Ο Τόλης και το Eightball αγγίζουν τα όρια του αστικού μύθου

Δεν ξέρω αν ήταν το πρωινό ξύπνημα ή αν ο Τόλης είναι πάντα στη ζωή του τόσο cool και ήρεμος. Το μόνο σίγουρο είναι ότι όσα μου έλεγε με τόση ηρεμία για τη ζωή του και το τατουάζ, θα μπορούσαν να μπουν στο βιβλίο που θα γράψει κάποιος για το tattoo στην Ελλάδα. Κι αυτό γιατί ο Τόλης και το Eightball Tattoo Studio δικαιούνται σίγουρα ένα κεφάλαιο όλο για πάρτη τους.

Το Eightball άνοιξε πριν 15 χρόνια, αλλά ο Τόλης ασχολείται από αρκετά παλιότερα με το τατουάζ. “Ξεκίνησα ερασιτεχνικά το 1992 να ασχολούμαι με σχέδια και ζωγραφική για τατουάζ. Ήμουν 17-18 χρονών. Το μαγαζί άνοιξε το 1999, οπότε υπήρχε μια επταετία ψαξίματος στο χώρο και ανάγκης για εμπειρίες στο τατουάζ. Ευτυχώς είχα πολλούς ανθρώπους όταν ξεκίναγα για να με συμβουλέψουν. Άνθρωποι μεγαλύτεροι σε ηλικία, άνθρωποι που είχαν την νοοτροπία του τατουάζ”.

Τον ρώτησα και εκείνον, όπως θα ρωτήσω και κάθε έναν της στήλης Tattoo Masters, γιατί ξεκίνησε να κάνει τατουάζ. Το 2014 μου φαίνεται ότι κάποιος μπορεί να το ξεκινήσει ακόμα και ωφελιμιστικά. Πριν 22 χρόνια δεν νομίζω να ήταν αυτό το σενάριο σε μια Ελλάδα που δεν είχε αποδεχτεί ακόμα ούτε το τατουάζ ούτε καν τη σιλικόνη. “Ξεκίνησα γιατί έτυχε. Και γιατί το αγαπάω. Έτυχε γιατί ζωγράφιζα πολύ μικρός και σε εκείνη την ηλικία μόνο να σου τύχει μπορούσε. Δεν ήταν εύκολο για κάποιον τότε να το έχει στο μυαλό του ότι αυτό θα κάνει στη ζωή του”.

Το γεγονός αυτό, το ότι το ξεκίνησε χωρίς να έχει στο μυαλό του ότι θα βγάλει κάποια στιγμή λεφτά από αυτό, με έκανε να σκεφτώ ότι πρέπει να είχε κάποιο back up plan. Να είχε μια διέξοδο για εκείνον. “Έχω τελειώσει γραφιστική και έχω δουλέψει σαν γραφίστας. Την Αρχιτεκτονική την παράτησα στο τρίτο έτος για το τατουάζ. Δεν θα ήθελα με τίποτα να γυρίσω πίσω στη γραφιστική ή την αρχιτεκτονική. Αφού κατάφερα να κάνω το χόμπι μου επάγγελμα, είμαι χαρούμενος. Ό,τι άλλο έκανα σαν χόμπι, κάποια στιγμή τελείωνε. Το τατουάζ έμεινε”.

Και μαζί του έμεινε και μια πολύ ωραία ιστορία που έχτισε ο Τόλης και το studio την προηγούμενη δεκαετία. Κι έχω δεκάδες φίλους που έχουν να μου πουν μια καλή κουβέντα για τον Τόλη, για το πώς τρέχει το Eightball, για τα tattoo που βαράει. Τον ρωτάω κατά πόσο μπορεί να γίνει ρουτίνα σαν κάθε δουλειά. Είναι αρκετά χρόνια στο χώρο για να μην το έχει ανιχνεύσει. “Το τατουάζ δεν γίνεται απαραίτητα ρουτίνα. Ρουτίνα είναι καμιά φορά η καθημερινότητα, το να πρέπει να κάνεις κάτι που δεν έχεις όρεξη να κάνεις. Υπάρχουν και πρακτικοί λόγοι που υπάρχουν για όλους, να πληρώσεις το ΤΕΒΕ σου, το νοίκι σου. Αλλά δεν υπάρχει μέρα που να το βαριέμαι”.

Προσπαθώ να σκεφτώ αν σε κάποιον με τόσα χρόνια στο χώρο είναι εύκολο να κάνεις κριτική, να πεις μια κουβέντα, να διαφωνήσεις για ένα τατουάζ. Την καλύτερη κριτική όμως την κάνει ο ίδιος στον εαυτό του. “Αν δεν είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου, δεν υπάρχει πρόοδος. Με τα παιδιά που δουλεύουν στο Eightball δεν είμαι εγώ αυστηρός αλλά τους μεταδίδω ότι πρέπει να είναι αυτοί αυστηροί με τους εαυτούς τους”.

