Βρήκαμε τον Έλληνα Jo Nesbo

Ένα σπίτι με μεγάλη βεράντα, δύο ή τέσσερις παππούδες καθισμένοι περιστροφικά σε μπαμπού καρέκλες να σε ταχταρίζουν και να σε μπουκώνουν με κάτι φαγώσιμο, και παιδιά. Πολλά παιδιά. Παιδιά που είναι ή θα γίνουν φίλοι σου. Η παιδική αλλά και η εφηβική λογοτεχνία έχουν σε μεγάλο βαθμό, στηριχτεί στα σπίτια που καλοκαιρομεγαλώσαμε. Στα εξοχικά.

Από το Καπλάνι της Βιτρίνας μέχρι το Ερόικα, τα εξοχικά σπίτια στην πιο ξύλινη και ‘πεταμένη’ στη θάλασσα μορφή τους, έχουν εμπνεύσει τους μεγαλύτερους Έλληνες μυθιστοριογράφους. Και όχι άδικα.

Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου- Watkinson

Με ένα βούτηγμα της δεξιάς πατούσας στο θαλασσινό νερό της όποιας παραλίας σε έχει μεγαλώσει, θέλω να πατήσω ένα μικρό pause στην συζήτησή μας περί συγγραφέων και εξοχικών. Και να μιλήσω για το ‘μεγάλωμα’. Το σκέτο, χωρίς τα καλοκαίρια. Το μεγάλωμα στο σχολείο, τις διπλανές αίθουσες, το κοινό προαύλιο. Με τον Δημήτρη, που παρακάτω θα με διαβάσεις να τον αποκαλώ τυπικά με το ονοματεπώνυμό του ‘Δημήτρης Σίμος’ και να του κάνω ερωτήσεις που πίσω στα ’90s, δεν θα πίστευα ότι μπορώ να του κάνω ούτε μεθυσμένη, ήμασταν συμμαθητές. Στο Γυμνάσιο, το Λύκειο. Μεγαλώσαμε μαζί. Με όλη την έννοια αυτού του περίφημου ‘μεγαλώματος’. Και τώρα, βουτιά.

Η συνάντησή μου με το Δημήτρη Σίμο έγινε για το ατμοσφαιρικό του πράγματος, στην υπόγεια διάβαση της Συγγρού πριν αυτή ξεγυμνωθεί από τα γκράφιτί της και γίνει κάτασπρη και μίζερη. Ναι, μπορεί η φωτογράφιση να θεωρηθεί και συλλεκτική.

Ο λόγος που τον συνάντησα ήταν Τα Βατράχια. Το μυθιστόρημα αστυνομικής λογοτεχνίας το οποίο βρίσκεται ήδη στην δεύτερη εκτύπωση και εντός των καλύτερων ελληνικών της κατηγορίας του.  Ο λόγος που τον συνάντησα, πέρα από την επιτυχία του Αστυνόμου Καπετάνου (κεντρικού ήρωά του βιβλίου του) ήταν για να μάθω πώς αποφασίζει ένας 28χρονος οικονομολόγος (ναι, αυτές είναι οι σπουδές του) να ασχοληθεί με την συγγραφή. Και μάλιστα, την αστυνομική.

Βατράχια, Τα

 

“Είναι ένα αστυνομικό μυθιστόρημα. Η πλοκή διαδραματίζεται στην περιοχή της Εύβοιας και του Αλιβερίου. Πρόκειται για δύο ιστορίες. Μία πρωτοπρόσωπη στην οποία μιλάει ο ήρωας, ο αστυνόμος Καπετάνος και μία τριτοπρόσωπη, που περιγράφει πώς μεγαλώνουν δύο αδέρφια σε ένα χωριό στο Αλιβέρι. Το περίγραμμα είναι πάνω κάτω, αυτό“.

Εύλογη απορία (μου) I: Γιατί Εύβοια;

“Έχω ένα εξοχικό εκεί και μιας και, έχω περάσει όλα τα παιδικά μου χρόνια εκεί, σκέφτηκα ότι έπρεπε κάποιος να αναδείξω και αυτό το μέρος. Πέρα από το σκηνικό της διασκέδασης, να δημιουργήσει και μία νουάρ ατμόσφαιρα γύρω από την περιοχή. Ένας ακόμη λόγος, ήταν το αίσθημα της αδικίας που οι περισσότεροι ήρωες της ελληνικής αστυνομικής λογοτεχνίας είναι γεννημένοι και δρουν στην Αθήνα. Άσε που, μου έκανε κάπως βαρετό να φτιάξω άλλη μία τέτοια ιστορία. Κάπως έτσι λοιπόν και με τη λογική ότι όλες οι περιοχές δικαιούνται έναν ήρωα. Και η Εύβοια, βρήκε το δικό της“.

