Tzef Montana: Κάτι παραπάνω από ένα μοντέλο (και ένα οριστικό άρθρο)
Μιλήσαμε με το non-binary μοντέλο που έχει κάνει σπουδαία καριέρα στις ΗΠΑ, για πασαρέλες, αποδοχή και στερεότυπα.
- 30 ΙΟΥΝ 2020
”Το άρθρο που θα χρησιμοποιήσει κάποιος για να αναφερθεί στο πρόσωπό μου δεν είναι το μεγαλύτερό μου πρόβλημα. Να μιλήσουμε τελείως ειλικρινά; Εμένα μου αρέσει ο άλλος να έλκεται από εμένα. Αν δηλαδή στο κορίτσι αρέσει το αγόρι μπορεί να με αποκαλεί ‘Ο’, αν στο αγόρι αρέσει το κορίτσι μπορεί να με αποκαλεί ‘Η’. Δεν με ενοχλεί. Δεν αλλάζει κάτι για εμένα. Δεν έχω προτίμηση. Όπως νιώθεις άνετα”, μου εξηγεί, παίρνοντας θέση στην άλλη άκρη του καναπέ.
Προφανώς και δεν ήταν η πρώτη φορά που έδινε σε κάποιον συνέντευξη. Μπορεί το όνομά της να μην είναι τόσο γνωστό στο ελληνικό κοινό, αλλά η καριέρα της Tzef Montana στο εξωτερικό είναι αξιοθαύμαστη. Το 2016 είχε εμφανιστεί στην εκπομπή ‘The 2Night’ του Γρηγόρη Αρναούτογλου στον ANT1, λίγο μετά από μια πασαρέλα που έκανε για το Madwalk, η οποία είχε συζητηθεί έντονα, ενώ αργότερα μετακόμισε στην Αμερική.
Έγινε η μούσα του σημαντικότερου φωτογράφου μόδας της σύγχρονης εποχής David LaChapelle, περπάτησε στο catwalk του New York Fashion Week, έγινε το πρόσωπο της μεγαλύτερης εταιρείας καλλυντικών της Αμερικής και πρωταγωνίστησε σε τηλεοπτική καμπάνια με την Maye Musk (μητέρα του Elon Musk), φωτογραφήθηκε για το εξώφυλλο του περιοδικού ‘Totem’, και πολλά ακόμα μέσα στα λίγα χρόνια, που κυνήγησε το όνειρό της στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
Πλέον έχει επιστρέψει στην χώρα μας, γιατί θέλει να ασχοληθεί με τον ακτιβισμό, αλλά και να ‘εκπαιδεύσει’ τους Έλληνες σε έννοιες όπως ‘μη δυαδικό φύλο’ ή ‘non-binary’, το οποίο ουσιαστικά είναι ένα φάσμα ταυτότητας φύλου που δεν είναι αποκλειστικά αρσενικό ή θηλυκό.
”Ο Έλληνας με ενδιαφέρει περισσότερο. Ωραία η Αμερική και με συγκίνησαν τα προβλήματά της, αλλά δεν είδα κάποιον Αμερικάνο να ανεβάζει κάτι στο Instagram για εμάς όταν βρισκόμασταν στην οικονομική κρίση. Δεν μπορώ να λέω ότι με ενδιαφέρει η νέα γενιά και ότι κάνω κάτι με αγάπη, ενώ παράλληλα απορρίπτω τις ρίζες μου, κυνηγώντας τη φήμη ή τα χρήματα στην Αμερική. Μου φαίνεται εξαιρετικά ρηχό έτσι. Ποτέ δεν έκανα modeling για τα χρήματα. Δεν θα μπορούσα ποτέ να το προσεγγίσω με αυτό τον τρόπο. Έγινα μοντέλο, αλλά είχα πάντα την επιλογή να αρνηθώ δουλειές. Να μη βγω για παράδειγμα σε καταλόγους και να γίνω απλά ένα μοντέλο της σειράς”.
