Jennifer Lopez, ο οδοστρωτήρας της χρονιάς

Mια υποψηφιότητα που δεν ήρθε ποτέ (για τους δυο τους και τον Adam Sandler του Uncut Gems) επειδή οι ψηφοφόροι της Ακαδημίας σνόμπαραν μια ταινία στην οποιά η Jennifer Lopez, ως στρίπερ, φρόντισε να μας δείξει -μεταξύ άλλων- το πιο τιμημένο κομμάτι της διαχρονικής ανατομίας της. Εκείνο για το οποίο, μαζί με την σκηνική της παρουσία, έγινε αρχικά γνωστή. Εκείνο στο οποίο οφείλει, κακά τα ψέματα, ένα σημαντικό κομμάτι των 400 εκατομυρρίων που είναι αυτή τη στιγμή η αξία της σε δολάρια.

Εγώ το καταλαβαίνω το επιχείρημα ότι τo Hustlers δεν είναι μια oσκαρική ταινία. Εκείνοι, ωστόσο, θα όφειλαν να ρίξουν μια ματιά στον -αληθινό, όχι χολιγουντιανό- κόπο που έκανε η πάλαι ποτέ backup dancer των New Kids on the Block να μας δείξει κάτι παραπάνω από καυτή σάρκα. Αν και το γεγονός ότι κατάφερε να φτιάξει 12-pack στις έξι εβδομάδες που είχε να προετοιμαστεί για τον ρόλο έχει τη δική του αξία. Άσε που, στο παρελθόν, μια χαρά καβάτζωσαν κάποιες άλλες υποφηφιότητες ως στρίπερ, όπως η Natalie Portman στο Closer ή η Marisa Tomei στο Wrestler.

Γιατί εδώ η φάση δεν είναι ‘γδύνομαι και εξαργυρώνω το τσεκ’, τύπου Demi Moore στο Striptease. Το Hustlers βασίζεται σε αληθινή ιστορία. Και η -τρις διαζευγμένη- Jennifer Lopez είναι όντως καλή και πολυδιάστατη ως η ‘μαμά’ της συμμορίας στρίπερ που αποφασίζουν να εκδικηθούν (ναρκώνοντας και ληστεύοντας) τους άπληστους-χρηματιστές πελάτες τους για το κακό που προκάλεσαν. Είναι κανονικός ρόλος. Με ‘τυράκι’ την ευκολία με την οποία η πάλαι ποτέ Jenny from the block σκαρφαλώνει στον στύλο και κάνει τα αεροπλανικά της.

Δεν πειράζει. Είμαστε ευγνώμονες στο Hustlers γιατί μας έδωσε την αφορμή να μιλήσουμε για άλλη μια φορά, για άλλη μια χρονιά, για μια συγκλονιστικά όμορφη γυναίκα που ποτέ δεν ξέχασε από που προέρχεται. Εξού και δουλεύει κάθε μέρα σαν να εξαρτάται το γάλα των παιδιών της από αυτό. Αυτό που λένε “Μπορείς να βγάλεις μια γυναίκα από το Bronx. Αλλά ποτέ δεν μπορείς να βγάλεις το Bronx από μέσα της’.

Κάτι που, πολύ απλά, δεν συμβαίνει. Συγκεκριμένα, μέσα στο 2019, η Jennifer Lopez:

*Γιόρτασε τα 50α της γενέθλια (μοιάζοντας, εμφανισιακά, σαν 35άρα).

*Αρραβωνιάστηκε τον Alex Rodriguez (μια σχέση που φαίνεται κανονική και λειτουργική).

*Ξεπούλησε πέντε ντουζίνες στάδια στα πλαίσια της περιοδείας της.

*Κυκλοφόρησε το 25ο άρωμά της που έγινε για πλάκα bestseller.

*Ανακοίνωσε μια νέα σειρά προιόντων περιποίησης του δέρματος (αν δεν εβγαζε αυτή, ποια είχε δικαίωμα να βγάλει).