Εύλογη απορία (μου) II: Και γιατί αστυνομικό;

“Το αστυνομικό, έχω την εντύπωση ότι είναι η καλύτερη μορφή κειμένου για να ‘περάσεις ‘ ως συγγραφέας, τα μηνύματα που θέλεις στον αναγνώστη. Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί με το ‘τυράκι’ του ‘ποιος σκότωσε ποιον’ ή ‘τι έγινε παρακάτω’ μπορείς να μιλήσεις στον αναγνώστη για τους προβληματισμούς σου, χωρίς να αυτός να βαρεθεί ή να κουραστεί. Ουσιαστικά, και ενώ τον κρατάς σελίδα με τη σελίδα, εσύ του περνάς τα δικά σου μηνύματα που κάθε άλλο παρά μυθιστορηματικά είναι“.

“Τα δικά μου μηνύματα. Έτσι και αλλιώς όπως λέει και ο Simenon, ένας από τους αγαπημένους μου Γάλλους συγγραφείς, ‘Η ζωή ενός ανθρώπου καθορίζεται από αυτά που του συμβαίνουν από τα 8 έως τα 20 χρόνια του’. Τα δικά μου μηνύματα επομένως, προέρχονται από τις θυμίσεις της παιδικής μου ηλικίας, που κατά κάποιον τρόπο, δημιούργησαν το χαρακτήρα μου“.

Ο συγγραφέας που γεννιέται και Το Κακό, ως μούσα (όχι, δεν πρόκειται περί παραλληλισμού ή πλάκας)

 

Επειδή αγγίζει τα όρια του τρολ μία πρόταση που ξεκινάει με το ‘πιστεύω ότι Το Κακό ήταν μία πραγματικά κακή ταινία’ (ότι τύπου περίμενες να είναι καλή; ΜΗ ΜΕ ΣΚΑΣ) και καταλήγει στο ‘ο εκνευρισμός μου από αυτήν την ταινία, με έκανε να γράψω βιβλίο’, δεν θα σχολιάσω τις παρακάτω παραγράφους. Θα κάτσω στη γωνίτσα μου και θα γελάω.

“Ξεκίνησα να γράφω ένα βράδυ, μετά τον κινηματογράφο“.

“Είχα δει το ‘Κακό’ μία ταινία, πραγματικά πολύ κακή όπως ακριβώς και το όνομά της. Θυμάμαι ότι καθώς έβγαινα από την αίθουσα, σκεφτόμουν εκνευρισμένος ότι ‘πώς είναι δυνατόν να δίνονται χρήματα για τέτοιες ταινίες’. Ειλικρινά, δεν είχα κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου. Ωστόσο, εκείνο το βράδυ, αμέσως μόλις γύρισα σπίτι ξεκίνησα να γράφω“.

“Τρεις μήνες μετά από εκείνη τη νύχτα, βγήκε ένα βιβλίο. Το οποίο προφανώς, δεν είναι αυτό που κρατάς στα χέρια σου. Το βιβλίο που βγήκε ήταν ένα παιδικό μαγείας και ήταν  ουσιαστικά, η απόδειξη ότι ‘μπορώ να γράψω’ γι αυτό και το κράτησα για μένα. Τα Βατράχια, ήρθαν αργότερα. Αφού παρακολούθησα διάφορα σεμινάρια αστυνομικής γραφής, αφού ασχολήθηκα εκτενέστερα με το χώρο της αστυνομικής λογοτεχνίας“.

“Το πιο εύκολο για μένα, είναι να γράψω ένα βιβλίο. Το πιο δύσκολο, είναι να το επιμεληθώ. Μου πήρε γύρω στους δυόμιση μήνες να το γράψω και περίπου ένα χρόνο μέχρι να το επιμεληθώ. Στο αστυνομικό, δεν μπορείς να κάνεις λάθη. Γιατί κινδυνεύεις να χάσεις την πλοκή. Έγραφα για παράδειγμα κάπου, ότι ‘έβγαλε την ασφάλεια από το τάδε όπλο’ και μετά, ανακάλυψα ότι το συγκεκριμένο όπλο, δεν διαθέτει ασφάλεια“.

