Τα βράδια η Δέσποινα Μοίρου λέει αστεία στον Πατσίνο

Έχει ελληνικό DNA, αν και όπως λέει, την περνούν συχνά στο δρόμο για Ιταλίδα. Το πρόσωπό της θα έλεγες εύκολα πως ανήκει σε κάποια από τις πρωταγωνίστριες που έχουμε συνηθίσει στα παραμύθια. Όμως, όχι. Η Δέσποινα Μοίρου δεν είναι ακριβώς ένας άγγελος. Αντίθετα, αν την γνωρίσεις θα καταλάβεις πως κρύβει μια απίστευτη φλόγα που καίει μέσα της. Έναν διάβολο, με την καλή έννοια, ο οποίος δεν την αφήνει να επαναπαυτεί ποτέ και την ωθεί σε πράγματα και αποφάσεις που για πολλούς παραμένουν απατηλά όνειρα.

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Σουφλί, μακριά από τα πολλά φώτα. Καμία απολύτως σχέση δηλαδή με αυτό που ζει τώρα ως μόνιμος κάτοικος του Λος Άντζελες δίπλα σε αστέρια του κινηματογράφου. Έγινε γνωστή στο ευρύ ελληνικό κοινό από το ρόλο της ως ‘Αριστέα’ στην τηλεοπτική σειρά του ΑΝΤ1, ‘Άκρως Οικογενειακόν’ πριν μερικά χρόνια κι από τότε η μία δουλειά έφερνε την άλλη, ώσπου βρέθηκε να παίζει σε ταινίες μεγάλων σκηνοθετών του εξωτερικού.

Εμείς τη συναντήσαμε στο κέντρο της Αθήνας σε ένα ολιγοήμερο διάλειμμα από τα γυρίσματα των ταινιών της για να δούμε αν όντως έχει το χιούμορ που λάτρεψαν σε εκείνη οι Αμερικάνοι και της έδωσαν το ‘Όσκαρ’ της καλύτερης Stand-up ηθοποιού για φέτος. Γιατί κάνει και αυτό. Μιμείται ηθοποιούς και κάνει αστεία σκετσάκια σε μερικά από τα μεγαλύτερα Comedy Clubs των Η.Π.Α., όπως το Laugh Factory και το Comedy Union, από όπου έχουν περάσει κορυφαίοι κωμικοί, όπως ο Τζιμ Κάρεϊ και ο Έντι Μέρφι. Φόρεσε τα καλά της και εμφανίστηκε σαν σταρ του σινεμά στο ραντεβού μας. Δεν δίστασε, όμως, να παραγγείλει έναν ελληνικότατο φραπέ, όταν κάτσαμε να τα πούμε, γιατί όπως λέει “οι ξένοι δεν ξέρουν να πίνουν καφέ”. Ήξερα από την αρχή πως θα τα πάμε καλά.

H ‘γιατρός’ που έγινε ηθοποιός

Φωτογραφίες Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου-Watkinson

Βλέποντας την, δεν πιστεύεις εύκολα ότι στα σχολικά της χρόνια ήταν αυτό που λέμε το ‘φυτό’ της τάξης. Διάβαζε ωστόσο πολύ και συστηματικά. Χωρίς αυτό να σημαίνει κιόλας ότι δεν έβγαινε και βόλτες. Όνειρό της ήταν να περάσει στην Ιατρική Αθήνας και σίγουρα δεν θα θέλαμε να βρισκόμασταν κοντά της όταν ανακοινώθηκαν οι βάσεις και είδε πως δεν την πιάνει για λίγα μόλις μόρια. “Ήμουν σίγουρη ότι θα πέρναγα και απογοητεύτηκα τότε. Ήταν το μόνο που ήθελα. Ο ξάδερφός μου ήταν χειρούργος και παρακολουθούσα από μικρή χειρουργεία. Αυτό ήθελα να κάνω και δεν είχα δηλώσει καμία άλλη σχολή. Ήρθα στην Αθήνα, βρήκα σπίτι και τότε μου είπε μια ξαδέρφη μου για μια οντισιόν του Μπέζου για το ‘Άκρως Οικογενειακόν’. Δεν είχα κάνει ποτέ στη ζωή μου ούτε ένα σεμινάριο υποκριτικής, αλλά παρόλα αυτά τον ενθουσίασα και πήρα το ρόλο της ‘Αριστέας’.

