Τaylor Swift, συγγνώμη για το σνομπάρισμα

Είναι εκατοντάδες (και λίγες λέω) οι γυναίκες για τις οποίες έχουμε γράψει, όλο αυτό το διάστημα, εδώ. Η Taylor όμως, με τα 240 εκ. δολάρια στην τράπεζα, τα δυο καροτσάκια super market γεμάτα βραβεία (μεταξύ άλλων 7 Grammys και 16 American Music Awards), τους 60 εκ. followers στο twitter και την παγκόσμια καταξίωση -μόλις στα 25 της- ως η best seller pop star της γενιάς της (140.000.000 album μέχρι τώρα), δεν ανήκει σε αυτές.

Συγκεκριμένα, για την ακριβοθώρητη πάρτη της, έχουμε γράψει μόλις δυο φορές (εδώ και -περίπου- εδώ). Και τις δυο δίνοντας έμφαση στο ‘έργο’ της, δηλαδή την μουσική που παράγει.

Ποτέ όμως δεν την είδαμε ως την ‘θα μπορούσε να είναι μοντέλο αν ήθελε, κοίτα τι ωραία στέκεται δίπλα στα κορίτσια της Victoria’s Secret’, 178 εκατοστών, λυγερόκορμη Wasp (White Anglo-Saxon Protestant) καλλονή (ναι, μπλιαχ μου κάνει και εμένα ο χαρακτηρισμός, αλλά της πάει) που όντως είναι.

Για την ακρίβεια πιο Wasp δεν γίνεται, αφού η οικογενειακή μπίζνα, τρεις γενιές πίσω, είναι το ‘πρόεδρος τράπεζας’. Με τον μπαμπά της να είναι o ‘αλτρουιστής’ αντιπρόεδρος της Merill Lynch που θυσίασε την καριέρα του μετακομίζοντας στο παράρτημα του Nashville προκειμένου η 14χρονη τραγουδοποιός (ναι, είναι, αφού τα γράφει μόνη της-πρώτα χωρίζει και μετά δημιουργεί) κόρη του να μπει, όπως τόσο ήθελε, στην βιομηχανία της country.

Αυτά σκεφτόμουν, τον αποκλεισμό της δηλαδή από το οπτικό μας πεδίο (ενώ για τα κορίτσια λαμπάδες γενικά γράφουμε) διαβάζοντας την συνέντευξή της στο τελευταίο GQ, του οποίου φυσικά και είναι εξώφυλλο. Όπως ήταν και πριν δυο μήνες στο Vanity Fair. Εκεί όπου ο απολύτως ταιριαστός τίτλος ήταν ‘Η 25χρονη με την μεγαλύτερη επιρροή στην Αμερική’

Τι έμαθα για εκείνη, όταν ξεπέρασα την αρχική μου απροθυμία να διαβάσω οτιδήποτε για εκείνη; Ότι αν, το YA βιβλίο που έγραψε στα 14 της, κυκλοφορούσε σήμερα, θα πήγαινε κατευθείαν στο No1 της λίστας bestseller των NY Times. Όπως οτιδήποτε άλλο αγγίζει.

Ότι -με την εξαίρεση ενδεχομένως της Beyonce και του Kanye West- είναι η πιο σημαντική pop star στον πλανήτη. Για αυτό και όλοι, από τον Matt Le Blanc και την Julia Roberts μέχρι τον Justin Timberlake και τον Beck σπρώχνονται να εμφανιστούν ή να τραγουδήσουν δίπλα της προκειμένου να ‘δανειστούν’ λίγη από την χρυσόσκονη της.

Ότι αν το 1989 (το μεγαλύτερο ρίσκο της καριέρας της, δηλαδή να το γυρίσει από country σε pop) υπήρχε όντως το 1989, θα είχε ξεπεράσει σε πωλήσεις το Thriller του Michael Jackson. Και ότι εκείνη ήταν εκείνη που επέμενε να πάρει αυτό το ρίσκο, ενάντια στις συμβουλές όλων (ναι, είναι ξερό κεφάλι).

