Το χαμόγελο της Άννας Μπεζάν κρύβει χρόνια κακοποίησης

“Με λένε Άννα και μεγάλωσα σε ορφανοτροφείο”. Κάπως έτσι μας συστήθηκε η μοναχοκόρη -του ξανθού και γαλανομάτη Ολλανδορουμάνου γυμναστή- από την Κατερίνη, όταν βρέθηκε πέρυσι διαγωνιζόμενη στο GNTM.

“Η ζωή μου θα μπορούσε να γίνει άνετα ταινία. Η πρώτη σκηνή θα ήταν την ημέρα που έφυγα, στα 12 μου, από το σπίτι μου. Τότε που με πήραν τηλέφωνο οι κοινωνικοί λειτουργοί και μου είπαν ότι, σε μια ώρα, έπρεπε να μαζέψω τα πράγματά μου και να φύγω, χωρίς να ξέρω που πηγαίνω”.

Ένα εμφανώς αγγελικό και αξιοπρεπές πλάσμα 168 εκατοστών, με τεράστια ελαφίσια μάτια, που μπορεί να μην μπήκε -λόγω μιας ‘παρεξήγησης’ – στο σπίτι του GNTM (άλλωστε μοντέλο ούτε ήταν, ούτε ένιωσε ποτέ), αλλά κατάφερε να ‘καρφωθεί’ στο συλλογικό υποσυνείδητο.

“Ο πατέρας μου, που πλέον έχει πεθάνει, δεν με κακοποίησε ποτέ σεξουαλικά. Απλώς όταν είχε νεύρα, ξεσπούσε πάνω μου. Χτυπούσε το παιδί του. Κάτι που γινόταν σε καθημερινή βάση. Με θεωρούσε, όπως είχε πει και στους υπεύθυνους στο ορφανοτροφείο, ‘κτήμα’ του μέχρι να κλείσω τα 18”.

Τόσο τότε, όσο και αργότερα, όταν εξιστόρισε με κάθε λεπτομέρεια την εφιαλτική ιστορία της στην εκπομπή της Ελεονώρας Μελέτη.

“Κάθε μέρα, μετά το σχολείο, μαγείρευα (σ.σ. σπεσιαλιτέ της το παστίτσιο, που έμαθε βλέποντας εκπομπές της Βέφα), καθάριζα, διάβαζα τα μαθήματά μου και κοιμόμουν βλέποντας το δελτίο ειδήσεων του Ευαγγελάτου. Με έκανε να αισθάνομαι καλύτερα γνωρίζοντας ότι υπάρχουν και χειρότερα πράγματα εκεί έξω. Στις τέσσερις τα ξημερώματα, με ξυπνούσε ο πατέρας μου για να κάνω επανάληψη ώστε να έχω τα μαθήματα φρέσκα για το σχολείο”.

Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου – Watkinson

Μια ιστορία που περιλαμβάνει μια μάνα απούσα (”μια μέρα πριν τις πανελλήνιες, όταν μιλήσαμε κατά λάθος στο τηλέφωνο για πρώτη φορά, μου είπε ‘Δεν είσαι παιδί μου εσύ, θα προτιμούσα να είχες πεθάνει”) και ένα σκληρό πατέρα (σ.σ. ο οποίος επίσης μεγάλωσε σε ορφανοτροφείο, στο οποίο τον έστειλαν οι γονείς του επειδή ήταν ατίθασος) που την κακοποιούσε συστηματικά.

“Η πιο ευχάριστη παιδική μου ανάμνηση ήταν όταν ο πατέρας μου καθόταν και μου εξηγούσε πράγματα για τη ζωή. Μου έλεγε τι να προσέχω και πόσο κακός ήταν ο κόσμος. Επίσης να είμαι πάντα νοικοκυρά και να ψάξω να βρω τον ένα και μοναδικό άντρα στη ζωή μου”.

Όλα αυτά μέχρι τα 12 της, όταν ο πατέρας της έκανε το λάθος να την χτυπήσει και στο πρόσωπο, η διευθύντρια του γυμνασίου παρατήρησε τα ματωμένα της χείλη και εκείνη βρέθηκε -με τη βοήθεια κοινωνικών λειτουργών- να ζει στο ορφανοτροφείο Μέλισσα στο Πανόραμα Θεσσαλονίκης μέχρι τα 18 της.

“Την εμπιστεύτηκα και της είπα την αλήθεια. Ως τότε έλεγα παντού ότι ο μπαμπάς μου είναι ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου. Οι φίλες μου δεν ήξεραν τίποτα. Και, για την γειτονιά, ήμασταν η τέλεια οικογένεια. Οι γειτόνισσες μάλιστα, που συγκινούνταν που μεγάλωνε μόνος του παιδί, μας έφερναν πάντοτε κέικ και τον είχαν σε μεγάλη εκτίμηση”.

Έχοντας το προνόμιο να την γνωρίσω από κοντά, αντιλαμβάνομαι ότι ο λόγος που η Άννα μίλησε τόσο ανοιχτά δεν είχε να κάνει με την αναζήτηση εφήμερης δημοσιότητας, αλλά με την κάθαρση. Αυτή που θεώρησε, ενδεχομένως αφελώς, ότι θα έρθει όταν πει την αλήθεια της, όλη την αλήθεια της, χωρίς φόβο και χωρίς πάθος.

“Η πρώτη αγκαλιά μου πήρα ποτέ στη ζωή μου ήταν κυριολεκτικά στα 12 μου, την πρώτη μέρα που εμφανίστηκα στο ορφανοτροφείο θηλέων Μέλισσα, μαζί με ένα κουτί ταρτάκια που είχα πάρει δώρο για τα υπόλοιπα κορίτσια. Ούτε γενέθλια είχα γιορτάσει ποτέ ως τότε“.

