H Emily Ratajkowski προσπαθεί να κερδίσει πίσω τον εαυτό της

Μπορεί το κομμάτι αυτό να εξελίχθηκε σε ένα μουσικό/επικοινωνιακό ναυάγιο, αλλά τουλάχιστον το videoclip του μας χάρισε την πρώτη εμφάνιση της Emily Ratajkowski.

To 2012, ο Robin Thicke ήταν ανερχόμενος star της Pop/R&B και είχε ήδη κυκλοφορήσει το videoclip του ‘Blurred Lines’ με συμμετοχές από τον Pharrell Williams μέχρι αρκετά ανερχόμενα μοντέλα. Ένα εξ’ αυτών ήταν και η Emily Ratajkowski. Το concept ήταν απλό. Άντρες ντυμένοι με fancy ρούχα κυκλοφορούν γύρω από όμορφα κορίτσια σχεδόν γυμνά. Άντρες ψιθυρίζουν στα κορίτσια ‘I Know You Want It’ καταμεσής του ρεφρέν και ένας μεγάλος διχασμός να ξεπετάγεται με βήμα ταχύ. Ήταν το ‘Blurred Lines’ ένα μουσικό κομμάτι που ενίσχυε την ιδέα του βιασμού μιας γυναίκας μέσα από ραντεβού;

Ο Robin Thicke επιχειρούσε να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα με χιούμορ και αναφορές στον χαρακτήρα του Ron Burgundy(!) που είχε χτίσει μέσα από ταινίες του ο Will Ferrell και εξηγώντας πως “είναι ένα αστείο το ‘I Know you want it’ που δεν το καταλαβαίνουν πολλοί”. Το φιάσκο ολοκληρώθηκε όταν ο Thicke δέχθηκε μήνυση από την οικογένεια του Marvin Gaye για αντιγραφή της μελωδίας, ενώ πέρυσι και ο Pharrell Williams καταδίκασε το κομμάτι ως έμβλημα μισογυνισμού και δήλωσε δημόσια πως μετάνιωσε για τη συμμετοχή του σε αυτό. Διαβάζοντας το πρόσφατο κείμενο της Emily Ratajkowski στο The Cut, αντιλαμβάνομαι πως αυτή ήταν και η αφετηρία μιας σκληρής παράξενης καθημερινότητας για την ίδια. Ας περιηγηθούμε σε μια σύνοψη όσων διηγείται.

Μήνυση

“Περπατούσα στο πάρκο με μια φίλη και το σκύλο της, πίνοντας καφέ, τότε ο νομικός σύμβουλος της οικογένειάς μου, με κάλεσε στο τηλέφωνο. ‘Σου έκανε μήνυση ένας παπαράτσι’ μου είπε. ‘Νομίζω πως αυτά συμβαίνουν όταν είσαι πια δημόσιο πρόσωπο’ συμπλήρωσε σε μήνυμα. Στη συνέχεια κάθισα σε ένα παγκάκι και διαπίστωσα πως είχα δεχτεί μήνυση, επειδή είχα ανεβάσει μια φωτογραφία μου στο Instagram, η οποία είχε τραβηχτεί από παπαράτσι. Έμαθα την επόμενη μέρα από τη δικηγόρο μου, πως παρά το γεγονός πως είμαι εγώ στην εικόνα, δεν έχω καμία δικαιοδοσία ως προς τη χρήση της. ‘Απαιτούν 150.000 δολάρια για παράνομη χρήση της εικόνας σου’ μου είπε αναστενάζοντας. Μου άρεσε η φωτογραφία του παπαράτσι γιατί ήμουν τελείως αγνώριστη. Φαίνονται μόνο τα πόδια και το σακάκι μου και μια μεγάλη γλάστρα με λουλούδια καλύπτει το κεφάλι μου, καθώς περπατάω στο δρόμο…”.

Copyright Trolls: Άτομα που προσπαθούν να τρολάρουν την έννοια του copyright για να βγάλουν κάποιο χαρτζιλίκι μέσα από αυτό. Αυτή είναι η πιο σύντομη περιγραφή για τη μίνι περιπέτεια που έζησε η Emily. Ακολουθούν μόνο τα χειρότερα.

