Η Κατερίνα Πεταχτή σκουπίζει ακόμα ριμπάουντ στα 54 της

Στο ξεκίνημα του δεύτερου δεκαλέπτου ένα σερί 10-0 της ΜΕΝΤ αναγκάζει τον αντίπαλο κόουτς να καλέσει εσπευσμένα time out. Στην απέναντι πλευρά υψωμένα χέρια συγχαίρουν την Κατερίνα Πεταχτή για τους τέσσερις τελευταίους πόντους. Η έμπειρη σέντερ κάθεται στη δεξιά πλευρά του πάγκου και ακούει με προσοχή τις εντολές του κόουτς Δημήτρη. Η κόρνα χτυπάει και οι 5αδες επιστρέφουν στο γήπεδο. Η ίδια, στα 54 της, πατάει παρκέ φέτος για 41η σεζόν. Όσες δεν έχει παίξει συνολικά η αντίπαλη πεντάδα! Όσες αρκούν για να γυριστεί μία ταινία για τη ζωή της με την πορτοκαλί θεά. Μπορεί και περισσότερες.

Η πρώτη μου επαφή με το μπάσκετ ήταν πριν από 41 χρόνια, το 1978, όταν μία φίλη διάβασε σε μία εφημερίδα αγγελία που ζητούσε κορίτσια που ήθελαν να παίξουν μπάσκετ για την ομάδα του Μελιτέα. Δεν το πολυσκεφτήκαμε και πήγαμε για προπόνηση στο γήπεδο του Άρη. Κάθε Κυριακή και Δευτέρα ήμασταν εκεί. Ο πατέρας μου δεν το ήξερε. Δεν έβλεπε με καλό μάτι το μπάσκετ. ‘Κορίτσι πράμα!’, έλεγε και ξανάλεγε. Οπότε πήγαινα κρυφά και έβρισκα κάθε φορά κι άλλη δικαιολογία για να λείπω.

Ο πρώτος μου αγώνας ήταν με τη φανέλα του Μελιτέα στο ανοιχτό γήπεδο της ΧΑΝΘ τη σεζόν 1979-1980. Δεν περίμενα ποτέ ότι θα με βάλει ο προπονητής μου να παίξω σε τόσο νεαρή ηλικία, οπότε είχα φτάσει στο γήπεδο με τζιν

Κάποια στιγμή ο κόουτς Πάρης Καλημερίδης μου έκανε νόημα να ετοιμαστώ για να μπω! Σοκαρίστηκα! Όταν κατάλαβε ότι ήμουν με το τζιν έγινε έξαλλος. Ακόμα θυμάμαι τις φωνές του. Με κάποιον τρόπο με έντυσαν και σε λίγα λεπτά έκανα το ντεμπούτο μου στο γυναικείο μπάσκετ. Δε θυμάμαι την έκβαση του αγώνα, θυμάμαι, όμως, καλά ότι άθελά μου έκανα μία εντυπωσιακή τάπα και το κοινό ξεσηκώθηκε.

Κάθισα στον Μελιτέα για δύο χρόνια, καθώς η ομάδα σταδιακά διαλυόταν. Μετά από δύο χρόνια απραξίας ξεκίνησα στον Ηρακλή. Ήμουν 17. Κομβική ηλικία γιατί έπρεπε να αποφασίσω με τί θέλω να ασχοληθώ στη ζωή μου. Η αγάπη μου για τον αθλητισμό και την πορτοκαλί θεά με ώθησε να διαλέξω τον δρόμο του μπάσκετ και να δουλέψω όσο καλύτερα μπορώ μέσα στις δυσκολίες της εποχής. Μην ξεχνάς ότι το γυναικείο μπάσκετ τότε περνούσε ‘πέτρινα χρόνια’, καθώς παίζαμε σε ανοιχτά τσιμεντένια γήπεδα, με βροχές, με κρύο και με στολές που αγοράζαμε μόνες μας. Ωστόσο, είχαμε πάντα δίπλα μας ανθρώπους ρομαντικούς, με αγάπη για το άθλημα, που μας δίδαξαν σωστά το μπάσκετ, την πειθαρχία και γενικά την αθλητική νοοτροπία.

Παύλος Μακρίδης/Mega Press

Φωτογραφίες: Παύλος Μακρίδης/Mega Press

Στον Ηρακλή κάθισα εφτά χρόνια. Εφτά σπουδαία χρόνια. Έφτασα να γίνω η σημαία της ομάδας, ενώ σταδιακά τα πράγματα άρχισαν να γίνονται καλύτερα για το άθλημα. Η άνθηση και οι τεράστιες επιτυχίες του ανδρικού μπάσκετ παρέσυραν και το γυναικείο. Επίσης, ξεκίνησαν να έρχονται ξένες παίκτριες, πήραμε νέες εικόνες, καινούριους τρόπους προπόνησης, άνοιξε ο δρόμος για μεταγραφές στο εξωτερικό, ενώ και η Εθνική ανέβηκε επίπεδο και συμμετείχε και στην Ολυμπιάδα του 2004.

