Η Αναστασία Παντούση δεν είναι άγγελος σου λέω

Ο φακός, τελικά, την αδικεί. Αυτό είναι το πρώτο συμπέρασμα στο οποίο και εσύ θα κατέληγες αν είχες την ευκαιρία να την δεις από κοντά. Εκεί που το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι είναι το πόσο γλυκό και αυθεντικό είναι όντως το χαμόγελό της.

Αυτή η γλύκα που λες ότι εκπέμπω είναι αυθόρμητη, όχι επιτηδευμένη. Πίσω της, όμως, κρύβεται μια τρικυμία που ελάχιστοι μπορούν να διακρίνουν

Και, το αμέσως επόμενο, πόσο επίμονα ‘στροφάρει’ το μυαλό της. Όσο απαίδευτος και αν είσαι, το βλέπεις στα -για κάποιο λόγο μονίμως μελαγχολικά- μάτια της ότι αναλύει ασυνείδητα, και μάλιστα σε χρόνο dt κάθετι που θα σου πει και καθετί που της λες. Όχι γιατί δεν σε εμπιστεύεται. Απλώς έτσι είναι φτιαγμένη.

Να σκέφτεται δηλαδή μονίμως και να αγχώνεται διαρκώς.

“Είμαι αγχωτικός άνθρωπος. Σκέφτομαι και αναλύω τα πράγματα πολύ. Κάτι που δεν είναι και καλό ούτε για την δουλειά, ούτε για την προσωπική μου ζωή. Σταματάω μόνο όταν καταλαβαίνω ότι αυτό με έχει καταρρακώσει. Και μετά, ως άμυνα, χαμογελάω”.

Να μην χαίρεται, παρά στιγμιαία.

“Το να μην χαίρομαι το τώρα είναι κάτι που όντως με χαρακτηρίζει. Χωρίς να γίνομαι αχάριστη, με το που συμβεί κάτι καλό, εγώ το μόνο που σκέφτομαι είναι τι θα συμβεί μετά. Την επόμενη μέρα. Την επόμενη δουλειά”.

Και πάντα, μα πάντα, να είναι έτοιμη να σηκωθεί να φύγει μακριά από καθετί το δήθεν και το βαρετό.

“Αυτό, η τάση για φυγή, είναι κάτι που πάντοτε είχα. Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια συμμαθήτριά μου στην 2η Λυκείου, με την οποία δεν ήμασταν καν φίλες, να γυρίζει ξαφνικά στην διάρκεια της Ιστορίας και να μου λέει ‘αν σε χαρακτήριζα με μια λέξη αυτό θα ήταν φυγή’. Για αυτό με προσελκύουν άνθρωποι που μου δίνουν καινούργια πράγματα και με κρατάνε σε εγρήγορση”.

Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου-Watkinson

Ένα κορίτσι που μεγάλωσε στα Σπάτα (δίπλα ακριβώς εκεί που γίνονται τα γυρίσματα του ‘Έλα στη Θέση μου’) που, αν είχε γεννηθεί στην Αμερική, θα ήταν μονίμως πρωταγωνίστρια σε κάποια indie παραγωγή με φόντο το Brooklyn. Αυτό δηλαδή που ταιριάζει ταμάμ στο εντελώς urban στιλ της (με το trademark δαχτυλίδι στην μύτη).

“Είναι σαν να δουλεύω στην γειτονιά μου. Είναι ωραίο συναίσθημα. Και τα αγαπώ τα Σπάτα γιατί, μεγαλώνοντας, ήταν σαν να ζω σε χωριό. Παίζαμε όλα τα παιδιά μαζί έξω, είτε κρυφτό είτε στο ψιλικατζίδικο ονόματι ‘Μπλε Δελφίνια’ που είχαμε φτιάξει. Επιστρέφαμε σπίτι αργά το βράδυ, όταν έβγαινε πια στο μπαλκόνι η μητέρα μου και μας φώναζε”.

Παρότι στην, πραγματικότητα, η σικάτη κόρη της διακοσμήτριας και του καθηγητή φυσικής αγωγής, που μεγάλωσε με πιάνο και μπαλέτο, μια χαρά τα καταφέρνει και στην άγρια φύση, ένεκα πολλών χρόνων προϋπηρεσίας σε εντελώς ‘μάχιμες’ οικογενειακές διακοπές (σ.σ. ίσως να τους είχες δει-ένα κόκκινο Toyota Corolla να περνάει ‘ακάθεκτο’ μέσα από το ποτάμι).