Μια συνέντευξη που ήταν ο βασικός λόγος για τον οποίο, όπως της είπαν, οι παραγωγοί του Μπρούσκο, την πήραν τηλέφωνο από το πουθενά, προτείνοντάς της να συμμετέχει στο ‘Αστέρια στην Άμμο’ του Alpha.

“Μου είπαν ότι είδαν την συνέντευξή μου και ότι τους ταίριαζε το προφίλ της κοπέλας που υποδύομαι. Εκείνη την εποχή δούλευα ως σερβιτόρα και γραμματέας σε ιατρείο στη Θεσσαλονίκη. Μέσα σε μια εβδομάδα είχα πακετάρει τα πάντα και μετακόμισα στην Κύπρο. Η αλήθεια είναι ότι είμαι ενθουσιασμένη με αυτό που ζω και ότι πάντα με ενδιέφερε η υποκριτική, αλλά δεν έχω αποφασίσει ακόμη αν θα συνεχίσω και αν θα το σπουδάσω”.

Λογικό, αν σκεφτείς ότι το βασικό μάθημα που της έχει διδάξει ως τώρα η ζωή είναι να μην ανοίγεται και πάντοτε να κρατά μικρό καλάθι.

“Στην σειρά υποδύομαι την πέτρα του σκανδάλου. Μια πολύ ψυχρή και σκληρή γυναίκα που είναι προσηλωμένη στον στόχο της. Το κοινό μας στοιχείο είναι ο ρεαλισμός. Ότι και εγώ, όπως εκείνη, διαχειρίζομαι πολύ ψυχρά κάποιες καταστάσεις. Αναλύω την κατάσταση, ψάχνω την λύση και δεν ανέχομαι δικαιολογίες”.

Μια ζωή την οποία η Άννα (η οποία μιλάει γερμανικά, ολλανδικά, ρουμάνικα και αγγλικά), κοιτά κατάματα προσπαθώντας να κάνει υγιείς και μετρημένες επιλογές. Στη δουλειά αλλά και στις σχέσεις.

“Μου αρέσουν οι ήρεμοι, οι πολύ ήρεμοι άντρες. Αν δεν μιλάνε κιόλας αυτό είναι το ιδανικό. Και εγώ προσπαθώ να είμαι ήρεμη. Αν και καταλήγω να κρατάω τα πράγματα μέσα μου και κάποια στιγμή να ξεσπάω. Τότε το θέαμα είναι όντως τρομακτικό. Γίνομαι πολύ σκληρή και κυνική”.

Μια εφιαλτική παιδική ηλικία που η ίδια (η οποία είχε παιδικό όνειρο να γίνει καπετάνισσα) προσπαθεί να μεταμορφώσει σε κάτι δημιουργικό, έχοντας ήδη λάβει έναν έπαινο σε πανελλήνιο λογοτεχνικό διαγωνισμό για την περιγραφή της μέρας που έφυγε από το σπίτι της (σ.σ. ακόμη έχει κρατήσει τις χνουδωτές πιτζάμες που της πήραν δώρο από την Μέλισσα) και με ένα βιβλίο στα σκαριά.

Εννοείται πως αισθάνομαι ότι αξίζω την αγάπη, παρότι αντικειμενικά είμαι πολύ δύσκολος άνθρωπος και αφάνταστα πεισματάρα. Το μόνο που θέλω είναι να βρω και να διατηρήσω την ισορροπία μου

Τι άλλο μένει να σου πω για την συγκεκριμένη πτυχιούχο Ψυχολογίας που μεγάλωσε με την αφίσα του Άρη Πλασκασοβίτη στο δωμάτιο της (‘ήταν ο παιδικός μου έρωτας’) και την Μποφίλιου στην διαπασών; Ότι κλαίει συχνά και εύκολα, είναι ψυχαναγκαστική με την καθαριότητα (βλέπε καβγάς για βρεγμένες πετσέτες πάνω στο κρεβάτι, εμμονή με ρούχα στις ντουλάπες να είναι τακτοποιημένα χρωματικά) και έχει κρατήσει για ενθύμιο ένα αρκουδάκι και την κάρτα που της έφτιαξαν οι συμμαθητές της στο δημοτικό όταν έμαθαν τι της συμβαίνει.

Αν και το πιο σημαντικό, εκείνο που βρίσκεται στον πυρήνα της ύπαρξής της, είναι η ανάγκη της για ξεκάθαρες εξηγήσεις και έλεγχο του περιβάλλοντός της και του τι της συμβαίνει ανά πάσα στιγμή. Ίσως επειδή για τόσο μεγάλο διάστημα δεν είχε κανέναν απολύτως έλεγχο σε τίποτα που την αφορούσε.

“Ποτέ δεν θα ξεχάσω την μέρα, στα 18 μου, που έφυγα από το ορφανοτροφείο. Έκανα εμετό από το άγχος μου γιατί ήμουν τρομοκρατημένη. Αισθάνθηκα ότι εκείνη τη στιγμή ξεκινά η πραγματική ζωή μου. Είχα στο μυαλό μου ότι από εδώ και πέρα είμαι τελείως μόνη μου”.

Είπαμε, την λένε Άννα και μεγάλωσε χωρίς αγάπη. Ίσως για αυτό, τώρα, έχει τόση αγάπη να δώσει σε όποιον της αποδείξει ότι το αξίζει.

Ευχαριστούμε το Blend Hotel Athens για τη φιλοξενία.