Με συνεπήρε η υποκριτική και στην πορεία ξέχασα εντελώς την ιατρική. Γράφτηκα σε σχολή θεάτρου, ήρθαν κι άλλα σίριαλ και με μάθαινε όλο και περισσότερο ο κόσμος και με αναγνώριζε. Εκείνη την εποχή ήρθε στην Ελλάδα και ο διάσημος σκηνοθέτης Πίτερ Μπογκντάνοβιτς, ο οποίος γύριζε μια ξένη ταινία στην Πελοπόννησο. Παίζει μεγάλο ρόλο η τύχη. Έκανα ένα μικρό ρόλο σε αυτή την ταινία, χωρίς να ξέρω καν αγγλικά, όμως γνώρισα άτομα. Έπειτα, ήρθαν μερικές ακόμη ταινίες με αποκορύφωμα το ‘Emma Blue’, όπου έπαιζα το μπλε κορίτσι, τύπου Avatar, και μου άνοιξε πολλές πόρτες. Ταξιδέψαμε πολύ με αυτή την ταινία. Πήγαμε στις Κάννες και σε άλλα φεστιβάλ. Με κάλεσαν, λοιπόν, πολλοί ξένοι παραγωγοί να παίξω σε ταινίες τους”.

Μου έστελναν emails κι εγώ τα πέρναγα πρώτα στο google translator και μετά τους απαντούσα

“Ενώ στο εξωτερικό μου πρότειναν δουλειές, την ίδια ώρα στην Ελλάδα οι αμοιβές έπεφταν και πολλοί ηθοποιοί έμεναν απλήρωτοι. Έτσι, το πήρα απόφαση να κυνηγήσω το μέλλον μου εκτός συνόρων. Το 2013 πήγα στη Νέα Υόρκη, όπου έκανα Off-Broadway το ρόλο της Κασσάνδρας, στην Ορέστεια του Αισχύλου για τρεις μήνες. Ξεκίνησα να μαθαίνω και αγγλικά παράλληλα, και δοκίμασα για πρώτη φορά να κάνω stand-up σε ένα club”.

And the Oscar goes to Despina

Όπως ακριβώς συμβαίνει με τα Όσκαρ των ηθοποιών στην Αμερική, αντίστοιχα βραβεία υπάρχουν και για τον χώρο του Stand-up, όπου φέτος η Δέσποινα τα κατάφερε εξαιρετικά. Μετά από ψηφοφορία που έγινε στους φανατικούς οπαδούς του είδους, ψηφίστηκε ως η αγαπημένη τους, μεταξύ εκατοντάδων ηθοποιών από όλο τον πλανήτη. Ένα ανέλπιστο βραβείο που είτε η ίδια το περίμενε.

“Την πρώτη φορά που δοκίμασα να κάνω Stand-up στη Νέα Υόρκη, έτυχε να με δει ένας μάνατζερ, ο οποίος μου είπε πως ‘είσαι κάτι τελείως διαφορετικό από ότι υπάρχει αυτή τη στιγμή εδώ και σαν κωμικό στοιχείο, σαν φάτσα’. Έκλεισε αμέσως εισιτήρια και φύγαμε για το Λος Άντζελες, όπου άρχισα να εμφανίζομαι στα μεγαλύτερα Comedy Clubs. Μου έδωσαν πράσινη κάρτα και μπόρεσα κανονικά να νοικιάσω πλέον σπίτι και να γίνω μόνιμη κάτοικος”.

Πόσο εύκολο είναι να κάνεις τους άλλους να γελούν; Ειδικά σε μια ξένη χώρα; “Είναι διαφορετικό το χιούμορ τους από το δικό μας. Είναι διαφορετικό ακόμη κι από πολιτεία σε πολιτεία. Στη Νέα Υόρκη είναι τόσο εγκεφαλικό το κοινό που καταλαβαίνει τα πάντα. Αντίθετα, έχω παίξει τον ίδιο μονόλογο στο Λος Άντζελες και με κοιτούσαν, περίμεναν και γελούσαν μετά από πέντε λεπτά”.

