Το καστ του Nosferatu για τρόμο, θάνατο και σεξουαλικότητα

Τι είναι αυτό που μας κάνει να ανατρέχουμε σε ιστορίες γεμάτες αίμα, θάνατο και σκοτεινά πάθη;

Το νέο Nosferatu, σε σκηνοθεσία Robert Eggers (του Lighthouse και του Northman), επαναφέρει στη μεγάλη οθόνη την εμβληματική ταινία τρόμου του F.W. Murnau έναν αιώνα (και κάτι ψιλά) μετά το ορίτζιναλ, κι αν πολλά έχουν αλλάξει σε αυτά τα 102 χρόνια, προφανώς όχι κάτι πολύ στοιχειώδες: Η όρεξη της ανθρωπότητας να βλέπει κομμάτια του εαυτού της μέσα σε αποπνικτικές ιστορίες του σκότους.

Στην ταινία, ο κόμης Orlok σαγηνεύει (και σαγηνεύεται από) την Ellen Hutter (Lily-Rose Depp σε μια φοβερή ερμηνεία) την ώρα που ο σύζυγός της, ο μεσίτης Thomas (Nicholas Hoult) έχει ταξιδέψει στο κάστρο του στην Τρανσυλβανία για να του πουλήσει ένα κομμάτι γης.

Ένα ζευγάρι φίλων των Hutter, οι Friedrich και Anna Harding (στους ρόλους Aaron Taylor-Johnson και Emma Corrin), γίνονται μάρτυρες των απόκοσμα σωματικών αντιδράσεων της Anna σε αυτό που όλο και περισσότερο μοιάζει με κάποια μορφή δαιμονισμού. Ο αμφιλεγόμενος καθηγητής Von Franz (στο ρόλο ο Willem Dafoe) αναλαμβάνει να διερευνήσει την υπόθεση, της οποίας η εξέλιξη αρχίζει να μοιάζει όλο και πιο αιματηρή, όλο και πιο αναπόφευκτη – καθώς ο Orlok μάλιστα ξεκινάει μια διαδρομή με πλοίο για να έρθει πιο κοντά στην Anna, και φέρνοντας μαζί του μια θανατηφόρα πανούκλα.

Το OneMan συνομίλησε με όλο το καστ του νέου Nosferatu, για όλα αυτά που μας γοητεύουν σε αυτές τις ιστορίες, και για το πώς προσέγγισαν ερμηνευτικά τόσο παθιασμένους χαρακτήρες μέσα σε ένα τόσο στιλιζαρισμένο περιβάλλον, γεμάτο σκοτάδι, σκιές, και μονοκάμερες μακρές λήψεις καρφωμένες πάνω στα πρόσωπά τους.

WILLEM DAFOE: «Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ NOSFERATU ΕΧΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΜΕ ΤΟ ΝΑ ΔΙΝΕΙΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ΣΕ ΕΝΑ ΕΙΔΟΣ ΕΜΜΟΝΗΣ»

Σχεδόν κάθε γενιά έχει μια εκδοχή της ιστορίας του Δράκουλα. Ποια είναι η γοητεία αυτής της ιστορίας που επιστρέφει διαρκώς, ακόμα κι όταν αλλάζουν οι ευαισθησίες μας ως κοινωνία;

Έχει να κάνει με το να δίνεις τον εαυτό σου σε κάτι – αυτό το είδος εμμονής. Και στη συνέχεια το αναμειγνύεις με την ιδέα των απέθαντων που επισκέπτονται τους ζωντανούς. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να το γυρίσεις αυτό σε ταινία. Κι αυτό θα είναι πάντα κάτι με το οποίο ασχολούμαστε, αυτή η εμμονή που έχει ο χαρακτήρας, που θα την καταστρέψει, αλλά που νιώθει πως πρέπει να δοθεί σε κάτι που είναι οικείο, μια πνευματική παρόρμηση.

---

Είναι ένα οικείο φλερτ με τι; Δεν ξέρουμε. Με την άλλη πλευρά. Και όλοι αυτή την παρόρμηση σε αυτή την ιστορία, απλά έχουν διαφορετικά πράγματα στα οποία αφοσιώνονται. Μια καλή ζωή, ένα καλό σπίτι, μια οικογένεια.