“Ήξερα ότι έπρεπε να καταβάλω δέκα φορές περισσότερη προσπάθεια για να κερδίσω τον σεβασμό των άλλων”
Το να ανήκεις σε μία μειονότητα, η οποία παλεύει για την αποδοχή της, δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Ειδικά όταν μεγαλώνεις σε μία πιο κλειστή κοινωνία, όπως αυτή της Κορίνθου στην οποία γεννήθηκε η Tzef. “Ο μπαμπάς μου είναι πολιτικός μηχανικός και αρχιτέκτονας. Γεννήθηκε στην Αιθιοπία και στα 18 του ήρθε στην Ελλάδα για σπουδές. Εδώ γνώρισε και την μητέρα μου, κόρη δημάρχου από τη Γάνδη. Αυτοί οι δύο άνθρωποι, οι οποίοι δεν είχαν καμία σχέση με την Ελλάδα, αποφάσισαν να μεγαλώσουν ένα παιδάκι στην Κόρινθο.
Επίσης, ο πατέρας μου ήταν και για μια οκταετία δήμαρχος στην Κόρινθο, με αποτέλεσμα να ζω συνεχώς λες και με παρακολουθούν όλοι. Δεν μου άρεσε πολύ αυτό. Έπρεπε να φτιάξω πολύ μεγάλες άμυνες, Να δημιουργήσω ένα υπερεγώ. Ήξερα ότι έπρεπε να καταβάλω δέκα φορές περισσότερη προσπάθεια για να κερδίσω τον σεβασμό των άλλων. Να τον εμπνεύσω και να μην τον επιβάλω με τη βία”.
Καταλαβαίνω ότι δεν της αρέσει πολύ να μιλάει για το παρελθόν και τα παιδικά της χρόνια. Από τους μορφασμούς του προσώπου της, από τις κινήσεις των χεριών της, αλλά κι από το χιούμορ που πολλές φορές προβάλλει ως άμυνά της, φαινόταν ότι δεν είχε τις καλύτερες αναμνήσεις από εκείνα τα χρόνια.
“Οι άμυνές μου χτίστηκαν αυτόματα τότε. Ήταν κάτι που το έμαθα μόνη μου. Έμαθα να κοιτάω τον άνθρωπο στα μάτια. Να έχω μια σύνδεση ανθρώπινη, ανεξαρτήτως τι βλέπει, τι σκέφτεται, τι εκπαίδευση έχει. Σίγουρα δεν ήταν όλα εύκολα. Όπως γνωρίζεις, το καθεστώς στα σχολεία, στις κοινωνίες και στα σπίτια μέσα είναι πατριαρχικό. Κι αυτό για ένα trans άτομο, για ένα trans κορίτσι, είναι εξαιρετικά δύσκολο. Πολύ δύσκολο. Και ήταν κάτι που έπρεπε να αποδεχθώ. Έπρεπε να ξυπνάω κάθε πρωί αποδεχόμενη την απόρριψη. Έχω περάσει κατάθλιψη και δυσμορφία στο σώμα μου, τα οποία με έριξαν. Στις δέκα φορές που έχω προσπαθήσει, τις εννιά έχω πέσει, αλλά τη δέκατη σηκώθηκα. Όμως, αυτό μου έδινε δύναμη. Η αποδοχή της απόρριψης.
“Ξυπνούσα κάθε πρωί και αποδεχόμουν την απόρριψη”
Μπορείς να πεις ότι ήμουν κι ένα παιδί προνομιούχο. Οι γονείς μου το αποδέχθηκαν, όσο μπορούσαν να το αποδεχθούν. Ζουν κι αυτοί όμως σε μια κοινωνία και έχουν επαφή με κόσμο, με την κοινή γνώμη, η οποία είναι αντίθετη με τη φύση μου. Οπότε, ναι, είμαι σε μια μόνιμη σύγκρουση και με τους γονείς μου. Όλο αυτό με έκανε να καταλάβω από πολύ μικρή ηλικία ότι το ‘καροτάκι’, το οποίο είναι η αποδοχή από τον συνάνθρωπο, τον συμπολίτη ή ακόμα και τους γονείς, είναι κάτι που δεν μπορείς να το έχεις. Όλο αυτό με έκανε να φτιάξω ένα δικό μου ‘καροτάκι’, το οποίο είναι πιο πολύτιμο και πλέον το απολαμβάνω”.
