Η πιο φωτεινή χρονιά της Ευγενίας Παναγοπούλου

‘Κύριε διοικητά, ευπειθώς αναφέρω ότι θέλω την άδειά σας για να βγω με την κόρη σας. Είμαι ερωτευμένος μαζί της’.

Αυτό γύρισε και είπε ο νεαρός  στον αυστηρό διοικητή του τάγματος στο οποίο υπηρετούσε στο νησί του, την Λέρο. Εκείνος, αφού του είπε ότι τον τιμά ως άντρα αυτό που κάνει, τον αποθάρρυνε. Και μετά ζήτησε από την αγγελική κόρη του, εκείνη που τον ακολουθούσε από τα πέντε της στις διαδοχικές του μεταθέσεις σε Ρόδο, Κύπρο, Ορεστιάδα και Λέρο, να μην δεχθεί.  

“Ήταν πραγματικά πολύ γλυκό εκ μέρους του. Με είδε και μου ζήτησε αμέσως να βγούμε. Εγώ, που εκείνη την εποχή πήγαινα Δευτέρα Λυκείου και ήμουν εντελώς ανίδεη περί σχέσεων, του εξήγησα ότι δεν γίνεται γιατί είναι φαντάρος του πατέρα μου. Αλλά εκείνος επέμενε. Μάλιστα, χρόνια μετά, όταν είχαμε επιστρέψει οικογενειακώς στην Αθήνα, βρήκε τρόπο να έρθει και να μου επικοινωνήσει για άλλη μια φορά τον έρωτα του και ότι ήθελε να είμαστε μαζί”.

Γιατί η Ευγενία Παναγοπούλου είναι από τις γυναίκες που ερωτεύεσαι με την πρώτη ματιά. 

Σκηνή 2η: ‘Θα έκανα τα πάντα για εσένα και το ξέρεις, αλλά δεν θέλω να γίνεις ηθοποιός’, γυρίζει και λέει ο νεαρός στην τότε κατά δυο χρόνια αγαπημένη του, που μόλις τελείωνε τη δραματική σχολή. Μια δραματική σχολή για χάρη της οποίας τσακώθηκε με τον πατέρα της και αναγκάστηκε να αρχίσει να δουλεύει ως σερβιτόρα σε γνωστή αλυσίδα καφέ προκειμένου να πληρώσει τα δίδακτρα. 

“Εγώ σε όλη μου τη ζωή αυτό ονειρευόμουν να κάνω και θέλω να το δοκιμάσω. Κανένας δεν θα σταματήσει. Δεν τα κατάφερε ούτε καν ο ίδιος μου ο πατέρας”, του απαντάει κοφτά εκείνη.

Γιατί η Ευγενία Παναγοπούλου είναι από τις γυναίκες που ερωτεύεσαι με την πρώτη ματιά ΚΑΙ δεν θέλεις να ‘μοιράζεσαι’ με τον υπόλοιπο κόσμο.

Σκηνή 3: Μια ταλαντούχα νεαρή ηθοποιός υποκλίνεται στη σκηνή του θεάτρου ‘Πόρτα’ μετά το τέλος της παράστασης ‘Μαίρη-Μαίρη’ δια χειρός Γιώργου Κιμούλη. Από κάτω ένας περήφανος πατέρας, την χειροκροτεί όρθιος και της φωνάζει συγκινημένος ‘Σε παραδέχομαι’ μαζί με την πάντα πρώτη υποστηρίκτρια, την μητέρα της. 

‘’Τότε ήταν που έπεσε και το τελευταίο οχυρό. Αν και στην πραγματικότητα ο τσακωμός μου με τον πατέρα μου κράτησε μόλις 6 μήνες. Μου είχε ήδη μιλήσει από τον πρώτο χρόνο της δραματικής λέγοντας μου ότι ‘καταλαβαίνω ότι έχεις έφεση και ταλέντο, βλέπω πόσο το αγαπάς και ότι δεν είναι απλά ένα καπρίτσιο’. Ήθελε απλά για σιγουριά να έχω σπουδάσει και κάτι άλλο (σ.σ. το κορίτσι μας πέρασε στην θεολογία, αλλά δεν πήγε ποτέ). Άλλωστε με τους γονείς μου έχω σπουδαία σχέση. Θα τους επέλεγα δηλαδή ως φίλους και θα έκανα παρέα μαζί τους. Σκέψου ότι μέχρι πριν από λίγο καιρό μέναμε όλοι μαζί”.

Γιατί η Ευγενία Παναγοπούλου ξέρει πώς να κερδίζει το χειροκρότημα ακόμη και του πιο ‘δύσκολου’ κοινού. 

Σκηνή 4: Μια ανερχόμενη ηθοποιός ζει στο πετσί της την αγωνία του να μην ξέρει αν η σειρά που παίζει θα ανανεωθεί. Και αυτό την κάνει να χάνει το πιο -στα κιτάπια μας- χαρακτηριστικό της γνώρισμα. Το ωραιότερο χαμόγελο αυτή τη στιγμή στην tv (εκείνο που απολαύσαμε μεταξύ άλλων στα ‘Η ζωή της άλλης’ ‘Κλινική Περίπτωση’, ‘Ζωή μου’ και ‘ Ο Άντρας των Ονείρων μου’). 

