Η Παναγιώτα Βλαντή δεν κάνει γι’ αυτή τη δουλειά

“Είναι πολύ καλό κορίτσι, αλλά δεν κάνει για αυτή τη δουλειά. Είναι πολύ ντροπαλή. Δεν μπορεί να κοιτάξει καν τον φακό”. Αυτό γύρισε και είπε στον εργολάβο πατέρα της, Βασίλη, ο σκηνοθέτης σχετικά με την 15χρονη Παναγιώτα, που τότε πήγαινε δευτέρα γυμνασίου, αφού εκείνη ολοκλήρωσε τη σκηνή της στην ταινία του όπου έπαιζε το κορίτσι του φαντάρου Γιώργου Ματαράγκα.

“Εκεί έδωσα το πρώτο φιλί της ζωής μου. Μπροστά στην κάμερα δηλαδή. Εντάξει, υπήρχαν κορίτσια στην ηλικία μου που ήταν πιο προχωρημένα. Εγώ ήμουν το ‘UFO’. Δεν τολμούσε να μου μιλήσει άνθρωπος κι εγώ κοκκίνιζα. Τον ρόλο τον πήρα επειδή ο πατέρας μου, που τότε ασχολούνταν με ανακαινίσεις θεάτρων, παρότι ήταν κάθετος στο να μην ασχοληθώ με τον χώρο, παρακάλεσε τον σκηνοθέτη να μου τον δώσει για να μου φύγει το απωθημένο”.

25 χρόνια αργότερα η Παναγιώτα Βλαντή -που είχε δηλώσει ότι θέλει να γίνει ηθοποιός ήδη από τα πέντε της και βραβεύτηκε το 2007 ως Shooting Star στο φεστιβάλ του Βερολίνου- έχει μάλλον διαψεύσει τη συγκεκριμένη ‘πρόβλεψη’. Προς αποφυγήν παρεξήγησης, το ‘μάλλον’ δεν το λέω εγώ. Η ίδια (που φέτος κατά πάσα πιθανότητα επιστρέφει τηλεοπτικά, ενώ ταυτόχρονα κάθε Δευτέρα και Τρίτη θα εμφανίζεται ως γυναίκα καταλύτης στο θέατρο OLVIO στο Βοτανικό με το Τενεσιουιλιαμσικό ‘Kingdom of Earth’) είναι που δεν αισθάνεται ‘καθιερωμένη’.

“Είμαι ευγνώμων για την αναγνωρισιμότητα που έχω και την αγάπη που μου δείχνει ο κόσμος. Αλλά νοιώθω ‘μαθήτρια’ ακόμη. Επίσης το θεωρώ ύβρις να πω κάτι τέτοιο σε σχέση με γυναίκες στη λογική π.χ. της Ρένης Πιττάκη. Εγώ μπορεί σε 4 χρόνια να μην υπάρχω. Άσε να πάμε 65-70 χρονών και μετά το βλέπουμε”.

Ξέρεις τι άλλο δεν αισθάνεται; Σέξι. Και ας έχουμε κάνει τον ‘κόπο’ όλοι μαζί να την ψηφίσουμε ομόφωνα ως τέτοια, συγκεκριμένα πιο σέξι πρωταγωνίστρια 20ετίας, στην σχετική ψηφοφορία που έκανε κάποτε το Mega.

Μου αρέσει να με λένε σέξι. Νοιώθω σέξι. Αλλά ποτέ δεν προσπάθησα να δείξω έτσι. Επίσης, να το ξεκαθαρίσουμε αυτό, ο λόγος που κέρδισα ήταν η Σιλβή. Εγώ, πάντως, δεν θα ψήφιζα τον εαυτό μου. Θα ψήφιζα τη Δήμητρα Ματσούκα, τη Μαρία Κορινθίου ή τη Βάνα Μπάρμπα, που το δικαιούται περισσότερο από όλες.

Η αλήθεια είναι ότι το πρώτο που σου έρχεται στο μυαλό όταν την σκέφτεσαι είναι η λέξη κυρία. Το σέξι έρχεται δεύτερο. Ενώ η τρίτη λέξη, αυτό που εισπράττεις σε υπέρτατο βαθμό όταν τη δεις από κοντά, είναι η ευγένεια. (Ακόμη και αν η ίδια επιμένει ότι άλλο είναι αυτό που την χαρακτηρίζει, δηλαδή “η υπομονή. Για την ακρίβεια η γαϊδουρινή υπομονή”).

