H ψυχοπαθής κα Nielsen (όχι η Brigitte, η άλλη)

Είναι σχεδόν ακατανόητο το γιατί μια τέτοια -Charlize Theron κλάσης- γυναίκα, η οποία μιλάει και 8 γλώσσες (Δανέζικα, Αγγλικά, Γαλλικά, Γερμανικά, Ιταλικά, Νορβηγικά, Σουηδικά, Ισπανικά) δεν έγινε ποτέ πρωτοκλασάτο όνομα στο Χόλιγουντ.

Τουλάχιστον είναι αδιανόητο μέχρι να την ακούσεις να σου εξηγεί με ψυχραιμία το λόγο. Ότι δηλαδή ‘Ήταν φανερό από τα 20 μου ότι είχα πρόβλημα. Επειδή ήμουν ψηλή και ξανθιά μου έδιναν συνέχεια να παίζω την bimbo. Κάτι άδικο για κάποια όπως εγώ. Οπότε άρχισα να αγωνίζομαι με λύσσα, σαν παγιδευμένο ζώο, για να μην αφήσω τους ανθρώπους να με περιορίσουν. Έψαχνα και ψάχνω συνεχώς χαρακτήρες που δεν μου ταιριάζουν’.

Η αλήθεια είναι ότι τα πράγματα, στην αρχή, δεν θα μπορούσαν να είναι πιο ‘ειδυλλιακά’ για την Μορμόνη κόρη ενός οδηγού λεωφορείου (που άρχισε να δουλεύει ως μοντέλο στα 17 της στο Παρίσι) η οποία, ένα μήνα μετά την άφιξή της στο Λος Άντζελες, βρέθηκε να γυρίζει την πρώτη της σκηνή δίπλα στον διάβολο Al Pacino.

Το γεγονός ότι η 2η, μια μέρα μετά, ήταν αυτή που μας δείχνει κάθε εκατοστό της ανατομίας της, δεν ήταν φυσικά πρόβλημα για κάποια με σκανδιναβική αντίληψη επί του θέματος, όπως η Connie.

Η συνέχεια ήταν εξίσου ελπιδοφόρα για την ανερχόμενη Δανέζα που ‘τσίμπησε’ μικρούς ρόλους σε καλές ταινίες όπως το Permanent Midnight και το Rushmore, μεγάλους σε κακές όπως το Soldier και το Mission to Mars και ‘career making’ όπως αυτόν της Lucilla στο Μονομάχο.

Μια καριέρα που τελικά ποτέ δεν απογειώθηκε ακριβώς, παρόλο που η Nielsen συνέχισε να παίζει σε ταινίες που είχαν ενδιαφέρον όπως π.χ. το One Hour Photo ή το The Ice Harvest.

Κάπου εδώ, γύρω στο 2004,ξεκινάει η σχέση της με τον -γελοία πιο κοντό της- Lars Ulrich των Metallica που κράτησε συνολικά 8 χρόνια, της χάρισε ένα δεύτερο γιο (είχε ήδη ένα από έναν Ιταλό ηθοποιό) και μια ‘αγροτική’ ζωή στη φάρμα τους έξω από το San Francisco.

Οπότε, όπως είναι κατανοητό, ήμασταν έτοιμοι να ρίξουμε τίτλους τέλους στην περίπτωσή της. Ειδικά από τη στιγμή που η Connie είχε πατήσει τα 45. Μια ηλικία που στο Χόλιγουντ συνήθως παίρνουν τις γυναίκες ηθοποιούς και τις πηγαίνουν στο πίσω μέρος για να τους ‘καρφώσουν’, μεταφορικά, μια σφαίρα στο κεφάλι.

Το εντυπωσιακό είναι ότι η Δανέζα, που συνεχίζει να μοιάζει γύρω στα 35, έχει κάνει ένα ανεπανάληπτο comeback. Ξεκινώντας το 2011 με τον ρόλο της ως σύζυγος του Kelsey Grammer στο Boss.

Συνεχίζοντας με τον ρόλο της ως μάνα της νυμφομανούς πρωταγωνίστριας στο Nymphomaniac του Lars Von Ttier.

Και καταλήγοντας, φέτος, ως η Lily Gray, η ψυχοπαθής ‘αντίπαλος’ του Kevin Bacon στο Following. Εκεί που ξεκινάει ως ‘θύμα’ και στην πορεία όχι μόνο αποκαλύπτεται ότι είναι θύτης, αλλά ότι έχει χτίσει μια ολόκληρη δολοφονική οικογένεια γύρω της που αποτελείται από δυο ψυχοπαθείς δίδυμους γιους (με τους οποίους σίγουρα έχει παίξει και ‘άλλη’ φάση) και άλλα παιδιά που έχει μαζέψει στα ταξίδια της ανά τον κόσμο.

Η ίδια έχει δηλώσει ότι απολαμβάνει πολύ τον ρόλο της. Κάτι που φαίνεται. Και εμείς, Connie μου, απολαμβάνουμε να σε βλέπουμε ξανά σε κάτι που είσαι πραγματικά καλή. Κρίμα που χαθήκαμε τόσα χρόνια. Γιατί είσαι από τις γυναίκες που θα ήταν τιμή μας να ξυπνάμε δίπλα τους κάθε πρωί.