5 συνήθειες που σε κάνουν αγενή χωρίς να το καταλαβαίνεις
- 10 ΙΟΥΛ 2024
Το Savoir Vivre το γνωρίζεις. Έστω εξ ακοής. Είχε κάνει θραύση τις δεκαετίες που οι κανόνες καλής συμπεριφοράς όριζαν τις κοινωνικές σχέσεις. Τόνοι μελανιού χύθηκαν και χιλιάδες δέντρα αφιερώθηκαν στο να μάθουν οι άνθρωποι να συμπεριφέρονται καλά (σωστά;) στους άλλους. Όταν δηλαδή, δεν ήταν μόνοι στο σπίτι.
Έναν τεράστιο λόγο έπαιζε το τι θα πει ο κόσμος. Μη μου πεις πως σήμερα δεν νοιάζεσαι για αυτό, γιατί αν ήταν αυτή η πραγματικότητα δεν θα υπήρχαν εκατομμύρια άνθρωποι με ψυχολογικά προβλήματα που τους εντείνουν άγνωστοι με σχόλια στα social media.
Εν πάση περιπτώσει, τη σήμερον ημέρα συνηθίζουμε να κάνουμε πράγματα στην καθημερινότητα μας που είναι αντικειμενικά αγενή, αλλά δεν το αντιλαμβανόμαστε. Για όσα ακολουθούν, θα ήθελα να είμαστε όλοι ειλικρινείς και να αφήσουμε κατά μέρος τα «μα» και τα «μου», μήπως τελικά, καταφέρουμε να γίνουμε μια καλύτερη έκδοση του εαυτού μας. Αρχίζουμε.
Κοίτα τον άνθρωπο στον οποίον μιλάς
Το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε προς σεβασμό στους ανθρώπους που έχουμε απέναντι μας, είναι να τους κοιτάμε όταν τους μιλάμε. Ιδιαίτερα όταν μάς προσφέρουν υπηρεσίες (αυτό που θα θέλαμε να κάνουμε άλλοι αν κάναμε εμείς αυτές τις δουλειές). Πόσες φορές έχεις παραγγείλει κάτι ή/και έχεις πληρώσει, μιλώντας παράλληλα στο τηλέφωνο;
Πετώντας ουσιαστικά την κάρτα ή τα χρήματα στον εργαζόμενο; Εκτός και αν δουλεύεις στο Dow Jones ή στα έκτακτα νοσοκομείου, έχεις να διαθέσεις λίγα δευτερόλεπτα για να είσαι ευγενικός με τον άνθρωπο που σε εξυπηρετεί. Αν το νιώθεις, πρόσφερε και ένα χαμόγελο. Θα νιώσετε όλοι καλύτερα.
Λέγε «ευχαριστώ» και «παρακαλώ»
Πριν φύγεις από ένα κατάστημα μην ξεχάσεις να πεις ένα ευχαριστώ. Γενικά, τα ευχαριστώ και τα παρακαλώ υπάρχουν για να τα χρησιμοποιούμε προς όλους. Όχι μόνο σε όσους έχουμε ανάγκη -ή μπορεί κάποια μέρα να μας φανούν χρήσιμοι. Αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι (και μετά ευγενικοί άνθρωποι) δεν πρέπει να παραλείπουμε να λέμε ένα «παρακαλώ» πριν την παραγγελία και ένα ‘ευχαριστώ’ όταν ολοκληρωθεί η υπηρεσία που μάς προσφέρθηκε.
Έχω πιάσει τον εαυτό μου αρκετές φορές να μπαίνει σε μια επιχείρηση και να λέει «θέλω». Αυτό που ακολουθεί είναι ένας μονόλογος αυτομαστιγώματος και επαναδιατύπωσης. Δηλαδή, μετά το «θέλω» λέω «ένα σπίτι μπροστά στην παραλία, όπως κι εσύ θες πολλά. Όλοι θέλουμε κάτι. Οπότε πάμε πάλι: παρακαλώ θα ήθελα το τάδε».