Μια ευγενική σέξι κυρία, λοιπόν, που κάποτε, επί 8 ολόκληρους μήνες, αρνιόταν -αφόρητα ευγενικά- το να δεχθεί να έρθει να συζητήσουμε την πιθανότητα μιας σέξι φωτογράφησης.

“Ντρεπόμουν να σου πω ότι δεν με ενδιαφέρει. Ήξερα ότι είναι η δουλειά σου και δεν ήθελα να σου δημιουργήσω πρόβλημα. Αλλά δεν με νοιάζει να με θυμάται ο κόσμος γιατί έχω π.χ. ωραία πόδια. Αυτός είναι ο λόγος που τα ‘όχι’ που έχω πει είναι 10 φορές παραπάνω από τα ‘ναι’. Τόσο συγκεκριμένα για φωτογραφήσεις, όσο και πάνω στη δουλειά γενικότερα”.

Η ίδια που, αυτό το καλοκαιρινό απόγευμα στην αυλή του Βάρσου στην Κηφισιά, εμφανίζεται μπροστά μου με ένα υπέροχο αέρινο φόρεμα, που φέρνει κάτι στο νου από Cate Blanchett και Charlize Theron, δυο γυναίκες που πολύ εκτιμά. Μια εντελώς διεθνών προδιαγραφών γυναίκα, το πλατύ και αυθεντικό χαμόγελο της οποίας κάνει κάθε άντρα που το αντικρίζει να νοιώθει την ανάγκη να γίνει, για χάρη της, η καλύτερη εκδοχή του εαυτού του.

Η λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά; Το συγκεκριμένο φόρεμα, που της πάει υπέροχα, δείχνει κάποια χ εκατοστά λιγότερο ντεκολτέ και σκίσιμο στο πόδι από ότι ‘προέβλεψε’ η σχεδιάστρια του καθώς η Παναγιώτα έβαλε τη μητέρα της να το φέρει στα μέτρα της. “Την έβαλα να κάνει δυο πονταρισιές ώστε, όταν π.χ. κάθομαι να μιλήσω μαζί σου, να μην κινδυνεύεις να δεις κάτι”.

“Ήμουν πολύ συντηρητική σαν κοριτσάκι. Δεν ήθελα να φοράω ούτε στενά παντελόνια, ούτε φούστες κοντές. Δεν ήθελα να φαίνεται το γόνατο. Ήθελα να φοράω μακριές φούστες και να έχω το πουκάμισο κλειστό ως πάνω”.

Βλέπεις η Σιλβή της καρδιάς μας, που τα τελευταία χρόνια κάνει πραγματικά υπέροχα πράγματα στο θέατρο (βλέπε ‘Σκηνές από ένα Γάμο’ του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν και Frozen) δεν είναι σεμνότυφη. Ούτε αποστειρωμένη. Απλώς αυστηρή. Πρώτα από όλα με τον εαυτό της.

“Οι ‘ποιοτικοί’ με θεωρούν πολύ εμπορική και οι ‘εμπορικοί’ πολύ ποιοτική. Εμένα με ενδιαφέρει να κάνω πράγματα που πρώτα από όλα αρέσουν σε εμένα και τα οποία θέλω να δει πολύς κόσμος. Αυτό πως το λένε;”

Επίσης μην ξεχνάς το πόσο ντροπαλή έχει δηλώσει ξανά και ξανά ότι έχει υπάρξει στο παρελθόν. Κάτι που την βοήθησε να ξεπεράσει η δραματική σχολή, τα δίδακτρα για τα δυο πρώτα χρόνια της οποίας πλήρωσε δουλεύοντας ως μοντέλο.

