Η Ελένη Φιλίνη έκανε (καλή) συμφωνία με τον διάβολο

Έχουν περάσει 33 χρόνια από την εποχή που κυκλοφόρησε ο Σεξοκυνηγός, εκείνη δηλαδή η ταινία (μια από τις πρώτες της-ξεκίνησε γενικά με το Λούνα Παρκ το 1980) που, για κάποιο λόγο, έχω ταυτίσει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο μαζί της.

Ίσως επειδή μου θύμιζε εκεί, όπως και σε πολύ κόσμο, μια προγενέστερη εκδοχή της Monica Bellucci. Ένα αψεγάδιαστο δηλαδή παράδειγμα κλασικής μεσογειακής ομορφιάς με ατού ένα πρόσωπο που μοιάζει να το έχει σμιλέψει -άκρως ταλαντούχος- γλύπτης.

Οπότε είναι σχεδόν ακατανόητο πως γίνεται, τρεις δεκαετίες μετά, η Φιλίνη να παραμένει ίδια και απαράλλαχτη. Κάτι που είχαν την ευκαιρία να διαπιστώσουν όσοι την είδαν πρόσφατα στο Κάτω Παρτάλι, το γκεσταριλίκι δηλαδή που αποτέλεσε και την αφορμή για να την ‘θυμηθούμε’.

Η αλήθεια είναι ότι, μετά από τα 80s, εκεί που όλο και κάποια ταινία ή βιντεοκασέτα της θα έπεφτε στα χέρια μας (Μαντόνα για Πάντα, Η γοργόνα, Η ντίβα του καράτε, Ένας κορίτσαρος όλο μέλι, Ολόχρυσο μανούλι) οι δρόμοι μας με την Ελένη απομακρύνθηκαν. Από λίγο ως πολύ.

Δεν είναι ότι σταματήσαμε να την εκτιμούμε. Απλά δεν ‘βρισκόμασταν’ πια τόσο συχνά αφού ούτε στα θεατρικά που έκανε πηγαίναμε, ούτε έτυχε -πέρα από στο Just the 2 of us του Mega- να πάμε να την ακούσουμε να τραγουδά (αν και διαθέτει όντως πολύ καλή και αισθησιακή φωνή).

Αν και με χαρά την βλέπαμε να συνεχίζει να παίζει σε τηλεοπτικές σειρές. Τόσο στην Ελλάδα (Η μπλόφα, Σερσέ λα φαμ, Απαγορευμένη αγάπη, Η πολυκατοικία) όσο και, πρόσφατα, στην Τουρκία (Δυο όχθες, ένας Ισμαήλ).

Αυτό όμως που πάντοτε, στην περίπτωσή της, παρουσίαζε ενδιαφέρον, ήταν οι συνεντεύξεις της. Δεν δίνει πολλές αλλά, όταν το αποφασίζει, έχει πάντοτε κάτι ενδιαφέρον για τη ζωή της να πει.

Μια ζωή που δεν ήταν ιδιαίτερη εύκολη, με τον πατέρα της να περνάει οικονομική καταστροφή και να ξενιτεύεται όταν εκείνη ήταν 9 ετών στον Παναμά (τον είδε ξανά ένα χρόνο πριν πεθάνει) και την ίδια να δουλεύει από μικρή για να τα φέρει βόλτα. Ενώ έφτασε και δυο φορές κοντά στον θάνατο.

Μια ζωή που ήταν και παραμένει ιδιαίτερα μοναχική (χωρίς γάμους και παιδιά) αφού, όπως έχει δηλώσει, βλέπει τον εαυτό της ως μοναχικό λύκο. Ένα μοναχικό λύκο που είναι ταυτόχρονα αυτόφωτος και αυτάρκης.

Ενώ, όπως είναι σχεδόν ‘αναμενόμενο’ για κάποια με την δική της εξωτερική εμφάνιση, δέχθηκε κατά τη διάρκεια της καριέρας της και τις σχετικές ανήθικες προτάσεις.

Όχι ότι υπήρχε ποτέ περίπτωση να ‘μασήσει’ με τέτοια η Ελένη. Όποιος την γνωρίζει έστω και λίγο, καταλαβαίνει πόσο σκληρό καρύδι είναι. Και αφού κατάφερε να ξεπεράσει τον χαμό της αγαπημένης της μητέρας ( ‘Ενάμιση χρόνο έκλαιγα κάθε μέρα. Όσο καθόμουν σπίτι μου, μόνη μου, δεν άντεχα. Προσπαθούσα να πηγαίνω σπίτι μόνο για ύπνο’) δεν υπάρχει τίποτα άλλο εκεί έξω που μπορεί να την κλυδωνίσει.

Στο τέλος της ημέρας η Φιλίνη ήταν και παραμένει μια φαντασμαγορικά όμορφη γυναίκα, κάποια η οποία (επειδή, επιπλέον, διαθέτει μυαλό, πείσμα και χαρακτήρα), αν είχε γεννηθεί 20 χρόνια αργότερα, κάλλιστα θα μπορούσε να κάνει καριέρα στην άλλη όχθη του Ατλαντικού.

Μια άποψη που δεν ακούγεται τόσο ακραία αν θυμηθείς πόσο διαφορετική ήταν η Φιλίνη σε σχέση με ότι άλλο υπήρχε γύρω της εκείνη την εποχή στην Ελλάδα. Πόσο πιο διαχρονική και ταυτόχρονα εντελώς μοντέρνα είναι η ομορφιά της.

Μια ομορφιά που, στην περίπτωσή της, δεν είναι για την ίδια το Α και το Ω. Γιατί ούτε ήξερε ότι την είχε, ούτε αγχώνεται για την εποχή που θα της φύγει οριστικά. Και αυτό είναι που την κάνει να ξεχωρίζει. Η δύναμη δηλαδή που κρύβει μέσα της.