Η χολυγουντιανή αποδόμηση της γυναίκας barbie

Δεν είναι μυστικό ότι οι ταινίες και οι σειρές τις οποίες παρακολουθούσαμε μικροί, μας επέβαλαν λίγο ως πολύ ποια θα είναι τα κορίτσια που θα κοιτάμε στις βόλτες με τους φίλους, στα περιοδικά και τις παρέες μας.

Το 1992 κάθε ενήλικος (και μη) άνδρας καθόταν αναπαυτικά στον καναπέ του σπιτιού του και παρακολουθούσε με τα μάτια γουρλωμένα την Pamela Anderson σε ένα κατακόκκινο μαγιό να τρέχει στην άμμο αναγκάζοντας το καινούριο σιλικονάτο της στήθος να κινείται στον ρυθμό της Καλιφόρνια.

Οι άντρες αγάπησαν την Pamela, πολλές γυναίκες την μίσησαν και οι πλαστικοί χειρουργοί της εποχής έτριβαν τα χέρια τους με τη ραγδαία αύξηση αιτήσεων για πλαστικές στήθους. Η σιλικόνη είχε μπει για τα καλά στη ζωή των ανδρών και απειλούσε ξεκάθαρα την μέχρι τότε ξεκάθαρη υπεροχή της φυσικότητας.

Και δεν ήταν μόνο η Pamela. Πολύ γρήγορα το πλούσιο στήθος έγινε απαραίτητο στοιχείο για μία ηθοποιό να πρωταγωνιστήσει στο Hollywood και για μία γυναίκα να πρωταγωνιστήσει στην κούρσα της σεξουαλικότητας. Ακόμα και στην Ελλάδα, μετά τα ρομαντικά πρώτα χρόνια των περιοδικών και την επικράτηση της αυθεντικής ελληνικής ομορφιάς, ήρθαν τα χρόνια της σιλικόνης και της παντοκρατορίας της ξανθιάς.

Η εμμονή με τις ξανθές πέρασε κάποια στιγμή. Και κινηματογραφικά και κοινωνικά. Ήταν σαν κάποιος να σου έκανε ένα τεράστιο reboot για τις “πλαστικές γυναίκες”. Για να έρθει στο προσκήνιο η τάση εξεύρεσης των ιδανικών αναλογιών στην γυναίκα ήρθε στο προσκήνιο. Δεν ήταν πια το πλαστικό της μόδας, ήταν το ιδανικό.

Η μαγική τριάδα 90-60-90 έπαιζε τόσο συχνά στην τηλεόραση και τα περιοδικά που ο μέσος άνδρας γυρνούσε σπίτι το βράδυ με μία μεζούρα. Κι αν δεν έβρισκε την σύντροφό του κοντά σε αυτές τις αναλογίες, γκρίνιαζε για την δυσβάσταχτη για εκείνον απόστασή της από το ιδανικό.

Και περάσαμε πολλά χρόνια και με αυτή τη μόδα. Με υπερφίαλες απαιτήσεις, με εκκωφαντικές εμμονές, με τις αναλογίες να γίνονται αυτοσκοπός. Για να φτάσουμε στο επιστέγασμα των δύο τελευταίων δεκαετιών με ένα συνοθύλευμα αυτών των απαιτήσεων. Ένα συνοθύλευμα που μόνο ως γυναίκα Barbie μπορεί να περιγραφεί. Ο κάθε άνδρας έψαχνε μία κούκλα.

Και τέτοιες κούκλες, σχεδόν ψεύτικες, πλάσαρε φυσικά και το Hollywood. Μία τέτοια κούκλα ήταν και είναι η Megan Fox.

Μία τέτοια κούκλα είναι η Jessica Alba. Μία τέτοια κούκλα είναι η Scarlett Johannson. Και για πολλά χρόνια κυλήσαμε σε αυτούς τους ρυθμούς. Κοιτώντας κούκλες σε βιτρίνες. Ψάχνοντας για κούκλες στην καθημερινότητά μας. Για σμιλεμένα σώματα και παραμυθένιες συμπεριφορές.

Μέχρι πριν λίγα χρόνια. Όχι, δεν έχει εδραιωθεί ακόμα η επανάσταση της εναλλακτικής, της αδιάφορης, της περίεργης, της μυστηριωδώς σεξουαλικής. Αλλά το Hollywood δείχνει το δρόμο προς τα εκεί.

Αν παρακολουθήσεις ποια είναι πρώτα ονόματα τον τελευταίο καιρό, θα δεις πόσο έχει αλλάξει το πρότυπο ομορφιάς. Και πόση ανάγκη υπάρχει να αλλάξουμε για άλλη μια φορά τον τρόπο που σκεφτόμαστε για τις γυναίκες. Να πάμε σε ένα σχολείο προτύπων και να μάθουμε από την αρχή ποιες γυναίκες “πρέπει” να κοιτάμε στη βόλτα, στο γραφείο, στο σχολείο.

Το Hollywood έβγαλε μπροστά την Emma Stone. Μία ginger που έμελλε να τρυπώσει στον κόσμο της ξανθιάς και να ανοίξει το δρόμο για τις υπόλοιπες κοκκινομάλλες.

Ακολούθησε η ατσούμπαλη μορφή της Zooey Deschanel με τα μεγάλα κοκκάλινα γυαλιά και τους άχαρους τρόπους. Κάθε κορίτσι με ατέλειες και αντρικές συνήθειες βρήκε το νέο της είδωλο και οι άνδρες έμαθαν να αποδέχονται τη γυναικεία ατσουμπαλοσύνη.

Για να έρθει η ακόμα πιο dark φιγούρα της Rooney Mara, η οποία δεν αγαπήθηκε από όλους αλλά έχει το δικό της φανατικό κοινό.

Η φετινή κάτοχος του Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου, Jennifer Lawrence, έβαλε τον geek παράγοντα στην εξίσωση και την απενοχοποίηση της συμπεριφοράς σπασίκλα στη γυναίκα των ονείρων σου.

Για να έρθει η Lena Headey με την πολύ άγρια ομορφιά, να αναστατώσει τον ανδρικό πληθυσμό όχι μόνο στο Game of Thrones αλλά και στην αμερικάνικη showbiz. Η Headey μπορεί να μοιάζει με barbie στο GoT αλλά στην πραγματικότητα είναι τόσο μα τόσο μακριά από αυτό.

Δεν μπορούμε σε καμία περίπτωση να υποστηρίξουμε ότι οι άνδρες δεν κοιτάνε πια τις κούκλες, τις τέλειες, τις ιδανικές. Αλλά όπως το Hollywood έκανε το βήμα, έτσι κι εσύ κι εγώ οφείλουμε να αναθεωρήσουμε λίγο τον τρόπο που σκεφτόμαστε την ιδανική γυναίκα. Εκτός κι αν θες να μου πεις ότι δεν σου αρέσει η Emma Stone.