H Jennifer Connelly φέρνει την (βιβλική) καταστροφή

Το ότι είναι η μοναδική γυναίκα που ανέχεται τον Russell Crowe (την σύζυγο του οποίου έπαιξε στο A Beautiful Mind και παίζει -με γκρίζα τούφα στα μαλλιά- στο Noah) είναι από μόνο του άξιο επιβράβευσης. Αλλά κανείς δεν θα θυμάται την 42χρονη Μπρουκλινέζα για αυτό. Ούτε για το Όσκαρ που κέρδισε. Πραγματική ‘κληρονομία’ της είναι μια γενιά 30άρηδων που συνεχίζουν να ονειρεύονται ότι ξυπνάνε δίπλα της κάθε πρωί.

Μια στραβή μύτη και ένα πεντάλεπτο κλάμα. Όσο αστείο και αν ακούγεται, αυτοί είναι οι πραγματικοί λόγοι που η μοναχοκόρη των δυο χίπηδων -οι οποίοι την παρακαλούσαν να σταματήσει να διαβάζει τα μαθηματά της- βρίσκεται αυτή την στιγμή στο οπτικό μας πεδίο.

Η μύτη, που θύμιζε ακριβώς αυτή της Elizabeth McGovern, ήταν ο λόγος που ο Sergio Leone την επέλεξε στα 14 της για να υποδηθεί τον συγκεκριμένο χαρακτήρα (που έπαιζε η McGovern, αλλά σε παιδική ηλικία) στο Once Upon A time In America.

Και το πεντάλεπτο κλάμα αυτό που έπεισε τους γονείς της να αλλάξουν γνώμη και να της επιτρέψουν τελικά να πάει, στα 15 της, μόνη της στην Ιταλία για να γυρίσει το Phenomena με τον Dario Argento.

Και, έτσι απλά, ξεκίνησε μια καριέρα που κλείνει φέτος 30 χρόνια. Ακόμη και, αν θέλουμε να είμαστε εντελώς ειλικρινής με τους εαυτούς μας (και πάρα την ψύχωση που της έχουμε), το ‘Τζενάκι’ έχει να παίξει σε καλή ταινία από το 2006 (βλέπε Blood Diamond, Little Chidren).

Ενώ ακόμη πιο τραγικό είναι το γεγονός ότι έχει να μας δείξει το υπέροχο στήθος της από το House of Sand and Fog του 2003.

Κάτι που δεν έχει απαραίτητα σχέση με το γεγονός ότι το 2003 είναι η ίδια χρονιά που παντρεύτηκε τον Paul Bettany, με τον οποίο πλέον ζουν σε ένα υπέροχο σπίτι στο Brooklyn μαζί με τα δυο παιδιά τους (και τον έφηβο γιο της από ένα προηγούμενο γάμο).

Η αλήθεια είναι ότι στα γυρίσματα όλων εκείνων των σκηνών στις οποίες εμείς την αγαπήσαμε (στην παραλία με την ΄φίλη’ της στο Hot Spot, να καβαλάει τον μηχανικό ταύρο στο Career Opportunities, τον Billy Crudup στο Inventing the Abbotts ή τον Nick Nolte στο Mulholland Falls) η Connelly ήταν βαθιά δυστυχισμένη.

Πάραυτα η Jennifer γδυνόταν πρόθυμα. Όχι γιατί την έτρωγε το σαράκι να γίνει σταρ ή ήταν ‘ελαφρών ηθών’. Αλλά επειδή ως γνήσιο σπασικλάκι (αυτό που ήταν και παραμένει στην ουσία της) ήθελε όλοι γύρω της να είναι χαρούμενοι.

Ακόμη και αν αυτό σήμαινε ότι ξυπνούσε από τα χαράματα κάθε πρωί για να τρέξει 10χλμ προκειμένου να της φύγει η κατάθλιψη.

Ουσιαστικά το πρώτο χαμόγελο που μοιάζει να έριξε ποτέ στην ζωή της η –πάντα υπερβολική σοβαρή, σύμφωνα με δηλωσή της- Connelly ήταν όταν, μετά από τρεις audition, έπεισε τους παραγωγούς να την πάρουν στο Waking The Dead.

Εκεί που την είδε ο Aronofsky και την έβαλε να μεγαλουργήσει στο ρόλο της Marion Silver.

Του καλού δηλαδή κοριτσιού που επέτρεψε στην ηρωίνη να την μετατρέψει σε εκείνο το είδος εξαθλιωμένης πόρνης στην οποία αφηνιασμένοι επιχειρηματίες χώνουν χαρτονομίσματα στο στόμα.

Όλα αυτά στην περιβόητη λεσβιακή σκηνή διπλού δονητή στο τέλος του Requiem for a Dream, που έχει ήδη κατακτήσει την δική της θέση στην αιωνιότητα.

Το γεγονός ότι η Jennifer δεν φοβήθηκε να δείξει και να δώσει τα πάντα στην συγκεκριμένη ταινία, της άλλαξε την ζωή.

Αφού χωρίς το Requiem δεν θα την είχε δει ποτέ ο Ron Howard (που την είχε ήδη γδύσει στo Inventing the Abbotts) ως οτιδήποτε άλλο πέρα από ένα ζευγάρι μελαγχολικά πράσινα μάτια με μπόνους ένα Μποτιτσελικής τελειότητας στήθος.

Όχι, δεν το λες. Και αν μη τι άλλο η Jennifer είναι ευγνώμων. Για την ζωή της, την καριέρα της, τα παιδιά της.

Και κυρίως για το γεγονός ότι ποτέ δεν την ψώνισε με την πάρτη της. Όσο και αν την ψωνίσαμε εμείς μαζί της.

Το να την βλέπεις να κυκλοφορεί, άβαφτη και αμακιγιάριστη, στους ίδιους δρόμους του Brooklyn που μεγάλωσε, σταματώντας να χαιρετίσει παλιούς συμμαθητές της και γείτονες που ξέρει μια ζωή, επιβεβαιώνει αυτό που ξέραμε από την πρώτη στιγμή που την αντικρίσαμε.

 Ότι ναι, πρόκειται για μια γυναίκα που θα θέλαμε να ξυπνάμε δίπλα της κάθε πρωί.