Η Καίτη Γκραμμά γιορτάζει σήμερα λίγο παραπάνω

Ανυπομονούσα πολύ να την γνωρίσω, ακόμα και αν με είχε στήσει ελαφρώς στο ραντεβού μας. Είχα βγει έξω από το café για να την πάρω ένα αναγνωριστικό τηλεφώνημα τύπου “εχμ, πού είσαι;”, όταν την είδα από αρκετά μακριά να περπατάει γρήγορα και προς το μέρος μου.

Η Καίτη δεν περνάει απαρατήρητη, αυτό είναι γεγονός. Όχι μόνο επειδή είναι ψηλή -εντυπωσιακή- με αναλογίες super model. Αυτό που με μαγνήτισε ήταν η λάμψη της. Έχουμε λανθασμένα συνδέσει τους trans ανθρώπους με το σκοτάδι (του δρόμου, της σιωπής, της ψυχολογίας). Η Καίτη όμως είναι ένα χαρούμενο πλάσμα, γεμάτη ενέργεια, που για την επόμενη 1,5 ώρα θα μιλούσε για τα πάντα με μια εντυπωσιακά συγκροτημένη σκέψη, ενώ παράλληλα θα πρόσθετε ξανά και ξανά ζάχαρη στον καφέ της, μέχρι να τον φέρει στα μέτρα της. Όπως ακριβώς έκανε και με τη ζωή της, εδώ και 22 χρόνια.

Μεγάλωσα σε ένα πολύ προστατευμένο περιβάλλον. Ο πατέρας μου ήταν στρατιωτικός και το σπίτι μας βρισκόταν σε μία περιφραγμένη περιοχή, με περιπολίες φαντάρων και όλα τα σχετικά. Αυτό στην πράξη σήμαινε πως ήμασταν 9 χρονών και μπορεί να παίζαμε έξω μέχρι τις 2 η ώρα το βράδυ, χωρίς κανέναν κίνδυνο. Γενικώς ήμουν ένα πολύ αθώα, σκέψου πως μέχρι να τελειώσω το δημοτικό στην τηλεόραση έβλεπα μόνο παιδικά. Αν με ρωτήσεις πώς με θυμάμαι θα σου πω πως ήμουν ένα χαρούμενο παιδί που περνούσε πολύ καλά με τους φίλους του και τα αδέρφια του. Επίσης μου άρεσε να ενσαρκώνω ρόλους, να μιλάω μόνη μου, να κοιτάζομαι στον καθρέφτη και να στέκομαι με τέτοιο τρόπο ώστε να προβάλλω τα ρούχα που φορούσα -μετέπειτα κατάλαβα πως έπαιρνα πόζες. Στο δημοτικό ήταν οι άλλοι που άρχισαν να διαπιστώνουν την ιδιαιτερότητα μου, περισσότερο από όσο την αντιλαμβανόμουν εγώ. Ή μάλλον, και εγώ την είχα διαπιστώσει, απλά οι άλλοι ως εξωτερικοί παρατηρητές την επεσήμαναν κιόλας. Υπήρχαν παιδιά μου έλεγαν κοροϊδευτικά ‘περπατάς σαν κορίτσι’ ή πως κινούμαι σαν κορίτσι, αλλά εγώ δεν προσβαλλόμουν γιατί έλεγα από μέσα μου πως ναι, πού είναι το κακό; Αφού είμαι κορίτσι, φυσικά και θα κινούμαι σαν κορίτσι. Σε γενικές γραμμές όμως είχα μια καλή παιδική ηλικία, δεν ήμουν περιθωριοποιημένη, ακόμα και αν υπήρχαν άσχημες συμπεριφορές, γελάκια ή κοροϊδίες.

Μιχάλης Μπατσούλας

Φωτογραφίες: Μιχάλης Μπατσούλας

Ηχογραφώ τη συζήτησή μας οπότε της έχω ζητήσει να καθίσουμε έξω για να έχει ησυχία. Φοράω ένα ζεστό παλτό και ωστόσο νιώθω πως κρυώνω, βάζω τα χέρια μου στις τσέπες, ενώ η ίδια φοράει ένα λεπτό σακάκι. Με διαβεβαιώνει όμως πως είναι μια χαρά. Μέσα μου πιστεύω πως απλά θεωρεί πως πρέπει να κάνει σωστά τη δουλειά της και να μην με δυσκολέψει, είναι από τα μοντέλα / επαγγελματίες αυτής της στόφας, που δεν θα διαμαρτυρηθούν, δεν θα γκρινιάξουν. Αργότερα θα μου πει πως έχει αρρωστήσει λόγω καλοκαιρινών φωτογραφίσεων που γίνονται τον χειμώνα. “Έτσι είναι η δουλειά”, θα ανασηκώσει τους ώμους και εγώ θα νιώσω τύψεις που δεν την έσυρα με το ζόρι μέσα στη ζεστασιά του café, και ας παιδευόμουν λίγο στην απομαγνητοφώνηση