“Το χαμόγελό μου το έχασα πριν από 4 χρόνια όταν πέρασα κατάθλιψη και έφυγα στο Λονδίνο. Για την ακρίβεια θλίψη, γιατί έχει γίνει πολύ κατάχρηση του όρου τα τελευταία χρόνια. Ήμουν περίεργα επαγγελματικά μην ξέροντας αν θα συνεχίσει για 2η χρονιά το Κλινική Περίπτωση. Οπότε αυτό, σε συνδυασμό με 1-2 προσωπικά μου θέματα, με έκαναν να πάρω την απόφαση να φύγω στο εξωτερικό. Και για να σπουδάσω. Και για να πάρω λίγο χώρο και χρόνο”.

Γιατί πίσω από το χαμόγελο της Ευγενίας Παναγοπούλου κρύβεται ένα ευαίσθητο (αλλά όχι εύθραυστο) πλάσμα που ξέρει ότι χρειάζεται πολλή ψυχική δύναμη για να ζήσεις το όνειρο σου. 

Τέσσερα χαρακτηριστικά (κατά τη γνώμη μου πάντα) στιγμιότυπα από τη ζωή μιας ηθοποιού που πάντα μας απασχολεί για τους σωστούς λόγους. Δηλαδή την δουλειά της. Μια δουλειά που, από τότε που επέστρεψε από το Λονδίνο, πάει καλύτερα από ποτέ με αποκορύφωμα τη φετινή σεζόν που και συνεχίζει για 2 χρονιά στο  ‘Ψέμα στο Ψέμα’ στο θέατρο Μουσούρη με τους Πέτρο Φιλιππίδη και Παύλο Χαϊκάλη και υποδύεται την τροχονόμο κόρη των Ιεροκλή Μιχαηλίδη και Ελένη Καστάνη, που αποφασίζουν να χωρίσουν μετά από 35 χρόνια γάμου, στο ‘Κάνε Γονείς να δεις καλό’ του Ant1.

“Είναι μια όμορφη σειρά με καλά δομημένο σενάριο και υπέροχους ηθοποιούς την οποία, ως θεατής, θα καθόμουν όντως να την δω. Αυτό που με κέρδισε εμένα είναι ότι βρήκα πραγματικούς λόγους στους χαρακτήρες και στο πώς φέρονται. Ότι είναι ανθρώπινη, οικογενειακή και δείχνει αυτό που πιστεύω και εγώ. Ότι δηλαδή το πιο σημαντικό πράγμα που έχει κάποιος είναι η οικογένεια. Ότι αυτό είναι η αρχή και το τέλος του”.

Μια πολύ καλή χρονιά (‘Αισθάνομαι γεμάτη και κουρασμένη μαζί’) για μια άκρως συνειδητοποιημένη 33χρονη γυναίκα που, τα τελευταία χρόνια, έχει ‘γυμνάσει’ πολύ τόσο το κορμί όσο και την ψυχή της. 

“Τα τελευταία χρόνια έχω αγαπήσει τον εαυτό μου και τον προσέχω. Η μονή κακιά συνήθεια πλέον, είναι μονό το κάπνισμα.  Σκέψου ότι, όταν μπήκα στο χώρο, ήμουν 25 κιλά παραπάνω. Αυτό που με ενεργοποίησε στο να χάσω και τα τελευταία μου κιλά  ήταν μια πολύ θετική συμβουλή που μου έδωσε πριν από χρόνια ο Γιώργος Κιμούλης, που ήταν σκηνοθέτης μου στο ‘Μαίρη-Μαίρη’.  Γιατί η αλήθεια είναι ότι, αλλιώς, δεν θα είχα τις ίδιες ευκαιρίες από άποψη δουλειάς. Επίσης, σε αυτή τη δουλειά, είναι σημαντικό να νιώθεις πολύ καλά με εσένα. Γιατί έχεις μόνο εσένα”.

Αν και το πιο σημαντικό είναι ότι η -όνομα και πράγμα- Ευγενία έχει καταφέρει να αποβάλει μια ‘κακή’ συνήθεια που της έτρωγε επί χρόνια πολλή ζωτική ενέργεια και φαιά ουσία. Το να νομίζει δηλαδή πως ό,τι της συμβαίνει είναι, με κάποιο τρόπο, δικό της λάθος. Ακόμη και όταν κάποιος την αδικούσε παράφορα. 

‘”Έχω υπάρξει όντως πολύ ενοχική. Και συναισθηματική. Προσπαθώ συνειδητά να είμαι πιο ρεαλίστρια και να μην κολλάω σε πράγματα που με κρατάνε πίσω και μου κάνουν κακό. Ξέρω πού θέλω να φτάσω ως φίλη, ηθοποιός, σύντροφος”.

Μεταξύ μας, δεν πιστεύω ότι η συγκεκριμένη δισέγγονη του Μικρασιάτη ξυλουργού (‘Ένα από τα λίγα πράγματα που έφερε μαζί του όταν ήρθε Ελλάδα ήταν τα γυαλιά του. Πλέον τα έχω φτιάξει και τα φοράω εγώ’) το έχει καταφέρει εντελώς. Αλλά το παλεύει. Και αυτό την καθιστά ακόμη πιο γοητευτική. Αυτό και το γεγονός ότι διατηρεί ακόμη ζωντανή την παιδικότητα της. Ή τουλάχιστον έτσι αντιλαμβάνομαι εγώ το γεγονός ότι συνεχίζει να κρατά ένα ιδιαίτερο  ημερολόγιο. 

“Δεν γράφω κάθε μέρα. Πλέον το κάνω στα notes του κινητού μου, σαν μικρά διηγήματα που μόνο εγώ μπορώ να αποκωδικοποιήσω. Αλλά έχω ακόμη κρατημένα τα παλιά μου ημερολόγια. Γενικώς αγαπώ το να γράφω. Το παιδεύω. Γράφω, για μένα πρώτα, διηγήματα και θεατρικά”.