Ότι σιχαίνεται όσο τίποτα άλλο το να την αποκαλεί κανείς ‘υπολογίστρια’. Ίσως επειδή ακριβώς αυτό είναι. Ίσως επειδή , όπως πάνω στα νεύρα της ψιλομολόγησε, δεν έφτανε ποτέ τόσο ψηλά αν δεν σχεδίαζε κάθε της κίνηση, κάθε της λέξη, κάθε της post στο instagram.

Ότι έκλαψε πικρά όταν ο Kanye West ανέβηκε στη σκηνή κατά τη διάρκεια του ευχαριστήριου λόγου της στα MTV Award του 2009, αλλά πλέον είναι σούπερ χαρούμενη που την σέβεται και αυτός. Ότι αυτό είναι ‘ότι καλύτερο της έχει συμβεί στην καριέρα της’ (είδες που μέχρι και αυτόν τον αχρείο έπεισε;)

Και ότι, παρότι μαζεύει γύρω της επώνυμες φιλενάδες με το πάθος νεοφώτιστης (Karlie Kloss, Gigi Hadid, Cara Delevingne, Kendall Jenner, Emma Stone, Selena Gomez), τις περισσότερες από τις όποιες τις σφήνωσε στο videoclip του Bad Blood (και τις οποίες ντύνει με παλαιομοδίτικες βικτοριανές λευκές νυχτικιές όταν μαζεύονται για slumber party σπίτι της), αυτό που της αρέσει, αυτό που κάνει για να μην αισθάνεται το βράδυ μόνη και έρημη, είναι να βλέπει επεισόδια των Friends και να αφήνει την Monica, τον Chandler, τον Ross, την Rachel, την Phoebe και τον Joey να την νανουρίσουν.

Είδες τελικά που η Taylor είναι σαν και εμάς; (παρόλο που εκείνη μεγάλωσε, όντως, αν είναι δυνατόν, σε φάρμα με χριστουγεννιάτικα δέντρα).

Με άλλα λόγια, δεν έμαθα τίποτα ουσιαστικό. Για αυτά που θα ήθελα να ξέρω για να την εκτιμήσω σωστά ως γυναίκα και όχι ως pop φαινόμενο, θα έπρεπε μάλλον να ρωτήσω κάποιον από τους αρκετούς επώνυμους που πέρασαν από την ζωή της (Jake Gyllenhaal, John Mayer, Joe Jonas, Taylor Lautner). Και τους οποίους χρησιμοποίησε ως έμπνευση για τα τραγούδια της (Και δεν το λέω αυτό με ίχνος σεξισμού. Καλά έκανε. Νεαρό κορίτσι ήταν και παραμένει. Δικαίωμά της). Μόνο που αυτοί, σε αντίθεση π.χ. με τον πρώην της Katy Perry, δεν λένε λέξη. Λες και έχουν υπογράψει συμβόλαιο ένα πράγμα.

Προσωπικά, ως γυναίκα, η Swift μου κάνει εξαιρετική περίπτωση. ΟΚ, δεν διαθέτει booty (κάτι που της καταλογίζουν). Ούτε στήθος (πλαστική ή κειτπερικό). Όμως το πρόσωπο της είναι κουκλίστικο, τα μάτια της αστράφτουν από εξυπνάδα και τα πόδια της μοιάζουν τόσο ατέλειωτα όσο η φιλοδοξία της.

Στα κιτάπια μου η Taylor είναι κάτι σαν εξελιγμένη εκδοχή της Nicole Kidman. Τόσο της κανονικής, όσο και του χαρακτήρα που έπαιζε εκείνη στο To Die For. Προφανώς με περισσότερο ταλέντο, αλλά με την ίδια απεγνωσμένη ανάγκη να παραμείνει στην κορυφή.

Το μόνο που της λείπει είναι ένας σωστός Frank Underwood (εννοείται πως όταν μεγαλώσει θα γίνει τόσο δολοφονική όσο η Claire) στο πλευρό της. Και μετά τη βλέπω να φθάνει ως και τον Λευκό Οίκο. Όχι, δεν κάνω πλάκα, το εννοώ. Και ναι, βρίσκω την γυναικεία φιλοδοξία αφροδισιακή. Εσύ όχι;