Τελειώνοντας το σχολείο, αποφασίζει να φύγει από την Κόρινθο και να έρθει στην Αθήνα, προκειμένου να σπουδάσει. Αρχικά μένει στη Βούλα, αλλά επειδή όλες οι παρέες της από τη σχολή μένουν κέντρο, μετακομίζει στα Εξάρχεια. “Θα έλεγα ότι γκλαμουροποιούσα το γκέτο και ρομαντικοποιούσα όλη αυτή την κατάσταση των Εξαρχείων. Ένιωθα ότι μου ταίριαζε η περιοχή”, μου λέει.
Εκείνη την εποχή γνωρίζει και τον έρωτα στο πρόσωπο της Ελληνίδας τραγουδίστριας και performer, Ilia Darlin, για την οποία μου σχολιάζει πως “είναι μια γυναίκα με πιο πολλά αρσενικά στοιχεία από τους περισσότερους άνδρες που έχω γνωρίσει”. Οι δυο τους παντρεύονται σχεδόν αστραπιαία και φεύγουν μαζί για Αμερική. “Ήμουν αφελής αρκετά για να πιστέψω στην αγάπη. Αλλά μετά μαθαίνεις και το χρήμα”, συμπληρώνει.
Ακόμα και στη χώρα της ελευθερίας, όμως, τίποτα δεν είναι τόσο εύκολο, όσο το έχουμε στο μυαλό μας. “Οι Αμερικάνοι είναι άκρως συντηρητικοί και έχουν πλέον έναν πρόεδρο που εκπροσωπεί τον πουριτανισμό και τον συντηρητισμό”, μου εξηγεί. “Έκανα το μεταπτυχιακό μου, που αφορούσε Entertainment Studies, και κατάφερα να μπω στη δουλειά σχετικά γρήγορα, λόγω και διάφορων γνωριμιών που έκανα. Κάπως έτσι ήρθε και μια τεράστια ευκαιρία να αναλάβω το management των Slayer. Μια δουλειά, στην οποία επιτρεπόταν να είναι κάποιος φρικιό. Η επιβλητική παρουσία μου με βοηθούσε να βάλω όρια ακόμα και στους πιο αδίστακτους rock stars. Και τα παιδιά με σέβονταν. Είχαμε μια εξαιρετική συνεργασία”.
Δεν είναι και ό,τι πιο απλό, εδώ που τα λέμε, σε τόσο μικρή ηλικία να αναλάβεις μια θέση τόσο μεγάλης ευθύνης. Χρειάζεται να έχεις αυτοπεποίθηση, θάρρος, αλλά και ικανότητα. Το management, ωστόσο, δεν ήταν αυτό που έκανε τη Tzef Montana να νιώθει πλήρης. Ήθελε να ασχοληθεί με τον κόσμο του θεάματος κι από την άλλη πλευρά. Να γίνει εκείνη το πρόσωπο μπροστά από τα φλας. Και το κατάφερε. “Δεν το αποφάσισα εγώ. Το έκαναν άλλοι για εμένα. Με έβλεπαν φωτογράφοι και ενθουσιάζονταν, ήθελαν να με φωτογραφίσουν. Ο χώρος του modeling είναι πάρα πολύ σκληρός. Δεν το ήξερα πριν τον ζήσω. Έχει φτιαχτεί από άνδρες για άνδρες.
“Ήθελα να δείξω σε όλους ότι υπάρχει κι αυτό εκεί έξω. Υπάρχει και το non-binary”
Η μία δουλειά έφερνε την άλλη. Έκανα ουσιαστικά μια παρουσίαση του non-binary. Είναι κάτι που τώρα πλάθεται. Στην Καλιφόρνια φωτογραφήθηκα από τους μεγαλύτερους φωτογράφους μόδας που εγώ ονειρευόμουν, όπως ο David LaChapelle. Πήγαινα κάθε ημέρα σε castings, ό,τι non-binary δουλειά έβλεπα την άρπαζα και ουσιαστικά πουλούσα τον εαυτό μου. Και το αγόραζαν. Σίγουρα με βοήθησε και το management σε όλο αυτό. Ήθελα να δείξω σε όλους ότι υπάρχει κι αυτό εκεί έξω. Υπάρχει και το non-binary”.
