Η Ντόρα Μακρυγιάννη δεν είναι σίγουρα αυτό που βλέπεις

“Από που θα ξεκινούσε η ταινία της ζωής μου; Από εκείνο το πρωινό, στα 24 μου, που πήγα στο ασφαλιστικό μας γραφείο (σ.σ. στο οποίο δούλευε από τα 18 της) και ανακοίνωσα στον μπαμπά μου ότι θα φύγω για Αθήνα προκειμένου να σπουδάσω υποκριτική. Ήταν μια απόφαση που μου βγήκε ενστικτωδώς και αυθόρμητα. Ήμουν έτοιμη για το επόμενο στάδιο της ζωής μου”.

Η Ντόρα Μακρυγιάννη ας πούμε, γέννημα θρέμμα Αιγιώτισσα και απόφοιτος της δραματικής σχολής του Εθνικού Θεάτρου, που έσκασε πριν από δυο χρόνια από το πουθενά ως πρωταγωνίστρια του ‘Γυναίκα Χωρίς Όνομα’, φέρνει φυσιογνωμικά σε Margot Robbie. “Μεγαλώνοντας στο Αίγιο είχα λίγο την ταμπέλα της ωραίας. Δεν αισθανόμουν ωραία με αυτό. Με ενοχλούν γενικά οι ταμπέλες. Είναι κάτι που σου βάζουν οι άλλοι”.

Μιλάμε για μια 29χρονη φωτογενή ξανθιά με υπέροχα γαλαζοπράσινα μάτια (συχνά κλαμμένα λόγω του ρόλου), Σκαρλετογιοχανσονικά χείλη  και αναλογίες που δεν περνούν απαρατήρητες, που μοιάζει φτιαγμένη για την μεγάλη οθόνη.  Εννοείται για ρόλους ωραίας, για ρόλους μοιραίας (σ.σ. η φωνή της αξίζει πραγματικά ξεχωριστό αφιέρωμα), για ρόλους ερωμένης ή femme fatale.

“Ξεκίνησα να συμμετέχω στην ερασιτεχνική θεατρική ομάδα της πόλης στα 19 μου και κόλλησα. Ήταν μετά από μια παράσταση του ‘Κόκκινα Φανάρια’, εκεί που ‘εκτέθηκα’ περισσότερα από ποτέ, που συνειδητοποίησα ότι αυτό είναι κάτι που θέλω επαγγελματικά”.

Στην πραγματικότητα, μιλώντας της, δεν σου παίρνει πολύ χρόνο για να συνειδητοποιήσεις ότι η φάση της είναι περισσότερο Harley Quinn, με μια έντονη δόση Charlize Theron από το Mad Max.

“Πώς θα περιέγραφα τον χαρακτήρα μου σε κάποιον που δεν έχει δει την σειρά; Ας πούμε ότι είναι μια κοπέλα που έχει περάσει τα πάνδεινα, μόνο νταλίκα δεν την έχει πατήσει. Αλλά δεν το βάζει κάτω, συνεχίζει απτόητη. Επίσης θα πρέπει να ξέρει ο θεατής ότι θα με δει να κλαίω συνέχεια. Σε αυτό μου έχει κάνει καλό το σίριαλ. Πλέον κλαίω πιο εύκολα. Πριν δεν έτρεχε με τίποτα το δάκρυ. Είχα σκληρύνει πάρα πολύ”.

Ποια η σύνδεση με το Mad Max; Το γεγονός ότι η Ντόρα το έχει με το οδήγημα, όπως ήδη μας το είχαν ‘σφυρίξει’ οι υπεύθυνοι του καναλιού (και όπως διαπιστώσαμε όταν πήγε καλεσμένη στο Traction).

“Αγαπάω την οδήγηση. Και θέλω να είμαι πάντα εγώ πίσω από το τιμόνι. Αυτό που μου λένε συνήθως είναι ότι οδηγώ σαν άντρας. Ας πούμε ότι δεν έχω δώσει ποτέ σε κανέναν το δικαίωμα στο δρόμο να γυρίσει να μου πει να πάω σπίτι να πλύνω πιάτα”.

