«Η πάλη είναι μια άλλη μορφή τέχνης, φίλε!»: Zac Efron και Jeremy Allen White μπαίνουν στο ρινγκ με το OneMan

Το αποτέλεσμα είναι μια σειρά από θριάμβους και από ακόμα μεγαλύτερες τραγωδίες. Ένα οικογενειακό δράμα όμοιο του οποίου δεν έχει υπάρξει.

Στη Σιδερένια Γροθιά (The Iron Claw) που κυκλοφορεί στις αίθουσες από την Tanweer, είναι αυτά τα αδέρφια που μπαίνουν μπροστά στον φακό καθώς εξερευνάμε τις μεταξύ τους σχέσεις, τις νίκες τους, την οδύνη τους, τον εσωτερικό τους (αλλά και σωματικό τους) σπαραγμό. Σε μια βιογραφική ταινία άψογων σκηνών πάλης, με το καστ να δίνει ψυχή και σώμα στην υπηρεσία αυτής της ιστορίας.

Στο ρόλο των 4 αδερφών συναντάμε τον Zac Efron, που πραγματοποίησε και τη μεγαλύτερη σωματική μεταμόρφωση, και που για πολύ κόσμο ανήκει στους μεγάλους αδικημένους της φετινής οσκαρικής κουβέντας. Δίπλα του, ο Jeremy Allen White του The Bear, ο Harris Dickinson (που τελευταία βρίσκεται παντού) και ο μικρός Jeremy Simons.

Το OneMan μπήκε στο ψηφιακό ρινγκ μαζί με τον Zac Efron, τον Jeremy Allen White και τον Jeremy Simons, καθώς οι ηθοποιοί μας μίλησαν μέσω zoom για την εμπειρία του να μεταμορφώνεις το σώμα σου, τη στιγμή που συναισθηματικά, καλείσαι να αναδείξεις τη μεγαλύτερη τραγωδία.

Επίσης μας είπαν και ποιος θα κέρδιζε μεταξύ τους αν έμπαιναν στο ρινγκ, αν αναρωτιέστε.

Ο ρόλος σας απαιτεί πολλή σωματικότητα, πολλά συναισθήματα, ακόμα και χορό. Τι ήταν το δυσκολότερο από όλα;

Jeremy Allen White: Από συναισθηματικής άποψης, έχεις δίκιο, υπάρχει πολλή βαρβαρότητα και τραγωδία στην ταινία. Αλλά όταν παίζεις καιρό, αυτές οι συναισθηματικές απαιτήσεις είναι κάτι πιο συχνό από τις σωματικές. Οι συναισθηματικές αλλαγές ήταν κάτι πολύ πιο γνώριμο για μένα από ό,τι οι σωματικές. Αυτές ήταν κάτι το εντελώς διαφορετικό και καινούριο για μένα. Αν δηλαδή με δυσκόλεψε κάτι, ήταν περισσότερο η σωματική διάσταση της ταινίας.

Ποιος υπέφερε περισσότερο κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων;

Zac Efron: Πιθανότατα εγώ τις έφαγα περισσότερο, απλά και μόνο λόγω του όγκου δουλειάς που είχα να φέρω εις πέρας. Ο Kevin [σσ. ο ήρωάς του] πρωταγωνιστεί σε τρεις αγώνες στη διάρκεια της ταινίας κι ο καθένας είναι 10-15 λεπτά, ακόμα και 20. Και τους γυρίζαμε από την αρχή ως το τέλος κάθε φορά. Γυρίζαμε τους αγώνες αυτούς για 20-30 φορές τη μέρα για αρκετές μέρες. Οπότε μαζεύονται.

Πόσο καιρό πήρε να φτάσεις σωματικά στο επίπεδο που χρειαζόταν η ταινία;

Efron: Νομίζω είχα κάπου δυο μήνες. Έτρωγα όσο μπορούσα και έκανα διαρκώς προπόνηση, κάθε μέρα. Αλλά μετά με το που τελειώσαμε τα παράτησα όλα κι επέστρεψα στην κανονική μου ζωή. Ξέρεις, μια μέρα με junk food και υδρογονάνθρακες και επεξεργασμένο φαγητό, αρκεί. [γελάει] Ξαφνικά είχα επιστρέψει.