 Ποια ήταν η πιο δύσκολη σκηνή στην ταινία για εσένα ως ηθοποιός;

Δεν σκέφτομαι με βάση το τι ήταν δύσκολο. Πραγματικά δεν το σκέφτομαι, και απλά δεν θυμάμαι τα πράγματα με αυτούς τους όρους. Αλλά υποθέτω ότι υπήρχαν πολλές λήψεις που ήταν πολύ μεγάλες. Και όσο περισσότεροι άνθρωποι εμπλέκονται, τόσο περισσότερη κίνηση, τόσο περισσότερος διάλογος. Υπήρχε μια συγκεκριμένη λήψη όπου το χριστουγεννιάτικο δέντρο είναι αναμμένο και κινούμαστε σε δύο δωμάτια. Είναι πολλή κίνηση. Είναι πολλοί άνθρωποι, πολύς κοινός διάλογος. Υπάρχουν πολλές πιθανότητες να μας σταματήσει κάποιος. Και είμαι ένας από αυτούς τους ανθρώπους που θα μπορούσαν να σκοντάψουν.

Υπάρχουν τόσα πολλά σημεία όπου μπορεί κάτι να πάει στραβά. Αυτά είναι δύσκολα και γίνονται πολλές λήψεις γιατί δεν υπάρχει κάτι που μπορείς να κόψεις. Οπότε αν υπάρχει κάποια ατέλεια, θα πρέπει να ζήσεις με αυτήν. Αυτή είναι μια πίεση. Αλλά είναι επίσης κι η ομορφιά του επαγγέλματός μου, αυτό είναι το ρίξιμο των ζαριών. Αυτή είναι η πρόκληση. Αυτό είναι το παιχνίδι.

Ο Von Franz είναι ένας αντισυμβατικός Ελβετός καθηγητής, που ενδιαφέρεται για τον αποκρυφισμό. Έχοντας υποδυθεί και τον Max Schreck [σσ. Ο πρωταγωνιστής του ορίτζιναλ Nosferatu, στην ταινία Shadow of the Vampire], αναρωτιόμουν τι σε ιντριγκάρει ιδιαίτερα σε αυτόν τον κόσμο των βαμπίρ;

Μου αρέσει τόσο πολύ το υλικό που διάβαζα και έψαχνα, στο οποίο με κατεύθυνε ο Robert [Eggers] για να καταλάβω κατά προσέγγιση ποιο θα ήταν το αντικείμενο μελέτης αυτού του χαρακτήρα. Ορισμένα πράγματα σχετικά με τον αποκρυφισμό και την αλχημεία. Υποθέτω ότι πήρα πολύ τοις μετρητοίς αυτά τα πράγματα! Υποκίνησαν την φαντασία μου.

Στη συνέχεια, καθώς μπαίνω στην ταινία, η σχέση μου με την Ellen είναι διαφορετική από οποιονδήποτε άλλον στην ιστορία, όπου έχω ένα είδος συνενοχής και κατανόησης του ρόλου της σε αυτή την ιστορία. Και υπάρχει ένα είδος γλυκύτητας εκεί που μου άρεσε, μια κάποια διαύγεια. Μέσα από τον χαρακτήρα μου, δεν την βλέπουμε ως ένα απόλυτο θύμα. Είναι ηρωική, στην πραγματικότητα, με έναν περίεργο τρόπο, στα μάτια του Von Franz. Και το να το αναδείξω αυτό είναι κάπως σημαντικό. Απόλαυσα να παίζω αυτές τις σκηνές με τη Lily.

