Timothée Chalamet, γιατί ήθελες τον ρόλο του Bob Dylan με όλη σου την ψυχή;

Οι κριτικές μέχρι στιγμής είναι ως επί το πλείστον εγκωμιαστικές και μεταξύ άλλων εξαιρούν την ερμηνεία του Chalamet.

Για τον πρωταγωνιστή η Monica Barbaro, η οποία στην ταινία υποδύεται τη Joan Baez, λέει: «Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη μέρα που με τον Timmy τραγουδήσαμε μαζί το “It Ain’t Me Babe”. Μας βγήκε τόσο φυσικά που δεν το πιστεύαμε. Ξέραμε πια τι έπρεπε να κάνουμε. Και νομίζω ότι η φυσικότητα και η οικειότητα της σχέσης μας με τον Timmy φαίνεται στο πλάνο. Δεν είχαμε εκείνη τη στιγμή κανένα άγχος, ούτε για τον αν παίζουμε σωστά ούτε τίποτα».

Και η Elle Fanning, η οποία υποδύεται τη Sylvie Russo, δηλαδή τη Suze Rotolo, όπως είναι το πραγματικό όνομα της συντρόφου του Dylan εκείνα τα χρόνια λέει: «Ο Timothée ήταν ο πρώτος άνθρωπος με τον οποίο μίλησα μόλις έμαθα ότι θα έπαιζα στην ταινία. Τον θεωρώ φίλο μου, γνωριζόμαστε καιρό. Εδώ λοιπόν υπάρχει ένας παραλληλισμός: Όπως εγώ ξέρω τον Timmy από πριν γίνει διάσημος με το Call me by your name, έτσι και η Suze ήξερε τον Bob πριν τον μάθει όλος ο κόσμος. Είναι πάντα ωραίο να δουλεύεις με φίλους, νιώθεις ασφάλεια, ξέρεις ότι ο άλλος θα σε προστατέψει. Είναι πολύ ζεστή η σχέση μας.

Προφανώς, άλλη σχέση είχαν ο Bob και η Suze αλλά και στη δική τους η λέξη-κλειδί ήταν η ζεστασιά. Η Suze ήταν ο πρώτος μεγάλος έρωτας της ζωής του – δεν είναι τυχαία στο εξώφυλλο του άλμπουμ του (The Freewheelin’ Bob Dylan). Διαβάζοντας όμως την αυτοβιογραφία της Suze (A Freewheelin’ Time: A Memoir of Greenwich Village in the Sixties) κατάλαβα πολλά. Δεν ήταν στο πλευρό του Bob για να κερδίσει κάτι. Ήταν ερωτευμένη. Δεν ήθελε τίποτα παραπάνω. Γι’ αυτό η αγωνία μου ήταν να μην παρερμηνευτεί ως ζηλιάρα. Αγαπούσε βαθιά τον Bob. Γι’ αυτό της ήταν δύσκολο να τον βλέπει να απομακρύνεται».

Ενώ ο James Mangold τονίζει: «Μερικές φορές σκέφτομαι ότι αν δεν τα είχα καταφέρει ως σκηνοθέτης, ίσως να είχα γίνει τζογαδόρος. Η αλήθεια είναι ότι η δημιουργία ταινιών βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στο να ακολουθείς το ένστικτό σου, όσο μπορείς να μη δίνεις σημασία στο εκάστοτε διακύβευμα, από το χρήμα μέχρι τη φήμη σου και τον κόσμο που σε περιμένει στη γωνία για να σε «θάψει». Πρέπει να το παίξεις χαζός σχετικά με τις πιθανές συνέπειες των επιλογών σου και να αφήσεις το ένστικτό σου να σε καθοδηγήσει. Όλα αυτά είναι ένας μεγάλος πρόλογος για να καταλήξω στο ότι ήξερα από την πρώτη στιγμή ότι ο Timothée θα ήταν εξαιρετικός στο ρόλο του Bob Dylan.

Δεν είχα συγκεκριμένα επιχειρήματα, αλλά το ήξερα! Είναι ένας από τους σπουδαιότερους ηθοποιούς της γενιάς του. Σε αυτό το πρότζεκτ είχε την ευλογία και την κατάρα των πολλαπλών καθυστερήσεων, εξαιτίας της πανδημίας το 2019 και της απεργίας των σεναριογράφων το 2023. Στο ενδιάμεσο είχε άλλες υποχρεώσεις αλλά στα πέντε χρόνια που μεσολάβησαν από την αρχή της όλης ιστορίας μέχρι την ολοκλήρωσή της δεν σταμάτησε να δουλεύει πάνω στο ρόλο. Η αφοσίωση του ήταν εντυπωσιακή. Έμαθε κιθάρα, φυσαρμόνικα, τραγούδι…»

Όλα αυτά λίγο πριν τα Χριστούγεννα όντας στο Λονδίνο και μπροστά στην κάμερα, απευθυνόμενοι σε επιλεγμένους δημοσιογράφους από τις χώρες όπου η ταινία δεν είχε ακόμη τότε βγει στους κινηματογράφους.