Ποια είναι η σχέση σας με την πυγμαχία γενικά;

Allen White: Το σκέφτομαι ως κάτι αγνά σωματικό και αθλητικό. Ξέρω πως υπάρχει κίνηση, υπάρχει χορογραφία, είναι σχεδόν κάτι σαν χορός. Καθώς μάθαινα περισσότερα για την πυγμαχία, άρχισα να καταλαβαίνω γιατί ο κόσμος την αγαπάει κι έχει τόσους φανς. Έχει να κάνει με το περφόρμανς, με τις αφηγήσεις, με το χτίσιμο μιας μυθολογίας και κόσμου, με τις μεγάλες αντιπαλότητες, όλο το δράμα γύρω από τα ίδια τα σώματα.

Έχετε αγαπημένο παλαιστή;

Stanley Simons: Αυτό που ξεχωρίζω είναι αυτό που κάνει ο John Cena, που βάζει ανθρώπους στους ώμους τους και τους πετάει πέρα. Φοβερό είναι αυτό. Πώς λέγεται… Attitude adjustment.

Ποιος θα κέρδιζε σε μεταξύ σας αγώνα;

Allen White: Δύσκολη ερώτηση.

Simons: O Zac!

Allen White: Νομίζω ο Zac. Ναι, η προετοιμασία του, η σωματικότητά του… δε θα ήθελα να μπω στο ρινγκ με τον Zac. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

Efron: Δε ξέρω… εγώ δε θα ήθελα…

Allen White: Αλλά κι ο Stanley–

Efron: Ο Stanley είναι τρομερός επίσης.

Allen White: Δεν ξέρω, δεν ξέρω… δε θα ήθελα να αντιμετωπίσω κανέναν τους για να είμαι ειλικρινής.

Efron: Ο Stanley θα μπορούσε να μας σηκώσει και να μας πετάξει! Attitude adjustment!

[γελάνε]

Πόσο διασκεδάσατε γυρίζοντας αυτές τις σκηνές πυγμαχίας;

Allen White: Ήταν σα να ήμουν πάλι παιδί. Είχα τον ίδιο ενθουσιασμό που έχεις ως παιδί τρέχοντας στην αυλή ή παίζοντας στο δρόμο με τους φίλους σου. Κι υπήρχε πολλή αδρεναλίνη. Και πολλή προετοιμασία. Αισθανόμουν σα να παίζαμε θέατρο όταν ανεβαίναμε στο ρινγκ, σα να ερμηνεύαμε για ζωντανό κοινό. Αλλά ήμασταν σε καλά χέρια. Παλεύαμε με επαγγελματίες παλαιστές που μας βοήθησαν να το διασκεδάσουμε.

Efron: Ναι, ήταν σα να ξεχάσαμε την ηθοποιία για λίγο και να μπήκαμε στο ρινγκ και να ακολουθήσαμε το flow μας. Αυτό είναι η πάλη. Έχεις έναν καθαρό στόχο, έχεις έναν αντίπαλο και χάνεσαι μέσα σε αυτό. Είναι μια άλλη μορφή τέχνης, φίλε. Είναι πάρα πολύ διασκεδαστικό! Σε βγάζει τελείως από το κεφάλι σου και σε βάζει ολοκληρωτικά μες στο σώμα σου. Ναι, στην αρχή είναι κάτι που με φόβιζε, αλλά μετά έγινε το αγαπημένο μου κομμάτι.

Για να μπείτε σε αυτό το ρόλο έπρεπε να εκφράζετε συναισθήματα με το σώμα σας, τι νιώθετε πως έχετε μάθει από αυτή την ταινία;

Allen White: Είχα πολλή νευρικότητα όταν προπονούμασταν. Όχι απαραίτητα για όλα αυτά που έπρεπε να μάθουμε να κάνουμε με το σώμα μας, αλλά για το ερμηνευτικό κομμάτι. Στο ρινγκ τα πάντα είναι μεγάλα και ευρεία και συνδέεσαι με το κοινό με πολύ ευθύ τρόπο. Ως ηθοποιός, η εμπειρία μου είναι πως κινείσαι πιο εσωτερικά, ψάχνεις να βρεις μια εσωτερική ζωή. Κι ελπίζεις πως αυτή η εσωτερίκευση δουλεύει στην κάμερα. Οπότε υπό μία έννοια πήγα απέναντι σε όλα μου τα ένστικτα ως ηθοποιός ώστε να μπορέσω να είμαι τόσο ευρύς, τόσο φωναχτός, τόσο πολύ να κοιτάζω το κοινό στα μάτια.