 

(*Συνεχίζω να γελάω με Το Κακό)

“Ήμουν από τους τυχερούς ανθρώπους γιατί από τους τέσσερις Εκδοτικούς Οίκους που έστειλα το βιβλίο, οι τρεις μου απάντησαν καταφατικά. Ο τέταρτος, μου είπε ότι δεν μπορούσε να με εντάξει στο πρόγραμμά του γιατί φέτος θα είχε μόνο ξένο ρεπερτόριο. Προτίμησα να είμαι ο Δημήτρης για τις εκδόσεις Όστρια, παρά το νούμερο 38 σε έναν πιο μεγάλο Οίκο Εκδόσεων“.

Το πρωί οικονομολόγος, το βράδυ συγγραφέας

 

Ασοεείτης, με μεταπτυχιακό στα Χρηματοοικονομικά στην Ολλανδία. Αυτό είναι το πρώτο σκέλος του βιογραφικού του. Γιατί το δεύτερο, βρίσκεται ήδη πάνω από τον πελώριο αυτόν τίτλο.

“Δουλεύω σε μία εταιρεία που κάνει microfinance. Ασχολούμαστε καθαρά με χρηματοοικονομικές υπηρεσίες, και πάνω σε αυτό θέλω να σημειώσω ότι ο Nesbo ήταν χρηματιστής. Άρα, είμαι σε σωστό δρόμο“.

Αυτά, πάμε πάλι στα αστυνομικά του τερτίπια. Και ας παίξουμε το παιχνίδι των 12 ερωτήσεων. Ας φανταστούμε ότι αν δεν απαντήσει γρήγορα, ένα βατράχι, πηδάει πάνω του. Ή κάτι τέτοιο.

Izzo ή Nesbo;

“Προτιμώ Izzo από Nesbo. Μου αρέσει και ο Nesbo, απλώς στα γούστα μου είναι περισσότερο το μεσογειακό νουάρ“.

Η επιτυχία του Nesbo οφείλεται σε:

“Κατά τη γνώμη μου, η επιτυχία του Nesbo οφείλεται κυρίως, στο γεγονός ότι πρόκειται για σειρά. Και ο κόσμος, ακολουθεί έναν ήρωα“.

Η πλοκή από το επόμενο επόμενο βιβλίο σου θα εκτυλίσσεται:

“Στην ίδια περιοχή και θα έχει τον ίδιο ήρωα. Θα είναι σειρά, όπως είναι η νέα τάση στα αστυνομικά μυθιστορήματα“.

Από σειρές, φαν του True Detective;

“Ναι, προφανώς και το True Detective είναι το αγαπημένο μου“.

Από ταινίες;

“Από ταινίες, μου άρεσε πολύ το Μικρό Νησί, το ισπανικό, που είναι και λίγο στη φιλοσοφία του True Detective, το Seven, τα 21 Γραμμάρια“.

Έλληνες ή ξένοι συγγραφείς αστυνομικής λογοτεχνίας;

“Εγώ διαβάζω ελληνικά και γιατί θέλω να παρατηρήσω λίγο το γραφικό χαρακτήρα ορισμένων Ελλήνων συγγραφέων. Να δω τα στησίματά τους, τα ντόπια στοιχεία, την πλοκή“.

“Αδιαμφισβήτητα, η πλοκή των ξένων συγγραφέων είναι πιο δουλεμένη από την αντίστοιχη των Ελλήνων και αυτό συμβαίνει γιατί στην Ελλάδα, ένα βιβλίο αστυνομικής λογοτεχνίας, γράφεται από έναν συγγραφέα ενώ στο εξωτερικό, από ομάδες των 15 ατόμων“.

Έλληνες συγγραφείς:

“Πέρα από εκείνους που ουσιαστικά, έβαλαν την ελληνική αστυνομική λογοτεχνία στα σπίτια μας, όπως ο Τζίμμυ Κορίνης με τη Μάσκα, ο Μαρής με τον Αστυνόμο Μπέκα, τα τελευταία χρόνια, παρατηρούμε την άνθηση της αστυνομικής λογοτεχνίας. Σε αυτήν, θα λέγαμε ότι έχει βοηθήσει εξαιρετικά η ΕΛΣΑΛ (Ελληνική Λέσχη Συγγραφέων Αστυνομικής Λογοτεχνίας). Παρόλα αυτά, πρέπει να παραδεχτώ ότι το κοινό, το ελληνικό κοινό, δείχνει μία εμφανή προτίμηση στους ξένους συγγραφείς. Και πρέπει να παραδεχτούμε, ότι υπάρχουν πολύ χειρότερα ξένα αναγνώσματα από κάποια ελληνικά“.

