Σινεφίλοι: Το Flix γιορτάζει 6 χρόνια με μία ομαδική συνέντευξη

Πριν 6 χρόνια δεν υπήρχε καμία εγγύηση πως ένα τέτοιο εγχείρημα θα μπορούσε να αποβεί πετυχημένο. Ειδικά σε ένα περιβάλλον όπου τα σάιτ αντιμετωπίζονται ως αποπαίδια της ‘σοβαρής δημοσιογραφίας’, το βήμα προς το άνοιγμα ενός πλήρους, έγκυρου κινηματογραφικού σάιτ έμοιαζε με ρίσκο όσο και με κίνηση -εν τέλει- απαραίτητη.

Η Λήδα Γαλανού, ο Μανώλης Κρανάκης, ο Γιώργος Κρασσακόπουλος, η Πόλυ Λυκούργου, 4 άνθρωποι με τεράστιο background στην κινηματογραφική αρθρογραφία (και όχι μόνο), 4 φίλοι πάνω απ’όλα, το δοκίμασαν. Έχοντας ως αφετηρία, και ως κοινό σημείο αναφοράς, το πόσο ζουν και αναπνέουν για το σινεμά.

6 χρόνια μετά, το Flix είναι ακόμα εδώ, είναι έγκυρο, και μεγαλώνει. Σε χρόνια, αλλά και σε ανθρώπους. Και το γιορτάζει με ένα πάρτυ.

Με την αφορμή αυτού του εορτασμού, έθεσα 6 ερωτήσεις στην ιδρυτική 4άδα του Flix, και τους ζήτησα να μιλήσουν για τις πιο δύσκολες κριτικές που χρειάστηκε να γράψουν, για τις ταινίες που θα έφερναν στην Ελλάδα με τα ίδια τους τα χέρια, και το ποιους ανθρώπους θα ήθελαν να καλέσουν στο πάρτυ τους αν μπορούσαν. (Full disclosure: αρθρογραφώ για τηλεόραση στο Flix τα τελευταία 5 χρόνια.)

Το Flix.gr κλείνει έξι χρόνια και γιορτάζει με ένα πάρτι τη Δευτέρα 8 Μαΐου στο six d.o.g.s. – Είστε όλοι καλεσμένοι! – Περισσότερες πληροφορίες εδώ.

Φωτογραφίες via (1 | 2 | 3): Πηνελόπη Γερασίμου, Ιωάννα Χατζηανδρέου, Mike Tsolis, Κική Παπαδοπούλου

***

Για ποια ταινία σας βγήκε η ψυχή να γράψετε κριτική;

Μ.Κ.: Για την «Ατίθαση Καρδιά» του Ντέιβιντ Λιντς. (Έμοιαζε σαν αυτό που θες να πεις σε κάποιον για πρώτη φορά «σ’ αγαπώ» – τρόμος)

Γ.Κ.: Πραγματικά δεν θυμάμαι κάποια που να με βασάνισε υπερβολικά. Υποθέτω γιατί ξεχνάω εύκολα. Αλλά μάλλον θα ήταν για κάποια ταινία που αγάπησα πολύ. Γιατί αυτές θες να δικαιώσεις περισσότερο από τις άλλες!

Π.Λ.: Να μου βγει η ψυχή, όχι. Απλά υπάρχει πάντα το ίδιο πρόβλημα: μεγαλώσαμε σε δεκαετίες που οι έξυπνες πένες ήταν οι κακές, οι εριστικές. Διάσημος κριτικός ήταν ο κριτικός που δεν του άρεσε τίποτα. Εμαθα γρήγορα ότι το κακό κείμενο (ειδικά το αστήρικτα, ναρκισσιστικά κακό) είναι, τελικά, εύκολο. Το στοίχημα είναι να γράψεις ένα δυνατό κείμενο για κάτι που σου αρέσει, χωρίς να γίνεις μελό. Διπλή η δυσκολία στις επανεκδόσεις – τι να πεις για τον «Ταξιτζή» που δεν έχει ειπωθεί. Τι για τα «Φτερά του Ερωτα» που αγαπάς από φοιτήτρια;

Λ.Γ.: Για την «Ανταρσία της Κόκκινης Μαρίας» του Κώστα Ζάπα.