*Παρουσίασε, για δεύτερη φορά μετά το 2001, το Saturday Night Live, με χάιλαιτ τον μονόλογο της αρχής.

*’Τσίμπησε’ την 2η μόλις υποψηφιότητα ως ηθοποιός στην καριέρα της (βλέπε Χρυσή Σφαίρα), μετά την αντίστοιχη για το Selena πίσω στο μακρινό 1998.

*Άφησε με το στόμα ανοιχτό όσους την είδαν να περπατάει -στο πλαίσιο του φετινού Milan fashion week- στην πασαρέλα του οίκου Versace, φορώντας μια επανέκδοση του θρυλικού πράσινου jungle φορέματος. 20 ακριβώς μετά την πρώτη φορά που το επιχείρησε.

Και, στις 2 Φεβρουαρίου, εμφανίζεται για πρώτη φορά στην καριέρα της στο halftime show του Superbowl μαζί με την Shakira (την οποία της την ‘φόρτωσε’ ο Jay-Z) σε μια επίδειξη Latina power.

Μια χαρά χάπι εντ αν σκεφτείς ότι όλα ξεκίνησαν σε ένα βαγόνι της αμαξοστοιχίας No6, αυτό που μετέφερε καθημερινά την 18χρονη Jennifer από το πατρικό της στη Blackrock Avenue, στο στούντιο χορού όπου έκανε μαθήματα στο Manhattan. Μαθήματα που πλήρωνε από τον μισθό που έβγαζε ως βοηθός συμβολαιογράφου και τα extra της ως go go girl.

Δύ-να-μη-της-φύ-σης. Το είπαμε και το ξαναλάμε. Ένα μαγκάκι από το Bronx που μπορεί να υποστήριξε το #MeToo κίνημα αλλά δεν υπήρξε ποτέ θύμα τέτοιας φάσης. Συγκεκριμένα την μια και μοναδική φορά που ένας σκηνοθέτης, σε κάποια από τις πρώτες ταινιές της, της είπε να του δείξει το στήθος της, του είπε όχι. Ο λόγος; ”Ξύπνησε το Bronx μέσα μου. Στη φάση ‘Δεν μασάμε με τέτοια”.

Σου κάνει εντύπωση; Εμένα όχι. Γιατί μπορεί το κορίτσι να έχεις ύψος μόλις 164 εκατοστά, αλλά το εκτόπισμά μας είναι τεράστιο. Και αυτό παρότι το βασικό της ταλέντο, εντελώς μεταξύ μας, είναι ο χορός και όχι όλα τα υπόλοιπα (υποκριτική, τραγούδι). Ο χορός και το να μας χορεύει στο ταψί.

“Ήμουν μια χορεύτρια που ήθελε να γίνει ηθοποιός και μετά μία ηθοποιός που ήθελε να γίνει τραγουδίστρια. Αυτό ήθελα να κάνω στη ζωή μου. Και ήμουν αποφασισμένη ή να τα καταφέρω ή να πεθάνω προσπαθώντας”.

Tι μένει για το τέλος; Να την αφήσουμε μια φορά να μας μιλήσει για τις δικές της φαντασιώσεις. Δικαιωματικά μιας και εκείνη ήταν και παραμένει πρωταγωνίστρια στις δικές μας. Καθώς, όπως όλα δείχνουν, και της επόμενης.

“Θα μου άρεσε να ζήσω εκτός ΗΠΑ, π.χ. σε μια μικρή πόλη στην Ιταλία ή στο Μπαλί. Να ζήσω μια διαφορετική, πιο απλή και οργανική ζωή. Να πηγαίνω να αγοράζω ψωμί από το φούρνο με το ποδήλατό μου. Να το βάζω στο καλάθι. Να επιστρέφω σπίτι και να απλώνω μαρμελάδα πάνω του. Και μετά να τρώω, να ζωγραφίζω ή απλά να κάθομαι σε μια κουνιστή καρέκλα έχοντας θέα μια ελία ή μια ιτιά. Έχω συχνά τέτοιες φαντασιώσεις“.