Ποιο χαρακτηριστικό σου ‘μοιράζεσαι’ με τον ήρωά σου;

“Ο ήρωάς μου, εκείνο που αν θέλεις, κληρονόμησε από μένα, ήταν το χιούμορ μου. Επειδή η ιστορία μου αφορά σε ένα πολύ βαρύ περιστατικό, την δολοφονία μίας μαθήτριας, προσπάθησα να ‘ελαφρύνω’ κάπως το κλίμα και να διευκολύνω τη ροή, κληροδοτώντας στο alter ego μου, το χιούμορ μου“.

“Όταν γράφεις, πρέπει να υπάρχει μία φυσικότητα. Δεν γίνεται να μιλάς σαν ήρωας του Καλημέρα Ζωή. Πρέπει να υπάρχουν καμπύλες. Πρέπει οι ωδίνες, να συνοδεύονται και από λίγη πλάκα. Για να σπάει και λίγο η μαυρίλα“.

Το feedback που έχεις πάρει για το βιβλίο μέχρι τώρα:

“Το feedback που έχω πάρει είναι μη αναμενόμενα καλό. Ειδικά από κριτικούς του χώρου. Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω τους φίλους μου, πιστεύω ότι έναν καλό λόγο, θα τον έλεγαν και μόνο για την προσπάθειά μου. Γι αυτό και μιλάω περισσότερο για τους κριτικούς και την ανέλπιστα καλή αντιμετώπιση στο βιβλίο μου. Γιατί οι κριτικοί, δεν με ξέρουν. Δεν έχουν να κερδίσουν κάτι από μένα. Το ίδιο ισχύει και για συγγραφείς του χώρου. Σε σημείο που είναι ανησυχητικό το τι πρέπει να πιστέψω και τι όχι“.

“Οι πωλήσεις είναι ανέλπιστα πολύ καλές. Σκέψου ότι έχει ήδη εξαντληθεί η πρώτη έκδοση (μέσα στις πρώτες δέκα ημέρες) και ξανατυπώσαμε“.

Αν σου ζήταγε μία ξένη εταιρεία τηλεοπτικών παραγωγών το βιβλίο, εσύ, θα το έδινες:

“Στην HBO εννοείται θα το έδινα. Γενικά, ας ερχόταν κάποιος από το εξωτερικό που να θέλει να πάρει το βιβλίο να το κάνει σειρά και δεν θα το έπαιζα δύσκολος“.

Αν συνέβαινε το ίδιο, με μία ελληνική:

“Στην Ελλάδα, θα το έδινα μόνο αν γινόταν μία δουλειά όπως έγινε με το Νησί, αλλιώς όχι. Για ταινία, ναι θα το έδινα ποιο εύκολα“.

Ηθοποιό (Έλληνα ή ξένο) που θα έβαζες να υποδυθεί τον ήρωά σου:

“Όταν το έγραφα, στο μυαλό μου είχα πάντα τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη. Στο δικό μου μυαλό, έτσι είναι ο ήρωάς μου. Του ταιριάζει πολύ. Και σε ύφος και σε στυλ“.

Τελευταία Ερώτηση: Θα τα παρατούσες όλα να γίνεις συγγραφέας;

“Σίγουρα σκέφτομαι το ενδεχόμενο να γίνω μόνο συγγραφέας, αλλά στην Ελλάδα, τα έσοδα της συγγραφής δεν μπορούν να σου εξασφαλίσουν ούτε κατά διάνοια τα προς το ζην“.

*Ο Δημήτρης Σίμος θα παρουσιάσει το βιβλίο του Τα Βατράχια στην ‘γενέτειρά’ τους, Εύβοια στις 30 Σεπτεμβρίου και ώρα 21.00 στο Κόκκινο Σπίτι στην παραλία Χαλκίδος.

**Παράλληλα, βρίσκεται σε πρόβες με το πρώτο του θεατρικό κείμενο, Το Κόκκινο Μελίσσι, που θα ανέβει στις 14 Νοεμβρίου στο Θέατρο Πόλη.

***Θέλω να δηλώσω συγκινημένη και περήφανη.