Τη Δανάη Ίσαρη δεν την ενδιαφέρει να βγάζει τους άντρες όμορφους
Τη γνωρίσαμε ως φωτογράφο φαγητού αλλά στην πορεία ξεδίπλωσε τον πολυδιάστατο εαυτό της μέσα από σουρεαλιστικά αυτοπορτραίτα, εικόνες νοσταλγικές και pop και συνεργασίες με γνωστά ελληνικά brands.
- 20 ΙΟΥΛ 2023
Γνωριστήκαμε στο Nixon. Συνεργαστήκαμε στα πρώιμα βήματα του food blogging με το maintanos.com, που μοιραζόταν με τον Marko Rossi, σε ένα πρότζεκτ που έμοιαζε περισσότερο με ένα ανθολόγιο ιστοριών με αθηναίους που άνοιγαν το σπίτι τους – και κυρίως την κουζίνα τους – για να μοιραστούν μια αγαπημένη τους συνταγή για φαγητό. Δέκα χρόνια αργότερα, η Δανάη Ίσαρη έχει βάλει το χεράκι της σε πάρα πολλές δουλειές, από cover stories περιοδικών και εικονογραφήσεις βιβλίων μέχρι καμπάνιες για γνωστά ελληνικά brands.
Κατά τη διάρκεια της όχι και τόσο μακρινής καραντίνας, η σειρά αυτοπορτραίτων που δημιούργησε, έγινε viral. Πόζαρε ως άλλος Ναύτης του Τσαρούχη, φόρεσε ένα στεφάνι φτιαγμένο με covid tests, μεταμορφώθηκε σε λαμπατέρ. Οι προβοκατόρικες εικόνες της, όπως αυτή που δείχνει ένα χέρι να βουτάει λαίμαργα σε ένα μπολ γεμάτα με γαριδάκια που κρύβει τεχνηέντως το αιδοίο, ή μία γυμνή πλάτη με το caption «είμαι καραντίνα, send nudes» χτύπησαν κόκκινο στο Instagram.
Πρόσφατα, η δουλειά της έντυσε τις στάσεις λεωφορείων στην πόλη, στο πλαίσιο της καμπάνιας «Καλή καρδιά» για την ευαισθητοποίηση και την πρόληψη κατά των καρδιαγγειακών νοσημάτων από το Ωνάσειο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο. Και ύστερα είδαμε πάλι τη δουλειά της σε ένα θέμα που καταπιάστηκε με τη σεξουαλικότητα στην τρίτη ηλικία για την ειδική έκδοση Κ Γυναίκες, της Καθημερινής.
Σουρεαλισμός, ειρωνεία, pop, κιαροσκούρο, χρώματα, νοσταλγία, αισθησιασμός, σώματα γυμνά αλλά όχι με πρόδηλο τρόπο, και φυσικά γυναίκες στην πιο ειλικρινή και όμορφη εκδοχή τους είναι τα στοιχεία που μπορούν να περιγράψουν το στυλ της. Η Δανάη Ίσαρη ξεκίνησε ως φωτογράφος φαγητού – ενός αντικειμένου που όπως λέει η ίδια της προσέφερε οικειότητα και ασφάλεια – αλλά στην πορεία ξεδίπλωσε τον πολυδιάστατο εαυτό της.
«Το φαγητό μου άρεσε πάντα πάρα πολύ. Έχω πάρα πολλές αναμνήσεις. Η γεύση μπορεί να με ταξιδέψει, να μου δώσει πραγματικά εκείνη τη στιγμή συναισθήματα. Βρίσκω καταφύγιο στο φαγητό. Όταν είμαι στενοχωρημένη, θυμωμένη ή νιώθω κάπως, θέλω να φάω κάτι γιατί είναι σαν χάδι. Οπότε το να ξεκινήσω τη φωτογραφία μέσα από το φαγητό ήταν κάτι που μου δημιουργούσε ένα αίσθημα ασφάλειας. Και δεν με έκανε ποτέ να αμφισβητώ και το αποτέλεσμα της δουλειάς».
Πλέον, ξέρει ότι πρέπει να θρέφει την καλλιτέχνη μέσα της. Μετά από πολλά χρόνια σκληρής δουλειάς, επιλέγει να αναλαμβάνει δουλειές που ευχαριστιέται και να συνεργάζεται με ανθρώπους που την εκτιμούν και τη σέβονται. Όταν δεν φωτογραφίζει, καταπιάνεται με τον πηλό, τον ζωγραφίζει, και στα σχέδιά της είναι να πάρει μέρος σε μία έκθεση με ένα έργο που θα αφηγείται μία ιστορία. Ίσως και τη δική της κατά κάποιον τρόπο.