Αλλά ήταν και απελευθερωτικό την ίδια στιγμή. Είμαι σίγουρος πως θα υπάρξουν ρόλοι στο μέλλον που θα ζητούν κάτι αντίστοιχα ευρύ και ανοιχτό, από αυτά που με δυσκολεύουν. Αλλά τώρα το έχω κάνει ήδη μια φορά κι ίσως μπορέσω να το κάνω ευκολότερα στο μέλλον.

Efron: Εγώ νομίζω η χορογραφία είναι κάτι που όλοι θα κρατήσουμε από αυτή την εμπειρία. Είναι κάτι πολύ διασκεδαστικό και χρειάζεται πολλή εξάσκηση και συναίσθηση του σώματός σου. Είναι πραγματικά σαν χορός. Αλλά είναι κι όπως όλα τα άλλα πράγματα. Αφού μάθεις, αφού αποτύχεις, τότε μαθαίνεις από τα λάθη σου και καταλαβαίνεις καλύτερα. Όπως σε όλα τα πράγματα, πρέπει να αφοσιώσεις τις ώρες σου σε αυτό.

Σε ταινίες με τόσο μεγάλο καστ, πώς αλλάζει αυτό που είχες στο μυαλό σου όταν αρχίζεις να δουλεύεις με τους συναδέλφους σου; Πώς εξελίσσεται βάσει των υπολοίπων;

Allen White: Ως ηθοποιός προετοιμάζεσαι όσο περισσότερο μπορείς, είναι μια συνθήκη απομόνωσης. Προσπαθείς να εξηγήσεις όσο περισσότερα πράγματα μπορείς στον εαυτό σου, πριν φτάσεις στο σετ. Αλλά τότε πρέπει να αφεθείς και να μάθεις πράγματα από τους άλλους. Γι’αυτό είναι καλό να μην υπόσχεσαι στον εαυτό σου κάποια συγκεκριμένη ιδέα, αλλά να παραμένεις εύκαμπτος.

Είναι επίσης ένα πολύ σκοτεινό φιλμ. Και υπάρχουν τόσες ενδιαφέρουσες θεματικές που το διατρέχουν. Ο ανδρισμός, η καταπίεση των συναισθημάτων, η απώλεια… τόσα πολλά πράγματα. Κατά πόσο συνδέεστε με αυτές τις ιδέες;

Efron: Νομίζω ξέρεις τι; Πολλοί άνθρωποι θα συνδεθούν με τους Von Erich. Λόγω των όσων περνάνε. Είναι τόσο παγκόσμια ιστορία. Οποιοσδήποτε είχε ποτέ αυταρχικό πατέρα ή αγωνιούσε ώστε να πετύχει στα μάτια των γονιών του, να φτάσει μια τελειότητα που ανταποκρίνεται στις προσδοκίες των γονιών… Όσοι το έχουν νιώσει αυτό θα συνδεθούν αληθινά με αυτή την ιστορία.

Allen White: Για μένα η ταινία είχε να κάνει με αυτούς τους άντρες που ψάχνουν τον σκοπό τους. Και την έγκριση του πατέρα τους φυσικά, αλλά και του ενός προς τον άλλον. Ακόμα κι από τον κόσμο, θα λέγαμε, λόγω της πλατφόρμας τους. Ναι, είναι πολύ ανθρώπινο το να προσπαθείς να συνδεθείς και να πάρεις την έγκριση του άλλου… ή έστω να νιώσεις ότι σε καταλαβαίνουν. Αυτό είναι αληθινά παγκόσμιο. Όλοι μπορούν να το κατανοήσουν.

Simons: Συμφωνώ με ό,τι είπαν. Εγώ αφού τελείωσε η ταινία πήρα κατευθείαν τηλέφωνο τα αδέρφια μου. Κι απλά τους είπα ότι τους αγαπώ. Γιατί έτσι με έκανε η ταινία να νιώσω. Αυτό έχω να πω.

Efron: Rock and roll, man.

*Η ταινία Σιδερένια Γροθιά (The Iron Claw) κυκλοφορεί στις αίθουσες από την Tanweer.