Θεωρώ πως είχα πάντα πολύ μαλακά χαρακτηριστικά, οπότε όταν ήμουν μικρή και ευχόμουν πως θα έρθει μια νεράιδα να με κάνει κορίτσι δεν ονειρευόμουν να αλλάξει κάτι στο πρόσωπό ή το σώμα μου, ήθελα απλά να φύγουν τα γενετικά μου όργανα που τα σιχαινόμουν ήδη από την ηλικία των 11 – 12 ετών

Όχι απλώς τα σιχαινόμουν, αλλά ένιωθα για αυτά μίσος και απέχθεια. Κατά τ ’άλλα εγώ στον καθρέφτη μου έβλεπα ένα κορίτσι και για αυτό και μεγαλώνοντας δεν πείραξα καθόλου τα χαρακτηριστικά μου με κάποια πλαστική επέμβαση. Εκτός από τα γενετικά μου όργανα, η αλλαγή που επιθυμούσα ήταν να αρχίσουν να με αντιμετωπίζουν και οι άλλοι ως κορίτσι. Μια μέρα που έμεινα μόνη μου στο σπίτι ανέβηκα σε ένα ζευγάρι ψηλοτάκουνα και άρχισα να περπατάω. Αυτό μου έδωσε μια ανεξήγητη εσωτερική χαρά. Από τότε άρχισα να βάζω ξυπνητήρι το βράδυ, σηκωνόμουν και περπατούσα πάνω κάτω για ώρες -ουσιαστικά έκανα πασαρέλα, απλά ακόμα δεν το ήξερα .Έναν χρόνο αργότερα είδα ένα video, μια πασαρέλα στο youtube και τότε έκανα την ταύτιση και άρχισα να εξερευνώ τον χώρο της μόδας, με την πεποίθηση πως πρέπει να την μάθω καλά αυτή τη δουλειά, γιατί μόλις τελειώσω το σχολείο αυτό θα κάνω.

Μιχάλης Μπατσούλας

Η μόδα είναι αυτή άλλωστε που θα της δώσει στα 15 της την απάντηση στο βασικό της πρόβλημα, του πώς θα ξεφορτωθεί δηλαδή ό,τι ανεπιθύμητο είχε πάνω της και πώς θα γίνει και επίσημα γυναίκα, καθώς ακούει για πρώτη φορά τι είναι η φυλομετάβαση από το στόμα της Isis King, ενός transgender μοντέλου που συμμετείχε στον 11 ο κύκλο του America’s Next Top Model. Μα καλά, αναρωτιέμαι, στα 15; Λίγο αργά δεν ήταν;

Μέχρι εκείνη την ηλικία ήταν πολύ έντονο σε μένα το στοιχείο της παιδικότητας, ίσως και για αυτό δεν είχε τύχει να ξανακούσω για το τι είναι η αλλαγή φύλου. Στην ίδια ηλικία επίσης ερωτεύτηκα για πρώτη φορά. Είμαι ακόμα ερωτευμένη μαζί του, πρόκειται όμως για έναν ανεκπλήρωτο έρωτα. Ο ίδιος είναι ετερόφυλος. Είχαν υπάρξει φυσικά έλξεις και για άλλα αγόρια όταν ήμουν μικρότερη, έλεγα όμως πως θα περάσει, πως είναι της εφηβείας…Επειδή από μικρή είχα πολύ έντονη την επιθυμία να κάνω παιδιά και οικογένεια, ήξερα πως αυτό θα γίνει -ή μάλλον αυτό μου έλεγαν οι γύρω μου- μόνο αν παντρευτώ ένα κορίτσι. Και έτσι έλεγα και εγώ στον εαυτό μου πως αυτό πρέπει να κάνω όταν θα μεγαλώσω. Δεν ένιωθα όμως έλξη για καμία. Μόνο όταν ερωτεύτηκα κεραυνοβόλα κατάλαβα πως για μένα δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ κανένα κορίτσι. Όλο αυτό με βοήθησε να γνωρίσω ακόμα καλύτερα τον εαυτό μου, αν και να σημειώσουμε πως ο σεξουαλικός προσανατολισμός με τη γενέθλια ταυτότητα δεν έχουν καμία σχέση, μπορεί δηλαδή να είσαι transgender γυναίκα και να σου αρέσουν οι γυναίκες.