Παράλληλα με το modeling στην Αμερική, η Tzef μανατζάρει και τη SOPHIE, την πρώτη trans γυναίκα μουσικό παραγωγό υποψήφια για GRAMMY και υπεύθυνη για αρκετές επιτυχίες της Rihanna, της Madonna και της Lady Gaga. Δεν είναι, όμως, μόνο οι ξένοι celebrities με τους οποίους κλείνει δουλειές. Θαυμάζει όπως μου είπε και αρκετούς Έλληνες. “Εμπνέομαι από την Τάμτα και την Ελένη Φουρέιρα, με τις οποίες συνεργάστηκα στα δύο τελευταία τους video clip. Δύο κορίτσια που ήρθαν από τα Βαλκάνια στα ‘90s και έγιναν οι κολλητές μου. Κορίτσια που τα βάζουν με τον ίδιο τους τον εαυτό, προκειμένου να γίνουν μια ακόμη καλύτερη εκδοχή τους. Τις εκτιμώ πάρα πολύ”.
Αυτό που ξεχώρισα από τα λόγια της Tzef είναι η απόλυτα λογική και προσγειωμένη στάση της απέναντι στα πράγματα. “Εύκολα θα μπορούσα να προκαλέσω αντιδράσεις. Είναι τα όρια που βάζεις, οι άμυνες. Το αναγνωρίζω και υψώνω άμυνα όταν χρειάζεται. Και πίστεψέ με, χρειάζεται. Γιατί υπάρχει βία. Δεν μπορώ να κάνω για παράδειγμα την ίδια εμφάνιση στο Λος Άντζελες και την ίδια στην Κωνσταντινούπολη. Θέλω τα νέα παιδιά να το καταλάβουν. Δεν είμαστε γαμάτοι και προκαλούμε, για να προκαλέσουμε. Πολλές φορές πρέπει να γίνεται σε λογικά πλαίσια”.
Φέτος, συμπληρώνονται 51 χρόνια από τις 28 Ιουνίου του 1969. Από εκείνο το βράδυ που οπλισμένοι άνδρες των ειδικών δυνάμεων εισέβαλαν στο γκέι μπαρ Stonewall Inn της Νέας Υόρκης με την πρόφαση της παράνομης πώλησης αλκοόλ. Ο πραγματικός στόχος τους, όμως, ήταν οι θαμώνες του μαγαζιού. Ακολούθησαν συλλήψεις, ενώ ο κόσμος εξαγριώθηκε σε τέτοιο βαθμό που έγιναν διαδηλώσεις, οι οποίες αποτέλεσαν το πιο σημαντικό γεγονός προς τον αγώνα κατά των διακρίσεων και βίας στα ομοφυλόφυλα και trans άτομα. Από τότε ο Ιούνιος αποτελεί έναν μήνα υπερηφάνειας, για να τιμηθούν τα γεγονότα που συνέβησαν το 1969. Αλήθεια πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα από τότε;
“Ζω σε έναν πατριαρχικό κόσμο και παίζω κι εγώ το ρόλο μου. Θα ήθελα, όμως, να αλλάξουμε το παιχνίδι”
“Υπάρχει γενικότερα πολύ μεγαλύτερη αποδοχή. Τα νέα παιδιά δεν έχουν τα προβλήματα που αντιμετώπισα εγώ και η προηγούμενη από εμένα γενιά. Τα εδάφη δεν κερδίζονται έτσι, διεκδικούνται. Και οι εξεγέρσεις στο Stonewall έγιναν για να έχουμε εμείς αυτές τις ελευθερίες σήμερα. Η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα σπρώχνει τα όρια για να φτιάξουν περισσότερο χώρο για όλους εμάς. Πρέπει βέβαια να γίνει μια γέφυρα μεταξύ της παλιάς και της νέας γενιάς. Ζω σε έναν πατριαρχικό κόσμο και παίζω κι εγώ το ρόλο μου. Θα ήθελα, όμως, να αλλάξουμε το παιχνίδι”, υποστηρίζει η Tzef, απαντώντας στην ερώτησή μου.
“Ξέρεις, έχω έρθει στην Ελλάδα για ένα συγκεκριμένο σκοπό”, μου αναφέρει παίρνοντας αμέσως εκείνη τον λόγο αυτή τη φορά. “Ολοκλήρωσα το έργο μου στην Αμερική και τώρα γράφω ένα βιβλίο. Ζω την καλύτερη περίοδο της ζωής μου, γιατί έχω έμπνευση. Αυτό είναι το σημαντικότερο για έναν καλλιτέχνη. Πρόκειται για μία αυτοβιογραφική ιστορία, στην οποία προσπαθώ να πω όσα έχω να πω. Δεν θέλω τόσο να εκπαιδεύσω τον κόσμο. Για όποιον το χρειάζεται, υπάρχει και το Google. Εγώ είχα απλώς την επιθυμία να πω την αλήθεια μου”.
