Η μάνα των Δώνηδων σου λέει τι συμβαίνει όταν βρίζεις μια μάνα

Μεταξύ Ελληναράδων φιλάθλων, ειλικρίνεια. Όλο και κάποια φορά θα έχεις πάει να δεις από κοντά κάποιο ντέρμπι, νιώθοντας τους σφυγμούς σου να ανεβαίνουν και την πίεση να βαράει κόκκινο. Κάπου εκεί, συνήθως έρχεται το ξέσπασμα, με αποδέκτες έναν αντίπαλο ποδοσφαιριστή, την μητέρα, την οικογένεια και το σπίτι του, τον διαιτητή και ίσως και κάποιο εξέχον μέλος του Χριστιανισμού. Συμβαίνει, δεν χρειάζεται να το αρνηθούμε. Ακόμα κι αν δεν το έχεις κάνει ο ίδιος, σίγουρα το έχεις δει να γίνεται μπροστά σου.

Αυτό που κανείς δεν σκέφτεται πάνω στην ένταση της στιγμής, είναι πως στις ίδιες εξέδρες ή μπροστά στην τηλεόραση, παρακολουθούν τον αγώνα και οι μητέρες των ποδοσφαιριστών, αισθανόμενες αμήχανα με το ακατάσχετο υβρεολόγιο που απευθύνεται προς τα παιδιά τους ή ακόμα και προς εκείνες.

Φαντάζομαι πως εσύ δεν έχεις κάποιον να σε βρίζει στη δουλειά, ή να τα βάζει με τη μητέρα σου όταν κάνεις κάτι λάθος ή κάνεις απλά αυτό για το οποίο πληρώνεσαι. Το φαινόμενο αυτό, αποτελεί μια ιδιαιτερότητα του αθλητισμού, την οποία έχουμε δυστυχώς αποδεχτεί. Το ερώτημα είναι βέβαια, αν την έχουν αποδεχτεί και οι οικογένειες των αθλητών.

Μιας και σήμερα είναι η γιορτή της μητέρας, μιλήσαμε με την Δέσποινα Τσιμούρη, μαμά του Χρήστου και του Τάσου Δώνη, δύο ταλαντούχων ποδοσφαιριστών οι οποίοι βρίσκονται στις απαρχές μια λαμπρής καριέρας, στον Παναθηναϊκό ο πρώτος (και μεγαλύτερος) και στην Στουτγάρδη ο δεύτερος, με στόχο να λύσουμε όλες μας τις απορίες.

Μεγαλώνοντας 2(+1) ποδοσφαιριστές

Αν μη τι άλλο, το να είσαι μητέρα ενός Έλληνα ποδοσφαιριστή αποτελεί μια ξεχωριστή ιδιότητα. Ως πρώην αθλήτρια του στίβου και του βόλεϊ, η Δέσποινα μεγάλωσε κι η ίδια μέσα στον αθλητισμό. Οι δύο γιοι του Γιώργου Δώνη βέβαια, δεν θα μπορούσαν να ξεστρατήσουν από το ποδόσφαιρο.

“Ξεκίνησαν να ασχολούνται με το ποδόσφαιρο από την ηλικία των 6 ετών. Ήταν μονόδρομος, τους άρεσε πάρα πολύ, η πρώτη τους επιλογή την οποία ποτέ δεν σκέφτηκαν να αλλάξουν. Για μένα προτεραιότητα ήταν πάντα το σχολείο τους. Επειδή όμως είχα υπάρξει αθλήτρια κι εγώ, όπως κι ο Γιώργος σε επαγγελματικό επίπεδο φυσικά, θέλαμε πάρα πολύ να μεγαλώσουν τα παιδιά μέσα στον αθλητισμό. Όταν συμβαίνει αυτό, συμβάλει καθοριστικά στο να αποφύγουν τους κινδύνους της εφηβείας”. Και κάπως έτσι, η Δέσποινα βρέθηκε να περνάει μια ζωή -και- στα ποδοσφαιρικά γήπεδα.

“Έχω παρακολουθήσει τα πάντα. Πηγαίναμε προπόνηση, ήμουν πάντα δίπλα τους σε αυτό το κομμάτι επειδή ο Γιώργος λόγω των υποχρεώσεών του έλειπε συχνά. Το αγαπώ το ποδόσφαιρο, δεν το βλέπω από υποχρέωση. Δεν είμαι ειδικός, αλλά ξέρω λίγο από τακτική, το απολαμβάνω όταν το βλέπω, ειδικά όταν είναι σε υψηλό επίπεδο και φυσικά παίζουν και τα παιδιά μου”.

Δύο αδέρφια που μεγαλώνουν μαζί είναι, συνήθως, έτσι κι αλλιώς ανταγωνιστικά μεταξύ τους. Πόσο μάλλον όταν επιλέγουν να ασχοληθούν και με το ίδιο άθλημα. Στην περίπτωση του Χρήστου και του Τάσου, δεν ήταν αυτή η περίπτωση. “Δεν είναι καθόλου ανταγωνιστικοί μεταξύ τους, ίσως λίγο μόνο όταν ήταν μικρότεροι. Μας έσωζε όμως το ότι έπαιζαν σε διαφορετικές θέσεις. Αισθάνομαι πολύ τυχερή πάνω σε αυτό το κομμάτι, είναι πολύ δεμένοι μεταξύ τους, θέλουν ο ένας το καλό του άλλου”.