Αν είχα ενοχές για ό,τι μου συνέβαινε; Ενοχές είχα μόνο στο ότι αισθανόμουν πως πλήγωνα πολύ τους δικούς μου ανθρώπους, την οικογένεια μου που δεν μπορούσε στην αρχή να το αποδεχτεί, ήταν στεναχωρημένοι, φωνάζανε, κλαίγανε, ή στο ότι συμπεριφερόμουν πάρα πολύ άσχημα στην αδερφή μου επειδή τη ζήλευα σε τραγικό βαθμό, δεν μπορούσα να την βλέπω μπροστά μου

Όταν όμως αντιλήφθηκα και εγώ, αλλά κυρίως η οικογένειά μου ότι δεν ήταν όλο αυτό δική μου επιλογή, απλώς γεννήθηκα λάθος, τότε συμβιβάστηκαν και αυτοί με την ιδέα και σταμάτησαν να με πιέζουν και να μου λένε ‘ντρεπόμαστε για σένα’ ή ‘κάνε κάτι για να σταματήσουμε να ντρεπόμαστε’. Γενικώς έχω ακούσει πολύ άσχημα πράγματα από την οικογένειά μου, δεν ήταν εξ αρχής ιδανικά τα πράγματα. Μου έλεγαν πως ενώ έχω πολύ καλό μυαλό θα πάει όλο στράφι και θα καταντήσω πόρνη. Θυμάμαι να τους απαντάω ‘ορμόνες θα πάρω για να μεγαλώσει το στήθος μου, δεν θα πέσει το IQ μου’. Αλλά μου έλεγαν και άλλα, όπως πως δεν θα με παντρευτεί ποτέ κανείς, γιατί κανένας άνδρας δεν θα δεχτεί πως δεν γεννήθηκα γυναίκα. Πίστευαν, εσφαλμένα, πως αν μου περιγράψουν το πώς θα είναι το μέλλον μου τότε θα πω πως δεν θα το κάνω και θα αλλάξω γνώμη.

Αλλά δεν ήταν επιλογή, δεν υπήρχε άλλος δρόμος και το μόνο που κατάφερναν ήταν να με πληγώνουν. Σίγουρα θα τους ήταν πιο εύκολο αν τους έλεγα απλά πως είμαι gay αγόρι, η μαμά μου μου το είχε πει άλλωστε πως θα το προτιμούσε, τι να κάνουμε όμως που δεν είμαι gay; Χρειάστηκε πάρα πολλή δουλειά, πολύ εσωτερικό και εξωτερικό ψάξιμο δικό μου και κράτησα μια πολύ συγκεκριμένη στάση και πορεία στο ποια είμαι και τι θέλω και αυτό βοήθησε και τους γύρω μου ώστε να με κατανοήσουν. Στην πράξη αυτό σήμαινε πως εγκατέλειψα την ευαίσθητη παιδική ηλικία και άρχισα να ασχολούμαι με ζητήματα έμφυλης ταυτότητας και σεξουαλικού προσανατολισμού, ώστε να δείξω μια εικόνα στους γύρω μου που θα τους έκανε να με πάρουν στα σοβαρά. Όταν συνειδητοποίησαν και οι ίδιοι οι γονείς μου πως δεν μπορούν να διαχειριστούν όλη αυτή την κατάσταση πήγαμε και οι 3 μαζί σε ψυχολόγο και κάναμε ομαδικές συνεδρίες. Το ότι πλέον οι γονείς μου με στηρίζουν θεωρώ πως είναι το αποτέλεσμα του δικού μου αγώνα. Κατάφερα να τους εξηγήσω τι μου συμβαίνει. Δεν ήρθε κανένας άνθρωπος να με πάρει από το χέρι όταν ήμουν 15 χρονών και να μου πει ‘έλα παιδί μου να σε βοηθήσω να βρεις τον εαυτό σου’. Όλα τα έκανα μόνη μου.