Από την πρώτη στιγμή που την είδα να μου ανοίγει την πόρτα, το πρόσωπό της μου φαινόταν πολύ οικείο. Προσπαθούσα να θυμηθώ πού την είχα ξαναδεί πρόσφατα. Ευτυχώς, το θυμήθηκα πριν κλείσει η συνέντευξη. Αν έχεις περάσει κάποια στιγμή από το Shamonette, το νέο μαγαζί του Φώτη Σεργουλόπουλου στο Σύνταγμα, θα έχεις παρατηρήσει μία γιγάντια προσωπογραφία πίσω από το μπαρ. Αυτό το πρόσωπο είναι της Tzef Montana. Όταν τελικά το θυμήθηκα, είδα ένα χαμόγελο να σχηματίζεται στο πρόσωπό της.
“Με τον Φώτη γνωριζόμαστε πάρα πολλά χρόνια. Έχει παρακολουθήσει την πορεία μου, κυρίως μέσω Instagram, γιατί ο κόσμος στην Ελλάδα δεν γνωρίζει τι ακριβώς έχω κάνει στο modeling. Ήθελε, λοιπόν, να φτιάξει ένα μαγαζί ανοιχτό από νωρίς, στο οποίο ο κόσμος να πηγαίνει όλες τις ώρες. Να είμαστε ορατοί και την ημέρα, όχι μόνο τη νύχτα. Μου πρότεινε το συγκεκριμένο project και το έκανα αφιλοκερδώς, γιατί τον εκτιμώ πάρα πολύ και το θεώρησα μια ωραία ακτιβιστική κίνηση. Ο Φώτης είναι ένα παιδί που έχει δηλώσει ανοιχτά πως είναι ομοφυλόφιλος, αλλά έχει καταφέρει να γίνει συμπαθής από τη μητέρα μου, από τη γιαγιά μου, από κάθε Ελληνίδα νοικοκυρά”.
Όσο η ώρα περνούσε, η Tzef έδειχνε να απολαμβάνει όλο και περισσότερο την κουβέντα. Μαζί της κι εγώ. Είχε φτάσει η ώρα να ρωτήσω τι μήνυμα θα έδινε στον 10χρονο εαυτό της, αν μπορούσε με κάποιο μαγικό τρόπο να ταξιδέψει στο παρελθόν. Μου απάντησε δίχως καν να το σκεφτεί. “Κανείς δεν μπορεί να σου πει ποιος είσαι. Αυτό είναι κάτι που θα πεις εσύ για τον εαυτό σου. Και το τι θέλεις είναι κάτι που το ξέρεις εσύ και κανένας άλλος. Αυτό θα μου έλεγα”.
Κι ενώ πίστευα ότι αυτό θα ήταν το καλύτερο και πιο σημαντικό σχόλιο της συνέντευξής μας, φάνηκε πως είχε διαφορετική άποψη. Μόλις ετοιμάστηκε και φόρεσε τα ρούχα με τα οποία θα φωτογραφιζόταν, με πλησίασε και πρόσθεσε την πιο ειλικρινή, αυθόρμητη και αληθινή της σκέψη.
“Θα ήθελα οι άνδρες να βγουν μπροστά και να παραδεχθούν τις αδυναμίες τους ή το συναίσθημά τους. Να γίνουν λίγο πιο δυνατοί και να εκφράσουν ειλικρινά αυτό που τους συμβαίνει μέσα τους. Ακόμα και το αγαπώ την μητέρα μου. Γιατί δεν γίνεται να το πεις, δηλαδή; Γιατί δεν κάνουν και τα αγόρια μια προσπάθεια να εκφραστούν ελεύθερα;
Δεν υπάρχει κάτι πιο όμορφο από έναν άνδρα που εκφράζει τα συναισθήματά του. Ξέρεις πότε κατάφερα να κερδίσω τον εαυτό μου; Όταν πήρα ευθύνη για αυτό που είμαι και το αποδέχθηκα”.