O Mike Scott των Waterboys μας είπε ότι λατρεύει τα ελληνικά κλαρίνα
Όλα όσα προλάβαμε να πούμε μέσα σε δέκα λεπτά με τον ηγέτη της ιρλανδικής μπάντας.
- 14 ΝΟΕ 2019
Είχα μόλις δέκα λεπτά στη διάθεσή μου για να μιλήσω τηλεφωνικά με τον Mike Scott, οπότε προσπάθησα να τα εκμεταλλευτώ ένα προς ένα, εντελώς προς όφελός μου, βάζοντάς τον να μου λύσει απορίες για τραγούδια με τα οποία μεγάλωσα. Εγωιστικό το ξέρω.
Δεν μπορώ να πω ότι τα κατάφερα και πολύ καλά, αλλά ΟΚ, τουλάχιστον προσπάθησα.
Τραγούδια πολλά απ’ τα οποία μπορείς να ακούς καθημερινά στον Legend 88.6.
Με αφορμή τα επερχόμενα live των Waterboys στην Αθήνα την Πέμπτη 21 Νοεμβρίου και Παρασκευή 22 Νοεμβρίου, μιλήσαμε με τον frontman, ιδρυτή, βασικό συνθέτη, στιχουργό και δεν ξέρω ούτε εγώ τι άλλο της μυθικής μπάντας και αυτά είναι όλα όσα προλάβαμε να πούμε, εγώ απ’ την Αθήνα και εκείνος απ’ το Δουβλίνο.
Πριν τα διαβάσεις όμως, ρίξε και μια ματιά στο βίντεο μόλις 18 δευτερολέπτων που έφτιαξε αποκλειστικά για τους Έλληνες φανς του:
Πώς σας φαίνεται η αναβίωση της folk μουσικής, όλο αυτό το indie folk της τελευταίας δεκαετίας;
Μου αρέσουν οι Fleet Foxes και οι Midlake πάρα πολύ. Κοίτα, γενικά μου αρέσει αυτό το είδος μουσικής αλλά δεν το ακούω και τόσο. Ακούω περισσότερο soul.
Έχετε πει σε συνέντευξή σας ότι τα “80s ήταν τόσο χάλια, που έπρεπε να εφεύρετε τα δικά σας”. Ήταν όντως τόσο χάλια; Θέλω να πω, είχαμε τους Smiths, τους Cure…
Κοίτα, είμαι 60 χρονών, θυμάμαι τα ’60s. Τα ’60s ήταν “absolutely fuckin brilliant”. Η μουσική ήταν φανταστική. Η κουλτούρα ήταν ανοιχτή, όλα ήταν πιθανά. Τα ’70s δεν ήταν το ίδιο καλά, αλλά και πάλι ήταν σπουδαία. Τα ’80s ήταν απολύτως βαρετά. Υπήρξε ξαφνικά μια επιβράδυνση σε όλα, οι αλλαγές άρχισαν να γίνονται πιο αργά. Απ’ την άλλη μεριά, οι τεχνικές ηχογράφησης παραέγιναν έξυπνες και οι άνθρωποι έκαναν δίσκους με πολύ κακό ήχο. Ακόμα και τα σπουδαιότερα άλμπουμ των ’80s έχουν άθλιο ήχο, ακούγονται απίστευτα ξεπερασμένα πια. Και εμένα δεν μου άρεσε αυτό το περιβάλλον, αυτό είναι όλο. Κι έτσι σε αντίθεση με ό, τι συνέβαινε τότε, εγώ άρχισα να παίζω ακουστική folk μουσική.
Ωστόσο, αν πρέπει να ξεχωρίσω κάποιον από τότε ως τον καλύτερο, θα πρέπει να πω τον Prince. Ήταν σπουδαίος.
Σε κάποιον που σταμάτησε να ακούει Waterboys μετά την πρώτη φορά που διαλυθήκατε, τι θα του προτείνατε να ακούσει απ’ το καινούργιο σας υλικό για να τον κερδίσετε πίσω;
Καλή ερώτηση. Θα έπρεπε να ακούσει το τελευταίο μας άλμπουμ, το ‘Where the Action is’. Αυτό είναι το καλύτερο άλμπουμ των Waterboys όλων των εποχών. Και θα έπρεπε να ξεκινήσει απλά απ’ το πρώτο τραγούδι του δίσκου.