Τα αυτοπορτραίτα, η κλειδαρότρυπα και το Instagram
Την περίοδο της καραντίνας είχε τον χρόνο να αφιερωθεί στο προσωπικό project. Έτσι, άρχισε να δημιουργεί τα δικά της πορτραίτα με ό,τι είχε διαθέσιμο στο σπίτι της, υποδυόμενη ρόλους. Χρησιμοποίησε το photoshop όχι τόσο στα χαρακτηριστικά αλλά στη γενικότερη εικόνα γιατί ήθελε να μοιάζουν με πίνακες.
Αυτό απενοχοποίησε την εικόνα μου και την προβολή μου. Δεν είχα ανάγκη να βάζω φίλτρα για να ταιριάζω σε αυτό που θέτει η κοινωνία ως ιδανικό. Έμπαινα σε έναν ρόλο οπότε έλεγα ότι πάω να δημιουργήσω μια εικόνα, ήθελα και το παιχνίδι τι μπορώ να βάλω από το σπίτι σε αυτή. Εκείνο τον καιρό έκανα κι ένα σεμινάριο με τη Μαργαρίτα Γουργουρίνη, σε βοηθούσε να βρεις τη φωνή σου στα social media. Έφτιαξα, λοιπόν, ένα Pinterest board και για πρώτη φορά είδα τι είμαι και τι μου αρέσει και προσπάθησα σιγά σιγά να συμπεριλάβω αυτά τα στοιχεία στις εικόνες μου.
Θεωρώ ότι ένα μέρος της επιτυχίας για τα αυτοπορτραίτα είναι γιατί ζούμε στην εποχή της κλειδαρότρυπας. Και τώρα άλλη απήχηση θα έχει μια φωτογραφία που δείχνω τι κάνω, δηλαδή τη δουλειά μου, και άλλη ένα δικό μου πορτραίτο.
Το γεγονός ότι το Instagram έριξε δύο φωτογραφίες μου είναι σίγουρα εντελώς υποκριτικό αλλά και πάρα πολύ ενδεικτικό της κοινωνίας που ζούμε. Μιας πουριτανικής και υποκριτικής κοινωνίας που την ημέρα κράζουνε αλλά το βράδυ αναζητούν τις εικόνες που κράζουν. Ακόμα κι εδώ όμως, βλέπω ένα παιχνίδι. Πώς μπορώ να δηλώσω αυτό που θέλω και να βγάλω το προβοκατόρικο και το γυμνό, αλλά με τέτοιο τρόπο που να είναι αποδεκτό από αυτή την κοινωνία. Κι αυτό γιατί με ενδιαφέρει να μείνει η φωτογραφία στην πλατφόρμα.
«Δεν με ενδιαφέρει να βγάζω τους άντρες όμορφους»
Δεν έχω φωτογραφίσει άντρες για δικά μου πορτραίτα. Δεν με ενδιαφέρει να βγάζω τους άντρες όμορφους και ξέρω ότι αυτό που λέω είναι καλό για λιθοβολισμό. Απλώς θεωρώ ότι ζούμε σε μία κοινωνία που δεν το έχουν και τόσο ανάγκη. Πολύ σπάνια έχω συναντήσει άντρα που να πει «πως είμαι έτσι ή «είμαι χάλια». Αυτό που βλέπω σαν παρατήρηση αμφισβήτησης του εαυτού τους είναι πάντα από γυναίκες και ίσως γι΄αυτό προσπαθώ να βγάλω την πιο όμορφη πλευρά τους. Δεν σταματάω να φωτογραφίζω μέχρι να το πάρω αυτό το όμορφο κομμάτι. Μου αρέσει όταν βλέπουν το αποτέλεσμα να νιώθουν αυτή την αποδοχή, να λένε «είμαι και ωραία».
