H Kathleen Robertson είναι η τελευταία επιζούσα του Beverly Hills

14 χρόνια βουτηγμένη μέσα στη χρυσή τηλεοπτικό-κινηματογραφική μετριότητα είναι πολλά για μια ηθοποιό στα ντουζένια της. Αλλά τόσα πέρασαν ανάμεσα στο τέλος του Beverly Hills, τη σειρά που μας τη σύστησε, και το Boss, τη σειρά που μας έκανε να συνειδητοποιήσουμε ότι η Καναδέζα ανήκει σε εκείνο το σπάνιο είδος γυναικών που γίνονται πιο καυτές όσο πλησιάζουν τα 40.

Έχουν περάσει 18 μήνες από τότε που ο Χρήστος Χατζηιωάννου έγραφε τον δικό του ύμνο στην Robertson, μιλώντας για  ένα σώμα που ‘στα 39 του μοιάζει πιο σεξουαλικό από ποτέ’ και για ‘την τρομερά ευχάριστη έκπληξη του Boss μετά τις μέτριες εμφανίσεις της σε μικρή και μεγάλη οθόνη την τελευταία δεκαετία’.

H αλήθεια είναι ότι ποτέ μου δεν την είχα σε τέτοια υψηλή εκτίμηση. Ακόμη και μετά από σκηνές όπως αυτή.

Αν και δεν υποτιμώ το γεγονός ότι, στις συγκεκριμένες -πολλές- σκηνές του Boss (με διαφορά οι καλύτερες του είδους τους τη χρονιά που προβλήθηκαν) έπεσε με τα μούτρα.

Τις έκανε καυτές όχι μόνο επειδή δείχνει κομμάτια της λαχταριστής -προφανώς σμιλεμένης σε γυμναστήρια και pilates studio ανά το L.A.- ανατομίας της αλλά κυρίως επειδή σε πείθει με το βλέμμα της ότι τις ζει. Και ότι τις ‘μπολιάζει’ με μια Σαρονστοουνικού τύπου σεξουαλικότητα που ανέκαθεν είχε και που πλέον έχει σμιλέψει στην εντέλεια.

Κάτι που θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε στο Murder in the first, μια αστυνομική σειρά που θα προβληθεί του χρόνου από το TNT με δημιουργό το θρυλικό Steven Bochco των NYPD Blue και Hill Street Blues και την ίδια στο ρόλο της σέξι διαζευγμένης (και μητέρας μιας νεαρής κόρης) ντετέκτιβ στην αστυνομία της Νέας Υόρκης.

Με άλλα λογία, του προσεκτικού επόμενου βήματος που έκανε η Kathleen προσπαθώντας να εξαργυρώσει την επιτυχία του Boss με εκείνο το είδος καριέρας που θα της επιτρέψει, για όσα χρόνια ακόμη το Χόλιγουντ συνεχίζει να την θεωρεί μάχιμη (βλέπε ρόλους ερωμένης, σέξι διευθύντριας, σέξι μάνας) και όχι συνταξιούχο (βλέπε μάνα σε κωμωδίες της Disney) να μην χρειαστεί ποτέ πια να παίξει σε τηλε-ταινίες τύπου Torso: The Evelyn Dick Story ή ταινίες από το Psycho Beach Party.

Xωρίς αυτό να σημαίνει ότι, αν κάποιος επιθυμεί να δει και να εκτιμήσει την Kathleen σε άλλα πράγματα, θα βρει μπροστά του στην φιλμογραφία της στο imdb μόνο πατάτες. Ενδεικτικά αναφέρουμε τους ρόλους της στις δυο ταινίες του πρώην γκομενού της, Gregg Araki, τα Nowhere και Splendor, το Hollywoodland, το I Am Sam ή τo Beautiful της Sally Field.

Ενώ επίσης πρέπει να τονίσουμε πως η Kathleen, που μόνο άμυαλη δεν την λες, έχει βάλει εμπρός και την επόμενη καριέρα της, αυτή της σεναριογράφου (έχει πουλήσει ένα σενάριο ενώ ένα άλλο, το Three days in Havana, έχει ήδη γίνει ταινία). Και μάλιστα έχοντας την -σπάνια για ηθοποιό αυτογνωσία- του να γράφει ρόλους για να παίξουν άλλες γυναίκες και όχι εκείνη.

Στο τέλος της ημέρας η Robertson είναι αυτό που είπαμε στην αρχή, δηλαδή επιζών. Όχι μόνο του Beverly Hills, αλλά και της γενιάς της καθώς δουλεύει σταθερά σε σειρές και ταινίες -έστω μεσαίου βεληνεκούς- non stop επι δυο δεκαετίες. Και αυτό είναι κάτι που, μαζί με το sex appeal της, αξίζει να της αναγνωρίσουμε.