ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ

Μαζέψαμε όλες τις ‘Ταινίες Πάσχα’ (από Ιησού μέχρι Easter Bunny) και τους δώσαμε τα δίκαια Όσκαρ του PopCode. Ας δώσουμε ένα τέλος στη δικτατορία του “Μπεν Χουρ”.

Η κυκλοφορία του Lone Survivor στις αίθουσες, εκεί δηλαδή όπου μια 300αρια Ταλιμπάν εγκλωβίζουν και αποδεκατίζουν ένα μάτσο Αμερικάνους βατραχανθρώπους, μας έφερε στο νου αντίστοιχες ταινίες όπου οι ήρωες 'κακοπαιρνούν' ιδιαίτερα στο τέλος.

Δεν είναι να απορείς που εδώ και είκοσι χρόνια έχουμε δει πολύ rock ‘n’ roll, πολλά ναρκωτικά, πολλούς θανάτους αλλά κανένας δεν έχει βρεθεί να φορέσει τα παπούτσια Kurt Cobain;

Με αφορμή τη μυστηριώδη εξαφάνιση της πτήσης ΜΗ370 των Μαλαισιανών αερογραμμών, το PopCode κάνει πολύ κακούς κινηματογραφικούς συνειρμούς.

Είναι ο «εκδικητής» ήρωας ή μήπως είναι εξίσου τέρας με εκείνους που προσπαθεί να εκδικηθεί; Το Χόλιγουντ έχει αποφανθεί.

Με αφορμή το 1ο Horrorant Festival ‘Fright Nights’, θυμόμαστε τις καλύτερες ταινίες τρόμου που είδαμε από τη μέρα που μπήκαν τα ‘90s.

Αυτό το Σαββατοκύριακό είναι μια ωραία αφορμή να θυμηθείς κάποια από τις κλασικές κωμωδίες του σπουδαίου Harold Ramis, που πέθανε πριν λίγες μέρες, 69 χρονών.

Λίγες μέρες πριν κερδίσει το Όσκαρ Σκηνοθεσίας με το “Gravity”, κοιτάζουμε την καριέρα ενός αληθινά ανεκτίμητου δημιουργού.

Το βραβείο σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Βερολίνου οριοθετεί μια κρυφά σπουδαία καριέρα για τον λατρεμένο σκηνοθέτη του “Before Midnight”.

Ο πρωταγωνιστής του “Nymphomaniac” του Τρίερ επιστρέφει στις οθόνες μας λίγο καιρό μετά την δημοσίων σχέσεων κατρακύλα του, προσπαθώντας να αποδείξει ότι είναι στην πραγματικότητα αντικείμενο τέχνης.

Δεν έχει σημασία αν θα μας ‘τελειώσουν’ εξωγήινοι, τσουνάμι, ηφαίστειο, πυρηνική έκρηξη, φονική επιδημία ή -το πιο πιθανό- μια ορδή ζόμπι. Το μόνο σίγουρο είναι ότι τα ‘ψωμία μας’ είναι λίγα. Εκτός και αν είμαστε φουλ προετοιμασμένοι.

Οι συντάκτες του PopCode γράφουν ο καθένας για τη δική του αγαπημένη κωμωδία στον κινηματογράφο.

Η σημερινή πρεμιέρα στις ελληνικές αίθουσες του Plus One του Ντένη Ηλιάδη μας δίνει την κατάλληλη ‘πάσα’ για να θυμηθούμε τα πάρτι της μεγάλης οθόνης στα οποία θα θέλαμε πολύ να ήμασταν καλεσμένοι.

Δηλαδή όχι για τους ίδιους, αλλά για την φοβερή φιλμογραφία τους. Ξεδιαλέγουμε σκηνές, ατάκες και χαλιά που δένουν με το δωμάτιο, μέσα από πλήρους ανοησίας κατηγορίες βραβείων.

Το ONEMAN ανοίγει το φωτογραφικό άλμπουμ του «λεπτού λευκού Δούκα» και προσπαθεί να προσεγγίσει το έργο μιας από τις πιο ξεχωριστές ιδιοφυίες του ροκ. Ένα μικρό πορτραίτο του Ντέιβιντ Μπάουι με αφορμή τα 67α γενέθλιά του.