Τιμή και λόξα στην Catherine Zeta Jones

‘Θέλω να είμαι ο πατέρας των παιδιών σου’. Αυτή η θεαματικά κιτς ατάκα, που ξεστόμισε ο -κατά 25 χρόνια μεγαλύτερός της- Michael Douglas, ήταν που ‘έψησε’ την κόρη του εργάτη σε βιομηχανία ζαχαρωτών να εγκαταλείψει τα πάντα προκειμένου να παίζει golf μαζί του στην οικογενειακή έπαυλη στις Βερμούδες. Ναι, φορώντας βερμούδες.

Όταν την πρωτοείδαμε να γδύνεται –μέσω επιδέξιων κινήσεων του σπαθιού του Banderas -στο The Mask of Zorro (σ.σ. ένα ρόλο που πήρε επειδή την στάμπαρε ο Spielberg σε μια τιποτένια τηλεοπτική σειρά) ανασηκωθήκαμε στην πολυθρόνα και σταθήκαμε προσοχή.

Δικαίως αφού το κορίτσι για το οποίο μιλούσε όλη η Μεγάλη Βρετανία από τα 21 της, όταν έδειξε κάθε εκατοστό του κορμιού της στην Γαλλική τηλεταινία Les 1001 Nuits (1.000 και μια νύχτες), κουβαλούσε εκείνο το σπάνιο είδος αριστοκρατικής Αγγλικής ομορφιάς που την τοποθετούσε εξαρχής στην συνομοταξία των Elizabeth Taylor και Audrey Heyburn.

Των μοναδικών δηλαδή βρετανίδων, μαζί με την πριγκίπισσα Νταϊάνα, που σκόραραν ψηλότερα από εκείνη στην λίστα με τις ωραιότερες βρετανίδες όλων των εποχών.

Και μετά ήρθαν τα περίφημα ακροβατικά της (και καλά για να αποφύγει τα laser) ως κλέφτρα στο Entrapment, δίπλα στον Sean Connerry, για να μας πείσουν ότι εμείς και το Κατερινάκι θα είχαμε μια παθιασμένη, μακροχρόνια σχέση.

Ακόμη και αν θα έπρεπε να κάνουμε ότι δεν βλέπουμε τον παππού (σ.σ. σόρι, τον γαμπρό εννοούσα) που στεκόταν δίπλα της σε κάθε φωτό. Χαμογελώντας συνεχώς για την αλά Γκαστόνε τύχη που είχε να αποφασίσει μια τέτοια γυναίκα να ‘ξεχειμωνιάσει’ μαζί του.

Μέχρι εδώ όλα είναι καλά.  Η Catherine, που παράτησε το σχολείο στα 15 της για να κυνηγήσει το όνειρο της, τα είχε καταφέρει. Ήταν πλέον στην κορυφή του Χόλυγουντ. Και μάλιστα με πεθερό τον Σπάρτακο τον ίδιο.

Κάτι που κανένας δεν πίστευε ότι μπορεί να συμβεί όταν επί δέκα χρόνια (από τα 20 ως σχεδόν τα 30 της) έκανε συνεχώς αποτυχίες και φιγούραρε στις λίστες των has been των βρετανικών tabloid.

Οπότε, όπως συμβαίνει σε κάθε καλό θρίλερ, τα πράγματα στράβωσαν. Ή, για την ακρίβεια, έγιναν ξενέρωτα. Βλέπεις από το Traffic του 2000 και μετά, η Zeta Jones αδιαφόρησε πλήρως για εμάς και την καριέρα της (σ.σ. με την εξαίρεση του Όσκαρ που τσίμπησε το 2003 για το Chicago).

Προτιμώντας να ταξιδεύει με το οικογενειακό ιδιωτικό jet  και να παίζει golf με τον Μιχαλάκη ανά τον κόσμο. Αποδεικνύοντας ότι ναι, διαθέτει όντως γέρικη ψυχή. Όχι σοφή, απλά συνταξιούχα.

Και όχι, δεν ξεχάσαμε τον αξιοπρεπή ρόλο της ως πράκτορα της Europol στο Ocean’s Twelve. Ούτε όμως ‘πατατιές’ όπως τα America’s Sweethearts, No Reservations, The Rebound και Playing for Keeps.

Μόνο που η ζωή είναι μαραθώνιος και όχι σπριντ. Και η Catherine άρχισε να γίνεται πιο ενδιαφέρουσα, πιο γυναίκα, καθώς περνούσαν τα χρόνια.

Μια αλλαγή που πήραμε για πρώτη φορά ‘μυρωδιά’ όταν την είδαμε αναπάντεχα γυμνή στο Allure όταν πάτησε στα 40.

Και, κυρίως, από τον αξιοπρεπή τρόπο που χειρίστηκε τις σφαλιάρες που άρχισε να της ρίχνει απανωτά η ζωή.

Ξεκινώντας από τον καρκίνο του λάρυγγα με τον οποίο διαγνώσθηκε ο Douglas και την φυλάκιση του γιου του.

Και συνεχίζοντας με την χρόνια κατάθλιψη από την οποία υπέφερε που την έκανε, λίγους μήνες μετά, να εισαχθεί στην ψυχιατρική κλινική Silver Hill Hospital στο Connecticut όπου και της βρήκαν ότι πάσχει από διπολική διαταραχή.

Πλέον η Zeta, στα 43 της, δηλώνει μια χαρά και μοιάζει παθιασμένη να ενημερώσει τον κόσμο τι ακριβώς είναι αυτή η ασθένεια και γιατί δεν πρέπει να ντρέπεσαι αν την έχεις.

Ενώ ταυτόχρονα εκμεταλλεύεται αυτή την εμπειρία, όπως λέει, για να παίξει την λεσβία ραδιούργα ψυχίατρο στο Side Effects που μόλις ξεκίνησε να προβάλλεται στις ελληνικές αίθουσες. Με διαφορά ο πιο ενδιαφέροντας  ρόλος της εδώ και 10 χρόνια.

Άσε που καπάκι, την ερχόμενη εβδομάδα, θα την δούμε -αν και με λιγότερο ενδιαφέρον- στο Broken City.

Όπως πάντα θα είμαστε εκεί. Γιατί μπορεί η Zeta Jones να μην είναι η πιο ταλαντούχα ή συνεπής ηθοποιός εκεί έξω. Αλλά, όποτε το αποφασίσει να σκαρφαλώσει με την καρδιά της στην μεγάλη οθόνη, το κάνει πολύ δύσκολο να κοιτάξεις οποιονδήποτε άλλο με τον οποίο μοιράζεται την σκηνή.