Τι σημαίνει το να ακούς μία φωνή στο κεφάλι σου που διαβάζει ό,τι διαβάζεις

Περπατάς στο δρόμο και σκέφτεσαι τι έχεις να κάνεις τις επόμενες ώρες. Μπορεί να πιάνεις και μία συζήτηση με τη φωνή που σου μιλάει στο μυαλό σου. Συνηθέστερα, δεν έχει σχέση με αυτήν που διαβάζει ό,τι διαβάζεις. Από γραπτά μηνύματα και emails έως βιβλία. Τι σου συμβαίνει; Τίποτα.

Μέσω 136 αναρτήσεων που έγιναν σε δημοφιλή ιστοσελίδα, αποκαλύφθηκε ότι είμαστε πολλοί αυτοί που βιώνουμε το φαινόμενο Inner Reading Voices (IRV). Στα ελληνικά είναι οι φωνές ανάγνωσης. Σε όλες τις γλώσσες συνδέεται με την ανάγκη που έχουμε οι άνθρωποι να δημιουργούμε ζωντανές εικόνες. Εν τω μεταξύ, έχει φανεί ότι βοηθά στο να κατανοούμε καλύτερα το κείμενο και να το απομνημονεύουμε.

Λειτουργεί σαν γέφυρα μεταξύ του γραπτού λόγου και της κατανόησής του. Έχει καταγραφεί ως ένα συναρπαστικό φαινόμενο που υπογραμμίζει τους πολλούς τρόπους, με τους οποίους ο εγκέφαλός μας επεξεργάζεται τις πληροφορίες.

Πόσοι ακούμε αφηγητές;

Μπορείς να καταλάβεις ότι δεν έχουν κάτι (σε θέμα ψυχικής υγείας ή άλλο) οι περίπου 4 στους 5 ανθρώπους που ακούν αυτήν τη φωνούλα, ενώ διαβάζουν. Όσοι δεν την ακούν, μπορούν και πάλι να κατανοήσουν τέλεια το κείμενο μέσα από μια διαφορετική νοητική διαδικασία. Τουλάχιστον αυτό λέει η επιστήμη.

Κάποιοι ακούν τη δική τους φωνή, άλλοι ακούν φωνή άλλου ατόμου, ενώ ορισμένοι ακούν περισσότερες από μια φωνές. Ιδιαίτερα όταν διαβάζουν ένα διάλογο ή λαμβάνουν email ή γραπτό μήνυμα – η φωνή στο κεφάλι είναι αυτή του αποστολέα.

Διαφορές υπάρχουν και σε κάθε άλλο επίπεδο της εμπειρίας. Δηλαδή, μερικοί ακούν μια καθαρή, ευδιάκριτη φωνή, ενώ άλλοι έχουν ένα αχνό μουρμουρητό ή απλώς μια αίσθηση των ήχων των λέξεων. Μπορεί να έχει προφορά ή να εκφράζει συγκεκριμένα συναισθήματα.

Υπάρχουν και λίγοι που έχουν τον απόλυτο έλεγχο της εσωτερικής τους φωνής ανάγνωσης. Δηλαδή, επιταχύνουν, επιβραδύνουν ή την κλείνουν όποτε θέλουν. Οι περισσότεροι έχουν λίγο έλεγχο.

Τι τύπος είναι ο/η δικός σου αφηγητής/αφηγήτρια

Το Book Riot έκανε ένα βήμα πιο πέρα και παρουσίασε τους τύπους των εσωτερικών μας αφηγητών, ώστε να αναγνωρίσουμε εκείνον που μας αφορά.

Υπάρχει λοιπόν:

ο word nerd (επικεντρώνεται εξ ολοκλήρου στις λέξεις κάθε πρότασης -δεν δημιουργεί εικόνες, δεν μεταδίδει συναισθήματα),
η ουδέτερη φωνή (δεν είναι η δική μας, αλλά δεν μας θυμίζει και κάτι, αφού δεν έχει ξεχωριστά χαρακτηριστικά. Δεν ξέρουμε καν αν ανήκει σε άνδρα ή γυναίκα),
ο πρωταγωνιστής (εκπέμπει την ενέργεια του κύριου χαρακτήρα -διαβάζει τα πάντα όπως θα τα διάβαζες εσύ ή όπως θα ήθελες να τα άκουγες από τους πρωταγωνιστές της ιστορίας),
ο παρατρεχάμενος του συγγραφέα (έχει μια δυνατή φωνή αφηγητή, ακολουθεί τις στροφές, τον τόνο και το συναίσθημα όσων έγραψε ο συγγραφέας),
η φωνή του ηθοποιού (αλλάζει τη φωνή του για να ταιριάζει με διαφορετικούς χαρακτήρες),
ο υπεύθυνος κάστινγκ (καθώς εξελίσσεται η πλοκή, οι πρωταγωνιστές τίθενται στο επίκεντρο, με τις λέξεις να ξεθωριάζουν),
ο κοντόφθαλμος αφηγητής (βλέπει εικόνες, αλλά δεν έχει απαραίτητα ένα καστ ηθοποιών που υποδύονται τις σκηνές. Είναι σαν να φαντάζεται πως παίζονται. Βλέπει πολλά, αλλά όχι τα πάντα),
ο κινηματογραφιστής (βλέπει καθαρές εικόνες από τις σκηνές που διαβάζεις. Δεν εστιάζει σε μεμονωμένες λέξεις ή πράξεις, βλέπει το όλο θέμα σαν ταινία).