Δεν θέλω σχόλια. Είμαι οπαδός του ρητού «οι μ… πληρώνονται» και δεν έχω το παραμικρό θέμα να αναγνωρίζω τα λάθη μου.
Η σχέση σου με το κινητό σου δεν μας αφορά άλλους
Πόσες φορές έχετε ακούσει ανθρώπους να ουρλιάζουν δίπλα σας, μιλώντας στο τηλέφωνο. Πόσες φορές έχουμε γίνει εμείς αυτοί που μιλάμε δυνατά σε χώρο που δεν είναι το σπίτι μας, χωρίς να δίνουμε δεκάρα για όσους υπάρχουν σε αυτόν. Σου έχω νέα: δεν είσαι σημαντικότερος των άλλων που υπάρχουν στα συγκεκριμένα τετραγωνικά. Άρα δώσε τον σεβασμό που περιμένεις να σου δίνουν -γιατί μάλλον δεν λατρεύεις να ακούς άλλους να μιλούν στο τηλέφωνο, κοντά σου.
Αν λοιπόν, είσαι σε επιχείρηση και χτυπήσει το κινητό, πήγαινε έξω για να μιλήσεις. Α, και σε παρακαλώ μη βάζεις την κλήση στην ανοιχτή ακρόαση, όταν είσαι σε δημόσιο χώρο. Είπαμε: δεν μας νοιάζει η φάση σου και ενοχλείς. Σκέψου να το έκαναν όλοι αυτό. Πώς θα σου φαινόταν;
Βαριέσαι να κρατάς το κινητό στο αυτί; Φόρεσε τα ακουστικά σου. Τόσα λεφτά έδωσες. Κάνε απόσβεση.
Κάνε κράτει με το άρωμά σου
Αυτό το topic είναι από τα αγαπημένα μου. Ετοιμάζεσαι να πας στη δουλειά. Ντύνεσαι και μετά φοράς το άρωμα σου. Έπειτα, μπαίνεις στο ασανσέρ. Γιατί καλέ μου άνθρωπε να λιποθυμήσουν όσοι μπουν έπειτα από εσένα, επειδή ήσουν σπάταλος στην ποσότητα που χρησιμοποίησες; Ξέρεις τι μπορείς να προκαλέσεις σε άλλους, όταν λούζεσαι με την κολόνια σου;
Να σε βοηθήσω να μάθεις: από ημικρανία και φαγούρα στα μάτια έως ναυτία. Εν τω μεταξύ, υπάρχουν κι άνθρωποι με ευαισθησία σε συγκεκριμένα αρώματα, με τις υπερβολές να τους προκαλούν και εμπειρίες σαν τη νεύρωση στομάχου. Δεν σε ενδιαφέρουν όλα αυτά; Σκέψου την τσέπη σου.
Σταμάτα να πέφτεις σε κολόνες και σε αυτοκίνητα
Περπατάς στο δρόμο ή οδηγείς και είσαι χωμένος μέσα στο κινητό, μην τυχόν και έχασες καμία οξεία. Ή απαντάς σε γραπτά μηνύματα, ενώ θα έπρεπε να έχεις ως απόλυτη προτεραιότητα τη βασική λειτουργία (οδήγηση ή περπάτημα). Απάντησέ μου ειλικρινά: πόσες φορές έχεις πέσει πάνω σε άλλους ή σε κολόνα ή σε αυτοκίνητο ή έχεις δει αυτοκίνητο να σταματά χιλιοστά από τα πόδια σου -ή τον προφυλακτήρα σου;
Πόσο δύσκολο είναι να σεβαστείς κατ’ αρχάς τον εαυτό σου και μετά όσους είναι γύρω σου και δεν σου φταίνε σε τίποτα να μπλέξουν, επειδή εσύ είσαι εξαρτημένος/εξαρτημένη από το κινητό σου;
