Για την Alexandria Ocasio-Cortez ο Λευκός Οίκος είναι μονόδρομος

Πέντε σχεδόν δεκαετίες μετά, την ίδια ώρα που εκείνος κατάφερε τελικά να περάσει την πύλη του Λευκού Οίκου, η δεύτερη Λατίνα από το Bronx που μας έχει κερδίσει την καρδιά (μετά την J Lo φυσικά) μόλις έκανε το δεύτερο βήμα της στο ίδιο μακρύ δόμο.

Κερδίζοντας, μόλις στα 31 της, την δεύτερη θριαμβευτική επανεκλογή της (συγκεντρώνοντας χωρίς κόπο 17 εκ. δολάρια για την εκστρατεία της) και προκαλώντας σοβαρό αλλεργικό σύνδρομο όχι μόνο στους Ρεπουμπλικάνους αλλά και σε μεγάλο κομμάτι του δικού της κόμματος. Και έχοντας, μάλιστα, σε σχέση με τον Joe, 1 1/2 χρόνο προβάδισμα, αφού εκείνη ήταν μόλις 28 όταν άφησε ορφανή την taqueria που δούλευε ως σερβιτόρα (για να ξεπληρώσει το φοιτητικό της δάνειο) για να φορέσει το πρώτο της ταγέρ και να κατέβει στην Ουάσιγκτον.

Μια θητεία που ξεκίνησε με εκείνη να κάνει από την αρχή αισθητή την παρουσία της, παρουσιάζοντάς μια Green New Deal που είχε στόχο να προσπαθήσει μπας και καταφέρουμε να αποφύγουμε την Mad Max πραγματικότητα (λόγω κλιματικής αλλαγής) που μοιάζει προδιαγεγραμμένη. Και η οποία ολοκληρώνεται με το πρώτο της θριαμβευτικό εξώφυλλο στο Vanity Fair Δεκεμβρίου που καθιστά ξεκάθαρα ότι η AOC (τα αρχικά της αρκούν για να καταλάβεις ποια είναι) είναι η νέα μεγαλύτερη σταρ της Αμερικάνικης πολιτικής σκηνής.

Μιας πολιτικής σκηνής που -μετά τις πρόσφατες εκλογές- αλλάζει ραγδαία με την προσθήκη όλο και νεότερων και πιο diverse μελών, συμπεριλαμβανομένου της πρώτης διεμφυλικής γερουσιάστριας και των δυο πρώτων ανοιχτά gay Aφροαμερικάνων γερουσιαστών.

Δεν ξέρω τι σκαμπάζει η λιλιπούτεια (βλέπε 163 εκατοστών) Πορτορικάνα από Μίκη Θεοδωράκη, αλλά το ‘Είμαστε δυο, είμαστε τρείς, είμαστε χίλιοι δεκατρείς’ έρχεται και της ταιριάζει ταμάμ. Γιατί, όπως ακριβώς συνέβη και με τον Τραμπ (αλλά με την κακή έννοια) δεν άλλαξε η Ουάσινγκτον την AOC, αλλά η ΑΟC είναι που αλλάζει την Ουάσινγκτον.

Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι και τα 4 επόμενα χρόνια δεν αναμένεται να υποστεί βαρβάτες λεκτικές επιθέσεις, με αποκορύφωμα τον περασμένο Ιούλιο όταν ένας θεόρατος Ρεπουμπλικάνος γερουσιαστής από την Φλόριντα την αποκάλεσε ‘μια γαμ#μ@ν% σκύλα’. Αυτό που δεν ήξερε τότε ο ίδιος, που τελικά αναγκάστηκε να ζητήσει δημόσια συγνώμη, είναι ότι η -φάτσα φόρα ετοιμόλογη και δυναμική- AOC ακούει αυτό τον χαρακτηρισμό από τότε που πρωτοέπιασε δουλειά για να βγει το μεροκάματο (σπουδάζοντας παράλληλα Οικονομικά). Όχι μόνο δεν ιδρώνει το αυτί της, αλλά η κόρη του αρχιτέκτονα που ήθελε ξαναχτίσει το Bronx, ξέρει πως να απαντά/ εκδικείται με υποδειγματικό τρόπο.