Μιχάλης Μπατσούλας

“Πλέον έχουμε αναγάγει το αυτονόητο σε αξιοθαύμαστο”, μου είπε λίγο μετά το τέλος της συνέντευξης, όταν θα μιλούσαμε για το ζήτημα της οικογένεια. “Μα τι θα έκαναν για παράδειγμα οι γονείς μου, θα με πετούσαν έξω από το σπίτι;” “Φαντάζομαι πως θα μπορούσε να είναι και αυτό ένα ενδεχόμενο” της απάντησα, ενώ στο μυαλό μου έπαιζαν διάφορα σχετικά σκηνικά που έχω ακούσει.

Ναι, αλλά είναι δυνατόν; Είναι δυνατόν ακόμα και σήμερα να θαυμάζουμε γονείς, μόνο και μόνο επειδή δεν άσκησαν το ποινικό αδίκημα της παραμέλησης ανηλίκου;

Α, ξέχασα να σας πω, η Καιτη μεταξύ άλλων χρωστάει μόλις ένα μάθημα για να τελειώσει τη Νομική.

Ήδη από τα 14 είχα αρχίσει να πηγαίνω βαμμένη στο σχολείο ή ντυμένη με πιο περίεργα ρούχα και είχε αρχίσει να δημιουργείται μια σύγχυση και ένα σούσουρο μεταξύ των παιδιών. Όταν ακόμα δεν είχα σαφή εικόνα για το πόσο θα τραβούσε σε χρόνο φυλομετάβαση, αυτό ήταν το μόνο που με προβλημάτιζε: αν είχα θέμα με το να πηγαίνω με κραγιόν στο σχολείο, πώς θα με αντιμετωπίσουν αν του χρόνου πάω με στήθος; Οπότε είχα αποφασίσει να περιμένω να αποφοιτήσω, να ενηλικιωθώ και να ξεκινήσω την φυλομετάβαση μετά. Πρώτη φορά πήγα σε πλαστικό χειρούργο στα 16 μου μαζί με μία φίλη μου, έχοντας όμως πλήρη άγνοια και πιστεύοντας πως αρκούσε να κλείσω ένα ραντεβού για το χειρουργείο που θα άλλαζε τη ζωή μου. Μου εξήγησε κάποια πράγματα, μου είπε αρκετά που δεν ίσχυαν λόγω δικής του άγνοιας και γενικώς είχε και μια προδιάθεση να με αποτρέψει από τη διαδικασία.

Τότε άρχισα να ψάχνω και μόνη μου, να παρακολουθώ σχετικές συνεντεύξεις και να διαβάζω. Αν με έβλεπες στο Λύκειο θα καταλάβαινες πως βλέπεις ένα αγοράκι –και συστηνόμουν ως αγοράκι- αλλά με αμφιλεγόμενα ρούχα και μακιγιάζ. Στις κλειστές παρέες των φίλων μας ήδη απαιτούσα να με προσφωνούν με γυναίκειο όνομα. Γνώριζαν άλλωστε τα πάντα: από το ότι στο σπίτι μου περπατούσα με τακούνια ή πως όταν έβγαινα έξω μπορεί να φορούσα γυναικεία εσώρουχα. Ήταν περίεργο και αμήχανο βέβαια, γιατί όταν ερχόταν κάποιος άλλος στην παρέα που δεν τον ξέραμε τόσο καλά επιστρέφαμε στο αρχικό μου όνομα. Όταν τελείωσα το σχολείο πέρασα χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια στη Νομική, την οποία και αποφάσισα 2,5 χρόνια αργότερα να εγκαταλείψω. Δεν χρωστούσα κανένα μάθημα, ο στόχος μου ήταν να τελειώσω στα 3,5 χρόνια για να σηκωθώ να φύγω. Στα 20 μου λοιπόν ανακοίνωσα στον μπαμπά μου πως παρατάω τη Νομική, φεύγω στο Μιλάνο και ξεκινάω και ορμονοθεραπεία για να βρω το σώμα μου, τζάμπα το καθυστερούμε και δεν αντέχω άλλο.