Και γιατί έχει αποδείξει ότι μπορεί να ανταπεξέλθει σε πολύ δύσκολες καταστάσεις όπως όταν βγήκε και μίλησε (προκειμένου να δώσει θάρρος σε άλλες γυναίκες που ζουν κάτι αντίστοιχο) για την κακοποίηση που δέχθηκε στο πλαίσιο της πρώτης της σχέσης, όταν ήταν μόνο 17 χρονών.

“Ήταν κάτι που επηρέασε και την υγεία μου αφού χρειάστηκε να νοσηλευτώ για ένα διάστημα καθώς δεν ήμουν καλά ψυχολογικά και βρέθηκα στα όρια νευρικής ανορεξίας”.

Μια δυνατή εμπειρία που, σε αντίθεση και πάλι από ότι θα περίμενε κάποιος, δεν της επέτρεψε να την καθορίσει.

“Στους γονείς μου το αποκάλυψα αφού είχε τελειώσει. Θεώρησα ότι ήταν δικό μου πρόβλημα το οποίο έπρεπε να ξεπεράσω μόνη μου. Κάτι που τελικά έκανα. Πλέον φαντάζει κάτι πολύ μακρινό”.

Έχω την αίσθηση ότι η ζωή της Ντόρας είναι γεμάτη από δυνατές εμπειρίες τις οποίες και προφανώς δεν πρόκειται να μου αποκαλύψει σε αυτή την πρώτη μας συνάντηση (και μάλιστα, λόγω καραντίνας) τηλεφωνική.

Μπορώ να γίνω πολύ κυνική. Δεν κάνω μπαμ

“Κατέβαινα επί χρόνια τρεις φορές την εβδομάδα αυθημερόν στην Αθήνα από το Αίγιο, επειδή σπούδαζα ασφαλιστικά-οικονοµικά στο Deree. Το αυτοκίνητό μας ήταν ένα παλιό Citroen Xsara, οπότε όλοι με πέρναγαν για ασφαλίτισσα και εξαφανιζόντουσαν”.

Είμαι σίγουρος ότι έχει, ως ένας άνθρωπος που αναγκάστηκε να ψαχτεί τόσο νωρίς με το μέσα της, πει πολύ σκληρές αλήθειες στους άντρες της ζωής της.

“Παραμένω αισιόδοξη και παραμυθιάρα όσον αφορά τον έρωτα. Μου αρέσει πολύ ο διάλογος. Αλλά, αν πατηθεί ένα κουμπί, αυτό ήταν. Μπορώ να γίνω πολύ κυνική. Δεν κάνω μπαμ. Απλά μπορεί να συγκατοικώ με κάποιον και να γυρίσω να του πω ‘Σήκω πάρε τώρα τα πράγματά σου και φύγε’. Γενικότερα όταν νιώσω ότι κάτι δεν λειτουργεί, φεύγω”.

Όπως υποψιάζομαι ότι ο ρόλος της Μαρίνας στο ‘Γυναίκα Χωρίς Όνοµα’, μιας γυναίκας που προδίδεται από τους ανθρώπους που αγαπά, είναι εντελώς κόντρα.

‘Παράλληλα με τις σπουδές μου στο Εθνικό θέατρο, επειδή ήθελα να είμαι οικονομικά ανεξάρτητη, δούλευα τα βράδια ως σερβιτόρα και τα καλοκαίρια υπεύθυνη σε beach bar στην Μύκονο. Κοιμόμουν  3,5 ώρες την ημέρα οπότε κάποια στιγμή μπήκα στο νοσοκομείο με υπερκόπωση. Τελειώνοντας και ενώ είχα αποφασίσει να ηρεμήσω, οπότε δεν πήγαινα σε auditions, χτύπησε το τηλέφωνο και μέσα σε έξι ώρες έπρεπε να τους απαντήσω, επειδή έπρεπε άµεσα να γίνει το γύρισµα για τον πιλότο”.