Υπάρχει κάτι σε αυτή την τρίτη φορά που δουλεύετε μαζί με τον Robert που σε εξέπληξε σχετικά με το στυλ του;

Απλά έχει όλο και περισσότερη αυτοπεποίθηση. Το μεγαλύτερο πράγμα που βλέπεις πάντα καθώς ετοιμάζεται μια ταινία είναι το χάσμα ανάμεσα σε αυτό που ονειρεύεσαι και σε αυτό που είναι εφικτό, πού θα δεχτείς ένα χτύπημα, πού θα αλλάξεις τα πράγματα. Αυτό είναι πραγματικά το σημείο όπου οι ταινίες πετάνε ή δεν πετάνε. Και νομίζω ότι ο Robert γίνεται όλο και πιο δυνατός σε αυτό. Κι αυτό είναι ένα σημαντικό κομμάτι του παιχνιδιού, είναι μια σημαντική ικανότητα που πρέπει να έχεις. Γίνεται πιο ώριμος, πιο ευκρινής. Είναι απλά ωραίο να βλέπεις την εξέλιξη, χωρίς να θέλω να υποτιμήσω καθόλου τις προηγούμενες ταινίες του. Γιατί όταν είδα το The Witch, αυτό ήταν που με έβαλε στη διαδρομή να γίνω φαν του.

LILY-ROSE DEPP & NICHOLAS HOULT: «ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΤΑΙΝΙΕΣ ΜΑΣ ΒΟΗΘΟΥΝ ΝΑ ΕΞΕΡΕΥΝΗΣΟΥΜΕ ΘΕΜΑΤΑ ΒΑΘΙΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ»

Είναι κυρίαρχο στην ταινία το στοιχείο της ομορφιάς εναντίον του κτήνους. Τι σε συνάρπασε πιο πολύ σε αυτή τη δυναμική;

Depp: Μια από τις πιο συναρπαστικές πτυχές αυτής της ιστορίας είναι ότι δεν είναι απλώς μια γυναίκα που στοιχειώνεται από αυτή τη δαιμονική δύναμη, αλλά είναι επίσης κάτι που αποζητά και αυτή κατά κάποιο τρόπο. Έχει μια έλξη προς αυτόν όσο και εκείνος προς εκείνη, πράγμα που νομίζω ότι το κάνει ακόμα πιο τρομακτικό και ακόμα πιο συγκρουσιακό για την ίδια, εσωτερικά ως χαρακτήρα.

Είσαι απίστευτα πειστική ως κάποια που έχει καταληφθεί από το σκοτάδι. Έχεις στοιχεία της καθημερινής σου ζωής στο πίσω μέρος του μυαλού σου, πράγματα που μπορούν να σε βοηθήσουν να αποτυπώσεις αναλόγως την ταινία που γυρίζεις;

Depp: Απολύτως. Θέλω να πω, ως ηθοποιός, η δουλειά σου είναι να αναπαραστήσεις πειστικά τη ζωή. Οπότε το μόνο πράγμα που μπορεί να το θρέψει αυτό είναι η ζωή και τα πράγματα που περνάς και τα συναισθήματα που διανύεις. Και έτσι απολύτως, μπορώ να παίξω μόνο όταν αντλώ από αληθινά συναισθήματα.

Το υπέροχο πράγμα με το να είσαι ηθοποιός είναι ότι μπορείς να πας σε αυτά τα απίστευτα προσωπικά μέρη, και όμως μπορείς να κρυφτείς πίσω από όλα αυτά τα όμορφα πράγματα και αυτούς τους καταπληκτικούς χαρακτήρες και αυτούς τους καταπληκτικούς κόσμους, ενώ παράλληλα εξερευνάς συναισθήματα που είναι πολύ προσωπικά για σένα. Ή ακόμα και να σκέφτεσαι πως δεν έχω περάσει ποτέ κάτι παρόμοιο που περνάει αυτός ο χαρακτήρας. Πώς μπορώ λοιπόν να βρω ένα συναίσθημα μέσα μου που είναι αληθινό και ειλικρινές και να το συσχετίσω με αυτό;

---

Όλοι έχουμε όλα αυτά τα πράγματα μέσα μας. Όλοι έχουμε φωτεινότητα και σκοτάδι και δάκρυα και γέλιο και όλα αυτά τα πράγματα – είμαστε πολύπλοκα ανθρώπινα όντα. Το θέμα είναι να βγάλεις αυτά τα πράγματα προς τα έξω και να εξερευνήσεις ακόμα και πράγματα που μπορεί να μην είναι στην επιφάνεια για σένα όλη την ώρα. Ένας χαρακτήρας θα σου επιτρέψει να εξερευνήσεις πλευρές του εαυτού σου που μπορεί να μην τις βλέπεις συνέχεια, πράγμα που είναι ωραίο.