Μία αγαπημένη σας ανάμνηση από αυτά τα 6 χρόνια;

Γ.Κ.: Μία μόνο; Είναι τόσες πολλές, από την πρώτη στιγμή που βγήκαμε στον αέρα, μέχρι την έναρξη της συνεργασίας μας το 2016 με την Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση με το Flixit στη Στέγη. Αλλά αν πρέπει να κρατήσω μια ίσως λιγότερο σημαντική, μα πιο προσωπική, αυτή θα είναι την πρώτη φορά που η διαπίστευση μου σε ένα φεστιβάλ, έγραφε όχι οποιοδήποτε άλλο μέσο, αλλά Flix.gr.

Λ.Γ.: Είναι, ειλικρινά, πολλές κι αυτό είναι ήδη υπέροχο. Ωστόσο θα διαλέξω το πρώτο Φεστιβάλ Καννών που καλύψαμε ως Flix, τον Μάιο 2011. Το site ήταν στον αέρα βία δυο εβδομάδες κι ήταν οι μέρες που ο Λαρς φον Τρίερ είχε παρουσιάσει το «Melancholia» και μετά είχε κάνει τα (για μένα πάντα άγαρμπα αλλά χιουμοριστικής πρόθεσης) φιλοχιτλερικά σχόλιά του, που οδήγησαν στο να θεωρηθεί από το Φεστιβάλ persona non grata, το παρακολουθούσαμε ζωντανά, είχαμε και συνέντευξή του – κι εκεί το Flix ξεπέρασε, για πρώτη φορά, τους 2.000 μοναδικούς επισκέπτες! Είχαμε απίστευτη χαρά και το γιορτάσαμε με πίτσα, γράφοντας ασταμάτητα όπως πάντα. Να είναι καλά ο Λαρς φον Τρίερ να μάς σκανδαλίζει και τώρα που έχουμε εκατονταπλασιάσει τους αναγνώστες μας.

M.K.: Οταν η Βένα Γεωργακοπούλου έγραψε αυτό στα πρώτα μας γενέθλια.

“Οταν έχεις μπροστά σου τόνους ξένων ταινιών και σε τρώει το χέρι σου να γράψεις γι’ αυτές ή δεν βλέπεις την ώρα να κλείσεις το ρημάδι το λάπτοπ για να βυθιστείς με τις ώρες σε μια μεγάλη, μεσαία ή μικρή οθόνη, δεν είναι απλώς από δημοσιογραφικό καθήκον, πού ασχολείσαι με τον “Super Δημήτριο”, για παράδειγμα. Θέλει ευγένεια, λεπτότητα και τσαγανό να βρεις τον κατάλληλο τρόπο για να προσπεράσεις ελαττώματα και να αναδείξεις αρετές. Πρέπει να έχεις πίστη και πείσμα και αγάπη. Για τη δουλειά σου και το σινεμά.”

Π.Λ.: Δεν μπορώ να διαλέξω μία. Παρόλο το στρες, την πίεση, τις δυσκολίες ομολογώ ότι αγαπώ κάθε φορά που βάζω την καρέκλα και το laptop μου ανάμεσα σε αυτό της Λήδας, του Μανώλη και του Γιώργου (και πλέον και του Θοδωρή, του Τάσου, του Θανάση, του Χρήστου) και ξεκινώ να δουλεύω. Μπορεί να ακούγεται προφανές, αλλά… είναι; Να έχεις την τύχη να έχεις κάνει επιχείρηση με αντικείμενο αυτό που πραγματικά αγαπάς, με συνεταίρους αυτούς που πραγματικά αγαπάς;

Ποια ταινία χωρίς διανομή από τα τελευταία 6 χρόνια θα βγάζατε στις ελληνικές αίθουσες με τα ίδια σας τα χέρια;

M.K.: To «Weekend» του Αντριου Χέι. Σκέφτομαι να το βγάζαμε μόνο Σαββατοκύριακα σαν υποχρεωτικό date movie (για gay, straight, bi…) και με προσφορά ένα εισιτήριο στους δύο. Αν μετά την ταινία, οι δύο ήταν απόλυτα σίγουροι ότι θα μείνουν μαζί τουλάχιστον μέχρι το επόμενο σαββατοκύριακο (!) θα τους πιστεύαμε και θα τους δίναμε πίσω και τα χρήματα του ενός εισιτηρίου.