Ναι, μια χαρά απέδειξε εδώ και δυο σεζόν ότι μπορεί να σηκώσει μια σειρά στις πλάτες της.  Ωστόσο, εκείνο που νιώθεις μιλώντας της, ακούγοντας το χαρακτηριστικό της γέλιο, είναι ότι η Ντόρα έχει πάρα πολύ πλάκα.

“Ξεκίνησα να βγαίνω το καλοκαίρι μετά την Τρίτη λυκείου. Ήμουν κανονικό party animal. Ξεκινάγαμε από το Tribeca στο Αίγιο και το Loca στο Διακοφτό και καταλήγαμε non stop για μεταμεσονύκτιο μπάνιο με τα ρούχα στην θάλασσα και μετά για καφέ το πρωί πριν πάμε σπίτι”.

Και, επίσης, ξέρει να αυτοσαρκάζεται.

“Δεν είμαι καθόλου της ετοιμασίας. Τώρα δηλαδή που θα είμαι σπίτι, οπότε δεν χρειάζεται να βάφομαι και να χτενίζομαι, είναι η καλύτερή μου. Γενικότερα είμαι γυναίκα του σπιτιού. Αν και δεν νομίζω να εντυπωσίαζα κάποιον, όπως ρωτάς, με την μαγειρική μου”.

Με άλλα λόγια, κάποιος, ρε παιδιά, να της δώσει επειγόντως ένα κωμικό ρόλο.

“Γελάω πολύ ως άνθρωπος. Δεν θα με δεις ποτέ να μιζεριάζω ή να πνίγομαι σε μια κουταλιά νερό. Φτιάχνω την διάθεση στους άλλους”.

Μια κούτα Νουτέλα.

“Έχω πάντα στο ψυγείο μου. Δεν θα φάω κάθε μέρα αλλά δεν μπορώ να διανοηθώ ότι δεν θα υπάρχει σπίτι”.

Ή, έστω, ένα τροχόσπιτο.

“Μου αρέσουν πολύ τα μακρινά road trips. Αυτό που ονειρεύομαι είναι να πάρω ένα τροχόσπιτο, να το διακοσμήσω όπως θέλω εγώ και να σηκωθώ να κάνω tour παντού”.

Τι μένει για το τέλος; Η σημασία που έχει για εκείνη το σωστό αντρικό βλέμμα.

“Παθαίνω σοκ με το βλέμμα του άλλου. Θέλω να με κοιτάξεις και να το σκέφτομαι το επόμενο 24ώρο. Γενικότερα ερωτεύομαι πολύ, αλλά σπάνια”.

Και τo επικό πάρτι γενεθλίων που έκανε η αιώνια γκρούπι του Τζόνι Ντεπ (“Δεν αλλάζω γνώμη. Ακόμη και αν φτάσει 80 και τον δω με πατερίτσες”) στα 18 της. Τότε που αποφάσισε να βγάλει τα κοκάλινα γυαλιά μυωπίας που φορούσε από δευτέρα δημοτικού (αυτά που της έχουν αφήσει ένα μικρό σημάδι στην μύτη) και, σαν άλλη πρωταγωνίστρια σε ρομαντική κωμωδία, να δείξει τον πραγματικό της εαυτό.

“Ήταν το πάρτι της αλλαγής. Εκεί που θα έσκαγα πρώτη φορά με φακούς επαφής. Το κάναμε στο Μπούρου Μπούρου. Φορούσα ένα ΄ό,τι να’ναι’ δαντελωτό φούξια μίνι με μαύρη δαντέλα. Έσκασαν τρεις πύραυλοι με κονφετί. Η κολλητή μου είχε φτιάξει ένα άλμπουμ με αφιερώσεις από όλους όσους είχαν περάσει στη ζωή μου (φίλους, σχέσεις). Ήταν τέλεια”.

Είπαμε. Μπορεί η Ντόρα να έχει πλαντάξει στο κλάμα εδώ και δυο χρόνια, αλλά εμάς, κάποια στιγμή στο μέλλον, είμαι βέβαιος ότι θα μας κάνει να γελάσουμε με την καρδιά μας.