Ακολούθησε η μεταγραφή μου στον Σπόρτινγκ, ένα μεταγραφικό ‘μπαμ’ για εκείνη την εποχή. Έμεινα τρία χρόνια, έγινα πρωταθλήτρια και πρόλαβα να παίξω σε δύο ευρωπαϊκά Final 4! Αν μου έλεγες στο ξεκίνημα της καριέρας μου ότι θα έφτανα σε Final 4 απέναντι στις κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης θα σε θεωρούσα τρελό. Κι όμως! Στον τρίτο χρόνο στο Σπόρτινγκ κατάλαβα ότι είχε έρθει η ώρα να γυρίσω στην πόλη μου. Έτσι, άφησα τα Πατήσια και την Αθήνα και επέστρεψα στη Θεσσαλονίκη. Έπαιξα στη ΜΕΝΤ, τον Μέγα Αλέξανδρο και τη Siemens. Α1 κατηγορία σταθερά μέχρι τα 40 μου! Με κοιτούσαν κορίτσια 18 χρονών και δεν το πίστευαν. Φέτος συμπληρώνω 14 χρόνια στην Α2 και στις τοπικές κατηγορίες. Με την ίδια δίψα που είχα και το 1978“.

Της ζητάω να μου δημιουργήσει τη δική της ‘Dream Team’ από αυτά τα 41 χρόνια στο γυναικείο μπάσκετ. Δυσκολεύεται να απαντήσει.

Παύλος Μακρίδης/Mega Press

Έχω παίξει με πάρα πολλές καλές παίκτριες και θα ήταν άδικο για κάποιες. Ωστόσο, αν θα έπρεπε να φτιάξω μία dream team δε θα μπορούσα να μην συμπεριλάβω τη θρυλική Άννυ Κωνσταντινίδου, την Ίρινα Λεφτσένκο, την Θώμη Χασιώτου, την Έυα Καμκούτη και την Έφη Βαρδάκη, αν κι αυτή πάντα ήθελε μία… μπάλα μόνη της

Και ποια είναι η καλύτερη παίκτρια αυτή τη στιγμή στη χώρα; Η απάντηση ήταν το ίδιο γρήγορη με την ερώτησή μου.

Η Στέλλα Καλτσίδου. Ξεκάθαρα. Έχει το στιλ της παίκτριας που μου αρέσει. Ψηλή, ευκίνητη, έξυπνη, ιδανική για όλες τις θέσεις

Την ώρα της συνέντευξης τα τρία της παιδιά την παρατηρούν με χαμόγελο. Καμαρώνουν. Διαπρέπουν κι αυτά στον χώρο του μπάσκετ. Η Μαρία παίζει στην Πυλαία, η Χριστίνα στον ΠΑΟΚ, ενώ ο Σωτήρης στο παιδικό – εφηβικό της Ραιδεστού. “Και ετοιμάζεται για το αντρικό”, θα διευκρινίσει η μητέρα του.

Τα παιδιά μου ασχολήθηκαν από μικρά με διάφορα αθλήματα. Ό,τι μπορείς να φανταστείς. Κολύμπι, ρυθμική, τραμπολίνο, βόλεϊ, τάε κβο ντο, ποδόσφαιρο (το αγόρι). Ήθελα να έχουν εικόνες από πολλά αθλήματα και να αποφασίσουν μόνα τους τον δρόμο. Τελικά, από ότι φαίνεται, αυτός ήταν μάλλον προδιαγεγραμμένος, καθώς τα είχα πάντα μαζί μου και με έβλεπαν να παίζω. Όταν, λοιπόν, αποφάσισαν και τα τρία να ασχοληθούν με το μπάσκετ ήμουν σαφέστατα ενθαρρυντική. Ξέρεις από τον αθλητισμό μόνο καλά πράγματα μπορείς να κερδίσεις. Το ξεχνάμε συχνά. Και το μπάσκετ είναι κάτι παραπάνω από ένα άθλημα. Είναι τρόπος ζωής. Σου μαθαίνει να πέφτεις, να σηκώνεσαι, να συνεχίζεις. Αρκεί να το αγαπάς.