Σίγουρα δεν μπορεί να διαλέξει ανάμεσα σε πελάτες αλλά θέλω να ξέρω ποιος είναι για εκείνον ένας καλός πελάτης. “Καλός πελάτης είναι αυτός που εκτιμά αυτό που κάνεις και δεν είναι ιδιαίτερα επεμβατικός. Είναι σαν να πάει ένας πελάτης σε έναν ζωγράφο και να του πει ότι θέλει έναν πίνακά του. Του δίνει ένα στίγμα αλλά μετά τον αφήνει ελεύθερο να δημιουργήσει. Κάπως έτσι είναι και στο tattoo. Καλός πελάτης είναι ο ψαγμένος πελάτης, εκείνος που έχει δει το ύφος σου και τη δουλειά σου”.

Κι η κουβέντα με τον πελάτη; Ξέρω ότι αν χτύπαγα εγώ ένα tattoo στο σώμα μου θα του έλεγα τρεις κουβέντες. Ξέρω άτομα που θα ήθελαν να του μιλήσουν ένα ολόκληρο βράδυ πάνω από whisky. “Θες να έχεις μια βάση από τον άλλον. Πρέπει να το συζητήσεις μαζί του. Αν ο άλλος ξέρει τι θέλει, δεν χρειάζεται να πεις πολλά. Αν είναι σε μια φάση ψαξίματος, χρειάζεται καλό session”. Τι μετράει όμως για να πάει καλά η δουλειά; Για να γίνει αυτό που έχει και ο πελάτης στο μυαλό του; “Παίζει πολύ η χημεία με τον πελάτη. Να είσαι σίγουρος εσύ για αυτό που πας να κάνεις κι εκείνος για εσένα. Διαφωνώ καμιά με τους πελάτες αν χρειαστεί. Θα του το πω του άλλου αν πάει να κάνει μια μαλακία”.

Κοιτάω τριγύρω και βλέπω εκατοντάδες σχέδια στους τοίχους. Δεν μπορεί, κάτι από όλα αυτά θα το έχει βαρεθεί σαν στιλ, σαν tattoo, σαν διαδικασία. “Έχω βαρεθεί τα τατουάζ που δεν ασχολούμαι. Επειδή υπάρχει μια κατεύθυνση και ο καθένας έχει το δικό του ύφος, κάποια που δεν είναι στο ύφος σου τα βαριέσαι. Δεν θες να ασχοληθείς μαζί τους. Σε παρατάνε και τα παρατάς”. Τον ρωτάω τι του αρέσει εκείνου κυρίως να κάνεις. “Εγώ κάνω κυρίως μαύρα πράγματα, tribal, dotworks, παραδοσιακά tribal, τέτοια πράγματα. Κατά καιρούς έχω κάνει κι άλλα που με ενδιαφέρουν αλλά τώρα τελευταία έχω καταλήξει εκεί”.

Με 22 χρόνια στο χώρο θα ένιωθες ότι μπορεί να μην έχει όρεξη να μάθει κι άλλα πράγματα. Ότι έχει φτάσει τη δική του κορυφή και κάθεται από εκεί ψηλά να ατενίζει τον κόσμο από κάτω. Αλλά όχι. “Δεν υπάρχει ταβάνι στο τατουάζ και σε αυτά που μπορείς να μάθεις για αυτό. Αν πιστέψεις ότι υπάρχει ταβάνι θα είσαι πάντα μέτριος. Συνέχεια βλέπεις καινούρια πράγματα στο τατουάζ, πράγματα που αλλάζουν”. Αναρωτιέμαι αν τον πειράζει όταν βλέπει έναν πιτσιρικά να τον ξεπερνά, να κάνει ένα καλύτερο σχέδιο από εκείνον. “Είναι καλό να υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν κάτι καλύτερο από εσένα, ειδικά όταν βλέπεις κάποιον νεότερο. Είναι η εξέλιξη του ανθρώπινου είδους. Θέλεις να υπάρχει καλύτερος για να γίνεις κι εσύ καλύτερος”.

Ανοίγοντας την πόρτα για να βγω από το μαγαζί, τον ρωτάω ποιο θα μπορούσε να είναι το επόμενο βήμα για το Eightball. “Να συνεχίσει να κάνει καλά αυτό που κάνει. Το να έχεις διάρκεια είναι πολύ δύσκολο. Το να έχεις 15 χρόνια ένα μαγαζί και να έχεις αυτή την ποιότητα είναι δύσκολο. Το πιο εύκολο είναι να κάνεις μια φούσκα”.

Φωτογραφίες και βίντεο: Θοδωρής Μάρκου