Ξέρω να στήνω σκηνή, να ψαρεύω, ν’ ανάβω φωτιά και να βρίσκω τον προσανατολισμό μου μέσα στο δάσος

“Σκέψου ότι όλα τα καλοκαίρια μου τα πέρασα ή μαζί με τους δικούς μου στα βουνά, κάνοντας trekking ή ποδήλατο. Ή, από τα 16 μου, δουλεύοντας σε ορειβατικές κατασκηνώσεις στην Πίνδο. Αγαπημένο μου σημείο σε όλη την Ελλάδα είναι το Πάντα Βρέχει στο Καρπενήσι”.

Για την ακρίβεια η απόφοιτος του μουσικού γυμνασίου της Παλλήνης κρύβει -πίσω από τη γλύκα που λέγαμε- ένα χαρακτήρα εντελώς σκληρό καρύδι. Αν και, για να είμαι εντελώς βέβαιος για το ποιόν της, θα έπρεπε κανονικά να ρωτήσω τους μαθητές της στο ιδιωτικό νηπιαγωγείο που έκανε την πρακτική της, πριν επιλέξει να ασχοληθεί αποκλειστικά με αυτό που αγαπούσε από παιδί. Δηλαδή το θέατρο.

“Έδωσα κανονικά πανελλήνιες με στόχο να περάσω ή στη Γυμναστική Ακαδημία ή σε μια παιδαγωγική σχολή. Αλλά δεν ήμουν παιδί που διάβαζε. Οπότε πρώτα κάθισα οκτώ μήνες να σκεφτώ τι θέλω να κάνω. Και μετά σπούδασα νηπιαγωγός σε μια ιδιωτική σχολή ενώ παράλληλα δούλευα σε παιδικό θέατρο, με το οποίο κάναμε περιοδείες στην Αττική”.

Και όχι, σε περίπτωση που αναρωτιέσαι, η Αναστασία (που δούλευε από μικρή ως πωλήτρια στο κατάστημα στο Μαρκόπουλο που διατηρεί η μητέρα της με τον θείο της) ποτέ δεν μπήκε στον πειρασμό να χρησιμοποιήσει την πολύ χαρακτηριστική ομορφιά της κάνοντας μόντελινγκ.

“Δεν κοίταξα ποτέ τον εαυτό μου στον καθρέφτη και να πω θέλω να γίνω μοντέλο. Το μόνο που με ένοιαζε ήταν το θέατρο”.

Αυτό που με ιντριγκάρει περισσότερο στην περίπτωσή της Αναστασίας που πρωτοείδαμε στους Συμμαθητές και την τηλε-ταινία της Lacta είναι κάτι που δεν φαίνεται με την πρώτη. Το εξαιρετικά έντονο δηλαδή του χαρακτήρα της. Το ότι κρύβει’μπιτόνια’ πάθους μέσα της.

Έχω γενικά έντονες αντιδράσεις (είτε είναι από χαρά, είτε είναι από θυμό), έντονη φωνή (μιλάμε για πολλά ντεσιμπέλ) και έντονες εναλλαγές διάθεσης

“Στο λύκειο π.χ. ελέγαν ‘Α, ποιος τσιρίζει πάλι, η τρελή η Παντούση;’. Η αλήθεια είναι ότι όταν θυμώνω δεν κρατιέμαι. Το πάω σε άλλο επίπεδο. Δεν προλαβαίνεις να αρθρώσεις λέξη”.

24 Media

Κατά τα άλλα η Αναστασία, που από τις αφίσες του Ρουβά και της Britney Spears στους τοίχους του δωματίου της πέρασε, στην εφηβεία, σε φάση System of a Down και Τσε Γκεβάρα, δεν ανέχεται με τίποτα να της χαϊδεύεις τα αυτιά.

“Είχα τσακωθεί κάποτε με τον φίλο μου γιατί είχα παχύνει και δεν το παραδεχόταν. Κάποια στιγμή αγανάχτησε και το παραδέχτηκε. Και τότε έγινε χαμός. Ήμουν στη φάση ‘ Γιατί μου λες ψέματα, γιατί θέλεις να μου χαϊδεύεις τα αυτιά’ Εντελώς παραλογισμός”.

Ή, ακόμη χειρότερα, να παίρνεις μπουκιά από το πιάτο της.

“Είμαι λίγο σαν τον Joey του Friends στο συγκεκρίμενο ζήτημα. Τι να πω, μου αρέσει το φαγητό. Ειδικά τα pancakes με σοκολάτα στα οποία δεν μπορώ να αντισταθώ”.

Styling: Έφη Καρύδη Make up: Αμαλία Κονταρίνη Ρούχα: Lynne, BSB, Calzedonia, Bershka, Zara, Sfera Παπουτσια: Nak

Η Αναστασία παραδέχεται ευθαρσώς ότι είναι σούπερ γκρινιάρα.