Πώς προετοιμάστηκες για τις σκηνές του δαιμονισμού; Πήρες ιδέες κι από άλλες ταινίες;

Depp: Ναι, απολύτως. Αλλά την ίδια στιγμή, ήθελα να νιώθω ότι είναι πολύ προσγειωμένο σε αυτόν τον κόσμο και σε αυτή την ιστορία, γιατί δεν είναι απλώς δαιμονισμός για χάρη του δαιμονισμού ή κίνηση για χάρη της κίνησης. Έρχονται όλα από ένα πολύ συναισθηματικό, αληθινό μέρος. Ή τουλάχιστον αυτό προσπαθήσαμε να είναι. Ήθελα να θεμελιώσω όλες αυτές τις σκηνές σε ένα πραγματικό συναίσθημα και μια απορία – από πού θα μπορούσε να προέρχεται αυτό; Τι περνάει ο χαρακτήρας μου αυτή τη στιγμή;

Είναι μια άκρως στιλιζαρισμένη ταινία και για ένα μεγάλο μέρος της παίζετε απευθείας στον φακό, με λιγοστές σκηνές διαλόγων σας on camera. Πώς παίζεται τόσο παθιασμένους χαρακτήρες σε ένα τόσο στιλιζαρισμένο περιβάλλον;

Depp: Νομίζω ότι είναι κάπως σα να μαθαίνεις να χορεύεις με όλα τα στοιχεία στο δωμάτιο. Όχι μόνο με τον παρτενέρ σου στη σκηνή, αλλά και με την κάμερα και τον φωτισμό και με όλους όσοι εργάζονται για κάθε πτυχή αυτού που γυρίζεις εκείνη την ημέρα, μαθαίνεις πραγματικά να κρατιέσαι σφιχτά ο ένας από τον άλλο. Υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα που πρέπει να πάνε καλά για να είναι επιτυχημένη η σκηνή. Είτε μιλάμε απευθείας ο ένας στον άλλο είτε βιώνεουμε και οι δύο κάτι ταυτόχρονα σε μια σκηνή, πρέπει να βρίσκουμε αυτή τη σύνδεση.

Hoult: Προφανώς, όταν βρίσκεσαι σε μια σκηνή με έναν άλλο ηθοποιό και μπορείς να τον κοιτάξεις, αυτό κάνει την υποκριτική πολύ πιο εύκολη, επειδή απλά δέχεσαι και είσαι παρών εκείνη τη στιγμή. Οπότε εδώ είχε ενδιαφέρον που τα πλάνα παρατάσσονται με έναν τρόπο όπου πρέπει να κοιτάζεις ένα “Χ” ή έναν δείκτη. Και μετά ουσιαστικά υπάρχει ένας χορός με το συνεργείο και με όλο τον κόσμο που δουλεύει τη σκηνή εκείνη την στιγμή και που φτιάχνει τον κόσμο στον οποίο βρίσκεσαι. Αλλά υπάρχει μια περίεργη κατάσταση υποθέτω, επειδή δεν μπορείς στο μυαλό σου να κοιτάς το “Χ” στο χάρτη. Πρέπει να βρίσκεσαι κάπου αλλού μέσα στο μυαλό σου.

Βοήθησαν τα σκηνικά και τα κουστούμια να μπείτε σε αυτόν τον κόσμο στο μυαλό σας;

Hoult: Ναι. Δεν είναι μόνο το πώς φαίνεται η εικόνα ή πόσο όμορφα είναι τα κοστούμια. Αλλάζει τα πάντα σχετικά με τον τρόπο που αισθάνεσαι, τον τρόπο που στέκεσαι, τον τρόπο που αναπνέεις. Ο κορσές ειδικά για μένα, σε κάποιες από αυτές τις πιο σωματικές σκηνές, αλλάζει εντελώς τον τρόπο που κινείσαι και αλλάζει τον τρόπο που αναπνέεις. Και δεν μπορείς να αναπνεύσεις τόσο βαθιά. Οπότε προσαρμόζεσαι σε αυτό και το χρησιμοποιείς και αυτό για τη σκηνή.

