5 όχι και τόσο εμφανή σημάδια ότι είχες δύσκολη παιδική ηλικία

Δεν υπάρχει άνθρωπος, ακόμα και εκείνος που μεγάλωσε με τους καλύτερους γονείς, την καλύτερη δυνατή φροντίδα και ανατροφή, που να μην κουβαλάει έστω και ένα μικρό παιδικό τραύμα ως ενήλικας. Είναι αναπόφευκτο.

Υπάρχουν βέβαια και εκείνοι που έχουν περάσει μία πραγματικά δύσκολη παιδική ηλικία, που το τραύμα δεν είναι καθόλου μικρό και αμελητέο και συνεπώς, οδηγεί στην υιοθέτηση συνειδητών ή ασυνείδητων -βασικά, κυρίως ασυνείδητων- συμπεριφορών και στάσεων απέναντι στους άλλους ανθρώπους και γενικά στη ζωή, που μόνο σε καλό δεν βγαίνουν.

Μπορεί τα προφανή red flags να είναι η επιρρέπεια σε ουσίες ή σε αλκοόλ και ο ναρκισσισμός, ωστόσο υπάρχουν λιγότερο εμφανή σημάδια που αποκαλύπτουν ένα ανθυγιεινό, τοξικό οικογενειακό περιβάλλον.

Πριν εξετάσουμε πέντε από αυτά, ας σημειώσουμε το εξής: ως τραυματικά ορίζονται τα βιώματα που βιώνει κάποιος στην παιδική του ηλικία και τα οποία επηρεάζουν και την ενήλικη ζωή, επειδή συμβαίνουν σε μια χρονική στιγμή, που ο εγκέφαλος αναπτύσσεται και είναι (βιολογικά και ψυχικά) πολύ ευάλωτος.

Υπερανεξαρτησία ή υπερεξάρτηση

Κάποιος που θέλει να δείχνει προς τα έξω ότι είναι υπερβολικά ανεξάρτητος και το αντίθετο, κάποιος άλλος που είναι ολοφάνερο ότι βασίζεται σε σημαντικό βαθμό στους γύρω του, είναι δύο συμπεριφορές που μπορούν να μεταφραστούν ακολούθως, σύμφωνα με την Annie Tanasugarn, ψυχολόγο που αρθρογραφεί στο medium:

«Το υπερανεξάρτητο άτομο κλήθηκε να μεγαλώσει πριν την ώρα του προκειμένου να επιβιώσει, γιατί δεν μπορούσε να λάβει τη φροντίδα και την προσοχή που έπρεπε από τους γονείς του. Το υπερεξαρτημένο άτομο, με τη σειρά του, είχε ακριβώς το ίδιο βίωμα: πιθανότατα μεγάλωσε μόνο του ως παιδί, χωρίς έναν συνεπή, έμπιστο και αξιόπιστο γονέα. Μπορεί επίσης να έχει υποστεί σωματική ή λεκτική κακοποίηση, να μεγάλωσε με το βίωμα του “άχρηστου”».

Διατροφικές διαταραχές

«Ένα άτομο που πάσχει από διατροφικές διαταραχές ή που τέλος πάντων έχει αναπτύξει μία ανθυγιεινή σχέση με το φαγητό, μπορεί να σημαίνει πολλά πράγματα. Ένα από αυτά είναι και το ότι ενδέχεται να έχει μεγαλώσει ως παιδί σε συνθήκες φτώχειας που μπορεί να επηρέασαν την ενήλικη ζωή του», υπογραμμίζει η ειδικός.

Διαρκής επαγρύπνηση

«Όποιος μεγάλωσε σε ένα ασταθές και επικίνδυνο περιβάλλον, αναπτύσσει ασυνείδητα και σε υπερθετικό βαθμό το αίσθημα του φόβου. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να θέτει διαρκώς τον εαυτό του, ακόμα και για τα πιο μικρά και ασήμαντα πράγματα, σε επαγρύπνηση, μην τυχόν και συμβεί οποιοδήποτε κακό ή αναποδιά. Γίνεται δηλαδή υπερπρονοητικός -προετοιμάζεται για παν ενδεχόμενο, έχει plan A, B και ούτω καθεξής- και ταυτόχρονα, καχύποπτος. Βλέπει παντού εχθρούς και κινδύνους».

Ασυνεπή όρια

«Όταν ένα παιδί έχει ζήσει σε ένα τοξικό οικογενειακό περιβάλλον, που παραβιάζονταν διαρκώς τα δικά του όρια, αλλά και ίσως και άλλων μελών της οικογένειας, γίνεται ένας ενήλικας που στο μυαλό του τα όρια είναι ασαφή. Το πιο πιθανό σενάριο είναι: πρώτον, να αδυνατεί να βάλει όρια στους άλλους και δεύτερον, να καταπατά ο ίδιος τα όρια όσων συναναστρέφεται».

Υπερδιέγερση ή Υποδιέγερση

«Η αλήθεια είναι ότι όποιος μεγάλωσε σε μία οικογένεια με φωνές και καυγάδες, μπορεί ως ενήλικας να αποζητά και να εκτιμάει την ησυχία και τη γαλήνη, τον διάλογο και το χτίσιμο μίας καλής επικοινωνίας. Παράλληλα, μπορεί να αναπτύξει ένα είδος μοναξιάς ή εσωστρέφειας. Για παράδειγμα, να προτιμά να μείνει στο σπίτι για να δει ταινία με τη σχέση του από το να συγχρωτιστεί με πολλούς ανθρώπους σε ένα μπαρ ή να έχει ελάχιστους κολλητούς φίλους και να μην ανοίγει εύκολα τον κύκλο του», επισημαίνει η ψυχολόγος και συνεχίζει, σημειώνοντας:

«Από την άλλη πλευρά, μπορεί να συμβεί και το ακριβώς αντίστροφο: να έχει μεγαλώσει μέσα στο χάος και να το έχει κανονικοποιήσει στο μυαλό του: να λύνει τις διαφορές του σε προσωπικό ή επαγγελματικό επίπεδο υψώνοντας τη φωνή του και μπαίνοντας σε διαμάχη με τον άλλον».

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