Στην Καλιφόρνια θέλουν πιο απλό χιούμορ. Σχολιάζω απλά καθημερινά θέματα, την κίνηση, το φαγητό, το σεξ

“Κάνω γυρίσματα για ταινίες το πρωί και το βράδυ πηγαίνω στο club και κάνω stand-up. Πολλοί ηθοποιοί το κάνουν αυτό στις Η.Π.Α. Μάλιστα, εμφανίζονται και αρκετοί γνωστοί ηθοποιοί σε clubs χωρίς να τους περιμένεις και ψάχνουν για νέα ταλέντα. Ένα βράδυ, κι ενώ βρισκόμουν στη σκηνή, ήρθε ο Τζιμ Κάρεϊ και κάθισε στα τελευταία τραπέζια.

Αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι η πρώτη φορά που βρέθηκα να παίζω στο ‘Laugh Factory’ και προχωρώντας στον κεντρικό διάδρομο είδα όλες τις φωτογραφίες των μεγάλων κωμικών που έχουν περάσει από εκεί. Δάκρυσα από τη χαρά και τον ενθουσιασμό μου.

Φέτος τα Όσκαρ του Stand-up έγιναν στο Club του Έντι Μέρφι, το Comedy Union, το οποίο παλαιότερα ανήκε στον Ρίτσαρντ Πράιορ. Ανατριχιαστική στιγμή. Το Stand-up είναι πλέον σαν εξάρτηση για μένα. Αν δεν παίζω κάποιο βράδυ, θα πάω να δω άλλους, για να εμπνευστώ, να δω νέα ταλέντα”.

Η γνωριμία με τον Αλ Πατσίνο

Το να έχεις καταφέρει να πραγματοποιήσεις σχεδόν όλα σου τα όνειρα τόσο νωρίς στη ζωή σου είναι δύσκολο. Σου μένουν δύο επιλογές. Είτε να κάνεις κι άλλα όνειρα και να θέσεις ακόμη μεγαλύτερους στόχους, είτε να καβαλήσεις το καλάμι, να ψωνιστείς και να νιώσεις ότι είσαι στο ταβάνι σου. Η Δέσποινα ανήκει στην πρώτη κατηγορία. “Ψώνιο είναι ο ανασφαλής άνθρωπος. Αυτός που δεν κάνει κάτι σημαντικό. Αν έχεις πετύχει πράγματα στον τομέα σου, τότε δεν είσαι ψώνιο. Νομίζεις οι πραγματικά επιτυχημένοι σκέφτονται αν θα τους αποκαλέσει κάποιος ψώνια; Ούτε που τους νοιάζει. Προσωπικά, ανεβάζω τον πήχη κάθε φορά και πιο ψηλά. Δεν έχω κάνει κάτι σπουδαίο ακόμη για να την ψωνίσω”.

Πώς γίνεται, όμως, κάποιος που έχει ακούσει κοπλιμέντα για το ταλέντο σου από τον ίδιο τον Αλ Πατσίνο να μην νιώθει ότι έχει κάνει κάτι σπουδαίο; Δεν το έχουν καταφέρει και πολλοί αυτό, έτσι; “Με τον Πατσίνο γνωριστήκαμε με αφορμή ένα σεμινάριο υποκριτικής που έκανε στο Λος Άντζελες και πήρα μέρος.

Ήμασταν 13 άτομα από όλο τον κόσμο για ένα μήνα δίπλα στον Πατσίνο, μαθαίνοντας τα μυστικά του. Το συγκλονιστικότερο, βέβαια, όλης της εμπειρίας ήταν αυτό που μου είπε στο κλείσιμο του σεμιναρίου. Ανέβασε στη σκηνή τρία άτομα, μεταξύ των οποίων κι εμένα. Και τότε είπε ‘τους βλέπετε αυτούς εδώ; Αυτοί οι τρεις θα κάνουν καριέρα 100% και ξέρετε γιατί; Επειδή εκτός από ταλέντο έχουν και προσωπικότητα”.