“Αυτή ήταν η πιο μεγάλη επανάσταση της ζωής μου. Ότι δηλαδή αμέσως μετά τις πανελλήνιες, όπου είχα στόχο να περάσω στην Φιλοσοφική ή στη Νομική (σ.σ. δεν πήγε καν πενταήμερη στη Μυτιλήνη επειδή διάβαζε-τελικά αρίστευσε σε Ιστορία και Λατινικά αλλά ήταν εντελώς εκτός θέματος στην έκθεση) πήγα στη σχολή υποκριτικής. Για να μπορέσω να πληρώσω τα δίδακτρα, αφού οι γονείς μου ήταν αντίθετοι και μου είπαν ‘βγάλτα πέρα μόνη σου’, πήγα στα καλλιστεία (σ.σ. το 1989 όπου έφτασε μέχρι την 12άδα).

Με είδαν εκεί διάφοροι πράκτορες και άρχισα να κάνω φωτογραφήσεις μόδας σε περιοδικά και επιδείξεις μόδας για μαγαζιά ρούχων στην επαρχία. Μπαίναμε στο πούλμαν, πηγαίναμε στις διάφορες πόλεις, όπως Θεσσαλονίκη, Αγρίνιο και Πάτρα και μετά γυρίζαμε πίσω. Με εμένα να είμαι πάντοτε με ένα βιβλίο με θεατρικά στο χέρι. Παράλληλα, μέχρι το τρίτο έτος όπου μου πλήρωσε τα δίδακτρα ο πατέρας μου, δούλεψα ως babysitter και σε μια εταιρία με βιομηχανικά ελάσματα”.

Τι της έχει αφήσει η συγκεκριμένη εμπειρία; Μερικούς καλούς φίλους και την ανάμνηση μιας κυρίας που της είπε να κάνει πλαστική στη μύτη επειδή ‘ήταν πολύ νέγρικη’ (σ.σ. Δεν έκανε, ούτε ποτέ έχει πατήσει το πόδι της σε γραφείο πλαστικού χειρούργου).

“Είμαι ευγνώμων που μου συνέβη. Αλλά δεν με βοήθησε καθόλου, όπως ρωτάς, στο θέμα της αυτοπεποίθησης ως γυναίκα. Και δεν είχα αυτή την παιδεία από το σπίτι μου και δεν είχα την πολυτέλεια να ασχοληθώ με πράγματα όπως το αν αρέσω ή όχι”.

Με άλλα λόγια, η Παναγιώτα πολέμησε για να γίνει ηθοποιός. Και για αυτό εντός της σχολής, όπου ξεκίνησε στα 18 της και η πρώτη της σχέση με ένα συμφοιτητή της (εννοείται μακροχρόνια, έτσι και αλλιώς μόνο τέτοιες κάνει), δεν ήθελε με τίποτα να την αντιμετωπίζουν, όπως έχει εύστοχα δηλώσει, ‘Σαν ένα ωραίο αγγούρι’.

“Δεν ήθελα να με βλέπουν ως τη νόστιμη κοπέλα που δεν θα είναι ποτέ καλή ηθοποιός. Είχα κόμπλεξ με αυτό. Με ένοιαζε να είμαι αξιοπρεπής σε αυτό που κάνω. Έτσι μου είχαν μάθει από το σπίτι μου, έτσι μας έλεγαν και στη σχολή. Και σκέψου ότι τότε ήμουν πολύ ‘ακατέργαστη’. Είχα μακρύ μαύρο μαλλί και τεράστια μαύρα φρύδια. Άρχισαν να με φτιάχνουν όταν μπήκα στην τηλεόραση”.

Ειδική μνεία στον συμμαθητή της στο γυμνάσιο στον οποίο, όταν την ρώτησε αν θέλει να τα φτιάξουν, του απάντησε, επειδή δεν το περίμενε ότι του άρεσε και την ξάφνιασε, ‘Άσε με να το σκεφτώ δυο εβδομάδες και θα σε ενημερώσω’. Αφήνοντας του σίγουρα κάποιο μικρομέγαλο ψυχολογικό τραύμα.