Θα κάνω μια ερώτηση ως φαν. Το πρώτο σας άλμπουμ είναι το αγαπημένο μου και βλέπω ότι στις συναυλίες σας, εκτός απ’ το ‘A Girl Called Johnny’ μερικές φορές, δεν παίζετε κανένα άλλο. Θα κάνετε κάποια εξαίρεση;
Πάντα παίζουμε το ‘A Girl Called Johnny’! Αλλά τα υπόλοιπα ναι, πολύ σπάνια. Το ‘The three day man’ πάντως ήταν στο setlist μας το 2015.
Τη συνέβη στη Johnny στο τέλος του τραγουδιού; Πέθανε ή απλά εξαφανίστηκε;
Χάθηκε από φίλους και γνωστούς για πολύ καιρό.
Μικρός πίστευα ότι αυτό το τραγούδι έχει να κάνει με έναν transgender. Σας το έχει πει ποτέ αυτό κάποιος άλλος;
Ναι, πολλοί άνθρωποι το λένε αυτό. Και αυτό το μήνυμα υπάρχει και μέσα στο τραγούδι μεταξύ άλλων.
Άρα είναι αλήθεια;
Είναι πιθανό.
Επίσης δεν παίζετε το ‘This is the sea’, ‘The pan within’, μη με παρεξηγήσετε αλλά δεν φοβάστε μήπως το κοινό απογοητευτεί λίγο; Είναι μεγάλα και πολύ αγαπημένα τραγούδια.
Δεν με νοιάζει καθόλου (σ.σ. το τονίζει δύο φορές). Έχω γράψει εκατοντάδες τραγούδια, δεν μπορώ να τα παίζω όλα. Για πολλά χρόνια τα παίζαμε αυτά αλλά τώρα χρειάζεται ένα διάλειμμα.
Υπάρχουν ιστορίες πίσω απ’ αυτά τα τραγούδια; Απ’ το ‘Fisherman’s Blues’ για παράδειγμα.
Φυσικά υπάρχουν ιστορίες πίσω απ’ αυτά, όπως και στα περισσότερα τραγούδια που γράφω, είτε νέα είτε παλιά.
Σ’ αυτό που αναφέρεις ήμουν σε σχέση με μια γυναίκα που δεν δούλεψε. Και όταν χωρίσαμε έγραψα αυτό το τραγούδι σε ένα χαρτί, το οποίο το κράτησα στην τσέπη μου. Και δυο μήνες αργότερα, όσο ήμουν στο στούντιο και ηχογραφούσαμε, το βρήκα και αρχίσαμε να αυτοσχεδιάζουμε πάνω σε αυτούς τους στίχους.
Τι θυμάστε περισσότερο από τις φορές που βρεθήκατε στη χώρα μας;
Θυμάμαι πολύ καλά τις επισκέψεις μου στην Ελλάδα και ιδιαίτερα μια επίσκεψη σε ένα κατάστημα μουσικών οργάνων στη Θεσσαλονίκη. Εκεί αγόρασα ένα μπουζούκι κι ένα μαντολίνο. Κοιτάζω το μπουζούκι αυτή τη στιγμή που μιλάμε. Μπορώ να παίξω μπουζούκι, αλλά παίζω τα δικά μου τραγούδια σ’ αυτό, όχι ελληνικά.
Επίσης ήρθα στην Ελλάδα στο πρώτο ταξίδι του μέλιτός μου, το 1999 και θυμάμαι ότι αγόρασα και πολλές κασέτες με ελληνική μουσική.
Από τις συναυλίες σας εδώ;
Θυμάμαι ότι πολλές φορές ανέβηκαν στη σκηνή μουσικοί με “ελληνικά κλαρίνα” για να παίξουμε μαζί το ‘Return of Pan’. Λατρεύω τον ήχο του κλαρίνου. Δεν ακούω όμως καθόλου ελληνική μουσική πια, μπορεί να το έκανα για λίγο στο παρελθόν, αλλά έχω πολύ καιρό να ακούσω.
Τελευταία ερώτηση και λογικά η πιο βαρετή. Τι να περιμένουμε από το live σας στην Αθήνα;
Θα πρέπει να περιμένετε κυρίως τραγούδια απ’ τα τρία τελευταία μας άλμπουμ. Δεν πρόκειται να παίξουμε ένα σετ γεμάτο από παλιά τραγούδια. Οι Waterboys δεν μένουν ίδιοι, αλλάζουν. Και θα δείτε και μία “70s μπάντα”, μία από τις καλύτερες μπάντες όλων των εποχών.