Είμαι γκρινιάρα σε όλα. Ειδικά αν πεινάω ή αν θέλω κάτι πολύ και τελικά δεν γίνει το δικό μου. Γενικά για να έχει κάποιος σχέση μαζί μου θέλει σίγουρα λίγη παραπάνω υπομονή

Και επιβεβαιώνει αυτό που ξέρουν όλοι οι δικοί της άνθρωποι, ότι θέλει τα γενέθλιά να είναι κανονική υπερπαραγωγή.

“Είναι η μοναδική ημέρα που θέλω τόσο προσοχή. Το θεωρώ πολύ σημαντικό. Και το ξέρουν όλοι οι δικοί μου άνθρωποι. Φαντάσου ότι η κολλητή μου με παίρνει τουλάχιστον τέσσερις φορές τη συγκεκριμένη ημέρα για χρόνια πολλά. Το ωραιότερο δώρο που μου έχουν κάνει είναι show με πυροτεχνήματα στο Μεταξουργείο. Και η χειρότερη ανάμνηση είναι όταν το αγόρι μου ξέχασε να μου πάρει τούρτα”.

“Για την ακρίβεια ήμασταν σε ένα μαγαζί στο Κολωνάκι, όλοι ήξεραν ότι εγώ περιμένω έκπληξη και τούρτα, κάποια στιγμή αρχίζει να παίζει το ‘Happy Birthday’, εμφανίζεται μπροστά μου ένας σερβιτόρος με τούρτα και, τελευταία στιγμή, στρίβει και πάει στον διπλανό”.

Προσωπικά θεωρώ μεγάλο κρίμα ότι ένα πρόσωπο όπως αυτό της Αναστασίας δεν είναι πιο συχνά στη μεγάλη οθόνη. Από την άλλη, όντως απολαμβάνω (εγώ και η επτάχρονη κόρη μου, που κυριολεκτικά τη λατρεύει) να τη βλέπω να ‘ραδιουργεί’ ως Βασιλίνα στο ‘Έλα Στη Θέση <ου’ προκειμένου να κερδίσει τον άντρα των ονείρων της από την πρώην του. Ένα χαρακτήρα με τον οποίο δεν έχει καμία απολύτως ομοιότητα.

”Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να κάνω τις ‘κατινιές’ που κάνει εκείνη. Μου αρέσει η επιμονή της, αλλά όχι σε αυτόν τον βαθμό. Αυτή το έχει πάει στα όρια της παράνοιας. Αφού στα γυρίσματα ρωτάω τους σκηνοθέτες ‘Αλήθεια κάνουν οι κοπέλες τέτοια πράγματα;’. Όπως π.χ. να σηκώσουν το τηλέφωνο την ώρα που κάνουν έρωτα για να το ακούσει η άλλη. Ή να βγάζουν αντικλείδι για το σπίτι του αγαπημένου τους. Εγώ, παρότι ζηλεύω, το περισσότερο που έχω κάνει είναι να του γκρινιάζω και να κοιτάξω το κινητό του”.

Προσοχή. Δεν θέλω να πιστέψεις από τα παραπάνω ότι η Αναστασία της καρδιάς είναι κακομαθημένη. Γιατί, στην πραγματικότητα, επιστρέφει με το παραπάνω την αγάπη που της δίνεται. Είτε από τον άνθρωπό της, είτε από όλους εμάς.

Δεν είμαι κακομαθημένη, είμαι λίγο χαϊδεμένη. Η αλήθεια είναι ότι έχω πάρει πολλή αγάπη, προσοχή και προστασία. Και μεγαλώνοντας και στις σχέσεις μου

Το μόνο που της εύχομαι είναι να έχει σύντομα την ευκαιρία να πραγματοποιήσει όλα αυτά που έχει στο ανήσυχο μυαλό της. Όπως το να κάνει πολύ θέατρο, να παίξει σε ταινία και σε μιούζικαλ. Και γιατί της το αξίζει. Και γιατί μόνο αυτό θα την κάνει να σταματήσει να σμίγει τα φρύδια της (αυτή είναι η πλέον χαρακτηριστική – τη λες και default – έκφρασή της).

Ένα ακόμη από τα χιλιάδες αξιαγάπητα πράγματα σε ένα όμορφο κορίτσι που, στο υπογράφω, ότι όταν αποφασίσει να μας δείξει – μπροστά στον φακό – την femme fatale πλευρά της, θα μας αφήσει όλους με το στόμα ανοιχτό.