Η Γκαλερί

“Πριν από αρκετά χρόνια, ο φίλος μου έκανε παρέα με έναν άντρα που εργαζόταν σε γνωστή γκαλερί. Ο γκαλερίστας μας είπε πως μπορούσαμε να ρίξουμε μια ματιά στην έκθεση που θα άνοιγε εκείνες τις μέρες, ήταν το ‘Instagram Paintings’ του Richard Prince. Τα ‘Paintings’ ήταν εικόνες από δημοσιεύσεις στο Instagram, στις οποίες ο καλλιτέχνης είχε ποστάρει σχόλια από το λογαριασμό του. Τα είχε εκτυπώσει και μεγεθύνει σε γιγαντιαίους καμβάδες. Υπήρχε και μια δικιά μου, σε άσπρο-μαύρο, γυμνή, όπου κάθομαι και κρατάω το κεφάλι μου. Μια εικόνα για το εξώφυλλο ενός περιοδικού. Όλοι, μαζί και ο φίλος μου, μου έλεγαν πως έπρεπε να νιώθω τιμή που βρισκόμουν σε αυτή την έκθεση.

Ο Richard Prince ήταν σημαντικός καλλιτέχνης και το υπονοούμενο όλων ήταν πως του όφειλα χάρη που είχε κρίνει άξια δημοσίευσης την εικόνα μου. Ένα κομμάτι μου χαιρόταν. Είχα σπουδάσει τέχνη στο πανεπιστήμιο του Los Angeles και έβλεπα μια Warhol-ική προσέγγιση σε αυτό το παράξενο πράγμα. Από την άλλη, ζούσα βγάζοντας χρήματα από τις φωτογραφίσεις και μου φαινόταν παράξενο πως ένας μεγάλος, εκλεπτυσμένος καλλιτέχνης, αρκετά πιο γνωστός από μένα, μπορούσε τόσο εύκολα να αρπάξει μια εικόνα μου και να βγάλει πολλά χρήματα.

Οι ‘ζωγραφιές’ δημοπρατούνταν για 80.000 δολάρια το κομμάτι και ο φίλος μου ήθελε να αγοράσει τη δικιά μου. Εκείνη την εποχή, έβγαζα τόσα χρήματα, που μπορούσα να καλύψω μισή προκαταβολή για την αγορά του σπιτιού που θα συγκατοικούσαμε. Είχα κολακευτεί από την επιθυμία του, αλλά δεν ένιωθα το ίδιο. Μου φαινόταν περίεργο το ότι έπρεπε να αγοράσω μια εικόνα του εαυτού μου, την οποία προηγουμένως είχα ποστάρει στο Instagram….”.

Artist Posers: Επιτρέψτε μου την απόπειρα δημιουργίας αυτού του χαρακτηρισμού για όλους τους ‘καλλιτέχνες’ που βαφτίζονται ύστερα από ένα print-screen στο Instagram. Ζουν ανάμεσά μας. Ακόμα δεν μας έχει διηγηθεί τα χειρότερα η Emily.

H φωτογράφιση

“Όταν κοίταξα για πρώτη φορά τη δουλειά του Jonathan Leder online, βρήκα μερικά editorial μόδας που είχε φωτογραφίσει με φιλμ. Μου φάνηκαν βαρετά και χιπστερικά. Το Instagram του ήταν κυρίως φωτογραφίες από το σπίτι του και μια αρκετά νεαρή Ρωσίδα με ξεκάθαρα εμφυτεύματα στήθους. Φαινόταν περίεργος, αλλά είχα δει ακόμα πιο περίεργους. Μήπως ήταν απλά μια εξεζητημένη εικόνα στο Instagram; Όταν Googl-άρα τη δουλειά του, μου φάνηκε εκλεπτυσμένη και κομψή. […] Όπως μου υποσχέθηκε, ήταν πιστός στο ραντεβού μας, στη στάση λεωφορείου του Woodstock. Φορούσε γυαλιά ηλίου και δεν με κοιτούσε, έδειχνε αγχωμένος και περίεργος, σαν ένας νευρωτικός καλλιτέχνης. Δεν θύμιζε σε τίποτα τους κλασικούς ηλίθιους του Los  Angeles που φωτογραφίζουν μόδα. […] Φορούσα ένα φαρδύ λευκό Τ-shirt που είχα δέσει πάνω από ψηλόμεσα shorts. Δεν με κοιτούσε, αλλά η αίσθηση μου ήταν πως κάποιος, κάτι με κοιτούσε….

Κοιτούσε τις φωτογραφίες μου και σχολίαζε: ‘Αυτή η φωτογραφία είναι τόσο καλή, γιατί οι ρώγες σου είναι τέλειες, αλλάζουν τόσο πολύ από το σκληρό στο μαλακό, αλλά μου αρέσουν πολύ όταν είναι τεράστιες’ και ύστερα άνοιξε το τηλέφωνο του και μου έδειχνε φωτογραφίες vintage pin-up κοριτσιών με τεράστια στήθη. ‘Μου αρέσουν όταν είναι τεράστιες’ μου είπε. Κοίταξε το τηλέφωνο του με έναν ξαφνικό ενθουσιασμό. Εγώ δεν είπα τίποτα, μόνο έγνεψα μπερδεμένη.