Η ταινία διερευνά τη φύση του φόβου και της ανθρωπιάς. Η απεικόνιση αυτών των θεμάτων επηρέασε την προσωπική σας άποψη για τον τρόμο και το τι μπορεί να αποκαλύψει για τους ανθρώπους;

Hoult: Νομίζω ότι αυτό είναι κάτι πολύ ενδιαφέρον όσον αφορά το πώς αντιδρούν οι άνθρωποι σε ακραία σενάρια. Υπάρχει κάτι πολύ αποκαλυπτικό σε αυτό, επειδή όλη η ικανότητά σου να κρύβεσαι ή να ελέγχεις και να εκλογικεύεις και να ελέγχεις οτιδήποτε βγάζεις προς τα έξω, σαρώνεται. Φαντάζομαι δηλαδή, γιατί προφανώς δεν έχω συναντήσει βαμπίρ – απ’ όσο ξέρω [γέλια].

Ποια είναι αυτή η ταινία με τη χιονοστιβάδα; [σσ. Το Force Majeure του Ruben Ostlund.] Μου αρέσει πολύ αυτή η ταινία. Βλέπεις το πώς αντιδρούν οι άνθρωποι σε ακραία σενάρια όπως αυτό. Είναι το πιο ωμό στοιχείο. Και δεν ξέρεις μέχρι να βρεθείς σε αυτά τα σενάρια πώς θα αντιδρούσες. Και συχνά όταν παρακολουθείς ταινίες τρόμου, υπάρχει αυτή η αντίδραση, που λες συνέχεια… «τρέξε!» ή «γιατί το κάνεις αυτό;;»

Depp: Το ένστικτό σου βγαίνει όταν βλέπεις μια ταινία! 

Hoult: Ναι. Και κάθεσαι εκεί και μετά όταν είσαι μέσα σε αυτές τις σκηνές, υπάρχουν στιγμές που σκέφτεσαι, ω, αν το έβλεπα αυτό, θα έλεγα στον εαυτό μου να τρέξω; Αλλά υπάρχει και αυτό το «τι θα κάνω εγώ;». Ιδιαίτερα για τον Thomas, υπάρχει αυτή η μικρή απληστία και το ότι αφήνει την κατάσταση με τον Orlok να πάει πιο μακριά από όσο θα έπρεπε, για αυτό ακριβώς τον λόγο. Υπάρχει δηλαδή και αυτή η έλλειψη επίγνωσης όπου είσαι ήδη πολύ βαθιά μέσα σε μια κατάσταση και το τρένο έχει φύγει από το σταθμό.

Depp: Μια κατάσταση κρίσης αποκαλύπτει μια ωμότητα και μια αγνότητα, αφαιρεί κάθε προσωπείο και πραγματικά σου δείχνει τι κάνεις εκείνη τη στιγμή. Τρέχεις να ξεφύγεις για τη ζωή σου; Ή προσπαθείς να σώσεις τη ζωή κάποιου; Αυτές οι ταινίες και αυτοί οι χαρακτήρες μας βοηθούν να εξερευνήσουμε αυτά τα θέματα που είναι, νομίζω, βαθιά, βαθιά ανθρώπινα.

AARON TAYLOR-JOHNSON & EMMA CORRIN: «ΜΠΟΡΕΙΣ ΕΥΚΟΛΑ ΝΑ ΑΠΟΡΡΟΦΗΣΕΙΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΙΔΟΣ ΣΚΟΤΑΔΙΟΥ»

Πού διαφέρει ο Robert Eggers από προηγούμενους σκηνοθέτες με τους οποίους έχετε συνεργαστεί;

Taylor-Johnson: Είναι πολύ σχολαστικός. Ξέρει ακριβώς τι θέλει. Έχει έντονο μάτι για τη λεπτομέρεια. Είναι πολύ εικαστικός καλλιτέχνης και ο τρόπος που γυρίσαμε αυτό το έργο ήταν πολύ διαφορετικός. Υπήρχε πολύ μπλοκάρισμα σκηνών. Υπήρχε μία κίνηση της κάμερας για κάθε σκηνή, σχεδόν ένα στήσιμο ανά σκηνή, οπότε κάναμε μια λήψη και περνούσαμε όλη τη μέρα κάνοντας αυτό. Θα μπορούσε να είναι 30 λήψεις η ταινία.

