Η Βίκυ Κάβουρα κλέβει τα όνειρά μας

Ναι, το ξέρουμε ότι αργήσαμε να ασχοληθούμε μαζί της. Αλλά έχουμε καλή δικαιολογία. Όπως το γεγονός ότι -σε αντίθεση με τα εβδομαδιαία περιοδικά- δεν μας νοιάζει καθόλου ότι έχει σχέση με τον Νίκο Οικονομόπουλο. Επίσης ότι δεν βλέπουμε Κλεμμένα Όνειρα. Δεν πειράζει. Σημασία έχει ότι επιτέλους βρεθήκαμε.

Τελικά εκείνοι είχαν άδικο και η Βίκυ δίκιο. Γιατί τα ‘παιδάκια στη Σπάρτη’ γίνονται ηθοποιοί. Απλώς χρειάζονται πρώτα να πεισμώσουν, να γυρίσουν να πουν στους γονείς τους ‘ Ή θα κάνω αυτό που θέλω εγώ ή θα πεθάνω’, να σταματήσουν να τρώνε μπουκιά (βλέπε ‘σύνορα’ με νευρική ανορεξία) και μετά να τους ‘υποχρεώσουν’ να κατέβουν στην Αθήνα.

Εκεί όπου η Βίκυ, μαθήτρια του 19, επέλεξε να μην δώσει πανελλήνιες αλλά, με το που τελείωσε το λύκειο, να αρχίσει να δουλεύει ως σερβιτόρα και καθηγήτρια pilates (ναι, σε αυτό οφείλει το κορμί της) προκειμένου να μαζέψει τα χρήματα, να δώσει εξετάσεις και να μπει στη σχολή υποκριτικής.

Όπως είναι φανερό η Κάβουρα είναι μια γυναίκα που ξέρει να διεκδικεί αυτό που θέλει. Με νύχια και με δόντια. Και αυτό, το πείσμα της, ήταν που της χάρισε τον πρώτο της ρόλο, στο ‘Το αμάρτημα της μητρός μου’ του Αλέξανδρου Ρήγα. Από τότε το κορίτσι μας δεν έχει σταματήσει να δουλεύει μέρα. Και αυτό, εν μέσω κρίσης, μόνο αυτονόητο δεν το λες.

Προφανώς το γεγονός ότι η Βίκυ έχει αυτό το ‘προσωπάκι’ και το συγκεκριμένο ‘κορμάκι’ βοήθησε την όλη κατάσταση. Αλλά είναι δεδομένο ότι η εμφάνιση δεν αρκεί. Ειδικά όταν είσαι αποφασισμένη να τρέξεις μαραθώνιο και όχι 100 μέτρα.

Εκεί που όλα τελειώνουν σε μια ανάσα. Και μετά απλά ψάχνεις να βρεις τον κατάλληλο για να γίνει σύζυγος και πατέρας του παιδιού σου.

Και η συγκεκριμένη Σπαρτιάτισσα ήρθε για να μείνει. Αν κοιτάξεις προσεκτικά, θα δεις ότι σχεδόν το γράφει και στο κούτελο. Ή, έστω, στο βλέμμα. Που όχι, μόνο φοβισμένο και αμήχανο δεν είναι.