Δεν έχω αίσθηση του χρόνου που η makeup artist μάς είπε ότι θα πήγαινε να κοιμηθεί. Δεν θυμάμαι αν είχαμε σταματήσει την φωτογράφιση ή όχι. Θυμάμαι πως είχε αηδιάσει από το πόσο κοντά μου ήταν ο Jonathan. Ένιωσα μια πίκρα καθώς έφευγε από το δωμάτιο. Είχα αναστατωθεί που με άφηνε μόνη μαζί του, αλλά δεν ήθελα να παραδεχτώ πως η παρουσία της έκανε κάποια διαφορά. ‘Μπορώ να τον αντιμετωπίσω μόνη μου’ σκέφτηκα”.

“Το επόμενο πράγμα που θυμάμαι, είναι πως ήμουν στο σκοτάδι. Τα φώτα είχαν κλείσει και εγώ έτρεμα, μέσα σε μια κουβέρτα στον καναπέ. Ο Jonathan ήταν δίπλα μου και η σκληρή υφή του τζιν του τριβόταν στα γυμνά μου πόδια.  Όλα όσα ακολούθησαν, ήταν μια θολούρα, εκτός από αυτό το συναίσθημα. Δεν θυμάμαι να με φιλάει. Αλλά θυμάμαι πώς τα δάκτυλα του ήταν μέσα μου. Ολοένα και πιο σκληρά και πιεστικά, όσο κανείς δεν με είχε αγγίξει ως τότε και δεν με έχει αγγίξει από τότε. Ένιωθα τρομακτικό πόνο. Προσπάθησα με τα χέρια μου να σπρώξω τον καρπό μου. Δεν είπα τίποτα. Εκείνος σηκώθηκε ξαφνικά και έφυγε προς τις σκάλες…

Μήνες μετά, είχα παίξει στο ‘Gone Girl’ του David Fincher και ήμουν στα εξώφυλλα γνωστών περιοδικών. Όταν εμφανίστηκε ένα βιβλίο με φωτογραφίες μου και το όνομα μου σε  μεγάλα μαύρα γράμματα, αρκετά γνωστά media επικοινώνησαν μαζί μου. Δεν ήξερα τίποτα. Στη συνέχεια το έψαξα online και το βρήκα αμέσως. Ένα βιβλίο αξίας 80 δολαρίων, γεμάτο από τις πιο αποκαλυπτικές φωτογραφίες που μου είχε τραβήξει ο Jonathan Leder. Αρκετές είχαν ανέβει και στο Instagram του. Ύστερα από μια μικρή έρευνα, διαπίστωσα πώς ο Leder είχε φτιάξει μια ‘εκδοτική εταιρεία’ με δικά του χρήματα, μόνο και μόνο για  να εκδώσει αυτό το βιβλίο”.

Τα blurred lines ανάμεσα στην ‘τέχνη’ και τον βιασμό: Ο Leder κάλεσε την Ratajkowski σπίτι του, την ζάλισε με κρασί, την μεταχειρίστηκε πότε σαν κομμάτι κρέας, πότε σαν σκεύος καλλιτεχνικών νευρώσεων, πότε σαν γεννήτρια οπτικής ηδονής, πότε σαν φουσκωτή κούκλα με σφυγμό. Και όταν είπε ‘όχι’, την εκδικήθηκε με τον πιο μακιαβελικό τρόπο.

Επίλογος

Κάθε γυναίκα που σου αρέσει πολύ, πριν περάσει μπροστά από τα μάτια σου, έχει περάσει από εκατοντάδες άλλα ζευγάρια μάτια. Έχει δεχτεί ίσως 100 μηνύματα στο messenger και έχει απορρίψει τα 99. Έχει χαρακτηριστεί ως ασκούσα το αρχαιότερο επάγγελμα ως απάντηση, από τουλάχιστον 50 απορριφθέντες. Έχει δεχτεί catcalling και καμάκι από 5 μηχανάκια, 3 παρέες εφήβων, 2 μοναχικούς και creepy ηλικιωμένους και άλλους 3 πολύ ευγενικούς. Ίσως την έχει αποκαλέσει #@$%%$# ο πρώην της, επειδή δεν απάντησε σε ένα μεθυσμένο του μήνυμα χθες βράδυ. Ίσως ακόμα να έχει περάσει και από κάποιο σκοτεινό δωμάτιο ενός άντρα τον οποίο – λανθασμένα- εμπιστεύτηκε.

Το κείμενο της Emily Ratajkowski είναι σημαντικό, γιατί περιγράφει την εμπόλεμη ζώνη στην οποία κινείται κάθε εμφανίσιμη ή/και αναγνωρίσιμη κοπέλα εκεί έξω. Θα ήθελες στη θέση της να είναι το κορίτσι σου;