Η Τάνια Καρρά μας έχει κλέψει την καρδιά

Δεν βρέθηκε ποτέ κανένας, μα κανένας, που να αμφισβήτησε τη φωνή της φαντασμαγορικής desert flower (σ.σ. αυτό γράφει το ένα τατού της. Τα άλλα δυο είναι ένας σταυρός και ένα princess στη μέση) Θεσσαλονικιάς από την Κάτω Τούμπα που ανήκει από το 2015 στο δυναμικό της Panik Platinum και της Icon Music Records (το τρίτο digital single της μόλις κυκλοφόρησε) αφού την άκουσαν να τραγουδάει το Τζιβαέρι στα social media.

”Ήταν ένα κλιπάκι μόλις 20 δευτερολέπτων που ανέβασα στο instagram. Κάτι που γενικά δεν έκανα, επειδή είμαι τελειομανής και θέλω ότι ανεβάζω να είναι τέλειο. Ήμουν για μπάνιο στη Χαλκιδική όταν με πήραν τηλέφωνο και μου είπαν ότι ‘Θέλουμε να έρθεις στο στούντιο και να σε γνωρίσουμε”

Ούτε οι καθηγητές και οι συμμαθητές της στο σχολείο που εκείνη έδειχναν όταν κάποιος μιλούσε για παιδιά με πολύ καλή φωνή.

‘Από ανέκαθεν ήμουν καλλιτεχνική φύση. Και πάντοτε είχα την αίσθηση ότι είμαι καλή. Σκέψου ότι, παρότι μικρή ήμουν πάρα πολύ ντροπαλή, με είχαν ανακαλύψει και με είχαν βάλει να τραγουδάω σόλο στην χορωδία του σχολείου. Το πρώτο μου ήταν στην 2η δημοτικού το ‘Ένα το χελιδόνι’

Ούτε οι θαμώνες στο καφέ στη Φλώρινα όπου βρέθηκε να δουλεύει ως σερβιτόρα για 6 μήνες (πριν πάρει μεταγραφή στο Αριστοτέλειο) ενώ σπούδαζε στο Τμήμα Νηπιαγωγών.

‘Ήταν η πρώτη μου δουλειά. Και η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα ότι τραβάω τα αντρικά βλέμματα. Μου άρεσε να χορεύω και να τραγουδώ. Είχα αποκτήσει κανονικά φαν κλαμπ. Σκέψου ότι με ζητούσαν από όλα τα υπόλοιπα καφέ της πόλης’

Ούτε ο μαέστρος και οι μουσικοί στην πρώτη πίστα που εμφανίστηκε, το Ρόδο στη Θεσσαλονίκη, ως φοιτήτρια ακόμη.

‘Δεν κατάφερα ποτέ να πάρω το πτυχίο μου ως νηπιαγωγός γιατί ξεκίνησα το τραγούδι. Αυτό δηλαδή που ήθελα να κάνω από πάντα. Την πρώτη φορά ντρεπόμουν τόσο που τα μάτια μου ήταν καρφωμένα στο πάτωμα’

Τότε δηλαδή, στα 20 της, που έκανε τη δική της επανάσταση και ανακοίνωσε στους γονείς της ότι θα κατέβει στην Αθήνα (από την οποία δεν έφυγε ποτέ) στο πλευρό του Νίκου Βέρτη στο Posidοnio.

‘Με έπνιγε η αυστηρότητα (σ.σ. για να καταλάβεις, μια φορά που έκανε κοπάνα στο γυμνάσιο, ήρθε ο πατέρας της μέσα στην τάξη, την ώρα που γινόταν μάθημα, και ρωτούσε που είναι). Οπότε στα 20 μου είπα απλά στους γονείς μου ότι θα κατέβω στην Αθήνα. Γενικά ήμουν πάντοτε ώριμο και σοβαρό παιδί. Αλλά από μικρή είχα τάσεις φυγής. Η μητέρα μου με θυμάται στα 15 μου να ψάχνω στις εφημερίδες να βρω σπίτι για να νοικιάσω’

Μια πολύ χαρακτηριστική φωνή η οποία, για την ιστορία, οφείλουμε να πούμε ότι άφησε εξαιρετικές εντυπώσεις και όταν εμφανίστηκε στο Greek Idol.