Τελευταίος αλλά σε καμία περίπτωση έσχατος μας μίλησε ο ίδιος ο περί ου ο λόγος.

Δείτε αποκλειστικά στο OneMan ένα featurette από τα γυρίσματα

Η ταινία αφορά μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο της ζωής του Bob Dylan. Μια περίοδο πολύ σημαντική για την καλλιτεχνική του υπόσταση γιατί εκείνα τα χρόνια ο Bob εξελίχθηκε ραγδαία.

Το A Complete Unknown είναι μια ταινία για τη δύναμη της αλλαγής, μια προσπάθεια ερμηνείας του Dylan εκείνης της εποχής, σε καμία περίπτωση μια απόλυτη βιογραφία.

Ήθελα το ρόλο με όλη μου την ψυχή. Μιλάμε για μια μυθική προσωπικότητα.

Έπεσα αμέσως με τα μούτρα στη δουλειά. Μελέτησα τα πάντα. Από ταινίες σαν το No Direction Home του Martin Scorsese μέχρι τις λίγες ραδιοφωνικές συνεντεύξεις του Bob που υπάρχουν διαθέσιμες από τα early 60s, τις βιογραφίες του, τα δικά του κείμενα και απομνημονεύματα, προσπάθησα δηλαδή να χαρτογραφήσω την πορεία του από τη Μινεσότα μέχρι τη Νέα Υόρκη και κυρίως όσα έκανε εκεί. Δούλευα για αυτή την ταινία πεντέμισι χρόνια. Ήταν μια μακρόχρονη μαθητεία, η οποία ίσως και να μην έχει τελειώσει. Δηλαδή ναι μεν έχει ολοκληρωθεί το σκέλος της ζωής μου που έπρεπε να υποδυθώ τον Bob Dylan, αλλά σε προσωπικό επίπεδο ξέρω ότι θα συνεχίσω να ανακαλύπτω πράγματα για εκείνον.

Για όλους μας ήταν πολλές οι προκλήσεις. Δεν μπορώ να αποφασίσω ποια ήταν η μεγαλύτερη για μένα. Το τραγούδι; Η κιθάρα; Τι απ’ όλα; Αυτό που ξέρω είναι ότι από την πρώτη στιγμή των γυρισμάτων ένιωθα ότι βαδίζω στο μονοπάτι που χάραξε κάποτε ένας σπουδαίος νεαρός άντρας. Ήταν απερίγραπτη εμπειρία.

Ο Edward Norton ως Pete Seeger και ο Timothée Chalamet ως Bob Dylan (Macall Polay, Courtesy of Searchlight Pictures. © 2024 Searchlight Pictures All Rights Reserved)

Δεν ήταν στο αρχικό πλάνο να παίξω ζωντανά τα τραγούδια στην ταινία. Γρήγορα όμως κατάλαβα ότι έτσι θα ήταν καλύτερα. Όταν τραγουδούσα ζωντανά ένιωθα ότι ζωντάνευαν και τα τραγούδια, κι ας έκανα μικρά λάθη. Άλλωστε για φολκ μουσική πρόκειται, όχι για όπερα. Οι ατέλειες έχουν σημασία, προσδίδουν χαρακτήρα, είναι η νοστιμιά που λείπει από ένα μεγάλο επαγγελματικό στούντιο στο Λος Άντζελες σαν κι αυτό που κάναμε τις ηχογραφήσεις των τραγουδιών πριν από τα γυρίσματα. Ήταν ρίσκο αλλά αν κρίνω από όσα γράφονται και λέγονται σήμερα για την ταινία, μπορώ να είμαι περήφανος για την επιλογή μου να παίξω και να τραγουδήσω ζωντανά μπροστά στην κάμερα.

Είμαι ανακουφισμένος που ο κόσμος μπορεί πια να δει την ταινία. Κάποια στιγμή σχεδόν το είχα πάρει απόφαση ότι δεν ήταν γραφτό να ολοκληρωθεί. Είναι μεγάλη η ανακούφιση αλλά και η τιμή να μπορείς με ταπεινότητα να γίνεις η γέφυρα του σήμερα και εκείνης της περιόδου με αφορμή αυτό τον απίστευτο καλλιτέχνη που επηρέασε γενιές και γενιές χωρίς ποτέ μα ποτέ να χαϊδέψει το κοινό ή απλώς να το ψυχαγωγήσει, αλλά πάντα μεταδίδοντας κάτι σημαντικό με τους ήχους και τους στίχους του.

