Πότε επιτέλους θα εκτιμήσεις τη Μαρκέλλα Γιαννάτου;

Πάνε 4 χρόνια από την τελευταία φορά που ασχοληθήκαμε μαζί της, την εποχή που το trailer του Δεσμά Αίματος του Νίκου Παναγιώτοπουλου, με εκείνη ως σέξι αεροσυνοδό που ταξιδεύει στην Βόρεια Ελλάδα για να βρει τον παντρεμένο εραστή της, μας έκανε να σταθούμε προσοχή.

Αν και πάντοτε υπήρξαμε ιδιαιτέρως ‘επιμελείς’ στο να την αναφέρουμε κάθε φορά που μιλάγαμε για τις ωραιότερες γυναίκες του Ιονίου ή τις πιο σέξι νησιωτοπούλες.

Όχι, δεν είμαστε φίλοι. Απλώς, προσωπικά, μου έχει μείνει αξέχαστη από την μια και μοναδική φορά που συναντηθήκαμε, την εποχή του Maxim. Αν και, βλέποντας και διάφορες άλλες συνεντεύξεις της, διαπιστώνω ότι η Μαρκέλλα, πτυχιούχος υποκριτικής, σκηνοθεσίας και παραγωγής από το πανεπιστήμιο της Ρώμης και γενικά φουλ καλλιεργημένη και εστέτ (βλέπε πτυχία ιταλικών, αγγλικών, ισπανικών, κιθάρας, χορού-από κλασικό, jazz και κλακέτες, μέχρι σύγχρονο) , έχει το ίδιο εφέ στους πάντες.

Με/μας ‘πεθαίνει’, όπως πέθανε τον Καφετζόπουλο στη συγκεκριμένη σκηνή από το Γκίνες.

Μια ταινία που όχι μόνο βραβεύτηκε στο Los Angeles Greek Film Festival, αλλά αποτέλεσε την αφορμή για να γνωριστεί με έναν Ελληνοαμερικάνικο σκηνοθέτη και να γυρίσει την πρώτη της Αμερικάνικη παραγωγή, ονόματι Entrapped.

Και σκέψου ότι, από σεβασμό στην κουλτούρα της, δεν αναφέρομαι καν στο υπέροχο φυσικό στήθος της, αυτό που είναι όντως συγκρίσιμο με της πρωθιέρειας του είδους, Τζένης Μπότση.

Αυτό που σε κερδίζει στην κόρη του γνωστού γυναικολόγου (με μητέρα παιδίατρο) που, στα 16 της, κυκλοφορούσε με ξυρισμένο κεφάλι, δεκάδες σκουλαρίκια στο στόμα, στην μύτη, τα αυτιά, soundtrack Bad Religion και αρβύλες, είναι κάτι εξίσου φαντασμαγορικό, δηλαδή το χαμόγελό της.

Ταυτόχρονα ειλικρινές, πλατύ και παιχνιδιάρικο. Είναι σαν κάποιος να σου βάζει ένα δυνατό φως μέσα στα μάτια. Τυφλώνεσαι. Σαστίζεις. Κάνεις ένα βήμα πίσω για να συνέλθεις.

Εξίσου ‘φως φανάρι’ με την ομορφιά της, είναι και το πόσο έξυπνη είναι. Το βλέμμα της λάμπει. Έχει πάντοτε κάτι ενδιαφέρον να πει ή να κάνει (πέρα από την υποκριτική, γράφει και σκηνοθετεί-κυρίως ταινίες μικρού μήκους). Και πιάνεις τον εαυτό σου να ‘εφευρίσκει’ τρόπους για να συνεχίσει να υπάρχει στη ζωή σου για λίγα δευτερόλεπτα, λίγα λεπτά, λίγες ώρες, λίγες μέρες ακόμη.

Είναι ‘μοιραία’ γυναίκα (επίσης αυθόρμητη, αναπάντεχη, χαρισματική), αυτό δηλαδή που έπαιξε στο ‘Γκίνες’ και, υπό μια έννοια, στο ‘Κοινός Παρανομαστής’, με την έννοια ότι σε πείθει ότι και στην πραγματική ζωή μπορεί να βγάλει τέτοια ακραία συναισθήματα σε όποιον έχει την τύχει να τη συναντά. Ότι είναι εκείνη η σέξι γυναίκα της διπλανής πόρτας που ερωτεύονται οι πάντες στην γειτονιά, από τον έφηβο γείτονα μέχρι τον 70αρη περιπτερά.

Όσον αφορά τη σύγκριση με την Τζένη Μπότση, αυτή είναι για πέρα δόκιμη. Πέρα από τον κοινό σωματότυπο, στην ούγια τους, μοιάζουν. Και οι δυο είναι γήινες, πληθωρικές, έξυπνες και ικανές να σου τσακίσουν την αυτοπεποίθηση, αν το επιθυμούν, με ένα εύστοχο σχόλιο. Απλώς η Μαρκέλλα δεν έχει ζήσει ακόμη την ‘Τι έγινε Κωστάκη, σε γουστάρει η χωριάτισσα;’ στιγμή της.

Κάτι που, για να είμαι ειλικρινής, με ενοχλεί. Το θεωρώ σχεδόν ακατανόητο καθώς γυναίκες τέτοιου βεληνεκούς δεν γεννιούνται κάθε μέρα (Θυμίζω ότι την έχεις δει στα ‘Μια Φορά και ένα… Μωρό’ και ‘Μαριονέτες’ και τηλεοπτικά, στα ‘Ιωάννα της Καρδιάς’, ‘Κλεμμένη Ζωή’, ‘Έχω ένα Μυστικό’-έπαιζε την Καρέζη, ‘Κάρμα’).

Ελπίζω πραγματικά το ‘Χωρίς Εσένα’ να διορθώσει λίγο αυτή την ‘αδικία’. Όπως ελπίζω να την δω να καταφέρνει αυτό που τόσο της πηγαίνει. Δηλαδή