“Δεν είχα συνηθίσει να έχω την προσοχή των αγοριών. Οπότε, όταν μου ζήτησε να τα φτιάξουμε, σοκάριστηκα. Μου ήρθε απότομα. Μπλόκαρα εντελώς. Και σκέψου ότι ο συγκεκριμένος, ο Πέτρος, που είναι τώρα παντρεμένος, μου άρεσε πολύ. Από την άλλη, συνήθως, εγώ είμαι που έχω τέτοια προβλήματα. Θυμάμαι, όταν ήμουν 6 ετών στα Σεπόλια, μου άρεσε τόσο ο γείτονας μου ο Κωστάκης που έπαιζα επί ένα χρόνο τερματοφύλακας στην ομάδα για να είμαι μαζί του. Εκείνος, όμως, δεν μου έδωσε ποτέ σημασία. Η αλήθεια είναι ότι δεν ξεκίνησα καλά με τους άντρες. Τους έκανα τα χατίρια”.

Αυτό, το πόσο περιποιητική είναι ο Παναγιώτης -όπως και η μητέρα της- με τους ανθρώπους που αγαπάει είναι ένα ακόμη βασικό χαρακτηριστικό της. Όχι, δεν έχω κάνει ορθογραφικό λάθος. Διάβασε και θα καταλάβεις.

“Ξέρεις τι μου λένε συνέχεια οι φίλες μου; Ότι ‘θα ήθελα πολύ να ήσουν άντρας’ και ότι ‘Οι άντρες μας δεν μας προσέχουν έτσι’. Και αυτό γιατί είμαι όντως πολύ περιποιητική μαζί τους. Άντρας, δηλαδή αγόρι, ήθελε να είμαι και ο πατέρας μου (σ.σ. Γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια και ήρθε στον Πειραιά στα επτά του). Για αυτό και με μεγάλωσε έτσι. Έχουμε πάει μαζί στο Καραΐσκάκη να δούμε αγώνες του Ολυμπιακού. Θυμάμαι π.χ. παίκτες όπως τον Βαμβακούλα, τον Λεμονή και τον Γαλάκο. Επίσης κάθε Πέμπτη μας πήγαινε, εμένα και τη μεγαλύτερη αδελφή μου, να δούμε ταινίες στο σινεμά. Συνήθως Bruce Lee ή Terence Hill και Bud Spencer. Ειδικά τον Κίτρινο Πράκτορα του Χόνγκ Κόνγκ και το άλλο με τον Chuck Norris τα έχω δει 500 φορές. Μετά μας έπαιρνε πάντα από μια σοκολάτα”.

(σ.σ. Αυτή είναι η ‘μισή’ αλήθεια. Η άλλη είναι ότι η Παναγιώτα έβλεπε από τα 12 της μόνη της από Casablanca, Έρολ Φλιν και Φρέντ Αστέρ μέχρι Μπέργκμαν, διάβαζε ποίηση με αγαπημένο τον Καβάφη και πήγαινε συχνά πυκνά στην Αλεξανδρινή γιαγιά της για απογευματινό τσάι συνοδεία Μότσαρτ)

Ένα άλλο πολύ σωστό που έκανε ο μπαμπάς Βασίλης, συνταξιούχος πλέον (η Παναγιώτα μένει στο ίδιο τριώροφο μαζί με τους γονείς της και την αδελφή της), είναι το να προσπαθήσει να μάθει από νωρίς στα δυο του κορίτσια το πόσο δύσκολα βγαίνουν τα χρήματα.

“Το καλοκαίρι ανάμεσα στο δημοτικό και την 1η γυμνασίου μας πήρε για μια εβδομάδα στην οικοδομή που έφτιαχνε και μας έβαλε να στοιχίζουμε τις ντάνες με τα τούβλα προκειμένου να τα πάρουν οι εργάτες και να τα ανεβάσουν πάνω. Έτσι για να δούμε πως βγάζει τα χρήματα”.

O ίδιος μπαμπάς που δεν είχε κανένα πρόβλημα να πληρώνει δυο προπονητές στίβου την εποχή που, στα 13 της, η Βλαντή είχε αποφασίσει να μπει στη Γυμναστική Ακαδημία.

“Είχα φάει ‘πετριά’ να μπω στην ακαδημία. Ήμουν πολύ καλή στο 100άρι και έκανα σφαίρα και άλμα εις μήκος που ήταν τα προαπαιτούμενα. Τελικά στα 16 μου σταμάτησα. Αν και ποτέ δεν παράτησα τον αθλητισμό. Αυτή τη στιγμή μου αρέσει να τρέχω κάθε πρωί, 5-7 χλμ, στο Ολυμπιακό χωριό. Ενώ στο παρελθόν έχω κάνει από κολύμπι, yoga και pilates ως μαθήματα pole dancing, προκειμένου να αποκτήσω ευλυγισία, τα οποία και σταμάτησα επειδή δεν με βόλευε η περιοχή που ήταν το studio”.