Λ.Γ.: Το «Νήμα» του The Boy.

Π.Λ.: Εχω μεγάλη αδυναμία στα μουσικά ντοκιμαντέρ. Ονειρεύομαι ότι μπορεί κάποτε να υπάρξει ένας arthouse χώρος που θα φέρνεις, π.χ., το «The American Epic Sessions» και θα έρχονται για την πρεμιέρα και ακουστική συναυλία οι Τζακ Γουάιτ & Τ-Μπόουν Μπερνέτ. Μετά ξυπνάω, βλέπω το πραγματικό τοπίο, ανοίγω ένα μπουκάλι κρασί.

Γ.Κ.: Μια που μου έρχεται στο μυαλό (επειδή η καινούρια του ταινία του «120 Beats Per Minute» είναι στο διαγωνιστικό των Καννών φέτος), είναι το «Eastern Boys» του Ρομπέν Καμπίγιο. Αλλά μεταξύ μας υπάρχουν κάμποσες.

Πριν από 6 χρόνια το Netflix δεν είχε βγάλει την πρώτη του σειρά. Τι φαντάζεστε να υπάρχει 6 χρόνια μετά;

Λ.Γ.: Μια φόρμουλα όπου οι streaming πλατφόρμες θα συνεχίζουν με την ίδια συναρπαστική φόρα, αλλά η κινηματογραφική αγορά – της διανομής, της αίθουσας, των φεστιβάλ – θα έχει βρει πώς ν’ αξιοποιήσει την αλλαγή υπέρ της και δεν θα έχει πάρει την κάτω βόλτα. Το σινεμά όπως το ξέραμε ως τώρα έχει πάντα λόγο ύπαρξης, απλώς ψάχνει τον τρόπο να κάνει παρέα με τα καινούρια παιδιά της τάξης.

Γ.Κ.: Αν to VR δεν αποδειχθεί πυροτέχνημα, την θέαση των εικόνων ως μια απόλυτα immersive εμπειρία, που όμως δεν θα κάνει το παραδοσιακό σινεμά να χαθεί. Την κυριαρχία του content πάνω στις πλατφόρμες προβολής. Μπορεί όχι σε έξι χρόνια αλλά κάποτε (ίσως και πιο νωρίς;) να μην έχει σημασία αν είναι «τηλεόραση», «κινηματογράφος», «netflix», ή οτιδήποτε άλλο: θα είναι αφήγηση σε εικόνες και θα μπορείς να την δεις όπου θες.

M.K.: Ενας τρόπος να σταματήσει ο χρόνος. Να μπω σε ένα δωμάτιο – δεν χρειάζεται να είναι πολύ ευρύχωρο (wc, μπαρ, viber αρκούν). Να δω όλες τις ταινίες και τις τηλεοπτικές σειρές που δεν έχω προλάβει όλα αυτά τα χρόνια. Μετά να συνεχίσει ο χρόνος να μετράει από εκεί που σταμάτησε.

Π.Λ.: Παρόλο που πιστεύω ότι αυτό που μετράει τελικά είναι η ίδια η ταινία, με όποιο τρόπο κι αν τη δεις μία ταινιάρα σε πιάνει από το στομάχι έτσι κι αλλιώς, θα ήθελα 6 χρόνια μετά να συνεχίζει να υπάρχει το Σπόρτινγκ, Νέας Σμύρνης. Η παραδοσιακή αίθουσα. Υπέροχη η τεχνολογία, μεγάλη ευκολία να έρχεται το content σπίτι σου, αλλά υπάρχει κάτι ανεξήγητα ουσιαστικό στο ξεβόλεμα: ντύθηκα, βγήκα, πάρκαρα, βρέθηκα να κάθομαι απέναντι σε μία μεγάλη οθόνη, ανάμεσα σε αγνώστους, να μοιράζομαι εικόνες, ιστορίες, ανάσες.