Έχουμε ακόμα δρόμο, είναι και το body positivity στη στροφή αλλά στην πλειοψηφία δεν έχουμε φωτογραφίες χωρίς photoshop. Θα ήθελα να βλέπω περισσότερες καθημερινές γυναίκες στην προσπάθεια που γίνεται για συμπερίληψη, κι όχι απλώς γυναίκες που έχουν κάτι διαφορετικό. Να έχουν απλώς κυταρίτιδα για παράδειγμα. Στο Ισραήλ υπάρχει σχετικός νόμος από το 2012 που ορίζει ότι πρέπει να αναφέρεται κάθε φωτογραφία που είναι πειραγμένη, ενώ στη Γαλλία ο ίδιος νόμος πρωτοεμφανίστηκε μόλις το 2017. Μου αρέσει η δουλειά της Jocelyn Lee, που κάνει γυμνό στη φύση και συμπεριλαμβάνει όλα τα σώματα και μεγέθη. Αγαπημένη είναι και η Lisa Sorgini η οποία παρουσιάζει το γυναικείο σώμα όπως είναι με βασικό πυλώνα τη μητρότητα.
Στη σχολή φωτογραφίας μάς είχαν πει ότι το επάγγελμα του φωτογράφου είναι πιο αντρικό και ότι ακόμα και ο φακός αποτελεί φαλλικό σύμβολο. Δεδομένου ότι είναι κάπως πιο μοναχικό το επάγγελμα, δεν έχεις πολλά πάρε δώσε με άλλους. Σίγουρα βέβαια ανέπτυξα ιδιαίτερα την αντρική μου πλευρά για να επιβιώσω. Μου είχε τύχει μία φορά σεξιστική συμπεριφορά και είπα ότι δεν θα το επιτρέψω ξανά αυτό. Είναι κουραστικό να προσπαθείς να μη σου πάρουν τον αέρα, όπως κουραστικό είναι να αμείβονται περισσότερο οι άντρες φωτογράφοι. Είπα όμως ότι θα πάω εκεί που θέλω και το επιδιώκω ως άνθρωπος, όχι φυλετικά. Θέλω να με σέβονται, να με εκτιμούν, να έχω καλές συνεργασίες. Όποιος μπορεί να το δώσει καλώς.
Είναι σημείο των καιρών ο τεράστιος όγκος και η άπειρη πληροφορία αλλά δεν μπορείς να κάνεις κάτι γι’ αυτό. Μόνο δουλειές που τις ευχαριστιέσαι, που έχουν περισσότερη ποιότητα, τουλάχιστον για σένα δεν χάνονται τόσο εύκολα.
Η έκφραση μέσα από τη φωτογραφία
Αντιλαμβάνομαι ότι βλέποντάς με κάποιος δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι μέσα σε αυτό το κεφάλι υπάρχουν αυτές οι τρελές αντιθέσεις, είναι ένα αστείο που λέμε με τους φίλους μου. Νομίζω ότι απλά βρήκα τον τρόπο να εκφράζω το πώς βλέπω τον κόσμο και πώς θέλω να τον μεταφράζω με όλο αυτόν τον σουρεαλισμό και τις ιδέες, με έναν τρόπο που για μένα είναι ανώδυνος. Θα ήθελα να βγαίνω έξω τόσο εκκεντρική στα εξήντα μου. Τώρα εκφράζομαι μέσω της φωτογραφίας.
Όταν ακούω μία πρόταση δίνω σημασία στις πρώτες εικόνες που μου έρχονται στο μυαλό γιατί έχουν πάντα να μου δώσουν κάτι σε σχέση με την αισθητική που θα κινηθώ. Αρχίζω και σκέφτομαι πώς θα ήθελα να το δω εγώ, πώς θα με ανακούφιζε, όπως στη φωτογράφιση για τις Γυναίκες. Ήθελα το μοντέλο να αισθάνεται όσο πιο καλά και άνετα γίνεται. Χρησιμοποιήσαμε props που είχε στον χώρο της, σε μία λογική των πορτραίτων της καραντίνας δηλαδή. Έβγαλα μία φωτογραφία που δεν την ξεβόλεψε αλλά ήταν και στα δικά μου πρότυπα, χωρίς να κάνω καθόλου photoshop στο δέρμα και το σώμα.
Στην καμπάνια «Καλή Καρδιά», ήμουν πολύ χαρούμενη με όλα. Τη φωτογράφηση, το copy. Ήταν τόσο μεγάλο και pop ακριβώς στο στυλ που ήθελα. Είναι κάπως περίεργο να βλέπεις τη δουλειά σου στη στάση του λεωφορείου αλλά λες «οκ είναι η δουλειά μου και φαίνεται εδώ». Ενός μάγειρα φαίνεται στο πιάτο, εσένα στο κείμενο. Είναι κάτι αλλά δεν είναι κιόλας, κατάλαβες.