Μιχάλης Μπατσούλας

Σκέφτομαι πως η Καίτη έχει σπάσει δύο φορές τα στερεότυπα της μικρής συντηρητικής κοινωνίας μας. Η πρώτη φορά ήταν φυσικά όταν αρνήθηκε να ζήσει μια συμβιβασμένη και δυστυχισμένη ζωή σε ένα σώμα που δεν της άνηκε. Αλλά και το να αφήσεις τη Νομική, την αγαπημένη σχολή γονέων, φροντιστηρίων και απουσιολόγων για να πας στο Μιλάνο να κάνεις modeling, ε, θέλει και αυτό το θάρρος του.

Πράγματι, σε εκείνη τη φάση μεγαλύτερο σοκ έπαθαν οι γονείς μου με την ανακοίνωση του παρατάω τη σχολή και πάω στην Ιταλία να ασχοληθώ με το modeling παρά με το ότι ξεκινάω ορμονοθεραπεία και πλέον γίνομαι γυναίκα. Η αλήθεια είναι πως με ενθάρρυναν κιόλας να ξεκινήσω την ορμονοθεραπεία, γιατί το έβλεπαν και οι ίδιοι πως είμαι σε μία ενδιάμεση κατάσταση που ούτε οι γύρω μου μπορούσαν να την κατανοήσουν, αλλά ούτε εγώ ήμουν καλά. Η διαδικασία της φυλομετάβασης, με όλες τις αλλαγές που αυτή επιφέρει, έλαβε χώρα μπροστά στον φωτογραφικό φακό. Ήταν δύσκολο γιατί κάθε τρεις μήνες άλλαζα και έπρεπε να πετάμε όλες τις φωτογραφίες που είχα και να ξαναβγάζουμε, έπρεπε να δουλεύω πολύ σκληρά, μπορούσαν όμως να με χρησιμοποιήσουν στη μόδα ως πασπαρτού δηλαδή στις πασαρέλες μου έδιναν και φορούσα και ανδρικά και γυναικεία ρούχα.

Στην Ιταλία ήταν η πρώτη φορά που άρχισα να συστήνομαι σε όλους ως Καίτη. Εκεί ξεκίνησα το στάδιο 24/7, είναι ένα πολύ σημαντικό στάδιο της μετάβασης γιατί αλλιώς δεν σε αφήνουν να ξεκινήσεις ορμονοθεραπεία. Στο 24/7 πετάς όλα τα παλιά σου ρούχα και πλέον ντύνεσαι με τα ρούχα του επιθυμητού φύλου, συστήνεσαι με το όνομα που επιθυμείς και ζεις όλη σου την καθημερινότητα ως άντρας ή γυναίκα -ανάλογα ποια είναι η μετάβαση που επιθυμείς. Όταν ξεκίνησα την ψυχιατρική παρακολούθηση στα 20 μου ο γιατρός μου εντόπισε αρχές κατάθλιψης, λόγω της έντονης δυσφορίας φύλου που είχα τόσα χρόνια. Οπότε δεν μπορούσα να ξεκινήσω ορμόνες έχοντας πάθει κατάθλιψη γιατί θα υπήρχε κίνδυνος μέχρι και για αυτοκτονία -η ψυχολογία πέφτει πάρα πολύ με την λήψη ορμονών. Όταν τελικά ξεκίνησα ήταν πράγματι μια πολύ δύσκολη περίοδος, έκλαιγα, είχα νεύρα, αναγούλες έντονες, πρωινή αδιαθεσία, εμετούς, ορισμένες φορές με τις ενέσεις μούδιαζε όλο μου το σώμα και πάθαινα συσπάσεις… Δεν θέλω να τα θυμάμαι.

Μιχάλης Μπατσούλας

Από την άλλη χαιρόμουν πολύ με τις αλλαγές που έβλεπα, μεγάλωσε το στήθος μου, έγινε ανακατανομή του λίπους στο σώμα μου, μαλάκωσε το δέρμα, ήταν όλα αυτά πολύ συγκινητικά για μένα. Απλά εγώ είμαι από τη φύση μου ανυπόμονη και ήθελα να πάμε στο επόμενο στάδιο. Έπρεπε όμως να περάσει πρώτα ένας χρόνος ορμονοθεραπείας. Στο μεταξύ έχω γυρίσει από το Μιλάνο στην Θεσσαλονίκη και περιμένω να γίνει η εγχείρηση. Να σημειώσουμε πως όλη διαδικασία της φυλομετάβασης είναι πολύ ακριβή και στη δική μου περίπτωση την πλήρωσαν οι γονείς μου, σιγά σιγά και σταδιακά. Το χειρουργείο είναι το πιο ακριβό κομμάτι και η όλη διαδικασία φτάνει συνολικά τα δεκάδες χιλιάδες ευρώ. Το καλοκαίρι του 2018 λοιπόν είχα σταματήσει τη δουλειά μου και είχα πάει να δουλέψω στη Μύκονο σεζόν, ως σερβιτόρα, για να μαζέψω και εγώ κάποια χρήματα για το χειρουργείο. Παραιτήθηκα όμως νωρίτερα καθώς ήρθε στη ζωή μου το Greece’s Next Top Model.