‘Η αλήθεια είναι ότι δεν με βοήθησε το Greek Idol. Για να έχει αποτέλεσμα η συμμετοχή σου σε ένα τέτοιο show, πρέπει να πας πολύ συνειδητοποιημένος. Να ξέρεις τι θα κάνεις μετά, να έχεις έτοιμα πράγματα. Εγώ πήγα έτσι για να πάω’

Μια φωνή η οποία, παρά την κρίση, της επέτρεψε να δουλεύει non stop τα τελευταία δέκα χρόνια, δίπλα σε πολύ μεγάλα ονόματα (σ.σ. αυτή τη στιγμή εμφανίζεται στο Vogue στη Θεσσαλονίκη μένοντας και πάλι στο εφηβικό της δωμάτιο, εκεί που δεσπόζει ο αγαπημένος της λούτρινος ΧΧL Ροζ Πάνθηρας που της είχε πάρει δώρο ο πατέρας της), αποκτώντας όλο και παραπάνω πείρα.

‘Κάθε σεζόν που περνάει νιώθω καλύτερα γιατί έχω περισσότερο χρόνο. Βοήθησε το γεγονός ότι όλο αυτό το διάστημα πήγαινα επιλεκτικά και (σ.σ. πάντα πρώτο όνομα) σε μαγαζιά στην επαρχία προκειμένου να ψηθώ και να πω και αγαπημένα τραγούδια, π.χ. της Βιτάλη, που δεν μπορούσα να τα πω αλλού. Θυμάμαι χαρακτηριστικά την πρώτη μου εμφάνιση εκτός Αθήνας, στο Ηχοδρόμιο στην Κομοτηνή. Ήταν γεμάτο φοιτητές που ούρλιαζαν. Αισθανόμουν σαν την Άννα Βίσση’

Μόνο που εδώ δεν έχουμε έρθει να μιλήσουμε για την φωνή της. Ούτε καν για την Jessica Rabbit εμφανισή της, που την έχει μετατρέψει δικαίως -και ερήμην της, αφού δεν κάνει κάτι για να το προκαλέσει- στην νέα μας αγαπημένη insta εμμονή.

‘Αυτό που μου αρέσει πάνω μου είναι τα μάτια μου. Επίσης το να είμαι αδύνατη. Όταν πάρω 1-2 κιλά με ενοχλεί. Για αυτό και προσέχω τη διατροφή μου. Έχω π.χ. πάρα πολλά χρόνια να φάω τηγανητές πατάτες. Η αχίλλειος πτέρνα μου, βέβαια, είναι η σοκολάτα Παυλίδης φράουλα στην οποία δεν μπορώ να αντισταθώ’

Αυτό που οφείλουμε να σου δώσουμε να καταλάβεις είναι ότι έχουμε να κάνουμε με ένα ευλογημένο πλάσμα που εκπέμπει το κέφι και τη χαρά της ζωής από κάθε πόρο της.

 ‘Έχω κλείσει δέκα χρόνια στο χώρο και νιώθω ευτυχισμένη που κάνω κάτι που αγαπάω. Κάτι που συνεχίζω να μελετώ καθημερινά, ρωτώντας συνεχώς τους μουσικούς και ψάχνοντας για το όσο πιο δυνατόν δύσκολα τραγούδια’

Γιατί στο τέλος της ημέρας η Τάνια Καρρά δεν είναι μόνο μια γυναίκα που δεν χορταίνεις να βλέπεις. Αλλά μια γυναίκα που δεν χορταίνεις να ακούς. Τόσο να τραγουδά, όσο και απλά να σου μιλά. Για το οτιδήποτε.

‘Πεθαίνω για την Αθήνα. Νοιώθω Αθηναία. Ότι δηλαδή η Θεσσαλονίκη, που εννοείται την αγαπώ, είναι το πατρικό μου και η Αθήνα το σπίτι μου της ενηλικίωσης’