Εκτός από τους δύο μεγάλους, στην παρέα των αδερφών Δώνη έχει προστεθεί πια κι ο μικρός Κωνσταντίνος: “Ο Κωνσταντίνος είναι 6,5 χρονών τώρα, παίζει ποδόσφαιρο στην ‘Πράσινη Ακαδημία’ του Γιώργου Αναγνωστόπουλου, ενός ανθρώπου που καλωσορίζει τα παιδιά στον αθλητισμό με τον καλύτερο τρόπο. Παίζει στη θέση του επιθετικού, ξεκινάμε πάλι απ’ την αρχή, déjà vu. Πηγαίνουμε σε όλα τα εντός του Χρήστου με τον Κωνσταντίνο, του αρέσει να τον βλέπει και να τον πηγαίνει μετά στα αποδυτήρια, το ζει πολύ έντονα”. 

“Είμαστε πολύ δεμένοι, θα κάνουμε παρέα στο σπίτι, θα πάμε μαζί διακοπές. Με τον Τάσο και τον Χρήστο έχω μεγαλώσει μαζί, όταν έμεινα έγκυος στον Χρήστο ήμουν 20 χρονών, είμαστε πολύ κοντά”.

Η ψυχοσύνθεση της μάνας

Πριν πάμε στο άσχημο κομμάτι, της καφρίλας και της γηπεδικής κουλτούρας, καταπιαστήκαμε με την ψυχολογία της μητέρας δύο ποδοσφαιριστών και το κατά πόσο μπορεί να διαφέρουν τα άγχη της από αυτά μιας συνηθισμένης μαμάς.

“Για την κάθε μητέρα είναι το ίδιο, όποιο επάγγελμα κι αν κάνει το παιδί της. Το μόνο που είναι ίσως λίγο διαφορετικό στην περίπτωσή μου, είναι ότι το επάγγελμα που έχουν επιλέξει έχει μεγάλη απήχηση στον κόσμο. Τα παιδιά που είναι στον πρωταθλητισμό αποτελούν πρότυπο κι έμπνευση για τα μικρότερα παιδιά κι είναι κάτι που δεν θέλω να το ξεχνούν ποτέ. Εκτίθενται και πρέπει να προσπαθούν να κάνουν όσα λιγότερα λάθη μπορούν”.

“Επειδή όσο ήταν μικρά τα παιδιά, ούτε τα πιέζαμε, ούτε τα αγχώναμε, η μόνη μας έννοια ήταν να μην υπάρχουν τραυματισμοί”. Πλέον, έχουν προστεθεί μερικά άγχη ακόμα.

“Πριν το παιχνίδι, επειδή υπάρχει άγχος και ένταση, θα τους ευχηθώ απλά να πάνε όλα καλά και να κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν. Δεν λέμε πολλά, τα περισσότερα θα τα πούμε μετά το παιχνίδι”.

“Οι καλύτερες στιγμές όσον αφορά το ποδόσφαιρο είναι όταν παίζουν και φυσικά όταν σκοράρουν, όταν πάνε καλά και κερδίζει και η ομάδα τους. Αγχώνομαι, αλλά όταν πάνε όλα καλά το ευχαριστιέμαι. Ξεκινάω χαλαρή, την ώρα του παιχνιδιού όμως και ανάλογα και με την εξέλιξη, αγχώνομαι. Το έχω ζήσει τόσα πολλά χρόνια βέβαια που έχω μάθει να το ελέγχω”.

Στο γήπεδο αισθάνομαι καλύτερα, μια σιγουριά, ότι τους δίνω την θετική μου ενέργεια. Όταν είμαι μακριά, όπως τώρα που ο Τάσος είναι στη Γερμανία και δεν μπορώ να είμαι πάρα πολύ συχνά εκεί, τον έχω λίγο μεγαλύτερη έννοια

“Το ότι είναι ο ένας εδώ κι ο άλλος στη Γερμανία είναι δύσκολο, έχουμε και τον μικρό πια που πηγαίνει σχολείο και δεν μπορούμε να φεύγουμε συχνά. Είναι καλή εμπειρία όμως να πηγαίνουν τα παιδιά στο εξωτερικό, βλέπουν τα πράγματα αλλιώς, αποκτούν διαφορετική νοοτροπία, έναν άλλο κόσμο, ειδικά όταν φεύγουν μικρά”.

“Η συμβουλή που τους δίνω είναι να συνεχίσουν να προσπαθούν πάντα για το καλύτερο και η προσπάθειά τους να έχει διάρκεια. Μόνο αυτό, κανένας δεν έχει συμβόλαιο με την επιτυχία”.