Παύλος Μακρίδης/Mega Press

Όπως ήταν φυσικό, λοιπόν, κάποια στιγμή βρέθηκα και αντίπαλη με τις κόρες μου! Με τη μεγάλη μου κόρη μου σε δύο αγώνες. Έναν το 2013, όταν κατά τη διάρκεια του Παγκοσμίου των Βετεράνων που έγινε στη Θεσσαλονίκη κάναμε ένα φιλικό με τις κορασίδες του Άρη όπου έπαιζε. Θυμάμαι ότι εγώ έβαλα 21 πόντους και η Μαρία 19. Ακόμα μία φορά παίξαμε αντίπαλες στο Κύπελλο της ΕΚΑΣΘ. Η ‘εντολή’ μου και τις δύο φορές ήταν ‘μη τυχόν κακομοίρα μου μου κάνεις καμία τάπα’, με την ίδια να διαμαρτύρεται στο σφύριγμα της λήξης ότι την ‘πλάκωσα’ στο ξύλο. Με τη Χριστίνα παίξαμε αντίπαλες σε αρκετά φιλικά παιχνίδια. Ακόμα πιο σκληρό καρύδι τολμώ να πω. Ο Σωτήρης, από την άλλη, μας έχει για πλάκα και τις 3. Ξέρεις δεν μου ήταν περίεργο τολμώ να ομολογήσω. Είχα πάρα πολλές συμπαίκτριες και αντίπαλες που ήταν σαν τις κόρες μου ηλικιακά. Απλά, όπως καταλαβαίνεις, τα πειράγματα απέναντι στις κόρες μου ήταν πολλά. Ειδικά όταν μου έβαζαν καλάθι ή όταν δεν άκουγαν τις ‘εντολές’ μου και έτρωγα καμία τάπα ή προσποίηση.

Δουλειά, μπάσκετ, τρία παιδιά. Πώς τοποθετεί τους 5 αυτούς ‘παίκτες’ στο προπονητικό της πλάνο ώστε να φτάνει ευκολότερα προς το ‘καλάθι’ της ευτυχίας;

Έχω παρατεταμένη εφηβεία μάλλον. Αν θα μπορούσα δεν θα κοιμόμουν για να προλάβω τα πάντα. Πολλές φορές, φυσικά, η μπαταρία φτάνει εύκολα στο τέλος της, αλλά το μπάσκετ έρχεται σαν ένας φορτιστής και με γεμίζει. Και τώρα, παρόλο που κάνω και δεύτερη δουλειά, δύο με τρεις φορές την εβδομάδα θα αφιερώσω το βράδυ μου στο μπάσκετ, είτε για κάποιον αγώνα, είτε για προπονήσεις. Είναι σαν το power bank μου αυτό το άθλημα. Και αν έχω τη φυσική κατάσταση που πρέπει θα προσπαθήσω να παίζω για αρκετά χρόνια ακόμα.

Η φετινή σεζόν τη βρίσκει στην τοπική κατηγορία, να σβήνει 54 κεράκια με τη φανέλα της αήττητης ΜΕΝΤ.

Παύλος Μακρίδης/Mega Press

Η ΜΕΝΤ κάνει φέτος μία προσπάθεια να ανεβάσει την ομάδα στη μεγαλύτερη κατηγορία και να την επαναφέρει στην κατάσταση που αρμόζει στην ιστορία της στο γυναικείο χώρο. Πιστεύω πως θα τα καταφέρουμε. Δε δείχνουν έντονο ενδιαφέρον στο τοπικό φέτος. Ούτε οι σύλλογοι, ούτε η ΕΚΑΣΘ. Οι ομάδες παρουσιάζονται αδύναμες και αδιάφορες, οπότε έχουμε πολλές φορές χαμηλά σκορ και άπειρες διαιτησίες

Η συζήτησή μας πηγαίνει στον μεγάλο φετινό χορηγό της ομάδας, τον Οίκο Τελετών ‘Φάνης Μπαμπούλας και Υιός‘. Μία χορηγία που έκανε τον γύρο του διαδικτύου στην αρχή της σεζόν. Ποια είναι η δική της φιλοσοφία για τη ζωή;

Ο χορηγός μας, ο Βασίλης Μπαμπούλας, είναι ένας εξαιρετικός φίλος της ομάδας που μας βοηθάει σημαντικά. Μου υπενθύμισε, μάλιστα, τη φιλοσοφία που έχω για τη ζωή από μικρή: ‘Μην κάνεις σχέδια γιατί ο Θεός γελάει’. Οπότε να κάνεις μόνο πράγματα που σε κάνουν χαρούμενο, να λες κάθε μέρα ευχαριστώ, να γελάς και να κοροϊδεύεις όσο μπορείς τον παραλογισμό που ζούμε. Όσο περισσότερο μπορείς όμως.