Τα σενάρια της ζωής της

Εκτός από το να παίζει σε ταινίες και να κάνει τους άλλους να γελούν, η Δέσποινα καταπιάνεται και με τη συγγραφή σεναρίων για τις ταινίες που θέλει να γυρίσει η ίδια. Και είναι, μάλιστα, σε πολύ προχωρημένο στάδιο. “Έχω ολοκληρώσει δύο σενάρια ταινιών μέχρι στιγμής. Η μία είναι κωμωδία και αφορά μια αληθινή ιστορία. Πρόκειται για μια παρεξήγηση που συνέβη με τον Αλ Πατσίνο τη δεκαετία του 1970 όταν γύριζε το ‘Serpico’. Μου την είπαν, την συζήτησα και με τον ίδιο και της έκανα μια διασκευή.

Μου υποσχέθηκε ο Αλ Πατσίνο πως θα εμφανιστεί για το τελευταίο πλάνο στην ταινία που ετοιμάζω

Είναι πανάκριβος, αλλά δέχθηκε να το κάνει δωρεάν. Θέλω να κλείσω με το πρόσωπό του και να κάνω τα γυρίσματα της ταινίας στην Ελλάδα. Όσο για τον τίτλο έχω σκεφτεί το ‘God Bless you Al Pacino’. H δεύτερη ταινία που ετοιμάζω είναι ανδρική και την έχω εμπνευστεί από το ‘1984’ του Όργουελ. Έχω ήδη μιλήσει με τον Κωνσταντίνο Τζούμα για τον ρόλο του πρωταγωνιστή, ενώ υπάρχει ένας ακόμη ανδρικός ρόλος για τον οποίο είμαι σε συζητήσεις με τον Τζον Μάλκοβιτς. Το δύσκολο δεν είναι ούτε να γράψεις το σενάριο, ούτε να βρεις τους ηθοποιούς. Το δυσκολότερο πράγμα για μια ταινία είναι να βρεις τους παραγωγούς για να στηρίξουν το πρότζεκτ σου”.

Η ζωή στο L.A.

Το να ζει μόνιμα ένας Έλληνας στη ‘Μέκκα’ του κινηματογράφου, στην Πόλη των Αγγέλων, έχει σίγουρα και θετικά, αλλά και αρνητικά. Στα δεύτερα θα πρέπει να υπολογίσουμε και το υψηλό κόστος διαβίωσης. “Είναι ακριβή ζωή δυστυχώς. Η αλήθεια είναι πως αν δεν βγάζεις χρήματα δεν μπορείς να επιβιώσεις εκεί. Θα έλεγα πως είναι και λίγο βαρετά. Ευτυχώς έχω τη δουλειά και τις σπουδές μου και ξεχνιέμαι.

Τελείωσα σκηνοθεσία στο Πανεπιστήμιο της Σάντα Μόνικα, ενώ τώρα παρακολουθώ μαθήματα για να πάρω και πτυχία στην αστρονομία. Αν δεν πάω στα comedy clubs, τότε θα κλειστώ σπίτι από τις 9-10 το βράδυ και θα διαβάσω. Αν έχω οντισιόν για κάποια ταινία, μπορεί να χρειαστεί να σπαταλήσω, ακόμη και 12 ώρες περιμένοντας τη σειρά μου. Χρειάζεται σίγουρα τρελές αντοχές για να το αντέξεις.

Με φλερτάρουν αρκετά στο δρόμο και με περνούν συχνά για Ιταλίδα. Έχω ξεκινήσει μάλιστα να μαθαίνω και ιταλικά. Είναι πολυεθνικό κράτος οι Η.Π.Α. Σίγουρα, με βλέπουν διαφορετικά γιατί είμαι πιο ανοιχτός χαρακτήρας από τους άλλους. Δεν έχουν τόσο χιούμορ οι Αμερικάνοι”.

Ο Κέβιν Κόστνερ με ενθουσίασε όταν τον είδα από κοντά, αλλά αν ζούσε ο Μάρλον Μπράντο και με φλέρταρε, δεν θα του αντιστεκόμουν

“Τώρα δεν έχω κάποια σχέση. Είμαι μόνη. Παλαιότερα είχα δεσμό και με σταρ του Χόλιγουντ, αλλά και με έναν μεγάλο οικονομολόγο. Αυτά κάνουν τους κύκλους και τελειώνουν. Δεν μπορούμε να είμαστε με έναν άνθρωπο χρόνια. Θεωρώ τους γονείς μου ήρωες που το έχουν καταφέρει. Αντίθετα, εγώ πιο ελεύθερο και ανήσυχο πνεύμα”.