Σκέφτομαι, αλλά δεν της το λέω, πως το GNTM θα ήταν εξαιρετικά ‘λίγο’ για αυτήν και πως καλύτερα που ήρθαν έτσι τα πράγματα και δεν μπήκε στο σπίτι. Δεν μπορώ να την φανταστώ σε ανούσιες κόντρες και σε πηγαδάκια με άλλες παίχτριες, ούτε πιστεύω πως θα κέρδιζε κάτι από τις δοκιμασίες και τις φωτογραφήσεις αποχώρησης. “Είναι ένα παιχνίδι και πέρασα πολύ καλά” λένε συνήθως συγκινημένες οι κοπέλες λίγο πριν κλείσουν πίσω τους την πόρτα του τηλεοπτικού στούντιο. Εμένα πάντως η Καίτη δεν μου φαίνεται να είναι στον χώρο του modeling για να παίξει. Είναι γεννημένη για άλλες πίστες και όχι για το entry level. Γνώμη μου, που λένε.

Μιχάλης Μπατσούλας

Ένα πολύ ισχυρό κίνητρο για να πάω ήταν η παρουσία της Βίκυς Καγιά, την οποία ακόμα δεν είχα γνωρίσει. Θυμάμαι πως πριν ανακοινωθεί και επίσημα η συμμετοχή της πως έλεγα ότι αν δεν είναι η Καγιά τότε δεν θα συμμετάσχω. Όταν είχε γίνει το πρώτο GNTM ήμουν 13-14 και με τις φίλες μου παίζαμε στο σπίτι με φωτογραφίες και όλα αυτά, οπότε ναι, ήταν ένα όνειρο που ήθελα να το ζήσω. Ουσιαστικά με στείλανε από το πρακτορείο μου. Πέρασα από τη φάση της κριτικής επιτροπής με 4 ‘ναι’, πριν όμως από το Boot Camp με ενημέρωσε η παραγωγή πως η συμμετοχή μου ακυρώνεται, καθώς ακόμα δεν έχει βγει η νέα μου ταυτότητα και στα χαρτιά εμφανίζομαι ως άνδρας, κάτι που είναι αντίθετο των κανόνων του επίσημου αμερικανικού Next Top Model. Ως εκ τούτου δεν μπορούσε να προβληθεί και η οντισιόν μου, κάτι που στεναχώρησε και εμένα και την παραγωγή (όπως χαρακτηριστικά μου είπαν ‘νομίζεις πως εμείς δεν θα θέλαμε να δείξουμε τη μοναδική οντισιόν στην οποία η Βίκυ έβαλε τα κλάματα;’), αλλά πραγματικά δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς. Όπως έμαθα αργότερα δεν ήμουν το μοναδικό transgender μοντέλο που πήγε, ήμουν όμως η μοναδική που πέρασε. Απ’όσο ξέρω ακόμα 4 trans κορίτσια, που όμως όλες κόπηκαν καθώς δεν είχαν τις κατάλληλες προδιαγραφές.

Όλο αυτό βέβαια έφερε και την όποια αναγνωρισιμότητα έχω αυτή τη στιγμή. Φυσικά και με ενοχλεί που κάποιος που μπορεί να με έχει δει 5 λεπτά στην τηλεόραση να έχει διαμορφώσει άποψη για μένα