Έτσι έπρεπε να είσαι απίστευτα συγκεντρωμένος, αλλά αυτό μας ένωσε όλους ως ηθοποιούς. Αισθανόμασταν σαν να ήταν ένας θεατρικός θίασος. Κατά κάποιο τρόπο, αυτή η μέθοδος σου αφαιρεί όλα τα μέσα που έχεις στη διάθεσή σου, όλες τις μικρές σας δικλείδες ασφαλείας.

Corrin: Αφαιρεί όλα τα δεκανίκια και μας προκαλεί με έναν πραγματικά θετικό τρόπο. Είναι τόσο συγκεκριμένος και σίγουρος για το όραμά του και για το τι θέλει. Αυτό είναι ένα πολύ ασφαλές μέρος για να είσαι ως ηθοποιός.

---

Ο Jarrin [σσ. Blaschke, διευθυντής φωτογραφίας] και ο Rob [Eggers] κατά κάποιον τρόπο χορογραφούν αυτές τις απίστευτα μεγάλες κινήσεις της κάμερας σε μία λήψη. Και έτσι καταλήγεις να αισθάνεσαι σαν να κάνεις θέατρο. Αυτού του είδους οι σκηνές διαδραματίζονται σε πραγματικό χρόνο και η κάμερα απλώς κινείται. Είναι σπάνιο όταν γυρίζεις κάτι, να μπορείς να ζήσεις σε μια σκηνή για περισσότερο από μερικά λεπτά. Ήταν αυτές οι στιγμές που πραγματικά νιώσαμε ότι, ουάου, αυτό είναι αληθινό.

Taylor-Johnson: Το να είσαι σε αυτές τις μεγάλες λήψεις για 10-13 λεπτά ανά λήψη, σίγουρα σε ωθεί σε ένα διαφορετικό μέρος. Σίγουρα ωριμάζεις μέσα από αυτή την εμπειρία.

Είχατε κάποια σχέση με το μύθο του Δράκουλα και του Νοσφεράτου γενικότερα; Είδατε την κλασική ταινία του Murnau ή κάποια άλλη εκδοχή για να προετοιμαστείτε;

Taylor-Johnson: Μίλησα στον Robert και του είπα, υπάρχει άλλη έρευνα που θέλεις να δω και να κάνω; Και μου είπε, κοίτα, μην δεις κανέναν άλλο Nosferatu. Αλλά αν το κάνεις, δες αυτό [σσ. του 1922], γιατί αυτό είναι το πρωτότυπο και το έχω προσαρμόσει από εκεί. Και έτσι το έκανα, και ήταν φανταστικό.

Οι χαρακτήρες μας δεν είναι πραγματικά σε αυτή την εκδοχή, σωστά; Οπότε έχουμε αυτό το είδος δημιουργικής καλλιτεχνικής άδειας για να δημιουργήσουμε την οικογένεια Harding. Είναι μια συμπονετική, παραδοσιακά σκεπτόμενη, αγαπημένη οικογένεια που θέλει απλώς να προστατεύσει ο ένας τον άλλον μέσα από αυτό το είδος της σαρωτικής επιδημίας που έρχεται. Ένιωσα έτσι ότι αυτοί ήταν χαρακτήρες που έμοιαζαν σχεδόν σύγχρονοι και σχετικοί με το σήμερα – με την έννοια ότι όλοι μας ως συλλογικότητα έχουμε περάσει μια παγκόσμια πανδημία και ξέρουμε πώς είναι αυτό το συναίσθημα. Έχω παιδιά, έχω δύο κόρες και νιώθω ότι καταλαβαίνω αυτό το είδος της πατρικής φροντίδας.