Άσε που όλο αυτό λειτουργεί και ‘αντισταθμιστικά’ στο ‘υπαρξιακό’ πάθος που έχει για τη σοκολάτα (“δεν μπορώ να της αντισταθώ. Αφού λέω στη μαμά μου πως ίσως γεννήθηκα με ορό σοκολάτα”) και την μεγάλη αδυναμία της για το αλεύρι και όλα τα παράγωγά του (“Μου αρέσει το ψωμί, τα κουλούρια, τα βουτήματα, όλα αυτά. Τα οποία και έχω στερηθεί. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου κάνω διατροφή”).

Εννοείται πως δεν είμαστε γυναικείο ή κουτσομπολίστικο περιοδικό ώστε να ενδώσουμε στην γραφικότητα του να την ρωτήσουμε οτιδήποτε περί γάμου, παιδιών, περασμένων, τωρινών και μελλοντικών σχέσεων. Ας τα συμπυκνώσουμε όλα αυτά σε μια γενική ατάκα που περιλαμβάνει από το τι έμαθε πηγαίνοντας στη ψυχανάλυση (“Να εμπιστεύομαι και να ακολουθώ πιο εύκολα το ένστικτό μου”), την επίπτωση του να είναι κάποιος τόσο συναισθηματικός όσο εκείνη (“Με το συναισθηματισμό τίποτα δεν τακτοποιείται. Και είναι δύσκολο να είναι κάποιος τόσο συναισθηματικός όσο εγώ. Πάνω δηλαδή από το κανονικό. Ένα τίμημα που το έχω πληρώσει. Υπήρχαν στιγμές που έριχνα τον εαυτό μου για να εξυπηρετήσω άλλους. Αυτό με πήγε πίσω. Με εξουθένωσε”) και το μεγαλύτερο της άγχος (“Το ότι δεν θα προλάβω να διαβάσω όλα τα βιβλία, να δω όλες τις ταινίες, να ακούσω όλες τις μουσικές και να επισκεφθώ όλες τις χώρες του κόσμου”).

Τι μένει να ξέρεις; Το πόσο εύκολα την πιάνουν τα κλάματα όταν βλέπει πχ. εξαθλιωμένους συνταξιούχους στην τηλεόραση (το ξέρω ότι ακούγεται κάπως, αλλά είναι πέρα για πέρα αλήθεια και ενδεικτικό της μάλαμα ψυχοσύνθεσής της), το πως χαλαρώνει μετά τη δουλειά (“Κάποτε μαγείρευα. Τώρα το έχω σταματήσει. Πάντως σίγουρα, όταν επιστρέψω σπίτι θα ασχοληθώ με τον νεροχύτη. Μου αρέσει γενικά να καθαρίζω με χλωρίνη και απορρυπαντικά που μυρίζουν ωραία. Με χαλαρώνει. Κατά τα άλλα βάζω πολύ ηλεκτρική σκούπα και είμαι η βασίλισσα του σουιφερ”) και την πρόθεσή της να υποδυθεί τον… Dexter.

“Θα ήθελα να υποδυθώ π.χ. ξανά μια μοιραία γυναίκα (σ.σ. Το έχει ήδη κάνει μια φορά στο φεστιβαλικό ‘Στα όρια’, όπου πείθει ένα ταξιτζή να δολοφονήσει τον άντρα της). Όπως θα ήθελα να κόψω τα μαλλιά μου κοντά για ένα ρόλο -τελευταία έχω εμμονή με την Robin Wrightt από το House of Cards- ή να παίξω μια θηλυκή serial killer τύπου Dexter”.

Επίσης, το βασικότερο, ότι, από κοντά, η Παναγιώτα είναι όλα όσα φαντάζεσαι και ακόμη περισσότερα. Από εκείνες τις σπάνιες περιπτώσεις προβεβλημένων γυναικών που δεν χρειάζονται κανένα φως προβολέα στραμμένο πάνω τους για να λάμψουν.