Έγραφαν σχόλια κάτω από μια συνέντευξη που είχα δώσει 5 μέρες πριν το χειρουργείο και έλεγαν ‘εγώ λέω να μην κάνει την επέμβαση γιατί θα το μετανιώσει’ ή ‘εγώ λέω να βάλει στήθος’. Από πού και ως πού; Τώρα έχω αρχίσει να το συνηθίζω. Φτάνει λοιπόν και η ημερομηνία του χειρουργείου, το οποίο διήρκησε περίπου 6 ώρες. Από τη μία ήμουν πολύ ανυπόμονη, από την άλλη όμως φοβόμουν κιόλας, μην δεν ξύπνησα ποτέ ή μην ξυπνήσω και είμαι παράλυτη. Τελικά όλα πήγαν καλά. Έμεινα μόνο δυο μέρες μέσα. Οι φίλες μου έρχονταν συνέχεια, η μαμά μου έφερνε κουλουράκια και έφτιαχνε πίτες γιατί ‘τόσος κόσμος θα έρθει να δει το παιδί, να μην έχουμε κάτι να τους κεράσουμε;’.

Όταν ξύπνησα πονούσα πάρα πολύ, αισθανόμουν όμως και λυτρωμένη γιατί πλέον είχε φύγει ένα μέρος του σώματός μου που, όπως ήδη είπα, το σιχαινόμουν. Όταν συνήλθα το πρώτο που έκανα ήταν να πιάσω την χειρουργημένη περιοχή και να βάλω τα κλάματα από την ανακούφιση. Γύρω μου ήταν όλοι οι δικοί μου άνθρωποι. Τον πρώτο μήνα ήμουν κατάκοιτη, δεν μπορούσα να περπατήσω. Όλα αυτά όμως έχουν περάσει και ξέρεις, οι άνθρωποι έχουμε τον μηχανισμό της λήθης που μας βοηθάει να ξεχνάμε τα άσχημα. Τώρα είμαι πολύ ευτυχισμένη. Και τότε ήμουν, αλλά τώρα ακόμα περισσότερο. Πλέον νιώθω πως ήμουν ένας άλλος άνθρωπος μέχρι τα 20 και σαν οι εμπειρίες της ζωής μου να ξεκινάνε τώρα. Μου αρέσει να το βλέπω έτσι.

Μιχάλης Μπατσούλας

Της ζητάω για κλείσιμο να μου πει πώς αντιλαμβάνεται η ίδια την έννοια της γυναίκας.

Μμμ, δύσκολο. Για μένα γυναίκα, ή και άνδρας, είναι η κάθε πεποίθηση και ο κάθε προσωπικός τρόπος αντίληψης που έχει ο καθένας για τον εαυτό του. Ό,τι θεωρεί ο καθένας για τον εαυτό του πως είναι γυναίκα, αυτό είναι. Πρόκειται για μια εσωτερική αλήθεια. Πηγάζει από μέσα σου. Ακόμα και όταν όλα πάνω μου ήταν αγορίστικα, ρούχα, μαλλιά, το σώμα, τα πάντα, εγώ πάλι ένιωθα γυναίκα. Το φύλο είναι μόνο εσωτερικό συναίσθημα, πηγάζει από μέσα σου. Το πιστεύω πάρα πολύ αυτό. Ακόμα και όταν όλος ο κόσμος ούρλιαζε πως είμαι αγόρι, εγώ ήξερα πως κάνουν λάθος.

Έχουμε τελειώσει τη συνέντευξη και περπατάμε για να συναντήσουμε τον φωτογράφο, είμαστε στη Θεσσαλονίκη, στην Εγνατία, λίγο πριν τη στροφή για τα Πανεπιστήμια, γύρω μας πολύς κόσμος. Ξαφνικά η Καίτη γυρίζει απότομα, δεν έχω καταλάβει γιατί, στέκεται μπροστά από έναν άντρα, του έχει κλείσει τον δρόμο και του φωνάζει 2-3 φορές την ίδια φράση: “τι της πήρες; τι της πήρες;”. Τα έχω χάσει. “Τίποτα”, ψελλίζει αυτός. “Της πήρες το κινητό;” του ξαναλέει. Βάζω το χέρι μου στην τσέπη του παλτό μου και καταλαβαίνω πως το κινητό μου λείπει. “Τι κρατάς εκεί; Δείξε μας” συνεχίζει και του φωνάζει, τώρα δείχνει το χέρι του. Εγώ ακόμα δεν έχω βγάλει κιχ. Ο άντρας μας δίνει πίσω το κινητό μου και φεύγει σχεδόν τρέχοντας. “Εντάξει τώρα; Αντιστάθμισα για την ώρα που σε έστησα στο ραντεβού μας;” γυρνάει η Καίτη και με ρωτάει χαμογελώντας.