“Τους λέω πολλές φορές και τις κλασικές μαμαδίστικες συμβουλές, να προσέχουν, να τρώνε καλά, να ντύνονται, αυτά για τα οποία μας κοροϊδεύουν όλες τις μαμάδες. Μου λένε ότι έχουν μεγαλώσει, δεν καταλαβαίνουν ότι για τους γονείς, τα παιδιά δεν μεγαλώνουν ποτέ”.

Η ελληνική καφρίλα

Για να επιστρέψουμε στα του προλόγου, το γήπεδο στην Ελλάδα πολλές φορές δεν μοιάζει να είναι ένα φιλικό περιβάλλον για μια μητέρα. Ειδικά, όταν σε αυτό αγωνίζεται και ο γιος της.

“Έχει τύχει αρκετές φορές να ακούσω βρισιές. Σε αυτό το κομμάτι είμαστε λίγο πίσω, κι αυτό ξεκινάει από νωρίς. Λίγο ο υπερβάλλον ζήλος των γονιών, λίγο η έλλειψη παιδείας κάποιων παραγόντων και προπονητών. Τώρα που τα παιδιά μεγάλωσαν και παίζουν σε επαγγελματικό επίπεδο, ευτυχώς δεν έχω ακούσει πάρα πολλά. Έχουν τύχει τέτοιες περιπτώσεις, στεναχωριέμαι αλλά καταλαβαίνω ότι είναι η ένταση της στιγμής. Μακάρι να μην γινόντουσαν, αλλά δεν με απασχολούν ιδιαίτερα”.

“Αν έβλεπα κάποιον δίπλα μου να βρίζει, θα του μιλούσα αστειευόμενη, ειδικά αν είχα και τον μικρό μαζί και καταλάβαινα ότι στεναχωριέται. Δεν θα μιλούσα σε κάποιον άσχημα, δεν έχω ασχοληθεί με φίλαθλο ποτέ”.

“Όταν ήταν μικρότερα τα παιδιά και είχαμε πάει να δούμε τον Γιώργο, είχε συμβεί στο γήπεδο να ακουστούν ατάκες οι οποίες δεν ήταν οι συνηθισμένες, πολύ πιο βαριά πράγματα. Σε αυτές τις περιπτώσεις, ή παίρνεις τα παιδιά και αλλάζεις θέση ή παρακαλείς το φίλαθλο να ηρεμήσει γιατί υπάρχουν και μικρά παιδιά και παίζει ή είναι προπονητής ο μπαμπάς τους. Κανένα παιδί δεν θέλει να ακούει άσχημα λόγια για τον μπαμπά του”.

Έχουμε ζήσει γονείς να τσακώνονται με τα παιδιά τους, με τους αντίπαλους γονείς. Το να τσακώνονται γονείς με τα παιδιά τους το θεωρώ τραγικό, ειδικά την ώρα του αγώνα, πιστεύω ότι ο ρόλος του γονιού είναι να αποσυμπιέζει και να καθησυχάζει το παιδί του

“Πιστεύω πως όσο περνούν τα χρόνια εξελισσόμαστε, θα εξελιχθούμε ακόμα περισσότερο και όλα θα πηγαίνουν προς το καλύτερο. Εξαιρέσεις βέβαια θα υπάρχουν πάντα”.

“Συνήθως πάντως ακούω καλά πράγματα, ειδικά για τον χαρακτήρα τους, κι αυτό είναι κάτι που με χαροποιεί πάρα πολύ. Έχει τύχει να ακούσω και συγκρίσεις, κάτι που δεν μου αρέσει, ούτε μεταξύ τους να τους συγκρίνουν, ούτε με τον μπαμπά τους, δεν είναι σωστό να συγκρίνουμε ανθρώπους, ειδικά αδέρφια”.

Για το τέλος, το τιμώμενο πρόσωπο, θέλησε να αφιερώσει μερικά λόγια στα δύο της παιδιά. Φυσικά, μέρα που είναι, δεν γινόταν να της χαλάσουμε το χατίρι. Χρόνια Πολλά!

Για τον Χρήστο: “Είναι ένα παιδί που έχει καταφέρει πάρα πολλά πράγματα και θα καταφέρει ακόμα περισσότερα. Όταν νιώθει ότι είναι σε ένα περιβάλλον που τον εμπιστεύονται και τον χρειάζονται μπορεί να δώσει τον καλύτερό του εαυτό. Απ’ όταν ξεκίνησε να περπατάει τον θυμάμαι με μια μπάλα στα πόδια. Δουλεύει σκληρά, είναι συνεσταλμένο και προσγειωμένο παιδί, δεν του έχει χαριστεί τίποτα”.

Για τον Τάσο: “Είναι ένα παιδί πολύ πειθαρχημένο, σε αυτό τον βοήθησε και το γεγονός πώς έφυγε από μικρός έξω. Η ψυχική του δύναμη είναι τέτοια που τον κάνει να προσπαθεί για το καλύτερο χωρίς να τον επηρεάζουν οι συνθήκες. Έχει κάνει πολλές θυσίες, χαίρομαι που τον βλέπω να ανταμείβεται. Τους θεωρώ και τους δύο μαχητές, δεν επαναπαύονταν ποτέ στο ταλέντο τους και προσπαθούσαν να εξελίσσονται. Τους αγαπώ πολύ”.