Το να υποδύεσαι ένα υπαρκτό πρόσωπο είναι κατά τη γνώμη μου ό,τι πιο δύσκολο. Με ρωτάνε συχνά ποιο ήταν το βασικό μου κλειδί για να αποκωδικοποιήσω τον Bob Dylan. Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω. Ούτε νομίζω ότι υπήρξε κάποια συγκεκριμένη στιγμή που να κατάλαβα ότι τα είχα καταφέρει. Το μόνο που ξέρω είναι ότι έκανα ό,τι περνούσε από το χέρι μου για να προετοιμαστώ. Μετά έπρεπε να φτάσω εκεί που έπρεπε να φτάσω χωρίς να σκέφτομαι τι περιμένει ο κόσμος από μένα. Όπως έχει κάνει και ο Bob στη ζωή του.

Ποτέ δεν ένιωσα ότι το «καράβι» πάει στη λάθος κατεύθυνση. Ποτέ όμως δεν μπορείς να είσαι απόλυτα σίγουρος. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να πιέσεις τον εαυτό σου ώστε να βγεις από εκεί όπου νιώθεις απόλυτη ασφάλεια. Είναι υπερβολικά περίεργος τρόπος ζωής το να είσαι καλλιτέχνης και δη ηθοποιός για να πρέπει να ξέρεις ανά πάσα στιγμή τι κάνεις. Αν ψάχνεις κάτι τέτοιο, αν θες να νιώθεις ασφαλής, μη γίνεις ηθοποιός, κάνε μια πιο απλή και ήρεμη δουλειά. Η υποκριτική είναι συναρπαστική μόνο αν είσαι στην τσίτα. Οπότε δεν ξέρω τι ακριβώς έκανα για να προσεγγίσω τον ρόλο. Ξέρω μόνο ότι το έκανα με όλο μου το είναι. Αυτό είναι το υπέροχο δώρο της δουλειάς μας. Δεν ξέρεις ποτέ αν θα φτάσεις στην κορυφή αλλά συνεχίζεις να σκαρφαλώνεις στο βουνό.

Ο Timothée Chalamet έξω από το θρυλικό Chelsea Hotel (James Mangold, Courtesy of Searchlight Pictures. © 2024 Searchlight Pictures All Rights Reserved)

Προσωπικά δεν ήξερα τι να περιμένω, αν θα έλεγε ποτέ κάτι για την ταινία ή ακόμη και αν θα την έβλεπε. Έχω ακούσει διάφορες ιστορίες, ότι δεν έχει δει το No Direction Home, ούτε το I’m Not There, ούτε το Rolling Thunder Revue! Οπότε το tweet του είχε σημασία. Όταν είσαι νέος καλλιτέχνης -δεν έχει σημασία πόσο επιτυχημένος- και σε εγκωμιάζει έστω με ένα χτύπημα στην πλάτη ένας ζωντανός θρύλος, ειδικά ένας τόσο λακωνικός ζωντανός θρύλος όσο ο Bob Dylan, είναι σαν το πιο τρελό σου όνειρο να γίνεται πραγματικότητα. Ήταν μια στιγμή στη ζωή μου και την καριέρα μου που σκέφτηκα ότι ναι, είμαι σε καλό δρόμο.

Στην ταινία παίζω και τραγουδάω ζωντανά σε διάφορα σημεία, από το δωμάτιο που νοσηλευόταν ο Woody Guthrie μέχρι το σπίτι του Pete Seeger και μικρά, χαμηλοτάβανα καφέ γεμάτα καπνό. Η αίσθηση όμως όταν αναβιώσαμε τη θρυλική εμφάνιση του Bob στο Νιούπορτ ήταν ασύγκριτη.

Ήταν μια συνταρακτική στιγμή στην ιστορία της αμερικανικής ποπ κουλτούρας και φυσικά στην καριέρα του Bob, ο οποίος με πάθος και τόλμη επέλεξε την καλλιτεχνική κατεύθυνση που ήθελε.

Ποιος ξέρει άραγε τι ακριβώς σκεφτόταν λίγο πριν βγει στη σκηνή; Δεν έχω ιδέα. Δεν μπορώ να μιλήσω εκ μέρους του. Ζει στο Μαλιμπού και ευτυχώς είναι καλά στην υγεία του.

Να είσαι αληθινός μόνο απέναντι στον εαυτό σου και την τέχνη σου. Να έχεις, όπως και ο Bob Dylan, αρκετή έμπνευση και πίστη στη δική σου δημιουργική αλήθεια. Μόνο αυτό έχει σημασία.