχι. Πάντα πίστευα μέσα στην καρδιά μου ότι θα επανέλθει ή στην χειρότερη θα προσαρμοστεί. Είναι κιθαρίστας πάνω από όλα και ήξερα ότι αν χρειαζόταν να μάθει κάποιο καινούργιο τρελό τρόπο να παίζει, θα το έκανε. Έπρεπε να μάθει να παίζει χωρίς το μεσαίο δάχτυλο του αριστερού χεριού του και πρέπει να σου πω πως δεν χάνει νότα. Ωστόσο το παίξιμο του είναι καλύτερο από ποτέ.

Είναι πιο δύσκολο ή πιο εύκολο τελικά να είσαι σε μια duo band;

Νομίζω ότι είναι πιο εύκολο. Τουλάχιστον για μας αυτό ισχύει. Απολαμβάνουμε πολύ ο ένας την παρέα του άλλου. Θέλουμε να περνάμε καλά και περνάμε καλά. Δουλεύουμε πάνω σ’ αυτό, μοχθούμε θα έλεγα και τα καταφέρνουμε μια χαρά! Γελάμε πάρα πολύ καθημερινά. Το γέλιο είναι πολύ σημαντικό.

Ακούγοντας το “That love”, μου ήρθε η Lucinda Williams στο μυαλό. Η χρήση της φωνής σου, ο τρόπος που είναι γραμμένο και παιγμένο το κομμάτι.

Την αγαπώ τη Lucinda Williams. Είναι ταλεντάρα και πολύ ζόρικη γυναίκα. Είναι καταπληκτική και λατρεύω τις δουλειές της, οπότε αυτό θα το πάρω ως τεράστιο κομπλιμέντο. 

Αυτό επίσης μου δίνει την εντύπωση ότι θα έκανες ένα πολύ όμορφο σόλο δίσκο. Απλά με τη φωνή σου και μια κιθάρα. Το έχεις σκεφτεί καθόλου;

Ίσως στο μέλλον. Έχω αρκετά τραγούδια. Πολλά τα οποία δεν κολλάνε και πολύ ούτε με τους Kills ούτε με τους Dead Weather (σ.σ. μπάντα του Jack White που συμμετέχει και η Alison) και σκέφτομαι συχνά πως μια μέρα θα έπρεπε να τα ηχογραφήσω κανονικά και να τα κυκλοφορήσω. Κάποτε. Προς το παρόν δεν έχω χρόνο για τίποτα άλλο πέρα από αυτά που ήδη κάνω. Και δεν έχω και κανένα παράπονο μ’ αυτό.

Εμφανίζεσαι όμως σόλο σε κάποια φεστιβάλ. Εκεί τι παίζεις συνήθως;

Είναι κυρίως φιλανθρωπικές συναυλίες και όλοι παίζουμε διασκευές. Έχει πλάκα, περνάμε ωραία και είναι και για καλό σκοπό. Έπαιξα μερικά κομμάτια του Tom Petty στο Petty Fest, κάποια του Neil Young στο Neil Fest και είμαι βέβαιη ότι είναι και μερικά ακόμα που με το jet lag αυτή τη στιγμή, το μυαλό μου αρνείται να μου δώσει τις πληροφορίες.

Τι ακούς αυτές τις μέρες;

Θα σου απλώς ότι περιμένω πως και πώς να ακούσω το καινούργιο άλμπουμ των Queens Of The Stone Age. Πραγματικά αδημονώ.

Εμπνέεσαι καθόλου από ταινίες;

Έβλεπα πάρα πολλές ταινίες όταν ήμουν μικρότερη. Νομίζω ότι απλά είχα περισσότερο χρόνο. Πλέον διαβάζω περισσότερο, γιατί είμαι συνεχώς σε ένα λεωφορείο ή σε ένα αεροπλάνο ή στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου να βάζω τα δυνατά μου να κοιμηθώ. Πάντα με ενέπνεαν οι ταινίες του John Cassavetes, του David Lynch, του Jim Jarmusch και οτιδήποτε είχε να κάνει με skateboard και μουσική. Η αγαπημένη μου ταινία είναι το ντοκιμαντέρ του Jem Cohen για τους Fugazi, το Instrument. Μπορεί να το είχα δει και 100 φορές όταν ήμουν πιο μικρή.

Αυτή λοιπόν είναι η πρώτη σας φορά στην Ελλάδα. Σας περιμένουμε εδώ και πολλά χρόνια. Μου φαίνεται και λίγο περίεργο που δεν σας έχουμε δει ακόμα εδώ.

Είμαι πάρα πολύ χαρούμενη που επιτέλους θα έρθουμε. Κι εγώ και ο Jamie είμαστε πολύ ενθουσιασμένοι. Δεν βλέπω την ώρα να δω τη χώρα με τα ίδια μου τα μάτια, να δω το κοινό εκεί, να νιώσουμε την ενέργεια του. Ανυπομονούμε στ’ αλήθεια.

* Οι The Kills εμφανίζονται το Σάββατο 24 Ιουνίου, την 1η μέρα του Ejekt Festival.