H Θεοφανία Παπαθωμά μας άγγιξε την ψυχή

‘Είναι ψυχρή και σέξι. Όπως ακριβώς η Σάρον Στόουν’. Αυτό είναι το κλισέ που κουβαλούσε μαζί της σε όλη την διάρκεια της καριέρας της (πάνω κάτω 15 χρόνια) η γεννημένη στις Σέρρες απόφοιτος της Νομικής Σχολής Θεσσαλονίκης. Και μετά μας άφησε στα κρύα του λουτρού για να γίνει σύζυγος του Πασχάλη Τσαρούχα και μητέρα.  Εντελώς στην ψύχρα.

H Θεοφανία, όμως, δεν είναι από τις γυναίκες που ξεχνιούνται εύκολα. Και δεν μιλάω μόνο για τα φαντασμαγορικά της σωματικά προσόντα.

Αυτά που θυμάται όποιος είχε την τύχη να δει το Άγγιγμα Ψυχής το 1998,  το υποκριτικό της δηλαδή ντεμπούτο (μετά από 7 χρόνια modeling) ως αγιογράφος που βγάζει παπάδες και δεσποτάδες από τα ράσα τους.

Ή το κινηματογραφικό της ντεμπούτο, ως –τι άλλο-μοιραία γυναίκα στο Κουράστηκα να σκοτώνω τους αγαπητικούς μου το 2002.

Αλλά για το μυαλό της.

Αυτό που είναι εμφανές σε κάθε της δήλωση, σε κάθε της συνέντευξη, σε κάθε της κίνηση.

Γιατί το μυαλό της είναι εξίσου πληθωρικό με το κορμί της. Πράγμα που δεν το λες και συνηθισμένο.

Αυτή είναι η ιστορία της.

‘ Γεννήθηκα και μεγάλωσα στις Σέρρες. Tα παιδικά χρόνια στην επαρχία είναι ωραία. Όμως, οι Σέρρες δεν είναι τουριστικό μέρος, δεν έχουν θάλασσα, είναι κλειστή κοινωνία.

O κόσμος σε σχολιάζει πάρα πολύ. Είναι ένα κλίμα πολύ κουραστικό. Το οποίο και δεν άντεχα.

Περίμενα πώς και τι να τελειώσω το σχολείο και να φύγω για σπουδές. Αλλά και η Θεσσαλονίκη, που πήγα μετά και κάθισα τέσσερα χρόνια σπουδάζοντας στη Νομική, μια από τα ίδια μου φάνηκε, πολύ μικρή κοινωνία.

Γρήγορα βαρέθηκα, ήθελα να φύγω. Άσε που είχα και δεσμό στις Σέρρες και γινόταν ένα ατέλειωτο πήγαινέλα.

Τι θα ήθελα να κάνω; Nα γίνω βοηθός ενός μεγάλου σκηνοθέτη στο εξωτερικό. Tου Σόντερμπεργκ, ας πούμε. Tον θεωρώ αρκετά ευαίσθητο και προχωρημένο μαζί.

 (..) Πάντως δεν έχω παράπονο. Ό,τι ήθελα να κάνω στη ζωή μου από μικρή, το έκανα. Ήθελα να σπουδάσω Nομική, το έκανα. Ήθελα να δουλέψω ως μοντέλο, δούλεψα. Ήθελα να γίνω ηθοποιός, έγινα.’

Όσον αφορά για το τι έχει μετανιώσει περισσότερο ‘Που δεν έφυγα από την Ελλάδα. Αλλά τώρα που το ξανασκέφτομαι καλά έκανα. Άλλωστε ποτέ δεν είναι αργά. Σίγουρα υπάρχει κάποιος λόγος που γεννήθηκα και παραμένω εδώ.

Ουσιαστικά κάθε φορά που ξεκολλάς τα μάτια σου από τις φωτογραφίες και κάνεις τον κόπο να διαβάσεις τα μότο που τις συνοδεύουν, συνειδητοποιείς με τον πλέον εμφατικό τρόπο ότι η Θεοφανία είναι –και μην γελάσεις-μια διανοούμενη παγιδευμένη σε ένα σώμα που θα ζήλευε και η Μόνικα Μπελούτσι.

Και το οποίο, ακόμη και τώρα, στα 40 της, μια χαρά κρατεί.

Θέλεις αποδείξεις; To ξέρεις ότι έχει βραβευτεί  σαν σκηνοθέτης  στο Φεστιβάλ Δράμας, για τη μικρού μήκους ταινία της «Φύγε Εσύ, Έλα Εσύ»;

Ότι έχει σκηνοθετήσει Νίλ Σάιμον στο θέατρο, έχει μεταφράσει από την αγγλική γλώσσα τέσσερα θεατρικά έργα και έχει γράψει τέσσερα παιδικά βιβλία;

Να συνεχίσω; OK. Πως σου φαίνεται επίσης ότι είναι σύμβουλος χρωματοθεραπείας και δασκάλα (μάστερ) του Ρεικι (βιοενέργεια).

Ότι αγαπημένοι της συγγραφείς (όντως, δεν το λέει για να πουλήσει μούρη) είναι ο Πλάτων και ο Επίκτητος.

Ή ότι το τραγούδι που σφυρίζει όταν κάνει ντους είναι η συμφωνία ν. 40 (molto alegro);

Και φυσικά, ότι αγαπημένος της ζωγράφος είναι ο Νταλί.

Αυτό το τελευταίο μου κάνει και το πιο λογικό από όλα.

Ακριβώς γιατί η εικόνα της,  με την ουσία της, είναι ο ορισμός του σουρεαλισμού.

Για το τέλος, αφήνω το μότο της, ενδεικτικό του πως αντιμετωπίζει την ζωή

 ‘Casus belli’