Νομίζω επίσης ότι ο χαρακτήρας της Lily είναι το επίκεντρο της ιστορίας αυτή τη φορά, οπότε κατά κάποιο τρόπο ο Robert μετατόπισε το φακό και πέρασε την ιστορία μέσα από αυτό τον χαρακτήρα. Νομίζω ότι ήταν φοβερό αυτό.

Corrin: Νομίζω επίσης ότι το γεγονός ότι ήταν μια βωβή ταινία, είναι λογικό να είναι αυτή που λατρεύει ο Rob, επειδή είναι τόσο οπτικός κινηματογραφιστής. Και νομίζω ότι πολλά από αυτά τα μοτίβα και πολλές από αυτές τις σιλουέτες που καθορίζουν το πώς βλέπουμε αυτόν τον χαρακτήρα έχουν πάρει μια νέα μορφή σε αυτό το φιλμ μεν, αλλά έχουν αξιοποιηθεί σε μεγάλο βαθμό.

Είναι μια ταινία για τα όνειρα και τις επιθυμίες και τη λαγνεία και τη διαστροφή και τη φθορά… Σας επηρέασε εσάς, είχατε περίεργα όνειρα κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων ή μετά;

Taylor-Johnson: Σίγουρα μπορείς να απορροφήσεις αυτό το είδος του σκοταδιού. Ακροβατείς σε μια λεπτή γραμμή και ειδικά, βλέποντας τα παιδιά μου τα Σαββατοκύριακα που δεν γυρίζαμε, έπρεπε να αποβάλω λίγο από αυτό τον τρόμο. Και θα πω επίσης, βλέποντας τη Lily στις σκηνές της όπου είναι δαιμονισμένη και στρέφει το σώμα της με τρόπους που δεν πίστευες ότι ήταν δυνατόν, στην πραγματικότητα, σε εκείνο το δωμάτιο ένιωθες πολύ ενοχλητικά και σαν να παρακολουθούσες κάτι που δεν θα έπρεπε να κοιτάζεις. Θυμάμαι ότι έλεγα: «Ω, Θεέ μου, δεν νομίζω ότι μπορώ να το δω αυτό».

Μιλώντας για την άποψή σου ότι η ταινία είναι μια αλληγορία για την πανούκλα ή μια πανδημία, γιατί πιστεύεις ότι ο Friedrich αντιστέκεται τόσο πολύ στο να πιστέψει στον Nosferatu, ακόμα και μέχρι το σημείο όπου η οικογένειά του διαλύεται;

Taylor-Johnson: Νομίζω ότι είναι απλά ένας πολύ ρεαλιστής, ορθολογιστής, σκεπτόμενος, που αρνείται το γεγονός ότι συμβαίνει κάτι απολύτως τρελό. Πιστεύει ότι η Ellen τους τρελαίνει όλους. Αρχίζει να χάνει τον ύπνο του. Είναι πολύ μαύρο και άσπρο με αυτόν. Γι’ αυτό και αγνοεί όλα τα συμπτώματα της Ellen ή τη συμπόνια για την ψυχική της υγεία. Είναι ένας πολύ μισογυνιστικός, ανδροκεντρικός τρόπος σκέψης σε εκείνη την περίοδο, όπου απλά σκέφτονταν ποιο είναι το «σωστό» πράγμα που πρέπει να κάνεις για να ελέγξεις αυτό που συμβαίνει. «Οι γιατροί θα χειριστούν αυτό που συμβαίνει».

Επίσης υπάρχει αυτή η διαστροφή ερωτισμού που της συμβαίνει όταν είναι δαιμονισμένη. Έτσι, οι άντρες στο δωμάτιο δεν ξέρουν πώς να την κοιτάξουν. Και δεν μπορούν να χειριστούν την ιδέα αυτής της πολύ όμορφης γυναίκας που κυλιέται στο πάτωμα και επιδεικνύει τα πάντα. Νομίζουν ότι είναι αμαρτωλό, δεν μπορούν να το χειριστούν.

Προτιμούν την πανούκλα παρά τη γυναικεία σεξουαλικότητα.

Taylor-Johnson: Ναι, ναι! [γέλια]

*Το Nosferatu του Robert Eggers κυκλοφορεί στις αίθουσες από την Tanweer.