Αν το Flix δεν λεγόταν Flix πώς θα το λέγατε;

Λ.Γ.: Θα το λέγαμε  cineμάκια. Το όνομα έπεσε δυναμικά στο τραπέζι, αλλά είπαμε να το κρατήσουμε για το επόμενο project μας, που θα είναι moviedating site.

Π.Λ.: Είχαμε φέρει κάποιες ιδέες στο τραπέζι, αλλά ακουγόντουσαν όλες κοινότυπες και ακαδημαϊκές. Το Flix είχε πλάκα, ήταν φρέσκο και αποτελούσε για χρόνια συζήτηση που έσπαγε τον πάγο: «τι σημαίνει Flix ρε παιδιά;»

M.K.: Μια πρώιμη ονομασία ενός σχεδίου που δεν προορίζοταν για site αλλά για περιοδικό – στα χρόνια που αυτό ήταν ακόμη «όνειρο» – ήταν το Flim (κάπου πρέπει να υπάρχει και μια παρουσίαση) με την ιδέα του πειραγμένου Film. Ευτυχώς που δεν επικράτησε, ούτε ως περιοδικό, ούτε ως όνομα.

Γ.Κ.: Συζητήσαμε διάφορα, αλλά από την στιγμή που ήρθε το Flix, ξεχάσαμε τα υπόλοιπα. Ήταν αυτό που θέλαμε. Απόλυτα κινηματογραφικό, αλλά με ένα κλείσιμο του ματιού. Ποπ γιατί βαριόμαστε τα αυτάρεσκα μανιφέστα. Εύηχο και καθόλου βαρύγδουπο. Θέλαμε να κάνουμε ένα site που να υπηρετεί το σινεμά και να ενδιαφέρεται για τους αναγνώστες του κι όχι εμάς και τα εγώ μας.

Ποιον άνθρωπο του σινεμά θα καλούσατε στο πάρτυ για τα 6 χρόνια του Flix;

Γ.Κ.: Κάποιον που του χρωστάω το ότι κάνω αυτή τη δουλειά. Και με κάποιο τρόπο και οι τέσσερίς μας. Δυστυχώς δεν μπορεί να είναι μαζί μας. Αλλά με κάποιο τρόπο είναι. 

M.K.: Συνδυάζοντας το τερπνόν μετά του ωφελίμου θα καλούσα τους χολιγουντιανούς Κρις (με αυτή τη σειρά): Κρις Χέμσγουορθ, Κρις Εβανς, Κρις Πάιν, Κρις Πρατ. Και επειδή δεν θα ερχόταν κανείς τους (λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων και μόνο, να υποθέσω) θα καλούσα τον Κρις Ο’ Ντάουντ (χωρίς να του πω ότι θα ήταν second best). Οπότε θα ήμασταν όλοι ευχαριστημένοι.

Λ.Γ.: Δεν θα πω Ελληνες γιατί είναι όντως καλεσμένοι κι ελπίζω ότι θα έρθουν όλοι. Θα καλούσα τον Τρεβάντε Ρόουντς. Τον Πολ Τόμας Αντερσον. Τον Τοντ Χέινς με την Τζούλιαν Μουρ και την παρέα τους. Τον Λούι ΣιΚέι.

Π.Λ.: Εχω αδυναμία σε μία πεντάδα γυναικών, τις αγαπώ, σε μια άλλη ζωή τις θέλω φίλες μου: Τίλντα Σουίντον, Κέιτ Μπλάνσετ, Τζέσικα Τσαστέιν, Εϊμι Ανταμς, Τζούλιαν Μουρ. Δεν παραπονιέμαι όμως. Θα έρθουν οι φίλοι αυτής της ζωής. Και είναι εξίσου υπέροχοι.

Το Flix.gr κλείνει έξι χρόνια και γιορτάζει με ένα πάρτι τη Δευτέρα 8 Μαΐου στο six d.o.g.s. – Είστε όλοι καλεσμένοι! – Περισσότερες πληροφορίες εδώ.