Ένα στοιχείο του χαρακτήρα μου είναι να προσαρμόζομαι σε όποιες συνθήκες με βάλεις. Δεν είναι πάντα εύκολο, έχω κι εγώ αντίσταση σαν άνθρωπος αλλά γενικά στη ζωή λέω «φτάνει η γκρίνια, πάμε να βγάλουμε το καλύτερο αποτέλεσμα». Δεν μπορώ να πω «έλα να τελειώνουμε» όταν φωτογραφίζω. Θέλω να βγάζω φωτογραφίες που αν τις έβλεπα έξω να ήθελα να τις έχω κάνει εγώ.
Ωραία εικόνα είναι αυτή που με κάνει να θέλω να την πιάσω. Δε μου αρέσει το πρόστυχο και το χυδαίο. Μου αρέσουν πολύ οι ερωτικές και οι σέξι, αλλά για μένα έχει να κάνει με την ατμόσφαιρα και τα στοιχεία που σου δίνει για να φτιάξεις μια ιστορία. Έχω ζηλέψει φωτογραφίες από ταξίδια, πορτραίτα ανθρώπων από άλλες φυλές, το έντονο βλέμμα τους. Δεν ξέρω αν ζηλεύω τόσο τις φωτογραφίες όσο το ταξίδι, την απόδειξη ότι ήσουν εκεί.
Επεξεργασία στη φωτογραφία γινόταν ανέκαθεν. Έκαναν ρετούς επί τόπου με πινέλα για να τονίσουν μάτια και χείλη, δεν ήταν κάτι που δεν υπήρχε. Όπως και στις ασπρόμαυρες φωτογραφίες που έβγαζαν οι γιαγιάδες μας που μετά πήγαιναν και τις έβαφαν. Γι’ αυτό βλέπεις πιο ξανθό μαλλί ή λίγο πιο έντονα ροζ μάγουλα. Τώρα ο καθένας το προσαρμόζει όπως θέλει στη δουλειά του. Εγώ δεν θέλω να κάνω photoshop σε πρόσωπα και σώματα. Με ενδιαφέρει αισθητικά στην όλη εικόνα τι ατμόσφαιρα θέλω να δώσω, οπότε η επεξεργασία έχει να κάνει κυρίως με τα χρώματα, αν θέλω να βγάζει κάτι πιο pop ή μία νοσταλγία.
Ένα απαύγασμα στιγμής είναι η φωτογραφία, είναι πάρα πολύ λογικό να υπάρχει νοσταλγία. Η στιγμή που έχεις τραβήξει ανήκει στο παρελθόν. Δεν μπορεί κανένας να κλέψει τον χρόνο, οπότε το να τραβήξεις μια φωτογραφία είναι σαν να κλέβεις λίγο χρόνο, τον κλειδώνεις κάπως. Νομίζω ότι κάποια στιγμή θα ασχοληθώ με τον σκοτεινό θάλαμο. Θα το έχω ανάγκη. Πέρασα τόσα πολλά χρόνια να βιοπορίζομαι ως φωτογράφος που δεν έθρεψα την καλλιτέχνη μέσα μου.
Δεν μπορώ να βάλω σε λέξεις ή κουτάκι τι με εμπνέει, μου φαίνεται περιοριστικό και μόνο σαν σκέψη. Αν πρέπει να βάλω μια ταμπέλα, με εμπνέει η ομορφιά και θέλω να την εξυμνώ. Άλλο η ωραία φωτογραφία και άλλο το ωραίο θέαμα. Θεωρώ ότι πρέπει να εκτιθέμεθα σε όλες τις εικόνες ακόμα και στην ασχήμια γιατί αυτός είναι ο κόσμος, δεν είναι μόνο το ένα, γιατί αυτό σε κάνει να εθελοτυφλείς και να στρουθοκαμηλίζεις. Πρέπει να έχουμε όλες τις εικόνες αλλά το πιο σημαντκό είναι να είναι ωραίες φωτογραφίες κι ας είναι το θέαμα άσχημο.
Η μούχλα θα μπορούσε να είναι ένα τέτοιο παράδειγμα. Με τρελαίνει μια κατακόκκινη φράουλα που έχει μουχλιάσει. Μου δίνει πάρα πολλές πληροφορίες σημειολογικά. Είναι ο κύκλος της ζωής. Γενικά, η μούχλα δεν είναι όμορφο πράγμα αλλά εγώ έτσι το βλέπω.