Φωτογενής, αυθεντικά ιδεαλίστρια και βιρτουόζα στα social media (βρέθηκε να κάνει κανονικά tutorial στους υπόλοιπους γερουσιαστές), η AOC είναι δεδομένο ότι θα αποτελέσει την επόμενη γυναίκα-φόβητρο για τους συντηρητικούς (μετά τις Hillary Clinton και την Nancy Pelosi), για τις επόμενες δεκαετίες. Κάτι που όχι μόνο δεν την τρομάζει, αλλά την χαροποιεί καθώς την βοηθά να ‘τσιμεντώσει’ την θέση της μέσα στο ίδιο το σύστημα που επιθυμεί να ανατρέψει.

Αν και, μεταξύ μας, κανείς δεν χαίρεται να ξυπνά καθημερινά βλέποντας ένα μάτσο φωτογραφίες -δια χειρός FBI- με τις φάτσες των ανθρώπων που θέλουν να σε σκοτώσουν. Τι τα θες, τα έχει αυτά το επάγγελμα και η Αμερική όπου ο Τραμπ -μετά από 230.000 θανάτους λόγω Covid 19- συνεχίζει να ψηφίζεται από 70 εκατομμύρια νοματαίους. Ένας Τραμπ που επίσης, συχνά πυκνά, αναφέρεται σε εκείνη στα tweets του, προτρέποντάς την ‘να γυρίσει από εκεί που ήρθε’.

Η αλήθεια είναι ότι η AOC, επειδή ακριβώς πέρα από ότι άλλο είναι και φωτογενής, συγκεντρώνει πάνω της κάθε είδος βίας. Συμπεριλαμβανομένου stalkers έξω από το σπίτι της και φωτοσοπαρισμένες εικόνες της (από ένα μάτσο τελωνειακούς και συνοριοφύλακες) που την δείχνουν να πέφτει θύμα βιασμού.

Από την άλλη πλευρά, επειδή ακριβώς είναι αυτή που είναι, οι συγκρίσεις μεταξύ εκείνης και του Barack Obama γίνονται όλο και περισσότερες. Με αρκετούς επώνυμους υποστηρικτές της να την ψήνουν από τώρα να κατέβει ως προεδρική υποψήφια στις επόμενες εκλογές απέναντι στην Kamala Harris, αφού τον Οκτώβριο του 2024 θα μπαίνει στα 35, άρα και θα έχει και το σχετικό δικαίωμα.

Αν και, κατά τη γνώμη μου, πιο δίκαιη σύγκριση είναι αυτή με τον Bernie Sanders, τον οποίο και υποστήριξε με σφοδρότητα στην προεδρική του προσπάθεια (ενώ το 2016 είχε δουλέψει ως εθελόντρια στην καμπάνια του). Γιατί ο Obama ήταν μετριοπαθής, ενώ η AOC σιχαίνεται τους συμβιβασμούς και τις μεσοβέζικες λύσεις.

Όχι και άσχημα για την 12χρονη προσκοπίνα που ξεκίνησε την κοινωνική της δράση παλεύοντας να μετατρέψει -μετά από καμπάνια στο δημοτικό συμβούλιο- την λιμνούλα έξω από το δημοτικό της από βρωμερό βούρκο σε βιότοπο για βατράχους. Κάτι που τελικά, οφείλουμε να επισημαίνουμε για λόγους ιστορικής ακρίβειας, ότι τελικά δεν κατάφερε να κάνει.

Το μόνο που ελπίζω είναι η AOC (με το χαρακτηριστικό κόκκινο κραγιόν που φοράει πάντα, εκείνη και το girl squad της) να μην ξεχάσει ποτέ αυτό που δηλώνει τώρα, ότι δηλαδή ‘Δεν θέλω να γίνω σωτήρας κανενός, απλώς καθρέφτης των αναγκών των ανθρώπων’.

Και, φυσικά, να μην περάσουν 50 χρόνια μέχρι να καταφέρει τον πράσινο στόχο της.